De Dertiende Gast
ONS LAND IN WO<. 1RD EN BEELD
niet zoo prettig wezen, en zi] voelt zich natuurlijk erg Ja nl'aar. dat is nu weer een andere zaak det'd
verlegen. deze een weinig verontrust.
Waarom zouden we dien agent eigenlijk niet vra Ik zal met u meegaan! riep Else, haar .oogen
9en> opperde Else. Hij ziet er wat vriendelijk uit. dansend van pret.
Neen. dat gaat toch niet. riep haar vader door het O, dat gaat beter! klaarde oom Gerrit weer op;
In den salon der familie Verburg heerschte een gezel- hierop volgende lachen heen. Wie weet. zou hij best als gij m'n hand vasthoudt, dan durf ik beter,
age drukte. willen, maar een agent op wacht... Kom dan maar mee
Er waren heel wat menschen bijeen, die allen geam- Zeg .viel oom Gerrit hem in 'de rede. ik heb een t Is natuurlijk eigenlijk idioot, begon Verburq
rnccrd met elkaar aan t praten waren. gedacht. Ik las laatst iets van iemand, die een wedden- weer. toen de twee weg'waren. Enfin, we zullen maar!
Bloemen stonden hier en daar, keurig geschikt, in schap had aangegaan, dat hij zijn huis uit zou l.oopen eens afwachten,
vazen, die mede met de kleurige avondtoiletten der en zou trouwen met de eerst de beste vrouw, die hij 'n Minuut of vijf later hoorden zij de voordeur weer
dames, de feeststemming verhoogden. zou tegenkomen op straat. Ik geloof, dat het zijn werk- openen en dichtgaan, daarna het geluid van eenige
Want om te feesten was men hier samen gekomen, ster was, of zooiets, in ieder geval... stemmen, waarbij één onbekende, toen een vroolijk
namelijk om den vijftigsten verjaardag van den gast- Karei Verburg begon zijn ongeduld te tooiien, bij dit gelach.
heer te vieren. leuke verhaal, terwijl zij allen bezig waren een oplos- Ze hebben iemand gevonden, zei" mevrouw Ver-
Verjaardagen waren altijd als feesten beschouwd in sing te vinden 0111 een persoon meer aan tafel te hebben, burg, een beetje zenuwachtig,
het gezin der Verburgs; was een van hen jarig, d&n Heb even geduld, vervolgde oom Gerrit nu drin- Meteen ging de salondeur al open.
heerschte er steeds den heelen dag een vroolijke stem- gender. Mijn gedacht was dit: als wij nu ook eens de Hierin, zei Else. En zij ging den vreemdeling voor,
min9 m £U1S> terw1)' s avonds de dag feestelijk besloten straat opliepen en den eersten den beste, dien we stegen- terwijl oom Gerrit achteraan kwam.
komen, vragen om met ons mee te eten Moeder, zei het meisje met haar glinsterende
Nu begonnen we allemaal schik in het geval te krijgen, lachende oogen, mag ik u mijnheer Deukers voorstellen,
die van avond met ons dineeren zal
werd in het bijzijn van eenige kennissen.
En nu het den vijftigsten verjaardag van den heer
des huizes gold, moest er toch extra gefeest worden,
meenden alle drie de-gezinsleden.
De feesteling, Karei Verburg, was een goed-gehu-
meurde, joviale heer, die voor iedereen een goed woord
over had. Hij was heel gelukkig met zijn vrouw, waar
mee hij heel eenvoudigjes zijn zakenleven begonnen was,
en die er door haar zuinigheid en meeleven niet weinig
toe bijgedragen had, dat hij zoo prachtig vooruitgegaan
was. Zijn zaken gingen nu goed, uitstekend zelfs; hij
had dan ook altijd hard gewerkt en al zijn krachten
eraan gegeven.
Dan was er nog Else, zijn twee-en-twintig-jarige doch
ter, zijn lieveling.
Mijn Goudelsje noemde hij haar soms, om haar
goudblonde haar, dat in korte krullen om haar lief
gezichtje kroesde.
Karei Verburg was ook bijgeloovig, doch anders dan
de meeste menschen, want hij noemde dertien zijn ge
luksgetal.
Ik begrijp de menschen niet, die beweren, dat het
getal dertien ongeluk aanbrengt, zei hij altijd. Kijk dan
eens naar mij ik ben den dertienden geboren, ik kom
uit een gezin van dertien kinderen, ik ben den dertien-
den Mei getrouwd en ik heb het er toch heusch zoo
slecht niet afgebracht
Het was dan ook een vasten regel bij de Verburgs,
dat bij feestelijke gelegenheden, wanneer er gasten ten
eten gevraagd werden, het getal menschen aan tafel
altijd dertien moest bedragen. Daar was natuurlijk ook
nu bij de uitnoodigingen aan gedacht.
