gm
X
VAN DER WAERDEN
Bruisende Molière-cocktail
Vierde middagconcert
duel en dialoog van
cello en gitaar.
Liilike
Kinova kwoteert
amateursmalfilms 1983
Tejater 80 met eSCAPINade
INTERIEURVERZORGING
VAI
EN BIEDT MEER
MEUBEL- KEUKEN- BADARCHITECTUUR
Studio in essen perl.
Saved by the Belmondo
12 Nieuwe Gazel van Aalst 27 januari 1984
De tijdloze grootheid van Molière's werk en de ongebreidelde, aktua-
liserende fantasie van Anton Cogen hebben eens te meer gezorgd
voor een schitterende en sprankelende Tejater 80-prestatie.
Teater 80 bracht in Netwerk eSCAPINadeeen teatermontage naarLes four-
beries de scapin» en «L 'impromptu de Versaillesvan Molière, Anton COGEN
reqisseerde. Muzikale begeleiding van DUCK SOUP». (JC)
Anneke Sirou blonk uit door haar vlotte,
Zolang er regisseurs als Cogen zullen zijn
hoeven we ons geen zorgen te maken
over de teaterauteursarmoede. Wie,
zoals hij, oog heeft voor de intrinsieke
waarde van grootmeesters, in casu
Molière, en bovendien een klare kijk
heeft op het wel en wee van onze huidige
wereld, heeft ruimschoots de nodige
gegevens gevonden om waardevolle nieu
wigheden te distilleren. Ik zeg wel nieu
wigheden ondanks de wetenschap dat
«les fourberies de Scapin» en
«L'impromptu de Versailles» nu toch al
drie eeuwen «aktueel» blijken te zijn.
Aktueel naar inhoud en vorm.
Naar inhoud omdat de kortzichtigheid,
het snobisme, de geldzucht, het machts
misbruik, de liefde en jaloersheid mense
lijke gegevens zijn die evengoed het des
potische Lodewijk XIV-Frankrijk teis
terde als de Aalsterse huidige samenle
ving; naar vorm omdat, zoals nu, ook in
de tijd van Jean-Baptiste Poquelin een
dringende noodzaak naar vernieuwing
van het teater bestond en ook gevonden
werd in de Molière teaters. Wat Molière
dan deed zou hij nü ook doen; alleen zou
hij nogal evident de bestaande moderne
middelen aanwenden die ook een Cogen
nu aanwendt. Meer direkte aanpak in
spel en dialoog, vrijere gedurfdheid in
overeenstemming met de moderne
moraal, gebruik van de eigentijdse
muziekelementen, zang en danseen
cocktail van modern showgebeuren. En
dat, nota bene, zonder afbraak te doen
aan de eigen geest van Molière's genie.
Cogen als hernieuwende Molière of
Molière als vóórtijdse Cogen; een teater-
mens blijft een teatermens
In die sprankelende levenselexir zijn het
natuurlijk de luchtbelletjes die de fris
heid en het smakelijke definiëren. Als
pareltjes schoten enkele vertolkingen de
hoogte in. Ulrich D'Haese in de rol van
Scapin verenigde met brio de speelse
beweeglijkheid van een volkse comedia-
dell'arte artiest en de teatrale moderniteit
van de video-clipvedette. Merkwaardige
prestatie gezien hij ook met franse ele
gance de rol van Molière gestalte gaf.
vloeiende bewegingstechniek waarbij de
gratie en de stijl een aantrekkelijke pré-
sence creëerde. Andere uitblinkers in de
overigens zeer homogene, gave vertol
king waren Dirk Klinck en Ronald Schol-
laert, respektievelijk met hun kreatie van
Argante wat Dirk betreft en een reeks
personages waaronder de «fakteur» wat
Ronald betreft.
Dat de rest van de cast het mij vergeven
niet bij naam genoemd te wordenhun
prestatie was zeker het vermelden waar.
Geen enkele ontsierde het geheel een
klein voorbehoud voor Elia Vermeulen
die niet zo schitterend de stijlvorm bena
derde en allen droegen bij tot het
visuele en kleurrijke spektakel.
Spektakel waarvan de genietbaarheid
verhoogd werd door een degelijke dit
maal niet agressieve muzikale omlijs
ting van Wim Henderickx op verhoogde
scène door «Duck Soup» uitgevoerd.
De kombinatie van speelse lichtvoetig
heid met Aalsterse elementen en taal en
van Franse welsprekendheid met Moliè
re-allures in het Frans, de vervreemdende
spitsvondigheid van Mrs Marple's aan
wezigheid en de zelfbewustheid van de al
even vreemde aanwezigheid van J.J.
Rousseau, de doelbewuste aktualisering
van inhoud, tekst, zang en dans met let
terlijke en figuurlijke oogknipjes naar
het publiek, deze mengeling van moderne
frisheid en klassieke degelijkheid gaven
als resultaat een verkwikkend schemer-
kelkje van teatergenoegen. Prooost...
hik... (N.S.)
