Werkgroep Stadsherwaardering vindt
Aalst oubollig en melig
Reuze
guldensporenbelotting
11 JULI om 20 uur
zaal Paul Verhaegen
CALLEBAUT
CALLEBAUT
Manifest tegen
de melige stad
te Herdersem op
Alfons De Cockstraat 67 HERDERSEM
Zo maar liefst voor 10.000 fr. prijzen
HUIS
HUIS
10 Nieuwe Gazet van Aalst 1 juli 1983
Het museum van hedendaagse kunst
op de hoek Kattestraat-
De Ridderstraat
Daar de drukkerij
de 3 laatste weken
van juli gesloten is
verschijnt de
Nieuwe Gazet
van Aalst
niet op
15, 22 en 29 juli!
De redaktie
Huwelijkslijsten
vind je overal
Originele huwelijkslijsten
vind je zeker bij
-,j
Serviezen
MS
plfpÉf
Kom eens
een kijkje nemen
Keizerlijk Plein 36A
Aalst
Tel. 053/77 17 21
De werkgroep Stadsherwaardering heeft al heel wat konkrete voorstellen gefor
muleerd i.v.m. de ruimtelijke problemen van Aalst. Onlangs (re)ageerde ze
tegen de mogelijke inplanting van een parkeergebouw in de De Ridderstraat en
een alternatief verkeersplan voor dezelfde straat is in de maak. Af en toe publi
ceert «stadsherwaardering» ook algemenere visies. Onlangs werd een MANI
FEST TEGEN DE MELIGE STAD aan de pers voorgesteld.
Ingekapseld
Toen we 16 jaar waren, had de jeans
een slechte reputatie, het was een
«metsersbroek». Wij droegen ze als
symbool van «ons gat vagen» aan de
volwassenenwereld met al zijn con
venties. Maar die volwassenen begon
nen afgebleekte, uitgerafelde jeans te
verkopen in boetiekjes; ons protest
was ingekapseld. De jeans waren
mode geworden. Maar ze waren niet
meer zo sterk en authentiek als vroe
ger.
Zo is het ook vergaan met een aantal
nieuwe ideëen, die o.a. door de werk
groep stadsherwaardering verdedigd
werden. Invularchitektuur, sociale
stadsherwaardering, woonerven en
groen in de stad. Politiekers hebben
er dankbaar gebruik van gemaakt, van
deze ideëen. «Misbruik» zegt de werk
groep, want slechts wat men opperv
lakkig ziet, de vormen van deze
ideëen, werden als dooddoener
uitgevoerd.
«Plant gij een bruidssluier en zet een
geranium op uw vensterbank, terwijl
houdt ge u niet met belangrijker in
spraak bezig». Zo wordt onze stad wel
wat groener maar fundamenteel
verandert er niets.
Ook de woonerf-idee werd door het
stadsbestuur ingekapseld. De
participatie* van de bewoners der
L.P. Boonstraat werd destijds ge
smoord in een dure uitvoering in aan
besteding. Het bewonersinitiatief in de
Walstraat (tussen Dender en Hoge
Vesten), dat een goedkoop woonerf
zelf wou uitvoeren, werd twee jaar
«vergeten» door de stad, tot de bewo
ners ontmoedigd waren.
Melig
Ook de nieuwe architektuur-ideëen wer
den in stroeve banen geleid, alweer
door een overdreven aandacht voor
de uiterlijk vorm, voor het stads-
BEELDnostaglie naar vroeger wordt
o.a. door de baksteen overdreven
in ere te herstellen aangemoedigd.
Aalst dreigt een oubollige Anton
Pieck-stad te worden, met slechts
gevels als in het verleden. Aalst in
ouderwetse, sepiakleurige prentkaar
ten (maar met moderne reklames).
Sommige lezers zullen misschien den
ken «Die van stadsherwaardering wil
len gewoon averechts zijn; eerst
trachten ze het huis Moyersoen in de
Nieuwstraat te redden, en nu willen ze
modern gaan bouwen...!» Dat het
nieuwe een dialoog moet aangaan,
zich verstaan met het oude, spreekt
de qroep echter niet teaen. Intearatie
is echter geen braaf knipogen naar
het oudere buurhuis en er willoos bij
aansluiten.
Architektuur
Volgens het manifest van de werk
groep is het niet nodig bestaande
gebouwen na te bootsen. De bak
steen, eiken balk en dakpan zijn
slechts uiterlijkheden van een «terug
naar de natuur, naar de essentie» zij
zijn de essentie zelf niet
Ook met moderne materialen kan men
immers integreren, kleinschalig wer
ken en de mens centraal stellen
Schijnheilig
Welke waarde heeft een nieuwbouw in
handgevormde baksteen terwijl er
achter een hedendaags misschien
vernuftig gewelf in beton of staal
schuilt Welke waarde heeft de «lie
flijke» puntgevel van het grote waren
huis, als die een verwarmingsinstalla
tie herbergt Is dat geen schijnheilige
architektuur De stad heeft hieraan
meegeholpen, door vooral kontrole toe
te spitsen op materiaalgebruik, hoogte
dakgoot en het verplicht aansluitend
vormpje. Zo verplichtte ze bijvoor
beeld in de gevel van een bioscoop
zaal nepramen te steken (waarom
geen ramen met gordijntjes in de
silo's van Amylum, en een pannen
dakje erop
Politiekers en architekten
De politiekers, zo schreven we reeds,
nemen de slogans van de aktiegroe-
pen over en voeren ze pro forma
vérde frim) uit. Maar voor een dieper
inzicht in het stedelijk avontuur zijn ze
te lomp, zegt stadsherwaardering. De
architekten anderzijds zouden, nog
steeds volgens de werkgroep stads
herwaardering, beter moeten weten.