De geregelde bezoekers der aardige villa, waar op
de venster boven de deur het getal dertien prijkte, ken
den allen deze eigenaardigheid van hun gastheer reeds
lang en wisten ook wel, dat hij d'r nooit van af zou
willen. Want het was eenmaal voorgekomen, dat ze
met een nieuwjaarsdiner slechts met twaalf menschen
aan tafel waren geweest, en wat was het resultaat ge
weest Het geheele jaar dat volgde waren er steeds
kleine onaangenaamheden voorgevallen, tenminste zoo
beweerde Verburg.
Men kan zich dus de ontsteltenis voorstellen van het
gezelschap dat daar onder het genot van een glaasje
port of likeur zat te praten, tot de bel hen aan tafel zou
roepen, toen Else Verburg den salon haastig binnen
kwam en vertelde, dat Frits Terlingen net getelefoneerd
had, dat hij onmogelijk kon komen.
Niet kan komen riep haar vader uit. Maar hoe
dan Waarom niet Wat zei hij
En Else legde uit Frits had kou gevat, waar hij
eerst geen aandacht aan geschonken had, doch welke
nu in influenza of zooiets over was gegaan; daarom
belde hij pas zoo op het nippertje af. Het speet hem
erg. maar hij kon nu toch zeker niet uitgaan.
Vervelend hé vervolgde het meisje; zoo voor hem
Vlagfeest bij de Boy-Scouts te Kortrijk
Op Sinxendag, 23 Mei, huldigt de Kortrijksche
afdeeling der Boy«Scouts haar nieuw vaandel
in. Belangrijke feestelijkheden, kampeerdemon-
straties, enz., zullen op touw gezet worden. Enkele
«prachtige giften kwamen reeds in.
De Zaaier eereprijs, een mooi gewrocht in ge-
bukken aarde, geschonken door den plaatselijken
Kunstbeeldhouwer, H. J. Noreilde.
Mevrouw Verburg wist niet wat -ze zou zeggen en
neeg daarom alleen met het hoofd, hetwelk evenzoo
door den jongeman beantwoord werd.
Mijn vader, mijnheer Verburg, mijnheer Deukers,
ging Else voort met haar voorstellen.
Het is heel aardig van u. dat u hebt willen komen,
zei mijnheer Verburg, terwijl hij met uitgestoken hand
op den vreemdeling toetrad.
Het is heel vriendelijk van u, me uit te noodigen,
mijnheer.
Dit waren de eerste woorden van den onbekenden
gast. Zijn stem klonk aangenaam en beschaafd.
Ik veronderstel, dat mijn dochter u de reden ver
teld heeft van de ongewone...
Else kwam hem te hulp.
-Ik heb alles uitgelegd, vader
Mijnheer Verburg knikte.
Maar mijnheer Deukers, zei hij, ik hoop toch dat
het u niet ongelegen uitkomt
De-jonge Deukers schudde het hoofd.
Integendeel, mijnheer 'Verburg, ik, die absoluut
geen familie of kennissen heb in de stad, wist juist niet
wat ik van avond doen zou. Uw uitnoodiging was een
buitengewoon buitenkansje voor me; ofschoon ik.me
eigenlijk nauwelijks hier durf vertoonen in deze kleeding.
Van het andere einde der kamer beschouwde mevrouw
Verburg' hem met vriendelijke belangstelling. Zijn hou
ding en manieren bevielen haar. Dat zijn blauwe pak,
hoewel blijkbaar keurig onderhouden, nog maar net
niet versleten en afgedragen was, vervulde haar met een
innig meevoelen met den jongen man. Hij moest het wel
erg moeilijk hebben, en dan zoo heel alleen te zijn,
zonder vrienden. En al zijn manieren spraken zoo van
welopgevoedheid.
Er werd op de deur geklopt en Dora kwam voor de
tweede maal binnen.
Mevrouw, het eten is klaar.
Allen stonden op en mevrouw Verburg vroeg vrien
delijk
Mijnheer Deukers, wilt u me alstubelieft aan tafel
leiden
Het volgend oogenblik was hij naast haar en bood
haar hoffelijk zijn arm.
U zijt erg goed voor mij. zei hij dankbar, toen
zij samen de kamer uitgingen.
Het diner verliep erg gezellig; al spoedig bleek, dat
het niet noodig zou wezen om den vreemdeling dadelijk
na het eten met een zoet lijntje de deur uit te zetten.
Hij was niet alleen uiterst beschaafd in al zijn manieren,
maar bovendien een gezellig prater.
Na het diner trok het gezelschap weer naar het salon,
dit was nu slechts flauw verlicht door twee mooie
Maar dat idee is belachelijkprotesteerde Verburg. schemerlampen. Men ging zitten, praatte, lachte en
r He vader, het zou toch'wel aardig wezen! lachte rookte, nog nagenietend van het heerlijke diner, waar
als voor ons want hij kan juist zoo gezellig zijn. zijn dochter. mevrouw Verburg. vooral bij bijzondere feestelijkheden.
