CAPELLA
Dl ARCHI
ill
Film
TEJATER 80 met DE ADVERTENTIE
EEN ONBEANTWOORD ZOEKERTJE
17.990
GADECO
DE DEYN
EFEL TOLEDO
8 Nieuwe Gazet van Aalst 26 oktober 1984
jpl™
Robert de Niro
is waiting...
jBjm-trT'
behoren... zoeken maar...
Filip Lepez, de regisseur, heeft
zeker ook het gevoel gehad dat
iets aan dit werk ontbreekt om
echt degelijk regiewerk toe te
laten. Het is, steeds nog mijn
mening, ook een zoeken gewor
den om toch maar een aanvaard
bare toneeldramatiek te distille
ren uit de magere dynamiek van
het literaire woord. Voor zover
heeft hij dan ook de verdienste
gezocht te hebben; heeft hij niet
altijd gevonden wat hij zocht ligt
zeker niet aan hem.
Dat in deze omstandigheden ook
de vertolkers er niet in slagen het
stuk buiten het banale te halen is
niet te verwonderen. Ik meen,
echt eerlijk, dat ondanks een
grandioze vertolking dit werk
nooit een inslag zal hebben op
het publiek. Hoogstens kan men
De «Inserzione» van de Italiaanse Natalia Ginzburg verwierf de
internationale literaire Marzotto-prijs (1967); op basis van welke
beoordeling weet uw dienaar niet en begrijpt hij ook niet. Waar
schijnlijk ligt het antwoord in dat éne woordje: literair. Voor mijn
beperkt begrip blijft de Advertentie een zoekertje naar enige toneel-
waarde.
Tweemaal in de loop van één
jaar heb ik dit stuk ondergaan.
Tweemaal gebracht onder een
totaal verschillende optiek.
Tweemaal ook bleef me na de
voorstelling alleen een vraag
overwaar zit de teatrale waarde
van dit werk
Hoe ik ook mijn verstand en hart
laat zoeken, ik vind er geen.
Jaweler is een themade een
zame vrouw, door haar man ver
laten, zoekt (weeral) langs de
weg van een advertentie naar
menselijk kontakt en vindt dat in
de persoon van een jonge stu
dente. De jonge frisheid ontmoet
de weggelopen echtgenoot,
wordt verliefd en gaat het leven
tegemoet. De eenzame vrouw,
op die manier bewerker van haar
finale eenzaamheid, blijft achter
en pleegt zelfmoord. Mooi basis
gegeven. Maar wat er tussen deze
feiten op scène gebeurt of gezegd
wordt draagt op geen enkel
ogenblik bij tot de dramatische
uitbouw van het gegeven. Geen
verklaring van het waarom; geen
evolutie naar de zelfvernietiging;
geen scherpe tekening van de
verlorenheid van de vrouw; geen
uitgewerkte tegenstelling van de
jonge vrouw tegenover de oudere
eenzame; geen opbouw, geen cli
max zodat er tenslotte alleen
maar de gebeurtenissen overblij
ven vrouw is eenzaam, meisje
speelt klankbord, meisje wordt
verliefd, meisje gaat weg, vrouw
pleegt zelfmoord. Al de rest is
vertelling, gepraat over zaken die
niet eens tot grond van de zaak
Onze mensen zijn verwend, ook muzikaal. Zopas werd het festival
van Vlaanderen afgesloten met Schutz, de meester van de direkte zeg
ging. Hij werd voorafgegaan door onze polyfonisten, door de Franse
impressionisten en door de volmaaktheid van Hesperion XX. Intus
sen loopt in de «Munt» te Brussel een unieke «Don Giovanni» van
Mozart, is onze cyclus orgelconcerten voorbij en staat nog heel wat
op stapel bij Pro Arte en Netwerk.
De stilistische benadering is afge-
Je zou kunnen denken dat Aalst
wat oververzadigd is van al dat
muzikale genot en tijd moet vin
den om alles te laten bezinken.
Vandaar de vrees van de verant
woordelijken voor het concert
van 12 oktober ter gelegenheid
van het twintigjarig bestaan van
de afdeling audiovisuele midde
len van onze bibliotheek. Die
vrees sloeg om toen alsmaar
meer mensen stonden te dringen
om een plaatsje. Verwondering
dus om de opkomst, maar nog
groter de verwondering bij het
beluisteren van de Capella di
Archi.
