l
Kunst net een warm hart
Peter-Luc Combré
Daar is P.A.C.T. weer...
Marta Szabo en Frank
Hendrickx, het perfekte
(muzikale) huwelijk
Hoop in de Toekomst speelt Onder één Dak
Ju lien Van Puymbroeck in Affligem
16 - Nieuwe Gazet van Aalst - 25 februari 1983
Wie op een van deze koude winterdagen, de deur van de Belfortkryp> openduwt, voelt als het ware
een stralende warmte. Deze blijkt niet alleen afkomstig van ee;< r. .rirans goed functionerende in
stallatie, maar in hoofdzaak van het schilderkundig werk va. "F: ER CROMBRÉ.
Alleen zwartkijkers en afgunstigen hadden gedacht dat het stilzwijgen van Pact
niet veel goeds kon betekenen. Ingewijden wisten beter: Pact is springlevend.
Hun nieuwste produktie «The Family» zal er het bewijs voor leveren.
Geen avangardistische wave en geen
derderangslandschapjes maar van
een warme goed doordrongen en
evenwichtig werk van een rijp en
onderlegd kunstenaar.
Peter-Luc Crombé is bijna een kind
van de streek, want hij werd geboren
in 1920 te Opwijk
Hij studeerde aan de Academie te
Gent en was privé-leerling van Jos
Verdegem. Bekwaamde zich verder
aan het Hoger Instituut te Antwerpen
waar hij als vrije leerling ondermeer
les kreeg van Constant Permeke.
Bovendien volgde hij nog oudheid
kunde en restauratie aan de school
van het befaamde Louvremuseum.
Uit de rijke waaier van prijzen en
onderscheidingen pikken wij de Bene-
venutoprijs voor religieuze kunst 1956
in Milaan en de prijs van New York citv
in 1964.
Naast een boeiende thematiek valt
vooral het warme okerachtige oranje
koloriet op.
Crombé is inderdaad een perfectionist
wat zijn verf en kleurverwerking
betreft. Als uiterst ambachtelijk onder
legd kunstenaar gaat hij met een
haast sacrale nauwgezetheid te werk.
De ondergrond wordt op een haast
maniakale wijze geprepareerd,
geplakt, geschuurd en gegrond. De
aanzet van het werk geschied in tem
pera; een kleurmiddel volgens de
regels van de kunst bereid op basis
van gezuiverde ganzeeieren. Door het
later aanbrengen van verschillende
glacielagen groeit het werk als het
E.T.méér dan de afkorting
van ETTETTET
«E.T.» eindelijk in Aalst, en hoeDit is geen
film mèer, dit is een ervaring Steven Spielberg
heeft weer prachtwerk afgeleverd, en deze
keer niet vooral met zijn onuitputtelijke doos
speciale effekten, maar wel met de emotionele
bespeling van zijn publiek. Wie «E.T.» mist, zal
één van de beste films aller tijden aan zijn ogen
zien voorbijgaan. En wat Spielberg betreftdat
lijkt zo stilaan zelf een buitenaards talent te
zijn...
Een vrij gedrochtelijk wezen mist zijn
UFO (nee, een NMBS-stakingsaktie
heeft er deze keer niets mee te
maken), en blijft moederziel alleen
achter op aarde. Gelukkig wordt het
(H.E.T. of E.T. in vriendschap
opgenomen door de 10-jarige Elliot,
die er een warme, telepatische band
mee smeedt...
Op een zeldzaam originele manier
wordt getoond hoe E.T. (Extra-Terres-
trial) voor de moeder van Elliot in huis
verborgen blijft en hoe «hij» er zich
aan allerlei aardse genoegens tegoed
doet. Bij dergelijke kennismakingen
wordt E.T. eraan herinnerd dat hij ver
van huis is, en het monstertje dat
intussen al lang de harten van de toe
schouwers gewonnen heeft, krijgt
heimwee. Omdat zijn maatjes niet in
aardse telefoonboeken te vinden zijn,
besluit hij zelf wat voor R.T.T. te spe-
ware naar zijn eindresultaat. Vervol
gens wordt het hele schilderij herno-
len, zij het met primitieve middelen.
Zal hij erin slagen om zomaar eventjes
naar zijn moeder te telefoneren om te
zeggen dat hij wat later zal zijn voor
het avondE.T.-en («Phone Home»)
Tja, die «buitenaardse verfrompelden»
(B.V.) wordt intussen immers wel
gegrepen door een aards virus, en
men ziet hem langzaam wegkwijnen.