Ze zouden hun opdrachtgevers moe
ten overtuigen, inlichten. Ze zouden
moeten oppositie voeren tegen kom
missies en ambtenaren die een bijde
tijdse ontwikkeling van de stad en een
goede architektuur tegenhouden. Het
manifest pleit voor een bouwkunst die
hedendaagse middelen gebruikt om
een kreatief gestalte te geven aan de
realiteit van NU. (J.L.)
Dit gebouw is één van de ontwerpen door architekt Eugeen Liebaut) van de naar
aanleiding van het manifest opgerichte tentoonstelling van de werkgroep.
Het ontwerp stelt een reeks torens voor (platte grond 7 m. x 7 m
Van elke Aalsterse kunstenaar van betekenis (L.P Boon, P. De Bruyne,. zullen
de werken tentoongesteld worden in aparte torens
De torens hebben een variërend aantal niveau's
Bovenaan is een uitkijkverdieping en platform voorzien met zicht op de hele stad.
Het geheel wordt bekroond door een paar langzaam wiekende vleugels, aange
dreven door energie komende van zonnepanelen die op de begane grond ge
plaatst zijn.
Dit manifest wil een pleidooi zijn voor een architektuur die de verwezenlijking is
van een idee, een konsept dat met eigentijdse middelen een antwoord geeft op een
komplekse hedendaagse situatie.
Het ziet ernaar Uit dat de stadsvernieuwingscampagne, naast het leggen van goeie
aksenten, een ongenuanceerd soort aandacht liet ontstaan voor de bestaande,
overgeleverde, al dan niet stedelijke omgeving.
Vanuit nostalgie naar vroeger naar een soort paradijselijke stad, één grote illu
sie heeft men veelal slechts oog voor het beeld, de gevel van het verleden. De
stad als oubollige, sepiakleurige prentkaart. De stad gevrijwaard van elk avontuur.
Nieuwe toevoegingen vertonen zelden een eigen, hedendaagse werkelijkheid, veel
eer een zeurderige onwerkelijkheid.
Dat het nieuwe een dialoog moet aangaan, zich moet verstaan met het oude,
spreekt vanzelf. Integratie is echter geen vriendelijk on-eigen knipoogje naar het
omringende door er vormelijk verduft bij aan te sluiten.
Integratie moet gezien als het in een kompleks geheel bundelen van bestaande
situatie, fysiologische en psychologische behoeften en hedendaagse maatschappe
lijke (ook technische) ontwikkelingen.
In de zo breed mogelijke realiteit gestalte geven aan het konsept van de auteur, niet
aan een herhaling van de omringende bebouwing.
De sfeer waarin vandaag architektuur, in en buiten de stad, beoordeeld wordt en
aan de bevolking voorgeschoteld gaat niet verder dan de Komroie op nei aanslui
tend vormpje, het materiaalgebruik alles is goed als het maar baksteen is en,
vooral, de aanwezigheid van overvloedig groen. De stad als woonerf.
De zachte ideën, althans wat de uitwendige aspekten betreft, zijn er blijkbaar inge
gaan als koek.
Wat meer is ze blijken prima de rol van demagogische zoethouder te vervullen om
de aandacht af te houden van wezenlijke stedelijke problemen. De vraag naar zin
volle aktiviteiten in een stedelijke situatie vervalt als men telkenmale hetzelfde be
staande beeld geslachtsloos repeteert. Want daar komt de momentele verzieking
van de architektuur op neer.
De stad, terrein van vernieuwing en ontwikkeling, gefikseerd tot één bestaand
beeld.
Hieraan zijn in de eerste plaats de architekten zelf (en hun opleiding) schuldig. Zij
worden weliswaar in het nauw gedreven dooreen impressionant aantal kommissies
wat echter niet als ekskuus kan gelden want ook zij zetelen in die kommissies of
kunnen er althans oppositie tegen voeren, wat niet gebeurt.
Politiekers gaan in dit opzicht wellicht vrijuitzij zijn eenvoudigweg te lomp voor
nuancerend inzicht in het stedelijk avontuur. Wel maken zij gretig gebruik van de
verdovende kapaciteiten van hen door architekten aangereikte slogans als: de
natuur in huis, in de stad, halen, streekeigen materiaalgebruik, autenticiteit van
het materiaal,enz. op zichzelf misschien valabele begrippen, de omstandigheden
waarin ze echter een toepassing vinden getuigen van een zeldzaam soort hypokri-
sie.
Daarom dit manifest dat pleit voor een architektuur die haar ideëen veruitwendigt
met hedendaagse middelen om een hedendaagse komplekse realiteit bewust ge
stalte te geven.
Werkgroep Stadsherwaardering.
m
fMifïriLr^irïtiiiirr,J