André Delcourte is mij bekend
als violist. Maar wat hij als diri
gent heeft bereikt aan cohesie,
sonoriteit en gevoel voor schake
ring bij deze groep jonge mensen
wekt meer dan verbazing. Dat
hij de vlam van zijn geestdrift
doet overslaan is niet onlogisch.
Maar dat hij dit jonge talent
evenzeer laat openbloeien in het
luchtig werk van Vivaldi als in
de streng afgewogen gevoelswe
reld van Hindemith toch niet
direkt geestverwanten ver
dient meer dan gewone waarde
ring. Technische addertjes wor
den probleemloos ondervangen.
wogen Purcell is Engels, Corelli
klinkt Italiaans. Er is geen rim
pel in de samenspraak tussen
groepen en individuen. En voor
al, er is een musiceervreugde die
ik zelden intenser zag.
Purcell opent het programma.
Hij is de grondlegger van de
Engelse opera, geen gemakkelijk
karwei als men weet hoezeer de
Engelsen gesteld waren op hun
'masques', allegorieën onderbro
ken door balletscènes en instru
mentale suites. Een van die dan-
serijen nl. uit «The virtuos wife»
krijgt een warme, volle toon,
evenwichtig verdeeld over de
strijkersgroepen. Er zijn ook
heel mooie momenten van ver
stilling en meditatie. En in de
verte daagt al de gestalte van
Handel op.
Is Purcells toon nog wat bezon
ken er hangt over Engelse
muziek vaak iets dromerigs
Vivaldi die hem in het pro
gramma volgt is een en al zon
waarvan de lichtstralen in het
allegro een razend snel tempo
vereisen, voor vele orkesten een
struikelsteen, hier met lef opge
vangen.
Corelli, de grondlegger van het
3y|J
Tussen alle jungle-avonturenfilms is de
gangsterprent een beetje in de vergeet
hoek geraakt. Wie echter z'n buik vol
heeft van rimboe, slangen en schatten
jacht, nu terecht bij Sergio Leone's
«Once upon a time in America». Hel
eerste deel ervan loopt momenteel in
concerto grosso, weet tussen de
volle klank van het orkest spitse
dialogen te verwerken tussen
eerste en tweede viool en cello.
Vaak wordt het dan een gehaspel
van stemmen die naast mekaar
praten. Hier niets daarvan, hier
wordt een gesprek gevoerd tus
sen mensen die ook naar mekaar
weten te luisteren.
Zit het eerste deel vol beweeglijk
heid, zo typisch voor de barok,
het tweede heeft een ander kolo
riet. Bela Bartok is, net zoals zijn
vriend Kodaly niet dankbaar
zonder het ritme en de kleur van
de Balkanlanden. Zijn Roe
meense volksdansen, soms ern
stig, soms zwaarmoedig, dan
weer zwierig als een zigeunerwijs
of bedekt met de schijn van een
benevelde maan, krijgen van
Hilde Taekels scherpe, wat hoe
kige contouren, maar altijd in de
juiste sfeer.
Voor zijn lievelingsinstrument,
de altviool, schreef Paul Hinde
mith zijn Trauermusik, een ele
gie voor strijkers en altviool,
gekomponeerd ter gelegenheid
van de dood van koning Georges
V van Engeland. Het is een bij
zonder ontroerend stuk, streng
en kloek van struktuur zoals het
werk van Bach, zijn voorbeeld
bij uitstek, gedempt van toon in
het slotkoraal uit Bachs «Für
deinen Thron tret ich hiermit,
maar troostvol in de warme toon
van de altviool.
De Capella di Archi èindigt met
een scherp kontrast, een licht
voetig divertimento van Mozart,
zwevend als het scherpe licht van
de Wieskirche.
de hoofdvertolkster (hier Annie
Moortgat) een vlotte vertelkunst
opleggen. Maar dan nog zal de
figuur onbetekenend, onvol
groeid en onzuiver blijven. Ook
de andere figuren, vertolkt door
Anneke Sirou, Dirk Klinck en
Kristof Rombaut ontbreekt het,
ondanks een korrekte en zelfs
goede vertolking, aan verant
woorde, expressieve kracht. Zij
waren speeltechnisch mooi aan
wezig maar hol naar inhoud.
Jammer voor de inspanning.
Jammer ook voor Geertje De
Beul die het dekor ontwierp met
gevoel van syntaktische harmo
nie. Jammer voor het zoeken...