Met hem wordt ook Elliot ziek, en om
zijn vriendje te redden door de band
tussen hen beiden door te snijden, zal
E.T. zich moeten opofferen. Wat dan
volgt, maak je beter zelf mee...
«E.T.» wordt wel eens een hypermo
derne belijdenis van het Christusver-
haal genoemd, en dat niet alleen om
de suggestieve «Michelangelo»-affi-
che. In het verhaal komen inderdaad
wat sekwenties die (on)rechtstreeks
aan het Jezusleven en -sterven doen
denken. Overdreven werd het echter
niet, en of Spielberg dit ook zo expli
ciet bedoelde, valt misschien te betwij
felen. Toch mag als voorbeeld de a-
fscheidsscène van E.T. aangehaald
worden, plus de «verrijzenis» en opof
fering natuurlijk.
Fantastisch is ongetwijfeld de techni
sche verwezenlijking van E.T., die als
robotpop toch verbluffend echt over
komt. Vooral de ogen en de rimpels
die de gelaatsuitdrukkingen vormen,
helpen het filmprojekt zo subliem
maken. Een pop zo laten akteren dat
ze grote delen van het publiek tot tra
nen toe ontroert; dat is toch wel een
mijlpaal zetten in de filmgeschiedenis.
De kreatie E.T. zou zo'n 75 miljoen
BFR. gekost hebben (de film zelf 500),
en naast het elektronische hoofdper
soontje zouden er ook poppen hebben
meegespeeld waarin dwergmensen
de bewegingen controleerden.
«E.T.» schittert ook op humorvlak
Waar echte lachfilms falen, ontpopt
deze reeds superieure film zich nog
tot een gezond lachspektakel in som
mige scenes. De reakties van de puik
men in een verrijkende kleur en toon-
waarde, waarbij de onderliggende
kleuren doorheen de bovenliggende
blijvende nazinderen om op deze wijze
de karakteriserende diepte te sugge
reren die kenschetsend is voor het
oeuvre van Crombé,
Toch is bij de schilder het ambachteijk
kunnen slechts een hulpmiddel, dat
weliswaar een constante training
vergt maar de artiest toelaat zich op
het ogenblik van inspiratie in volle vrij
heid te exprimeren.
Wars van alle invloeden heeft Crombé
een heel eigen oeuvre geschapen dat
nog het meest aanleunt bij het vroeg-
expressionisme vamGustav Klimt. Het
werk straalt een levensdrang en een
levenslust uit. De levensdrang van de
stampende baby in de gezwollen,
zwangere moederbuik; de levenslust
van een lachend, naakt, jong meisje of
van een prille ballerina
Ook de sobere, maar rijk gestructu
reerde grafiek getuigt van een'ingeto-
gen maar tevens indringende geladen
heid.
Wie de kunst een warm hart toedraagt
kan nog tot 28 februari 1983 terecht in
de Belfortkrypte en er kennis maken
met Peter-Luc Crombé een mens en
een kunstenaar in de volste betekenis
van het woord. L.D.M.
akterende kinderen wanneer ze E.T.
voor het eerst zien, en vooral de solo-
tocht van E.T. door het huis en de
koelkast, plus dan ook de karnavalpe-
rikelen (E.T. herkent er zelfs een
soortgenootje zijn echt goddelijk
Samen met het goeie scenario, de
sterke akteerprestaties van vooral de
kinderen en de speciale effekten (het
ruimteschip verheft deze humor
«E.T.» tot een niveau waar hij thuis
hoort buitenaards
«E.T.» haalt gegarandeerd ook in
Aalst een rekord-recE.T.te. Terecht,
deze keer, wan de kwotatie luidtniet
E T missen I (Hirosji Marijke)
FILMPROGRAMMATIE
JH Terlinden«Foul Play», lachfilm van de
makers van «Flying High», zo. 27 feb.,
20 u.
Marcellinoclub: «De kat uit de ruimte», (Walt
Disney), zo. 27 feb., 14 u.
Feestpaleis
1. «E.T.» (KT): zie bespreking niet E.T
missen 1
2. «De Vlaschaard» (KT): Vlaamse platte-
landsromantiek, schitterend in beeld
gebracht, een klassieker in wording.
Met Vic Moeremans en Dora Vander-
groen.
3. «Victor, Victoria» (KT): intrigerijke
komedie over een zangeres die car
rière maakt in het travestietenmilieu.
Valt een beetje tegen, maar dat deden
de travestieten op Dolle Dinsdag ook.
