A 7\ V'C 1 l~^\tÏT* 1 IÏZ-
JVj..r\Jbv_ Y j LJtl/V l/JNI Lii\
VRIJ NAAR HET ENGELSCH, VAN C. GARVICE
68
ONS LAND IN WOORD EN BEELD
„Ja, dat weet niemand, ook Lady Letchford niet, het
is onbegrijpelijk..."
„Vertrokken..." mijmerde Mary en een koude golf
van hulpelooze eenzaamheid scheen haar te verdrinken.
„Vertrekken... en heeft hij geen boodschap voor mij
achtergelaten
„Neen maar, wat is dat nu dom. Nu vergat ik bijna
het doel van mijn bezoek. Ja, hij heeft een brief voor
u achtergelaten." Zij stond op en overhandigde Mary
den brief. „Kijkt u eens gauw, lieve miss Dalton; ik
denk, dat u den sleutel van het raadsel in de hand hebt,
en wij zijn allen verlangend om te weten, waarom hij
zoo plotseling vertrokken is."
Mary opende werktuigelijk de enveloppe en werk
tuigelijk las zij
„Ik was in het bosch om zeven uur vanavond. Vaar
wel Heron Letchford."
Een oogenblik staarde zij verbaasd naar de enkele
regels alsof zij geen zin voor haar bezaten; dan, als
haar volle beteekenis tot haar doordrong, scheen de
pronkerige kamer haar te draaien, zij wankelde en
greep naar den schoorsteenmantel om zich staande te
houden.
„Bent u ziek, miss Dalton vroeg Rose Vavasour.
„Is er slecht nieuws
Maar voor Mary den tijd had om te antwoorden,
ging de deur open en trad mijnheer Boxal binnen. Hij
staarde van de eene naar de andere met een angstig
v-ragenden blik en trad op Mary toe.
„Miss Dalton, wat gebeurt er Excuseert u mij",
hij boog haastig voor Rose „ik dacht dat Sir Heron
Letchford hier was."
„Sir Heron Letchford," herhaalde de schoonheid iro
nisch, „is op het oogenblik mijlen ver. Hij is met den
eersten trein vertrokken. Den brief, dien ik gebracht
heb, verklaart zijn afwezigheid. Het schijnt miss Dalton
op te winden."
Mijnheer Boxall zag van de eene naar de andere en
dwong Mary zachtjes in een stoel plaats te nemen, liep
dan op Rose toe en raakte haar arm aan.
„Weet u het niet fluisterde hij.
„Weten wat
„Dat ik ben bang, dat zij het u nog niet verteld
hebben mijnheer Dalton is ik wil u niet laten
schrikken mijnheer Dalton is dood."
Rose verschoot van kleur en zag hem angstig-ver-
baasd aan.
„Ik ik wist het niet," sprak zij stotterend, „ik
zweer u, dat ik het niet wist."
„Weet u, waar Sir Heron is
„Ik kan het u niet zeggen, ik weet het werkelijk niet.
Is is het werkelijk waar is hij dood'?
„Bent u een vriendin van miss Dalton?"
Zij knikte werktuigelijk, haar oogen als in hypnose
op Mary's gebroken figuurtje gevestigd.
„Ja dat is neen... Ik moet gaan o, ik kan
niet meer blijven..."
„Een oogenblik," onderbrak haar mijnheer Boxall,.
geheel onbewust van de verhouding der bezoekster en
de reden van haar bezoek. „Wilt u zoo vriendelijk zijn
Sir Heron te laten weten, dat wij blij zouden zijn mer
zijn assistentie. Ik ik zal wel, er is geen geheim
houding mogelijk. Zegt u hem, dat u mijnheer Dalton's
bureauchef gesproken hebt en dat de zaken misgeloopen
zijn..."
„Misgeloopen gaapte Rose.
„Ja, ik ik ben bang, dat het eenvoudig een ruïne is."
