Zuster George moet sterven... Zij stierf dan ook... gevoelloos I
Senor Eduardo Versteylen's boeiende verhaal
Lumière Son Theatre
Company in NETWERK
FIRMA DELDI
Matthijs Piet
Fabricatie voor zuiderse gerechten, kroketten en
delicatessen
Specialiteit van diverse lasagne
Import verse ansjovis
Artisanaal bereid
Levering gratis
Oude Gentbaan 40, 9300 Aalst - tel. 053/77.45.66
16 Nieuwe Gazet van Aalst 22 oktober 1982
Zelden ben ik met grotere verwachting naar een toneelvoorstelling ge
gaan het Land van Riem had immers alle nodige basisingrediënten
samengebracht om een goede produktie te verhopen. Een sterk inhou
delijk stuk, een keure van spelers en medewerkers en een ervaren
regisseur. Dit MOEST goed toneel worden... en nochtans...
Laten wij het onmiddellijk duidelijk stel
len The Killing of Sister George van
Franc Marcus is een aartsmoeilijk stuk.
Weinig direkte aktie maar geladen met
tragische gevoeligheid. De sterkte van
dit werk is te vinden binnen in de per
sonages. Juno Bockrand (Mieke Cor-
nand) is een gevierde TV-aktrice. Zij
leeft samen met Alice (Myriam De
Vleeschauwer), een onstabiel kind
vrouwtje. Wegens de dalende kijkdicht
heid besluit de B.R.T. zuster George te
laten sterven, wat een zware klap bete
kent voor Juno, de vertolkster ervan.
Als bovendien Mevrouw Ongena,
B.R.T.-Programmatrice (Machteld De
Rauw) zich aangetrokken voelt tot Alice
en er in slaagt deze in te palmen stort de
innerlijk-lege Juno volledig in elkaar.
Volledigheidshalve vermelden wij nog
het vierde personage Madame Xenia,
een geëxalteerde waarzegster (Nellie
De Hert) die de zwakke waarden van
Juno's betrachtingen moet onderlijnen.
Dat Marcus met dit stuk de broosheid
van menselijke betrachtingen naar on
zuivere, oppervlakkige waarden heeft
willen belichten is me overduidelijk de
roem van een aktrice, de dubbelzinnige
lesbische verhouding met Alice waarin
elke ware liefde ontbreekt, het zich vast
klampen aan de leegheid van een Ma
dame Blache Hoe meer Juno zich ver
eenzelvigt met zuster George, hoe meer
ze zich opdringt met geestelijke en licha
melijke dwang aan Alice hoe meer ze
zich bewust wordt van haar innerlijke
zwakte en onvoldaanheid. Als de uiterlij
ke, oppervlakkige tekenen van haar suc
ces wegvallen, blijft er niets meer over
alleen een dorre tak.
Om dit gegeven gevoelsmatig over te
brengen naar het publiek moet van de
vertolkers het uiterste gevraagd worden;
de vertolkers op hun beurt moeten in
staat zijn, haarfijn, elke nuance door een
kombinatie van zegging en houding uit
te spelen. Wat niet van binnen in ge
groeid is blijft waardeloos, blijft gevoel
loos en laat het stuk verwateren tot een
onbelangrijk fait-divers.
De opvoering die wij zagen moet, hoe
onbegrijpelijk het ook klinke, verwezen
worden naar het waardeloos fait-divers
teater. Onbegrijpelijk inderdaad De re
gisseur Roger De Wilde, grootmeester
in tekstanalyse en juiste aksentlegging
is niet te vinden. Wij zagen in de plaats
een koude, mechanische regie door
spekt met stereotype houdingen en dito
grimassen. Geen sfeernoch in dekor
noch in belichting. Een nutteloze trans
positie van het stuk naar eigen land is de
oorzaak van zuiver technische onwaar
schijnlijkheden...