(H.R.)
Aalst. En vreemd genoeg mogen we het
tweede deel van dit boeiende meester
werk pas over enkele weken
verwachten...
Een vrij ongewone situatie dus, maar als
het vervolg even spannend, romantisch
en dynamisch is als het eerste deel dan
belooft deze film zelfs twee keer een kas
saticket waard te zijn.
«Noodles» (Robert de Niro) is een ster
van een gangster, die na 35 jaar onder
duiken, terugkomt naar New York, waar
hij z'n «carrière» bruusk moest afsluiten
toen hij op de vlucht moest na het ver
klikken van drie vrienden. In een aaneen
schakeling van (lange) flash-backs krij
gen we de hele prille historiek van zijn
opgang van boefje tot klassebandiet
jeugdbende, moord, georganiseerde
overval... Tussenin maakt een schets van
Noodles' verliefdheden en grappiger
avonturen het verhaal wat lichter verteer
baar. Het einde van deel één komt vrij
abrupt, als betrof het een aflevering van
een TV-serie. Doch het doen en laten van
Noodles hield ons al twee uur bezig, en
wel op 'n manier die de aandacht kontinu
prikkelde en doet uitkijken naar de ver
dere afloop. Een saai gezeik hoef je alles
zins niet te verwachten.
Sergio Leone deed zoals gewoonlijk
beroep op z'n huiscomponist Ennio Mor-
ricane om de voortreffelijke soundtrack
te schrijven, en scoorde daarmee
opnieuw zuiver (cfr. «Once upon a time
in the West»). James Woods (ook al in
«Against all odds») is naast de sublieme
Robert de Niro de opmerkelijkste akteur
in een stijlvol, perfekt verzorgd decor.
Fotografisch is deze prent echt «outstan
ding», waardoor de sfeer ten volle tot
haar recht komt.
Kortom«Once upon a time in Ame
rica» is een streling voor het oog. Je moet
er wel bereid zijn om enkele geweldscenes
te tolereren, en vooral om je geest goed te
oriënteren in de mozaiek van flash-backs
en beelden uit het «huidige» Noodles
leven. In dit geval zit je waarschijnlijk te
popelen om de ontknoping binnen enkele
weken in Aalst te mogen meemaken.
Want Robert de Niro laat je twee weken
wachten... Of hij na de rust (een extreme
pauze zonder frisko's) de tweede «time»
zal spelen van links naar rechts, is nog
niet bekend...
Programmatie
JH Terlinden«Das Boot» (W. Peter
sen), op vr. 26 okt., 20 u.
JH Ypsilon «The Gods must be crazy»
(Jamie Uys) op zo. 28 okt., 20 u.
Palace
1. «Police Academy» (KT): de flikken-
school weer in 't belachelijke getrokken.
Foutparkeerders worden tijdens de pauze
gearresteerd.
2. «Jonathan Livingstone Seagull»
(KT)meeuwenepos voor romantici met
de beroemde muziek van Neil Diamond.
Goed
3. «Oncc upon a time in America»
(KNT)Zie bespreking.
4. «Yentl» (KT)Barbra Streisand in
«een meisje wordt man» als nieuw deeltje
in de voorlichtingsreeks.
Feestpaleis (Tmpel of Doom)
1. «Indiana Jones and the temple of
Doom» (KT)Lady Diane diende reeds
klacht in wegens ijdel gebruik van haar
naam. Waar blijft DOoms
2. «The crazy jungle adventure» (KT)
Tarzan moet zich wel al wat omgedraaid
hebben in zijn graf
3. «The last American virgin» (KNT)
Porky's-achtige versie van «de liefde van
de man gaat door de maagd»...
hout - platen - isolatie
Gentsesteenweg 154 - 402
9300 AALST
Tel. (053) 21.44.81 - 21.59.45
Het CANON
P.C.-GAMMA
in kleur kopiëren aan een
demokratische prijs
Arbeidsstraat 31, 9300 AALST
053/78 47 54
onnavolgbare kwaliteit
kopiëren in kleur
geen onderhoud
kopiëren op papier, karton,
transparant, kalkpapier enz.
vergroten en verkleinen (PC 15
en 25)
vanaf 46.900 fr. (PC 10)
BTW
p.v.b.a.
Molenstraat 59
9300 AALST
053121 34 67