„Ik zweer u, dat ik niets wist. Ik - ik zou liever
gestorven zijn, dan hier gekomen. Ik miss Dalton,
sprak Rose, op Mary toetredend, die bleek en wezen
loos nog in haar stoel zat, „miss Dalton, gelooft u me,
dat ik nergens iets van wist. O, laat me in hemelsnaam
heengaan uit dit huisEn als dat waar is, hoop ik, dat
u me toestaat..." ze hield even. op en haalde een kleine
portefeuille uit haar taschje te voorschijn en stak ze
Mary toeals u dit aannemen wilt... voor het eerste
oogenblik..."
Zij kwam niet verder, want de zwijgende figuur was
in haar volle lengte opgerezen en er lag zulk een
beleedigde majesteit in den donkeren blik, die haar tegen-
gloeide uit het bleeke gelaat, dat zij beefde.
„Ga sprak Mary.
„Miss Dalton..."
Maar Mary's vinger wees met onverbiddelijk gebaar
naar de deur. „Ga herhaalde zij. „Uw taak is gedaan.
U hebt uw wraak genomen. Dit huis is nog van mij: ga
Met gebogen hoofd en na een blik, half bevreesd,
half berouwvol, op het bleeke gelaat, keerde de schoon
heid zich om en verliet de kamer.
Dan zonk Mary weer in haar stoel terug, sloeg de
handen voor het gelaat en snikte hartstochtelijk haar
leed uit.
MijnheerBoxall, die het laatste tooneel als versuft
had gadegeslagen, liep op haar toe.
„Beste juffrouw DaltonWat beteekent dit alles
Die dame
„Spreek niet meer over haar Zij is het, zij, die hem
van mij afgetrokken heeft Ik voel het, ik voel het
„Van u afgetrokken Bedoelt u Sir Heron Komt
hij niet
„Sir Heron," antwoordde Mary, en zij perste hare
lippen opeen, „Sir Heron heeft ons alleen gelaten in
ons ongeluk, mijnheer Boxall. Hij komt niet meer. Wij
hebben tevergeefs gewacht."
„Mijn hemelriep mijnheer Boxall uit. „Bedoelt u,
dat Sir Heron zijn engagement verbroken heeft
„Ja," sprak Mary, en een bittere glimlach plooide
thans haar lippen. „Ja, u ziet, het noodlot idoet nooit iets
ten halve. Het maakt ons den eenen dag rijk en berooft
ons van alles, zelfs van onze vrienden op den volgenden."
HOOFDSTUK XV
VERLATEN
Nog juist bijtijds, vóór de tijding van Samuel Dalton's
dood en ondergang in de stad' verspreid was, had mijn
heer Boxall den trein kunnen nemen en aan de bank
Mary's chèque van tweehonderd pond kunnen verzil
veren, die haar vader voor eenige dagen geleden haar
gegeven had en die haar op dit oogenblik voor moeilijk
heden kon vrijwaren.
Het was nu een maand geleden, dat zooveel onheil
over Mary en Carrie's onschuldige hoofden gekomen
was, en mijnheer en mevrouw Boxall hadden de beide
meisjes, die geen ander onderkomen wisten, liefderijk
opgenomen.
Heel dikwijls gedurende deze laatste weken was Mary
ontwaakt in de verwachting zich op villa Woodbine te
bevinden of, op haar slaapkamertje in mevrouw Brown's
kostschool. De periode van Gresham House was zöö
kort, zoo onwezenlijk geweest, dat zij er niet meer over
dacht behalve over dat eene, de enkele korte dagen
van haar eerste liefde. Naar die enkele dagen van ver
rukking keerden haar gedachten steeds weer terug met
oneindig verlangen en met onmetelijke wanhoop.
Maar van haar verdrietbemerkten haar liefderijke
verzorgers niets. Mocht mijnheer Boxall er trotsch op
gaan, de dochters van zijn overleden meester onder zijn
dak te hebben, zijn trots was nog niets vergeleken bij
die van zijn echtgenoote. Mevrouw Boxall had geheel
haar kinderlooze huwelijksleven vastgehouden aan twee
geloofsartikelen dat mijnheer Dalton de meest wonder
bare mensch op aarde was, en dat haar echtgenoot
daarop volgde. En al wat er in hun vermogen lag, deden
zij, om het den twee weezen zoo prettig en zoo gezellig
mogelijk te maken in de zeer bescheiden weelde van
hun eenvoudig landhuisje, dat zij nog niet lang geleden
gekocht hadden. Want mijnheer Boxall had genoeg
weten over te leggen om nu onafhankelijk te mogen
heeten.