Deze produktie, het zien waard, loopt
nog op 27, 28, 29 en 30 januari in Net
werk.
Als men het niveau van beleidsmensen afmeet aan hun zorg voor kui
tuur ziet het er in Vlaanderen maar belabberd uit. We zijn geruisloos
aan het terugkeren naar de duistere tijden. Elk zinnig mens zou het
immers niet meer dan logisch vinden een organisatie als de vzw Mid
dagconcerten extra te steunen. Ze biedt kansen aan eigen mensen,
aan jong talent. Bovendien is de toegangsprijs een lachertje. Bij ons
niets daarvan, of liever hoe paradoxaal het ook mag klinken
het tegendeel. Lees ik immers niet in een krant van vorige week dat de
stad Gent de jaarsubsidie voor Herman Streulens' organisatie heeft
verlaagd van 50.000 fr. tot 5.292 fr. Verdient dit een huilbui of een
spotlach
En toch heeft het vierde middagconcert
nog maar eens bewezen hoe zinvol de
organisatie is en werkt. Je kan bezwaar
lijk beweren dat Edmond Callier en Yves
Storms tot de grijze kudde behoren. De
eerste is een voortreffelijk en befaamd
cellist, de tweede won met zijn gitaar al
een paar internationale wedstrijden en
studeerde o.m. bij Julian Bream. Het
programma was dan ook ondanks het
ontbreken van zogezegde grote namen
een juweeltje. Duel en dialoog verliepen
vloeiend en boeiend in het speelse lied
van de renaissance en de wrange taal van
deze eeuw.
Dat Diego Ortiz ooit kapelmeester is
geweest van de hertog van Alva heeft
blijkbaar geen sporen van zon nagelaten
bij de geestelijke vader van de Bloed
raad. Toch zijn de drie recercares die we
te horen krijgen van een beweeglijkheid
en een temperament dat ze de zorgen
wegblazen. En Yves Storms laat zijn
gitaar klinken als een luit.
Wie nog nooit van Bernhard Romberg
heeft gehoord en ik ben in dat geval
herkent in zijn divertimento op Oos
tenrijkse liederen de populaire citer en de
stem van het volk. Romberg was de
grondlegger van de Duitse celloschool.
Dat hij een vakman was bewijst de hand
van Edmond Callier die in de hoge stem
zijn instrument Iaat zingen als een viool
en het eigen timbre de warmte geeft van
een donkere bourgogne.
Dan verrast ons de twintigste eeuw.
Vorige zaterdag stelden de leden van de Aalsterse filmklub KINOVA hun realisa
ties voor van 1983. Deze klubwedstrijd wordt jaarlijks georganiseerd om de
leden te stimuleren en om hun een idee te geven welke vorderingen zij hebben
gemaakt. Al fluisterend werd ook vernomen dat het de leden in zekere zin ver
plicht hun film voor een bepaalde datum af te maken,
bij de juniores werden de rums «Oude
streekgerechten» en «Vakantie in Zee
land» (beide van Jan de Droog) met 70
punten bedacht, wat in de filmwereld
meteen goed is voor zilver, «Onge
dierte» (van Luc Mertens) behaalde 63
punten (brons).
Bij de seniores kaapte Furious van
Johan Vertongen en Gui De Kegel met
77 punten (zilver de eerste prijs en
meteen ook de fel begeerde wisselbe
ker weg, gevolgd door «Salobrena» (J.
de Droog) 74 p. «Wij, Boeren, Waar
heen» (S. Van Nuffel) 70 p.; «De
Nieuwe Eetkamer» (door J. Colom-
bier) 67 p., «Heden en verleden in de
Baai van Napels» (door E. de Beer) 66
p. en «De Minnaars van de Schelde»
(E. Van Droogenbroek) 63 p. exequo
met «Babelut» (door J. Colombien).
De filmklub Kinova is een klub voor al
wat een smalfilmkamera bezit, plezier
heeft in filren en graag wat wil bijle
ren op dit vlak. Drempelvrees moet je
echt niet hebben. De klub is wellicht
een van de oudste, zoniet de oudste
van België, en nog nooit heeft men er
iemand geweigerd. Wie bij de klub wil
neemt best kontakt met de voorzitter,
Jan de Droog, Wellekensstraat 13,
9300 Aalst.
Dat uw filmtechniek er zal op vooruit
gaan door de ruime ervaring van de
andere leden is zeker, als men weet
dat KINOVA in 1963 reeds de Natio
nale FACINEB-wedstrijd mocht orga
niseren, dat in 1968 zelf de VAKOV-
wedstrijd werd ingericht, en dat in
1977 het Internationaal Humor-smal
film-festival der lage landen werd inge
richt. (JC)
li
Tafelmuziek was voor mij vroeger syno
niem van saaie bedoening. Maar dat
veranderde toen ik een zekere Telemann
leerde kennen. En nu verschijnt hier
Peter Welffens, een man van bij ons.