Enfin, we zullen het zonder hem moeten stellen. Maar m'n lieve' menschen, kwam nu mevrouw altijd veel werk van maakte.
C, *T nl°?1I>c, fn lets van instemming. Maar me- Verburg, wie weet, wie wij op die manier in huis halen; En toen'ineens hoorde men piano spelen; men kon in
r u er ur9 .V ezorg naar haar man en zei hij of zij kan wel een heel ongewenscht iemand zijn het halfduister niet zien wie het was, alleen dat er een
,ar nu 21 .me' omt' 211 we maar met - En wat voor kwaad zou hij dan nog kunnen man zat en men kon niet anders dan genieten van zijn
M V3 ff11 aaT1h \e 2 doen vroeg oom Gerrit. Bovendien, als hij ons niet erg soepel spel. Even later voegde zich een meisje bij den
tter ur^ ,sc. J° op. aanstaat het moet een man wezen, want die komen speler, die hem wat influisterde, waarop hij glmilachend
,e' wa e waa ven Och ja, natuurlijk, we nu te kort dan zetten we hem dadelijk na het naar haar opkeek, en van de vroolijke melodie/welke
dl? ,L hl. a ?ePfurcn.' ?oor. J eem0ea keer- eten weer buiten de deur. Misschien is zoo n arme jon- hij speelde, overging in een eenvoudig Vlaamsch liedje.
1 rxf 3an e a en' IS et jaar daarop alles mis gen wel blij, dat hij zoon fijn maal te genieten krijgt. Het meisje zong heel lief en zuiver, zoodat allen met
geloopen We moeten dert,en man sterk zijn! Wie weet wat voor een goed werk men er nog mee genoegen luisterden en Verburg zei;
v~ Wat,2ullen .7 dan ™0 mevrouw doet &at is goed. Els, zing noa raaar wat.
Verburg die er niet eens aan dacht om voor te stellen, Plotseling werd er op de deur geklopt en kwam Dora Nadat het meisje dit gedaan had. glipte zij weer van
het nu toch maar zoo te laten. het tweede meisje binnen. de piano weg en nu begon de speler zelf te zingen.
unnen we me nog iemand bedenken, die we Is het goed, mevrouw, dat u over tien minuten gevoelvol, teer. als met iets smeekend in zijn warm
gauw zouden kunnen telefoneer™ aan tafel gaat Marie is zoover klaar. zuiver stemgeluid.
aar man, et is ij a zeven protesteerde zij. Mevrouw Verburg keek het meisje wat onbeholpen - Neen maar! mompelde Verburg, neen maar, dat
Hoe kan ik nu met zoon late uitnoodiging bij iemand aan, is onze dertiende gast, die Deukers En toen het ge-
aan komen zetten, zelfs al wist ik iemand, wat met eens Ach Dora, wil je aan Marie vragen zoo ze niet zang ophield, riep hij luider Nog zooiets alstublieft
Z°° 'x; no9 even,, begon ze, doch haar man viel haar in de De dertiende gast zonq noq zoo n mooi lied en toen
Neen, dat is waar, dat gaat met, was Verburg het rede en zei, nu vastbesloten het geluid zijner heerlijke stem wegstierf, ging zijn spel
met zijn vrouw eens. Dan moeten we maar een van de Neen. t is al in orde; we hoeven niet te wachten, plotsefing over in een vroolijke step. waarbij verschil-
meisjes mee aan tafel laten eten. Het kan me niet Zeg maar aan Marie dat we klaar zijn. lenden hun voeten nauwelijks stil houden konden,
schelen, wie er bij komt, al was het de politieagent op Heel goed, mijnheer, zei Dora, doch keek toch Else sprong lachend van haar stoel op naar-de deur
den hoek van de straat, maar we zuilen met ons der- nog even om naar mevrouw en verliet de kamer pas waar zij alle lichten aanknipte.
tienen aan tafel zitten. Het spijt me voor jullie men- na een geruststellend knikje'van haar meesteres. Komt menschen. riep ze vroolijk, laten we wat
schen, verontschuldigde hij zich bij zijn gasten, maar Kijk eens aan. begon Verbu'rg nu dadelijk tegen dansen.
gij wcel a en oe et met mij gesteld is. oom Gerrit: als ik nu eens op dat aardige idc£ van u De stoelen werden haastig aan den kant gezet, de
- 1NU goed dan ze. mevrouw Verburg dan moet inga, wilt gij dan naar buiten gaan en iemand uit- Perzische kleedjes opgerold, en de parketvloer bleek
het Dora, het tweede meisje., maar wezen. Het zal wel noodigen' nu uitmuntend voor 'danszaal geschikt te. wezen. Al