En omdat zij zelf geen kinderen hadden, stelden zij
zich voor, dat deze twee meisjes voor hen wel geen
dochters zouden worden, maar twee prinsessen zouden
zijn, die met de grootste zorg en den meesten eerbied
-moesten bewaakt worden en verzorgd, terwijl de oude
luddjes nog leefden, en die later hun fortuintje zouden
erven.
Maar die gedachte was te veel voor Mary's onafhan
kelijke natuur en op een morgen aan het ontbijt was
het, dat zij, niet zonder eenigen schroom, omdat zij
vreesde, den goeden man leed te doen, mijnheer Box'all
een brief overreikte met de worden
„Wilt u dit 'ns lezen, mijnheer Boxall
Een beetje bevreemd zag hij haar aan, opende dan
de enveloppe en las
„Het schoolbestuur te Warley heeft miss Dalton's
brief en bijlagen ontvangen en zal haar gaarne op
Donderdag aanstaande te 2 uur voor persoonlijke kennis
making verwachten aan de pastorie te Warley."
Nog maar half begrijpend staarde het echtpaar haar
aan, als verwachtten zij hare verklaring van deze plot
selinge verrassing.
En Mary toonde hun eene advertentie, waarin sol
licitanten voor de betrekking van onderwijzeres aan de
school te Warley werden gewaagd, en waarop zij ge
schreven had. Een salaris van honderd pond per jaar
werd toegezegd en een vrije woning aan de school.
„O Mary jubelde Carrie. „Dat is te mooiHonderd
pond per jaar en zoon leuk huisje, beelemaal met
klimop natuurlijk..."
De Boxall's zaten geslagen. Verwarring en veront
waardiging streden bij hen om den voorrang.
„Dat meent u toch nietDat kan toch nietstamelde
mijnheer Boxall. „juffrouw Mary, dat kunt u toch niet
meenen U, u, .de dochter van mijnheer Dalton als
schooljuffrouw naar Warley
„Ik was het vroeger ook," pleitte Mary.
„Ja, maar dat was heel wat anders, dat was, toen
uw vader nog niet zooveel verdiend had. Nu is het heel
iets anders. O, miss Dalton, u zult ons toch zooveel
verdriet niet doen
„O miss Dalton," snikte mevrouw Boxall hem na,
„dat kunt u ons toch niet aandoen
„Wat moet ik anders doen verdedigde Mary ziel
„Ik kan toch toch niet altijd van uw edelmoedighe]
blijven profiteeren U wilt me toch niet altijd zoo
zoo afhankelijk laten blijven
„Afhankelijk echode de kleine man, met van v
bazing groote oogen. „Wel, dit heele huis, de jas,
ik draag, alles dank ik aan uw vader Afhankelijk \tyl
spreekt er van afhankelijkheid Al wat ik heb, is van J
Wij hebben niemand anders om voor te leven dan
Wilt u ons hart breken
„Neen," antwoordde Mary, zacht glimlachend,
wil alleen het mijne ervoor behoeden, beste mijnhel
Boxall
Het was een pijnlijk tooneel. Al de hoop en de liefstl
verwachtingen van het eerzame paar gingen in rook ol
Mevrouw Boxall schreide haar oogen rood
Mijnheer Boxall bromde en zuchtte, maar Mary's kalral
overtuigende vastberadenheid behield toch het overwictl
en nog vóór den avond had zij de overwinning behaalJ
Nog bevend en een beetje knorrig las mijnheer BoxaJ
de stukken opnieuw door.
