ONS LAND IN WOORD EN BEELD
21
„lk hoop, dat ze niet nat geworden zijn," sprak
Rose Vavasour zoo onschuldig en onbevangen
mogelijk.
„Neen, niet zoo erg hoor."
„Is miss Dalton weer geheel hersteld?" vroeg
Richard die zijn snor gladstreek, nog steeds met
zijn licht spottenden glimlach.
„O ja, dank je."
Lady Letchford zag op. Waarom dat „dank je."
Waarom moest hij Heron zijn vriend bedanken
voor belangstelling in „dat meisje."
„Dat was een onverwacht einde," glimlachte
Rose.
„Onverwacht wel," merkte Lady Letchford koel
op. „Maar toch niet ongèwenscht. lk ben niet zoo
heel overdreven, maar nog een half uur van zoo'n
kwelling zou me ziek gemaakt hebben."
,,'n Merkwaardig soort mensch," sprak Richard
half geeuwend, maar de half gesloten oogen op He
ron gericht, die zwijgend bij den haard stond.
„De man," vond Lady Letchford, „is erger dan
de meisjes. Ik heb tevoren niet dikwijls het onge
luk gehad, zulk soort parvenus te ontmoeten, maar
ik kan nu alles onderschrijven, wat er van zulke lui
gezegd wordt, lk heb nog nooit een onuitstaan
baarder mensch gezien, en ik hoop, dat ik van m'n
leven nooit iemand meer ontmoeten zal, die zelfs
maar half zoo onverdragelijk is. Het zijn naaste
buren van ons, ongelukkig, en ik heb mijn plicht
gedaan door kennis met hen te maken, maar ik
vertrouw, dat alle toenadering hiermee dan ook
eindigt."
„Och, de meisjes zijn zoo erg niet," wierp Richard
tegen.
Sir Heron's gebruinde gelaat kleurde, maar hij
bleef zwijgen.
„Ze hadden erger kunnen zijn," meende Rose, en
geen woorden hadden meer minachting kunnen
uitdrukken, dan haar glimlach.
„Het is mogelijk," sprak Lady Letchford, „maar
we hebben het torment nu doorstaan en ik vind het
niet noodig, het te verlengen, door erover te blijven
spreken." „Als je klaar bent, Rose
„Ja zeker," sprak Rose en stond op.
„Een oogenblik," vroeg Sir Herón. Lady Letch
ford zonk in haar zetel terug, en zag naar hem op.
Rose keerde zich met de beminnelijkste belangstel
ling tot hem.
„Voor het geval," sprak hij met een glimlach, die
even sardonisch was ais de grijns van een ander,
„voor 't geval iemand zich geroepen zou gevoelen,
om in mijn bijzijn dit soort critiek te herhalen, is
het misschien beter, dat ik ti hier vertel, dat ik
miss Dalton gevraagd heb, mijn vrouw te wor
den 1"
Lady Letchford uitte geen kreet van afgrijzen of
van schrik. Zulke heftige gevoelsuitingen waren
streng verboden door de regels der étiquette, waar
naar heel haar leven was gericht, maar haar bleek
gelaat en staalkoude, harde oogen waren welspre
kender dan een kreet of een woord. Sir Heron zag
haar aan en wendde dan zijn blik, met denzelfden
glimlach, naar Richard en Rose. Richard staarde
hem sprakeloos van verbazing aan en Rose glim
lachte slechts, maar het was juist die glimlach van
medelijden en verachting, die hem het diepst trof.
„Wel vroeg hij, „zijn jelui zoo verwonderd
Dacht je, dat ik gelofte van coelibaat gedaan had
Kun je geen woorden vinden om je gelukwen-
schen uit te drukken, Rose
„Och, vergeef mij," sprak de schoonheid, die nu
haaf hand uitstak, „ik stond een oogenblik zóó ver
baasd. Ik hoop, dat je gelukkig zult worden, He
ron."
„Dank je," sprak hij. „Nu, Richard, feliciteer
jij me niet
„Hé?" antwoordde Richard opstaande, „ja, na
tuurlijk, ik hoop, dat je lang genieten moogt van je
geluk, Heron. Ze is buitengewoon aardig, dat is
waar."