Met Julie Andrews en James Garner.
Teveel show remt het tempo.
Palace
1. «Apnie» (KT): Arnold in musical-vorm.
Dé overroepen film sinds jaren. Vals
sentiment voor krisislijders. Annie, I'm
not your fanny
2.«De dorpspastoor bij de nudisten» (KNT)
gaat nu allen heen in vleze maar niet
daarheen, a.u.b.
3. «Stone» (KNT): maar in feite is het
«Stom», en (VNT): vredelievenden
niet toegelaten. Geweld, maar allesbe
halve geweldig
De terugkeer van P.A.C.T werd dan wel
een paar weken vertraagd wegens een
ongeval van de hoofdvertolker Ronald
Schollaert. Nu ook deze zorg achter de
rug is, kan P.A.C.T. volop aan de slag
met hun zoveelste creatie. Een creatie,
inderdaad Niet alleen zal Pact de
eerste niet-professionele groep zijn
die de rechten van Lodewijk De Boer s
«Family» kon loskrijgen, maar boven
dien zal het de eerste maal zijn dat in
Aalst een «teaterserie» gebracht
wordt. Sinds de wereldpremière (Am
sterdam, 1972) kende dit stuk een
weergaloze triomftocht door gans
Europa. Meer noghet haalde reeds
Broadway in 1975 met even groot
succes. Naar vorm kan men wel van
een evenement spreken; wat de film
reeds in de jaren '30 ontdekte en wat
vooral door de TV populair werd
gemaakt, heeft De Boer naar het tea-
ter overgebracht: het verwerken van
«een tranche de vie» in meerdere afle
veringen. In vier afleveringen, om pre
cies te zijn, wordt een sociaal doku-
ment geschetst waarin op realistische
manier de tegenstelling tussen de
micro-maatschappij van een krakers-
familie en de grote buiten-maatschap
pij ontleend wordt.
Een mentale en fysische afrekening
tussen een maatschappij die geen
marginalen wil kennen alhoewel ze
er de oorzaak van is en de margina
len die de maatschappij die hen
creèerde willen ontvluchten.
De vier afleveringen, die gerust afzon
derlijk te zien en genieten zijn, vormen
nochtans één sluitend geheel waarvan
de opbouw, gewild feuilletonachtig,
het verlangen naar de volgende afle
vering aanwakkert.
Als U dan ook weet dat de regisseur
Anton Cogen resoluut het concept van
rende momenten kan laten opborrelen.
Voor ons is het hoogtepunt de Sonate van
Krumpholtz, het enige werk in oorspron
kelijke schrijfwijze en de enige harpspeler
uit het gezelschap. Het is duidelijk dat het
werk met een lyrisch en melodisch mees
terschap voor de beide instrumenten ge
schreven is. Niet langer komt er een défilé
van een bevelende generaal en een mee-
marcherende soldaat, maar een superi
eur gesprek tussen 2 super-specialisten.
De gaten in de harmonie worden mees
terlijk opgevuld, de melodieën in een rijk
dom van licht herschikt. Vooral in dit stuk
schitteren de solisten dubbel in hun een
voud.
Het wordt stilaan duidelijk dat de "aperi
tief-concerten" een enorm gat gevonden
en gevuld hebben. Het ogenblik is geko-
«TV-serie» benadrukt met b.v. een
korte samenvatting van het voor
gaande en een uitnodiging erna van
«kom en zie het vervolg volgende
maand», dan begrijpt men dat Pact
weer ongebaande paden bewandelt.
Niet zonder gevaar: daar is ook.Pact
zich van bewust. De authenticiteit van
de karakters doorheen vier afleverin
gen en gespreid over vier maanden
vasthouden is zelfs voor ervaren ver
tolkers een enorm zware opgave.
Daarom ook werd bij de rolverdeling
gestreefd naar een echte familiever
houding tussen de spelers. Tien
maanden samen werken aan honderd
repetities en tweeëndertig opvoerin
gen vraagt een absolute inzet en een
onwrikbare artistieke verantwoording.
Ik denk te mogen zeggen dat de vier
hoofdvertolkers en permanente anta
gonisten in de vier afleveringen de
nodige waarborgen bieden; Machteld
De Rauw, Ronald Schollaert, Ulrich
D'Haese en Gracienne Van Nieuwen-
borgh zijn inderdaad vaste waarden in
staat de uitdaging te aanvaarden. Hun
inzet zal doorslaggevend zijn voor het
welslagen van deze onderneming. De
(teater-)wereld is aan de durvers
Deze produktie is te zién in de zaal
Madeion, Grote Markt te Aalst
op 25, 26, 27, 28 februari en 6, 7
maart voor de eerste aflevering;
op 18, 19, 20, 21, 25, 26, 27, 28
maart voor de tweede aflevering;
op 15, 16, 1 7, 18, 22, 23, 24, 25 april
voor de derde aflevering;
op 27, 28, 29, 30 mei, 3, 4, 5, 6 juni
voor de vierde aflevering.