Zijn suite is klassiek en toch eigentijds:
geen schokeffekten, geen vervreemding,
maar een grillig taaltje dat tastend zijn
weg zoekt.
Duo concertante van de Tsjech Stepan
Lucky dateert uit de jaren '70. Was de
man niet verbonden aan T.V. en Acade
mie, ik zou zeggen dat iets van de bittere
nasleep van de Praagse lente over zijn
muziek hangt. Maar de desolate sfeer in
het andante sustenuto en de schrijnende
zang van de cello in het slotdeel liggen
eerder geworteld in de kilheid van onze
samenleving.
Edmond Carlier en Yves Storms nemen
afscheid met een aria van Villa-Lobos,
even ingetogen als die uit Bachs derde
suite en even onvergetelijk.
W.D.B.
Steenweg op Ninove 6 - B 9470 DENDERLEEUW - Tel 053 66 86 45
Internationale Wohneinrichtungen
Vrij in en uit elke weekdag van 10 tot 12 uur en van 14 tot 20 uur; zaterdag en zondag van 10 tot 12 en van 14 tot 18 uur maandag gesloten.
550 cm
Recept om van een matig scenario een
best genietbaar filmsoepje te maken
men neme een goed akteur in de hoofd
rol... In dit geval is het «gerecht» met een
pol(itie)lepel te smullen, en is de trek
pleister op de wonde niemand anders dan
Jean-Paul Belmondo... Het resultaat:
«Le marginal» Smakelijk...
In een story die wel eens herinnert aan
«Sharky's machine», wordt kommissaris
Jordan (Belmondo) gedegradeerd van
drugbrigade naar zedenbrigade, na een te
gortig stukje heroïsche heroïnejacht...
Meccacci, de klasseschurk-in-het-nette-
pak én brein achter het hele drugnet plus
een rits prostitutiecentra, heeft weer z'n
slag thuisgehaald. Doch als hij de film al
helemaal had gezien, zou hij Jordan
zeker meteen afgemaakt hebben...
Want je raadt het alop vrij toevallige
wijze kruisen beiden ook in Parijs
mekaars pad. En daar geldt alweer het
spreekwoord «wie laatst lacht... is traag
van begrip» of zoiets De weg naar
rechtvaardigheid loopt voor Jordan wel
over schietrozen, en kent heel wat omlei
dingen want onze Jean-Paulitie Bel
mondo kijkt niet op een lijkje meer of
minder, en onderweg moet hij perse nog
wat reddings- of wraakwerken gaan ver
richten die met de drugzaak niets te
maken hebben. Geweld en verwarring
worden dus niet geschuwd, en je kan wel
wat twijfels koesteren over de afloop van
de achtervolging bijvoorbeeld. Dat
wordt een soort Parijs-Dakar in Parijs
zelf, met als apotheose het welbewust te
pletter rijden van de twee slechterikken...
Voor een marginale politieman toch wel
op 't randje, hoor
Amusant is het allemaal wel wanneer
Belmondo de meer humoristische toer
mag opgaan. Op die momenten blijkt
duidelijk dat de harde kommissaris
geweld en tragedie voor de kijker weet te
relativeren en dat is maar best ook. Lief
hebbers van de keiharde politiefilm zul
len de sprankels humor misschien zelfs
ongepast vinden, maar een komedie
zoals «L'as des as» is «Le marginal»
zeker niet.
Om de verhouding van Belmondo tot
deze film in ons marginaalsters te om
schrijven «Tes 't zaat dat terop
moest
Filmprogrammatie
JH Terlinden «The fearless vampire kil
lers» (Vampierenbal) (R. Polanski), zeer
amusante parodie op de vampierenfilm,
bloedstollend goed, op zo. 29 jan. om 20
u., Raffelgemstraat 8.
Feestpaleis«De Leeuw van Vlaande
ren» in voor-première door Kiwanis-
Aalst, op do. 2 feb. Inlichtingen bij
Feestpaleis (volgens geruchten zou Hap
part ook komen, hij denkt dat het een
klucht is...).
Palace
1. «Brandende liefde» (KNT): zoge
naamde opvolger van «Turks fruit» met
Monique Van de Ven. Wijzelf branden
van verlangen om U volgende week de
bespreking voor te schotelen.
2. «Vice squad» (KNT)pech voor de
uitbaterze hebben de naam Monique
Van de Ven nog maar gehoord of ze zijn
daar al«de zedenbrigade»...
3. «The outsiders» (KT)nieuwste van
Francis Ford Coppola («The Godfa
ther», «Apocalyps now», «One from
the heart»...). Confrontatie van roc
kers uit verschillende milieus...
4. «Breathless» (KT): overroepen
Richard Gere-film op laatste ademtocht.
Feestpaleis
1. «Staying alive» (KT): val nu dood
Voor Travolta- of dansfreaks.
2. «Le marginal» (KT)zie bespreking.
3. «Drie Tirolers op rokkenjacht»
(KNT7onnozelheden «on(der) the
rocks» dus...