„Dank je. Nu, moeder?"
Lady Letchford stond op en kwam voor hem
staan, met doodsbleek gelaat, maar de oogen fon
kelend vari ingehouden woede.
„Ben je gek, Heron 1" vroeg ze.
„Dat geloof ik niet," antwoordde hij, haar kalm
in de oogen ziende. „Zulke afwijkingen komen in
onze familie niet voor, moeder."
„Je vraagt me, je geluk tewenschen; ik zou je
liever in je graf zien, dan gehuwd met de dochter
van dien man."
„Ik trouw niet met dien man, moeder," sprak
hij rustig, maar er gloeide nu een onheilspellend
vuur in zijn oogen.
„Ik zou je honderdmaal liever dood voor me
willen zien liggen," herhaalde zij. „Vergeet je dan
het hecle geslacht, waarvan jij de laatste afstam
meling bent?"
„Neen, dat heele geslacht vergeet ik niet, maar
ik denk toch ook nog in bescheiden mate aan me
zelf en mijn eigen geluk. Ik houd van Mary Dalton
moeder."
„Die ik nooi t als mijn dochter erkennen zaljij
kunt vergeten, wat je verplicht bent aan je_ naam
en aan je voorgeslacht, ik zal het nooiten ik ver
zeker je Heron, dat op den dag, dat de dochter van
dien man hier haar intrede doet, ik het verlaten zal,
eens en voor altijd. Je hebt tusschen ons te kiezen.
Meer heb ik niet te zeggen, dan alleen" -- zij boog
naar de beide gasten „dat ik mijn gasten veront
schuldiging vraag voor deze scène, die een schande
is voor den naam, dien je draagt en voor het huis,
dat er getuige van is." Met een welsprekende bewe
ging van haar hand verliet zij hoogopgericht de
kamer.
Rose talmde een oogenblik en volgde haar dan,
en Richard en Sir Heron bleven alleen.
Bij Sir Heron's aankondiging was Richard doods
bleek geworden, maar er was tijd genoeg geweest
om zich te herstellen, en toen de deur gesloten was,
stond hij op en trad op Sir Heron toe, die nog steeds
onbewegelijk voor het haardvuur stond.
„Een onprettige geschiedenis, Heron," sprak hij.
],Wat O ja Dank je, maar het zal wel overko
melijk zijn. Laat me je niet ophouden. Goeden
nacht 1"
Bij al zijn nonchalance was Richard toch niet
onverschillig genoeg om te blijven en met een
schouderophalen vertrok hij.
Rose was Lady Letchford naar haar kamer ge
volgd.
„Lieve Lady Letchford," sprak zij, toen deze
zich in een armstoel vallen liet, sprakeloos van op
winding, „trek het u toch niet zoo aan het is zoo
ver nog niet.
„Dan ken je Heron nog niet," antwoordde Lady
Letchford hoofdschuddend. „De Letchfords zijn
altijd een eigenzinnig ras geweest en Heron heeft al
hun eigenzinnigheid en wilskracht geërfd. Als hij
zijn zinnen op dat meisje heeft gezet, zal hij haar
trouwen, al breekt hij ook mijn hart.Wat moet ik
doen Al wat ik zeggen kan, zal hem toch niet
tegen kunnen houden."
„lk geloof ook niet, dat ik veel zeggen zou,"
fluisterde de schoonheid, „tenminste niet tegen
Heron."
„Zou jij zwijgen vroeg Lady Letchford en zag
half verontwaardigd, half onderzoekend haar aan.
„Je zoudt hem in zijn verderf laten loopen zonder
een woord van waarschuwing of van tegenstand
Je begrijpt het niethij is niet jouw zoon jij
houdt niet van hem natuurlijk begrijp jij het
niet."
Rose Vavasour's oogen knipperden en een blos
steeg haar naar de wangen.
„Misschien begrijp ik het niet," sprak zij,
„maar ik heb toch medelijden met u, lieve Lady
Letchford. Dit huwelijk zou natuurlijk een onmoge
lijkheid zijn en het moet verijdeld worden maar
ik geloof niet, dat ik veel zeggen zou tegen Heron."