Dat zelfde gebrek aan warmte, aan in
tens beleefd gevoelen vinden wij terug
bij de hoofdvertoksters. Noch Mieke
noch Myriam slagen erin enige diepere
betekenis te leggen in hun personages.
Alles voelt «aangeleerd» aan. Niets is
spontaan direct «beleefd». Alles komt
van buiten. Niets komt van binnen. Op
deze wijze kan het publiek alleen maar
toekijken en nooit medeleven.
Machteld slaagt er wel in ons te boeien.
Door haar hebben we kunnen aanvoe
len hoe de streng-zakelijke vrouw ook
gebrek heeft aan hogere gevoelswaar
den dan het succes van een TV-reeks
en ze ook vindt in haar liefde voor Alice.
Nellie heeft de minder belangrijke rol
van Madame Xenia met de haar geken
de «swung» aanvaardbaar gebracht.
Laten we mild zijn voor het besluit. Het
Land van Riem heeft de moed gehad
naar hoogstaander stukken over te stap
pen. Het nodige werd gedaan qua regis
seur en spelers. Wij zijn ervan overtuigd
dat zij het aankunnen en daarom geven
we hen graag krediet. (N.S.)
Aan het begin van de jaren '70 werd
Amerika opgeschrikt door een drug
schandaal dat leefbaar was mits
sterke en open medewerking van het
drugbureau van de stad New-York. De
heren inspekteurs hadden er zich mee
vergenoegd hun zakken royaal te
laten volstoppen met dollars en in ruil
kreeg de maffia de vrije hand in de
drugtrafiek. Een onderzoekskommis-
sie van de staat nam zes jaar de tijd
om het hele systeem tot op de draad te
ontrafelen en het besluit is onthut
send een groot deel van de politie is
ongemeen korrupt. Uit deze waar
gebeurde affaire zullen later «The
French Connection» en de beide
«Godfathers» gerealiseerd worden.
Sydney Lumet laat U ook zijn versie,
van het futuristische verhaal met na,
door op een meer intellektuele manier
van filmen en ontdaan van alle franjes
na te gaan hoever het allemaal is kun
nen komen.
Absence of Malice
Gallagher is eigenaar van een groot
handelszaak en moet vaststellen dat
zijn naam de koppen haalt van de
frontpagina. Er is immers een vak
bondsman verdwenen'en het zint de
plaatselijke politie niet dat zij geen
spoor kunnen vinden Daarom verzint
zij een plan om met samenwerking
van de pers Gallagher op de rooster te
leggen, wiens vader een oude smok
kelaar was, en die wat meer zou kun
nen weten.
Absence of Malice (gebrek aan bewij
zen) snijdt een aanstekelijk onder
werp aan, met name de pers die in
haar streven naar waarheid in vele
gevallen om het even dewelke
tracht in de gunsten van haar lezers
publiek te komen. Jammer genoeg
heeft Pollack de wet van Hollywood
ondergaan niet te kritisch, vlot enter
tainment en eventueel wat randbemer-
kingen waarin de praktijken van de
schandaalpers amper van belang zijn.
Interiors
Het verhaal van deze film is heel een
voudig en gewoon, alledaags zelfs.
Een man van middelbare leeftijd ver
laat zijn vrouw om de rest van zijn
dagen door. te brengen met een
andere vrouw die een volledig andere
persoonlijkheid is dan zijn eerste
vrouw.
De film vertelt hoe zijn drie dochters
op deze scheiding en het daaropvol
gende huwelijk reageren en hoe zijn
eerste vrouw dit gebeuren niet kan
verwerken.