Kaarten120 fr. per aflevering of
abonnement voor de vier afleveringen
aan 360 fr. Reservaties bij Roel Bal
053/21 56 04. (N.S.)
men om het moeilijk terrein van de klas
sieke wereld af te bakenen. Laat het Fes
tival de kamermuziek. Pro Arte de geves
tigde binnenlandse waarden, de service
clubs de onbetaalbare (ook letterlijk) bui
tenlanders, en Netwerk en de Middag
concerten de beloftvolle Horde aanruk
ken en zo blijft het evenwicht bewaard er
de diversiteit voorhanden.
Laat ik de recentie maar eindigen met een
stuk uit de openingswoorden. Behalve de
gekende ongedwongen sfeer, de wappe
rende muziekpartituren, het meesterlijk
evenwicht der instrumenten, de ik-veeg-
mijn-voeten-aan-het-klassiek-gedoe, is
er ook nog een kinderoppas te genieten.
Interessant om weten dus, want niemand,
zelfs Cage met heeft iets geschreven voor
2 solisten en een krijsende kleuter. (F.C.)
Geef toe, de combinatie fluit en harp, je loopt het niet alle dagen tegen het lijf. En toch,
amper een maand nadat ze in Moorsel de avond inpakten is het meest originele Aalsters duo
er weer. In gestrekte galop gaat het van barok over klassiek de romantiek binnen met als
eindpunt de Italiaanse opera.
Wie er een naam opgekleefd wil, gaat van ene Vinci over Krumpholtz, naar Spohr om in de
armen van Donizetti te eindigen.Wie nu nog niet onder de indruk is leze voort, en wie dat
niet doet mag alvast onthouden dat het een schitterende voormiddag werd.
4 componisten dus 4 componisten die, verschil, maar mooi, dat blijft ze
(op Donizetti na) geen dagelijks brood
zijn. En toch, wat een muziek, hoe groot
is het rijk der kleine meesters
Dat de combinatie fluit-harp nogal nood
zakelijkerwijze leentje-buur moest spe
len om een repertorium samen te stellen,
ligt voor de hand. Ruim drie-vierden van
het programma is geïmporteerd. De
barokke klank van Vinci met allegro's als
strovuur, en adagio's als opkrullende
vraagtekens stapt zo uit de .tafelmuziek
van Telemann. Dat de trancripties in die
tijd met een ontzettende vaart van het
een naar het ander instrument voorthol
den, is trouwens de grootste bedoeling
van de componist. Ze gaven zelf ten allen
tijde het voorbeeld. Een mooie meid, in
avondkledij of jeans, er is misschien een
De sonate van Spohr is ook getransfor
meerd. De oorspronkelijke vioolklank die
de typische romantische uitbarstingen
met snerpende opspringende gevoelens
uit de snaren haalt wordt hier wel duide
lijk door de charme van de fluitklank tot
een gemoedelijke verteller herleid.
Donizetti met een «allegretto en allegro in
g» leidt de lyrische ontboezemingen
in. De opera-melodieën drijven de zaal
door Het thema, zó ontsnapt uit de mond
van een lyrische tenor, met de harp die in
gesloten akkoorden de melodie een
duwtje geeft, en er af en toe nog een
schepje bovenop doet geeft je meteen de
zekerheid, dat zelfs zo'n eenvoudig ding,
waarbij tertsen als warme broodjes ge
strooid worden, charmerende en verove-
repetitiefoto met v.l.n.r.Roger De Rop, Mare De Bie, Betty De Pauw, Geert De
Clerck, Katleen De Ridder, Wilfried Blindeman en Lisette Putteman. Alleen
Marie-Jeanne De Ridder en Guy Anjs ontbreken. Opvoeringen op 19, 20, 25 en
26 februari.
Julien Van Puymbroeck stelt schilderijen en pentekeningen tentoon in het Kultu-
reel Centrum van Affligem. Deze tentoonstelling loopt nog tot 6 maart 1983. (OJ)
The Cotton City Jazzband trad in Netwerk op (OJ)