„In hemelsnaam, spreek toch niet in raadselsJe
hebt wat te zeggen, voor te stellen. Ik hoor het aan
je toon. Wat is het Wil je zeggen, dat je heengaat?-
lk kan ook niet anders verwachten. Het is niet
aangenaam in een huis, waar zulk eeji kwestie
opgelost moet worden.
„Neen, ik geloof niet, dat ik heen zal gaan, ten
minste als u me nog wat langer houden wilt. Het
zou schijnen alsof ik boos en teleurgesteld was."
„Zooals ook natuurlijk is," sprak de oude dame.
„Je weet, dat ik erop gerekend had, jou hier als
meesteres te zien. Het is erg genoeg, Berkenhove
te moeten verlaten, waar ik zoo lang geleefd en
geregeerd heb maar ik zou dan den troost gehad
hebben, te weten, dat zijn plaats waardig vervuld
werd. Maar nuDe witte hand, die op de ta
fel rustte, beefde.
„U hoeft de zaak nog niet als zoo hopeloos te be
schouwen. Er kan nog zooveel gebeuren om deze
mésalliance te verhinderen. Heron kon nog wel
'ns van gedachte veranderen."
Heron van gedachte veranderen De Letch
fords veranderen nooit van gedachte. Dat meisje
heeft hem het hoofd op hol gebracht en hij zal
voor ieder, die hem tegenwerkt, zoo hard zijn als
een steen."
„Misschien zal Heron nog wel van gedachte ver
anderen. Weet hij iets van het verleden van dat
meisje Hij kent ze van een enkelen keer zien 1
Weet hij, wat voor relaties zij vroeger gehad heeft,
die zij misschien ter wille van hem verloochenen
gaat En anders zou misschien miss Dalton van ge
dachte kunnen veranderen, lk ken ze ook niet zoo,
maar ik geloof wel dat ze een beetje grillig is. En ze
is tamelijk trotsch. Verondersteld, dat zij zich niet
geheel bewust is van de gevoelens, welke haar aan
staande familie tegenover haar moet koesteren,
en dat haar dat later duidelijker wordt en zij het
pijnlijker en dieper, snijdender voelen gaat!"....
De kansen van zulke mogelijkheden gaven Lady
Letchford voor het oogenblik, zoo geen rust, dan
tenminste toch eenige ontspanning, en eenigszins
bemoedigd scheidden de bondgenooten, om, terwijl
in heel het huis reeds de diepste rust heerschte, haar
slaapvertrekken op te zoeken.
HOOFDSTUK XI
DE SLANG.
Reeds vroeg had Sir Heron den volgenden mor
gen alleen ontbeten en Berkenhove verlaten,
om zich, zooais hij den bediende had medege
deeld, in den loop van den morgen naar Gresham
House te begeven, waar hij na een langdurig
onderhoud met papa Dalton verder den geheelen
dag had doorgebracht.
Reeds laat was het, toen hij 's avonds op
Berkenhove terugkeerde, waar hij in de zitkamer
alleen Rose vond, die bij den haard te lezen zat.
Plotseling voelde hij een zelfverwijt opkomen, dat
hij dezen geheelen dag, al was de stemming van
den vorigen avond verre van aangenaam geweest,
hen, die toch zijn gasten waren, alleen gelaten had.
„Heel alleen Dat is te erg. Je moet me wel voor
den grootsten lomperd gaan houden."
„Spreek daar niet over," antwoordde zij. „Waar
om zou je 't doen Tusschen ons zijn geen veront
schuldigingen noodig."
„Dat weet ik nietin ieder geval ben ik schuldig
aan de ergste zelfzucht en achteloosheid tegenover
mijn gasten."
„Je hebt ieder excuus," fluisterde zij.
Heron trad op het vuur toe en staarde even
verstrooid en verlegen daarin.