„Warley," sprak hij, en keek over de tafel mevrouJ
Boxall nog eens aan. „Wel, als u ertoe besloten hebll
kunnen wij er niets aan doen. Maar als u de betrekkin!
krijgt, dan... dan kunnen wij misschien ook wel in Warl
ley gaan wonen. Dan blijven wij niet zoo alleen achterf
Warley zou ons ook wel bevallen hé vrouw Moe
u er morgen heen Dan ga ik mee. Dat vindt u tod|
zeker wel goed
Den volgenden dag spoorden zij tot het naaste
waar zij een rijtuig moesten nemen om Warley te bel
reiken. Het was een schilderachtig plaatsje. Over de!
omtrek hing de droomerige, tevreden sfeer, die er gelei
gen moet hebben over het dorp, waarin Rip van Winkli|
leefde. Vóór het rijtuig Mary en mijnheer Boxall
de pastorie afzette, passeerden zij een vriendelijk, lanl
delijk schoolgebouwtje, waar juist de jongens en meisjea
voor de middaglessen naar binnen gingen. Op
kleinen afstand ervandaan stond een aardig klein huisjel
werkelijk overgroeid met klimop, dat ogetwijfeld het huiil
der onderwijzeres moest zijn.
Met een ernstig, bedrukt gezicht hielp mijnheer Boxaljj
zijn jonge prinses uit het rijtuig en schelde aan
pastorie aan, en dadelijk leidde de dienstbode hen naai|
de bibliotheek.
De dorpsgeestelijke was een man van middelbareol
leeftijd en zag een beetje verwonderd van mijnheel
Boxall naar Mary.
„Miss Dalton?" vroeg hij.
„Ik ben miss Dalton," sprak Mary met een lichte|
buiging.
„Ja ja, natuurlijk," sprak hij een beetje verwardl
„Neemt u me niet kwalijk", maar ik ik had eigenlijk!
een oudere dame verwacht."
Mary bloosde. Mijnheer Boxall vatte weer moed en|
eer Mary iets zeggen kon, antwoordde hij
„Ja, dat zal wel. Miss Dalton is nog zulk een
dame."
„Dat zie ik," lachte de geestelijke.
„Nog een heel jonge dame," ging mijnheer Boxalli
dapper voort, „en misschien vindt u ze veel ie jong om®
de heele school te leiden."
„Dat eh weet ik niet," antwoordde de gees-|
telijke, die verbaasd van den een gaar de ander zag.
„Ik geloof wel dat ik ertoe in staat zou zijn," sprak:
Mary rustig, haar groote, donkere oogen rustig en ver-I
trouwvol op het gelaat van den geestelijke gevestigd.
„Ik heb uw getuigschrif gelezen. Ik kyn mevrouw-j
Brown en ik heb haar geschreven. Zij deelt mij mede, j
dat plotselinge veranderingen
„Juist, mijnheer," onderbrak hem mijnheer Boxall;
„Miss Dalton is de dochter van mijnheer Samuel Dalton
u hebt waarschijnlijk wel van hem gehoord
„Inderdaad
„Ja mijnheer, en het is alleen aan een onverwachtenl
ommekeer te wijten, dat miss Dalton zich in deze
omstandigheden bevindt. En ik mag er wel bijvoegen,
dat het haar eigen verkiezing en heel geen noodzaak is,|
dat zij zich heden hier bevindt."
„Ik begrijp u," sprak de geestelijke met 'n rustigen;_J
glimlach en een blik van den een naar de ander. „Miss J
Dalton wenscht onafhankelijk te zijn."
„Zoo moogt u het wel opvatten, mijnheer. Ja, miss
Dalton wil liever onafhankelijk zijn."
„Zooals ik al zeide," ging de geestelijke voort, „ken j
ik mevrouw Brown, en zij heeft me miss Dalton tcnl
zeerste aanbevolen. Mag ik vragen, in welke verwant
schap u tot miss Dalton staat
„In geen enkele verwantschap," sprak mijnheer Boxalli
eenvoudig. „Ik was haar vader's bureauchef, maar miss
Dalton staat mij toe, haar vriend te zijn, althans tot opl
zekere hoogte. Het is mijn schuld niet, wanneer zij nietl
verder gaat. Het is in 't geheel niet noodig, dat zij dit£
doet."
(Wordt vervolgd.)
jong«|
