Vakantie
naar maat
T
BRI
RAVEL
«De Doodskopvlinder»
Provinciaal koorzangtornoos
mysterieuze jury
Wordt Vlaamse film naar
ürabant overgeheveld
8 dagen RHODOS volpension
prijs: 22.520 Ir.
De reisspedalisten
Nieuwe Gazet van Aalst 11 februari 1983 15
ll< loop niet over van geestdrift voor wedstrijden op artistiek vlak. De koningin
Elisabethwedstrijd bekroont vaak een virtuoos met een groot uithoudingsver
mogen en stalen zenuwen. De Nobelprijs literatuur is vaak voorwerp van poli
tieke en ideologische beïnvloeding. Zijn koorzangtornooien dan een noodzake
lijk kwaad om onze mensen aan te zetten tot gezonde ambitie Misschien...
Maar wie wedstrijd of tornooi zegt, Gaston De Cock overtuigt vooral in
kan bewuste of ongewilde vergelijking «Ad Dominum clamavi» van O. Olssen
niet wegcijferen. En na twee dagen waarin sporen van het gregoriaans en
luistergenot moet me van het hart dat de romantiek, en «This is the day
de achtbare juryleden van wie ik de
bevoegdheid niet betwist «Cantate
Domino» ondergewaardeerd hebben.
Misschien heeft Michael Ghijs het
zichzelf wat moeilijk gemaakt door na
de zware brok Ryelandt ook nog de
massieve «Missa Papae Marcelli» op
zijn programma te nemen. Dit doet
echter niets af van mijn waardeoor
deel.
Bovendien doet het voor een luisteraar
en a fortiori voor koorleden en dirigen
ten toch wat vreemd aan dat men een
etiket krijgt maar voor het raden heeft
wat daaronder schuilgaat en wat
erger is geen enkele motivatie krijgt
noch richtlijnen voor de verdere wer
king. Waar moet worden geschaafd
Wat kan worden bijgewerkt Moeten
we verder in de gekozen richting Of
is er een ommezwaai nodig Mis
schien ben ik voorbarig en krijgen diri
genten achteraf enige toelichting.
Maar als luisteraar zit ik met een lege
rnaag. Kan Neerpelt hier niet model
staan
Toch veel goeds over de koren. Drie
van de vijf behaalden'uitmuntendheid.
Vreugde en euforie aan de kant waar
de verwachtingen werden ingelost of
zelfs overtroffen. Ontgoocheling, even
begrijpelijk, bij de jongens van «Can
tate Domino».
Paul Van Looy loodst zijn «Cantico-
rum» uit Moorsel voor het eerst door
het tornooi en nestelt zich voor vier
jaar in tweede divisie. Bach en da Via-
dana vragen een wat vollere toon maar
er zijn fijnzinnige trekjes in het volkse
«Het waait een windeken koel» en er is
een bijzonder mooi slotakkoord in het
opgelegde «Gij badt op enen berg»
van W. Rens.
Het gemengd «Halleluja» koor o.l.v.
which the Lord had made», een negro
spiritual schijnbaar met Vlaamse in
slag, van de hand van Flor Peeters.
Alleen de alten laten zich soms over
vleugelen.
Over «Cantate Domino» heb ik het al
gehad. Misschien zijn de normen .voor
ere-divise bijzonder streng, misschien
wordt het slippertje in het slot van
Palestrina's Agnus Dei zwaar aange
rekend. Maar niemand kan betwisten
dat bv. de fuga «cum Sancto Spiritu»
uit Ryelandts zesstemmige mis
indrukwekkend was en dat de golfbe
weging die Palestrina als geen ander
in zijn bouwwerken weet te ontplooien
deinde als het tij van de zee. Maar ik
besef dat mijn bedenkingen slechts
klinken als een magere troost.
Het gemengd koor «Sint-Jan-Berch-
mans» uit Hofstade bevestigt voor vier
jaar in eerste divisie. Wat vroeger een
utopie was is nu realiteit: gevormde
koorleiders en Jozef Van der Vurst
is er een van slagen erin binnen een
kleine dorpsgemeenschap mensen te
laten nuanceren, te laten interprete
ren, te laten verstillen. Hoekige stenen
werden gepolijst.
Dat Karei Van Daele van «Laat blijde
weergalmen» een homogene groep
heeft gemaakt weten we bij ervaring.
De dubbelkorige Cererols en
Scarlatti's «Exsultate Deo» bewijzen
dat. Maar van een verrassende
warmte zijn de mannenstemmen in
Mendelssohn en vol harmonisch uit
gebouwde contrasten zit Willem Ker-
sters «Deferunt». Op de achtergrond
zweeft de schaduw van Penderecki.
Het gaat goed met het koorleven in
Vlaanderen en, wat meer is, men
groeit geleidelijk weg uit het kringetje
van vertrouwde koorwerken. (W.D.B.)