„Is mijn moeder naar bed gegaan En waar is
Richard
„In de rookkamer natuurlijk. Hij heeft me 'n
uurtje gezelschap gehouden, maar hij zat zoo te
geeuwen, dat ik hem z'n congé gegeven heb. Lady
Letchford is naar bed gegaan."
„En jij bent op me blijven wachteq sprak hij,
terwijl hij haar half verwijtend en half dankbaar
aanzag.
„Ja, ik moest je een boodschap overbrengen van
je moeder."
„Een boodschap Een oorlogsverklaring voor
den strijd op leven en dood zeker
„Zij heeft me gevraagd, je te zeggen, dat het haar
spijt, wat er is voorgevallen."
„Wat
„Ja, het spijt haar erg," herhaalde zij, „Zij heeft
gehandeld en gesproken in de emotie van het
oogenblik, en zij heeft nu werkelijk erg spijt van
haar optreden."
„Is het mogelijk riep hij uit. „Mijn moeder,
die zich excuseertZij moet ziek zijn 1"
„Ze is erg opgewonden. Het is zoo'n teleurstel
ling voor haar geweest. Voel je dan niet, dat er
reden was voor haar ontstemming, omdat zij
omdat wij allen veel grooter dingen van je ver
wacht hadden
„Groote dingen 1" sprak hij geïrriteerd. „Wel
lieve hemel, waarom zouden jelui denken, dat ik
groote dingen zou doen Is het omdat 'k tot nogtoe
zoo weinig bijzonders heb gedaan, dat jelui dach
ten, dat 'k nu ineens mijn schade inhalen zou?
Groote dingen Wat bedoel je in hemelsnaam
Dachten jelui, dat ik een prinses of de koningin van
Spanje trouwen zou
Zij zag hem aan met haar zachtsten, smeekenden
glimlach.
„Drijf nu niet den spot met me, Heron 1" sprak
zij.
„Neen, dat zou ook ondankbaar zijn. Want ik
begrijp heel goed, aan wie ik m'n moeders verandei-
de gemoedsstemming te danken heb. Jij hebt ge
tracht de dingen voor mij ten beste te wenden, ter
wijl ik je op de schandelijkste manier verwaarloos
de. Werkelijk, ik schaam me. Vergeef me, dat ik zoo
zelfzuchtig was, Rose 1"
„Ik heb het je geen oogenblik kwalijk genomen,
heusch, spreek er niet weer over," antwoordde zij.
„Vertel mij maar wat over Mary." Zij aarzelde
even bij dien naam, maar hij merkte het niet op.
„Over Mary vroeg hij op verstrooiden toon.
Ije bent hu zeker formeel met haar geënga
geerd
„Eh.... Ja, Ja, heelemaal formeel. Mijnheer
Dalton had geen bezwaren." Een verachtelijk-
spottende glans zweefde over haar gelaat, „inte
gendeel, hij wilde buitengewoon edelmoedig zijn,
den weiwillenden schoonvader uithangen enfin,
hij bood aan, me een presentje te maken van veer
tigduizend pond op onzen huwelijksdag, maar ik
bracht hem natuurlijk aan zijn verstand dat dat
onmogelijk was."
„Weigerde je
„Natuurlijk. Ik zei hem, dat, als hij die som voor
Mary's particulier gebruik wilde vastzetten, ik haar
een gelijk bedrag zou geven, maar dat ik er niet
over dacht om veertigduizend pond als huwelijks
gift te aanvaarden."
„Bood jij aan, ook veertigduizend pond op haar
vast te zetten sprak Rose langzaam, en perste
dan de lippen strak opeen, terwijl zij brandde van
jaloezie. Tachtigduizend pond zou zoo'n burgerlijk
onbeduidend schepseltje krijgen, terwijl zij zij,
de groote Londensche schoonheid, werd opzij gezet 1
„Dat is een groot bedrag."
„Niet te groot," antwoordde hij achteloos, „Wij
moeten ons niet laten overbluffen door haar vader.
O neen, dat kunnen we ons ook nog wel veroorlo
ven En mijn moeder heeft haar bezwaren opgege
ven lk begrijp niet, dat ze er zoo op tegen kon
zijn."
Wordt vervolgd