Film uit 1978 van Woody Allen waarin
hij op een Bergmansiaanse manier de
roerselen van een familie tracht te
ontrafelen
Porkey's
Aan beschimmelde sekssketches
raken we onderhand wel gewoon,
maar van ongelimiteerd geweld en
blauw racisme daar is onze buik al
lang van vol
PROGRAMMATIE IN DE STAD
Feestpaleis
Venijn 00
Ervaring bij rijlessen 00
De gruwelijke nachten van de levende
doden 0,0
Palace
Porkey's 0
Prince of the City XXX
Absence of Malice XXX
Op donderdag 28 oktober te 20u15 in
82/19/22
Het Netwerkcentrum brengt op zater
dag 23 oktober zachte operetteklanken
van Emmerich Kalmann en zijn tijdgeno
ten. Hoofdvertolkster is Maria Teil. Zij
zingt samen met Lieve Luana en Willy
Brossé. De Aalstenaar Jef D'haese staat
in voor muzikale begeleiding. Dit gezel
schap versterkt met operazanger Gas
ton De Fleurquin en Frans Van der Au-
wera.
Drie programma-delenselektie uit
«Gravin Maritza», werk van Kelmanns
tijdgenoten Franz Lehar en Paul Abra
ham en een selektie uit de Czardas Vor
stin. Aanvang 19.30 u. WK 100 fr., 60-
plussers 80 fr., kassa 140 fr. (org. in sa
menwerking met radio Saturnus, die
elke dinsdag een operette-uurtje heeft).
Nog tot en met 24 oktober is in het
Oud Hospitaal de tentoonstelling van
Frans Wauters (kartoens en spotprenten)
te bezichtigen, (org. C.S.C. De Rank).
Maandag 25 oktober (19.30 u.)
gaat het Jaarlijks Laureatenconcert
van de Academie voor Muziek, Ballet
en Toneel door in de Stadhuisfeest
zaal. «In memoriam Frans Saeys» treden
aan; het kamerkoor Stedelijke Mu-
ziekakademie, cello, piano, viool, hou
ten en koperen blaasinstrumenten.
Meer dan 4000 jaar Peruaanse weefkunst in het V.T.I
Shockerend, onvoorstelbaar en vooral pijnlijk grappig...!?
Platvloerse kolder en op het randje af vulgaire fratsen kunnen een sterk
wapen zijn bij de uitbouw van een humoristisch gegeven.
Op voorwaarde nochtans dat ze aanleu
nen bij een virtuose, zij het verwrongen,
gedachtengang zoals Monty Python Fly
ing Circus het doet, of dat ze inspelen op
een herkenbare vrees van het mensdom
voor falende gevestigde waarden zoals
de Marx Brothers het deden. En dat juist
ontbreekt in deze Son of Lumièrecircus
show virtuose gedachtengang en her
kenbare verwijzing naar menselijk
dwaas fatsoen. Och... ja... na lang over
leg kan men het wel ontdekken, hier en
daar, maar spontaan is het, althans, bij
mij niet overgekomen. Daarom vrees ik
ook dat het merendeel der talrijk opge
komen toeschouwers het geheel als
nogal goedkoop shockerend, mager on
voorspelbaar en vooral ongegrond pijn
lijk grappig zullen bestempelen.
Aanvaardt U het ontbreken van een es
sentiële grond van oorzaak dan kunt U
gerust beweren dat dit spektakel wel de
moeite loont gezien te worden. Het
wordt door geroutineerde en gemoti
veerde ratten in het vak gebracht in een
uiterst vlotte en dwarrelende stijl, zonder
verpozing (ook zonder pauze). Individu
ele staaltjes van clowneske grootheid
komen met regelmaat terug. Inspelen op
en gebruik maken van het publiek ge
beurt in juiste dosis.
Kleurrijk, zin voor detail, verzorgde zeg
ging (wat voor een spektakel in het en
gels gebracht geen nutteloze luxe is),
visualiteit vooral, zijn de te onthouden
positieve elementen.
Besluit Zoals een ondervindingrijk toe
schouwer het zei«niet mis, maar daar
voor hoeft men geen groep uit London te
vragen dat kan men in Vlaanderen
ook...». Maar niemand is «Sant in eigen
Land». Drinken en gelachen hebben we
tóch (N.S.)