Het gebeurt niet dikwijSs dat men storm
loopt voor een produkt van Vlaamse make
lij, en als dit dan nog vanaf de eerste weken
het geval is, loont het wel de moeite om de
film in kwestie even in het zonnetje te zet
ten. «De Vlaschaard» is het meer dan
waard...
Regisseur Jan Gruyaert nam de taak op
zich om de beroemde roman van Stijn
Streuvels in beelden om te zetten. En in
het opzet om een sfeer te scheppen van
het boerenleven van onze (overgroot
ouders is hij uitstekend geslaagd de he
le prent ademt de geur van aarde, noeste
arbeid, oogst en landelijke rust. De beel
den lijken echt stuk voor stuk schilder
achtige posters fotografisch is het een
kunststukje zoals er weinig in Vlaande
ren gemaakt zijn. Met landschapspano
rama's, makro-opnamen van wriemelen
de insekten en close-ups van de akteurs,
schitterend gemonteerd tot een loflied op
het landleven, laat deze knappe film de
wat wrange herinnering aan het fletse
«Voor boer en tuinder» zelfs vlot verge
ten.
Het verhaal draait vooral rond het gene-
ratiekonflikt tussen de ouder wordende
boer Vermeulen en zijn opgroeiende
zoon Louis. De eerste kan zijn eigen
langzame aftakeling moeilijk aksepteren.
en duit niet dat eraan gedacht wordt dat
zijn zoon hem weldra zal opvolgen. Louis
zelf durft al eens voorzichtig zijn mening
uiten over de plaats waar ze dat jaar het
best het vlas zouden zaaien, en dat wordt
niet in dank afgenomen. Temeer daar hij
intussen verliefd wordt op Schellenelle
(Gusta Gerritsen), "die ordinaire melk
meid" volgens palief (Vic Moeremans).
Boer Vermeulen wil Louis (René van
Sambeek) immers liefst geïnstalleerd
Een niet onaardige prestatie van «De Schakel» met een werk van vlaams auteur
Frans Cools is de naam. Lang geen onbekende in de wereld van de toneel
schrijfkunst. Met een vijftiental toneelwerken, vijf radiospelen en een televi
siespel bekleedt Cools een mooie plaats in bet zo dun bezette rijtje van auteurs
van eigen bodem. De bekroning in 1962 en 1971 met de prijs van het Noord-
starfonds en de prijs van de stad Brussel in 1966 mag bewijzen dat hij tot de
betere klasse gerekend wordt.
Of zijnTëatste werk «De Doodskopvlin
der» als een hoogtepunt in zijn loop
baan zal beschouwd worden, durf ik
betwijfelen. Ondanks de homogene en
goede vertolking kon ik een gevoel van
onvoldaanheid maar niet wegwerken.
Iets ontbrak... iets klopte niet. De
tematische gegevens waren nochtans
herkenbaar en geloofbaar. De gevoe-
lensverantwoording der personages
was zuiver, alhoewel wél wat eenvou
dig té zwart-wit. De scenische uitbouw
flasbacktechniek -r was modern en
vlot. Het kon dan alleen de dramati
sche ontwikkeling zijn\ die de oorzaak
van het onbehagen in zich hield; ik blijf
er bijdit stuk zondigt aan gebrekkige
continuïteit en duidelijkheid in de dra
matische evolutie naar d^ ontknoping
niet de vertolkers van c(e duidelijke
hoofdtematiek Frank emVanessa -
dragen de eindtragiek, mëar wel de
moederfiguur, de antagonist, de oor
zakelijke bijfiguur. Zou het kunnen dat
de schrijver niet de noodzakelijke
keuze wist te maken tussen een psy
chologische thriller, een psycholo
gisch drama of de klassieke griekse
tragedie en dan maar een onzuiver
amalgaam uit de pen toverde Alleen
de schrijver zou hier het antwoord of
de verantwoording kunnen geven.
Dat ondanks de onzuiverheid van de
ontluisterende cumax het stuk roch
blijft boeien en besL genietbaar is,
dankt Cools aan een prima vertolking
en een sobere, klare regie. De hoofd
vertolker, Guido Klinck, was sober,
geloofwaardig en evenwichtig juist in
de rol van de verlamde zoon, die, als
een door de moeder vastgeprikte vlin
der, geleidelijk bewust wordt van de
noodzaak zijn eigen leven te leiden.
De rol van Vanessa, de call-girl, werd
gespeeld door Ann Macharis. Graag
hadden we wat meer contrast gezien
tussen de twee tegengestelde aspec
ten van haar personage. De gebla
seerde en geroutineerde call-girl kon
mijns inzien wat meer verf gebruiken,
wat stouter overkomen om meer diep
gang te geven aan het meisje die een
beantwoorde genegenheid voelt voor
Frank, de verlamde zoon. Nochtans
ligt de vertolking van Ann aan de basis
van de best geslaagde scène uit het
stuk haar monoloog bij het begin van
het tweede gedeelte was zeer goed,
intens en overtuigend.
Speciale aandacht kreeg Godelieve
Kuys. De moeilijke moederfiguur ver
tolken, na 25 jaar afwezigheid op de
planken, was op zichzelf al een ver
melding waard. Als ze er bovendien
nog in slaagt niet uit de toon te vallen
maar integendeel een volledig aan
vaardbare prestatie weggeeft, kan
zien met een «deftige» vrouw, en hij
koopt zelfs reeds de hoeve van boer
Legein voor hem over. Het konflikt wordt
op de spits gedreven (nu ja) bij het oog
sten van het vlas, wanneer Louis onver
mijdelijk zelf beslissingen gaat nemen.
Vrolijk loopt het dan ook niet bepaald af.
Wie zweert bij de aktiefilm, kan beter el
ders terecht, want «De Vlaschaard» is,
zoals te verwachten was, geen brok
kenmaker op dat gebied; het is een inge
togen, rustig verhaal, zonder veel lang
dradigheden (oefmaar dus wel in de
Vlaamse stijl. Gelukkig niet de «Paradijs
vogels» of dergelijke achterna (al zullen
de liefhebbers daarvan dit ook wel prui
men); het blijft een film waardig. De plat-
telandsromantiek is nu eenmaal een
genre apart, maar wie ervoor te vinden is,
zal dit stukje Vlaanderen echt graag zien.
De akteerprestaties vallen best mee (ook
Dora van der Groen als boerinmoeder
trouwens), maar kunnen toch niet ver
hinderen dat «De Vlaschaard» vooral
door pareltjes van fotografische ideeën
de geschiedenis zal ingaan als een
Vlaamse film die voor de internationale
konkurrentie absoluut niet moet.onder
doen. De beste Belgische film die in 1983
reeds in Aalst te zien was. De «opvoer-
streek» is deze keer het Feestpaleis.
(DL)
Filmprogrammatie
Jeugdhuis Dido: «The last remake of Beau
Geste» (Marty Feldman, leuke humor
film), za. 12 febr,, 20 uur.
Feestpaleis:
1. «Viktor, Viktoria» (KT): veelbelovende
komedie van Blake Edwars («Ten»,
«Pink Panther», «S.O.B.»), met Julie
Andrews, omtrent de homo-artiesten
wereld.
2. «De Vlaschaard» (KT), zie bespreking.
3. «De 7 smeerlappen» (KNT): veel smeer,
weinig lappen, zeker? Met Laura
Gemser.
Palace
1.«Stone» (KNT): naar 't schijnt een
opvolger van «Mad Max». Geweld
dus
2. «Verboden Afrika» (KNT): sensatiezoe
kende pseudo-dokumentaire, voor
liefhebbers van besnijdenissen en
afhangers.
3. «Tron» (KT), indrukwekkend Walt Dis-
neyschouwspel, omwille van door
komputers ontworpen animatie en
decors. «De mens in de greep van zijn
komputer», verbluffend in speciale
technieken, maar je moet er wel voor
zijn.
De Weide met hun kindertoneel Het geheim van de toren». (OJ)
Guido Klinck en Luc De Blieck
in Doodskopvlinders(M.V.)
men alleen maar toejuichen en hopen
dat ze zich verder zal ter beschikking
houden voor de vertolking van oudere
rollen waar het Aalsters toneel gebrek
aan heeft. Wel blijven hier en daar nog
sporen over van een verouderd spel-
concept maar die moeten geleidelijk
weg te werken zijn naarmate de
ondervinding groter zal worden.
Luc De Blieck tenslotte was eens te
meer een toonbeeld van plankvastheid
en vlotheid als de inspecteur. Voor
eenmaal zagen we geen stereotype
uitbeelding van de vertegenwoordiger
van de wet maar een normaal, gewoon
mens die toevallig ook politieman is.
Met hun viertjes en onder de leiding
van Tuur Van Den Brulle zijn ze er in
geslaagd een mooi stukje toneel te
brengen. Wel zeer klassiek durf ik
Zeggen voorbijgestreefd als con
cept in spel en decor, belichting en
mise-en-scène, maar dan toch met
inzet, ernst en technische bekwaam
heid gerealiseerd.
Alles goed nagekauwd het betere, zij
het conventionele, liefhebberstoneel.
(N.S.)
afreis op 4 juni en 27 augustus 1983
Luchthaventaksen en BTW inbegrepen.
DOMAINE OU BONSOY
14 km. zuid van Dinant.
Bungalow van 2 tot 9 personen.
Huur per week vanaf 4.000' fr.
Huur per weekend vanaf 2.500 ff.
ERPERHEIDE/LIMBURG
bungalowpark: weekend, midweek of
weekverblijf.
voor 2 pers. vanaf 2.395 ff.
voor 3 pers. vanaf 2.650 ff.
15 dagen RONDREIS EGYPTE
met begeleider
van 1 april tot 15 april 1983
halfpension43.630 fF.
Reisbureau Bank Brussel Lambert Verg. 1096 Kat. A
83/97