Zuster George bestierf het! (O.J.)
geestrijke ingrediënt door de
Peruaanse Ambassade beschikbaar
gesteld was. De eerste sekretaris vn
de Peruaanse Ambassade had even
eens op prijs gesteld aanwezig te zijn.
Hi) merkte op dat het niet zo dikwijls
gebeurt dat er door een «Peruaan»
zij het dan een Vlaamse in het
Nederlands over oude Peruaanse
weefsels wordt gesproken... in Aalst.
Als wij Ward Versteylen, na afloop,
naar de autosnelweg loodsten, dien
den wij eens te meer de waarde der
dingen te relativeren toen wij de hon
derden wagens opmerkten die vlakbij
een gereputeerd rumoerige nachttent
gestald waren. Wel veel belangstelling
daar... al dan niet voor tekstiel E.V.
Plaatselijk V.T.B.-V.A.B.-vertegen
woordiger Herman Talloen die, samen
met Erick Van der Eist voor de werk
groep TAWANTINSUYU, verantwoor
delijk tekende voor deze avond, had
het in zijn slotwoord terecht over een
kleurrijk en boeiend «plakboek» dat de
aanwezigen samen met de Peruaanse
Vlaming Ward Versteylen hadden kun
nen inkijken.
Afgemeten aan de waarde en de
inhoud van het onderwerp, zowel als
uitgaande van de uitzonderlijke moge-
Gemummifieerde doden werden in weefsels gebundeld
Tekstiel is van oudsher inheems in Peru. Nergens ter wereld werd eenzelfde handvaardigheid en
koloriet bereikt. De oude volkeren uit het Andes-gebied zijn de onbetwiste meesters geweest van
de weefkunst. Met plantaardige (katoen) en dierlijke (haren van kameelachtigen) vezels van uitzon
derlijke kwaliteit en een ongewoon palet van kleuren uit planten en mineralen, hebben deze voorva
ders van de hedendaagse Indio, hun gevoelswereld, als geen anderen, verbeeld via diverse weef-,
brodeer- en bedrukkingstechnieken.
Ook bij kleding en gebruiksvoorwerpen werd het functionele - letterlijk en figuurlijk - artistiek
ingekleed. Hun technische kunnen wordt o.m. geïllustreerd door een oud wollen weefsel waarbij
niet minder dan honderd zeer fijne en regelmatig gesponnen draden per centimeter werden
geteld.
Met de kunst van de Spanjaarden
werd ook voor dit ekspressiemiddel de
sociaal-kulturele basis verstoord
waarop deze hoog-artistieke weef
kunst stoelde en werd de samenleving
ontredderd waarbinnen deze weef
kunst funktioneel was.
De laatste decennia loopt de verdere
aftakeling in versneld tempo
parallel met de voortschrijdende ver
schuiving van de ekonomische onder
bouw, de alsmaar toenemende verste
delijking en de daarmee gelijklopende
verpaupering, geestelijk zowel als
materieel, van de Indio. Van het tot
voor kort nog vrij goed bewaarde
kunstambacht, vooral in de kleine ste
den en dorpen van het hoogland, blijft
steeds minder over met de dag. Allen
enkele zeldzame «bezetenen», wevers
met een uitzonderlijke vakkennis
bovendien, zetten zich nog met hart
en ziel in om de oude weeftechnieken
te bewaren, toe te passen soms
aanpassen, en te verbeteren, om ze
een plaats in de huidige samenleving
te verzekeren.
lijkheid hier de hoofdkonservator van
het archeologisch en antropologisch
museum van Lima zelf aan het woord
te horen, was de belangstelling beslist
onder de maat.
Na de lezing werd door de aanwezigen
nog ruim nagekaart, bij een typisch
Peruaanse Pisco Sour, waarvan het
