De Dochter van den Kapitein
164
ONS LAND IN WOORD EN BEELD
Zuster Adrienne was bij de familie Stokmans aan- reine, want de luitenant kijkt vader naar de oogen. Voor Plotseling werd er aan de schel gerukt. Mevrouw
En Sophie
Mevrouw loosde een zwaren zucht.
-Zwijg maar, moedertje, troostte Adrienne. Ik be
grijp het wel. Haar uitzet zal prachtig moeten wezen;
haar toiletten zullen u veel hoofdbrekerij en veel slape-
looze nachten kosten.
Mevrouw knikte, wendde bedroefd het hoofd af en
vertelde even daarna
De vader van Van der Schans, die. zooals je weet,
ik mij haar niet voorgesteld, bankier is, heeft Léon op zijn kantoor genomen, en Piet
zou bakker willen worden, waarvan vader natuurlijk niets
hooren wilhij zou hen beiden graag militair gezien
gekomen, aan het station door mijnheer per auto afge
haald. Na de kennismaking en een flink middagmaal,
troonde de jonge vrouw de verpleegster mee naar boven,
waar zij, met een blos van genoegen op het gelaat, het
fijne kleingoed liet bewonderen. Zij was reeds aanstonds
met haar verpleegster ingenomen; ze wist van kennissen,
dat Adrienne niet knap was, maar dat zij een zacht
karakter had en zeer bekwaam was. Zij waren terstond
als twee vriendinnen en met minder angst, nu de ver
pleegster er was, verbeidde de aanstaande moeder het
gewichtig tijdstip.
's Avonds zei Stokmam
Zóó leelijk had
vrouwtje.
Dan zal jij er niet op verlieven, baasje, plaagde ze.
Maar ze is een goed meisje
en dat is het voornaamste,
en ze beeft mooie zachte
oogen.
Je hebt gelijk, schat,
maar ik zie jou toch liever.
Een flinke kus vergezelde
zijn bewering.
Na eenige dagen schreef
Adrienne haar moeder over
de lieve familie Stokmans
en de gezellige autoritjes,
die zij met mijnheer
maakte.
Zij vond het zoo heerlijk
nu zelfstandig te kunnen
optreden en was er zich
van bewust, dat de jonge
vrouw haar bij heur familie
en kennissen zou aanbeve
len en dat zij, Adrienne,
dan haar moeder veel geld
zou kunnen zenden, daar
zij een flink loon verdiende.
Ik ben vol moed voor
de toekomst, liefste moe
der, schreef zij, en dagelijks
ondervind ik, dat dit mijne
roeping is, want met hart
en ziel ben ik aan mijn
werk verknocht. Maak U
niet ongerust over mij ik
kom best de wereld door.
Alleen spijt het mij, dat de
deur onzer woning steeds
voor me gesloten blijft.
Denk er aan, Moedertje,
dat mijn spaarpot nog niet
leeg is en dat U, volgens
uwe belofte, zeker hij mij
zult aankloppen, als li iets
noodig hebt.
En dat deed de moeder na veel wikken en wegen,
om Sophie aan een balkleed te helpen.
Het kindje was geboren en de geneesheer sprak vol
lof over de verpleegster, die haar taak zoo goed verstond.
En Stokmans, alleen aan tafel zittende met Adrienne,
vond in haar een prettig gezelschap. Haar leelijkheid
hinderde hem niet meer en dikwijls bleef hij in de kraam
kamer naar het gesnap der beide vrouwen luisteren. Door
mij heeft hij iets op zijn kerfstok, dat door vader door de Struik sprong sidderend op
vingers gezien wordt en anders misschien Van der Als 't Gerard maar niet is
Schans zijn positie had kunnen kosten. Maak je toch niet zoo van streek voor je man,
'bitste Glara zich verwijderend.
De deur werd open geworpen en Piet vloog Adrienne
om den hals, gaf haar eenige klinkende kussen.
Wat ben jij gegroeid, broer, en je krijgt ook a!
een snor, bewonderde Adrienne.
En wat zie jij er goed uit riep Piet. Nietwaar,
moe
Ja, jongen, knikte de moeder... Waar is vader?
Thuis, moeder. Ik kom u halen en heb voor uv
afwezigheid maar een leugentje verzonnen.
Mevrouw Struik was reeds opgestaan, keek
rond naar hoed en mantel, doch haar zuster duwde haar
terug op haar stoel
De echtelingen Maes-Beyle die voor een paar weken te Sint-Niklaas (Waes) hun 60-jarige echt-
vereeniging vierden, omringd van hun kinderen, kleinkinderen en overkleinkinderen. Niettegenstaande
hun ouderdom, 85 en 82 jaar, zijn ze nog altijd in goede gezondheid.
hebben, maar daar de jongens volstrekt niet kunnen
leeren, is het onnoodig hen naar de militaire school te
zenden. Enfin Léon is nu bezorgd, maar komt altijd als je nog eenmaal naar je zuster gaat, strengere maat-
zakgeld te kort. Piet is een lieve jongen, Adrienne, zijn regelen zal nemen... Ik wil gehoorzaamd worden. En
Jij blijft hier, zei ze
bevelend.
Ik moet naar huis,
weerde het tobvrouwtje ze
nuwachtig. Ik moet, Clara!
Laat moeder maar,
tante, smeekte Adrienne,
terwijl zij haar moeder
haelp kleeden, die, verge
tend afscheid van haar
dochter te nemen, de deur
uitsnelde.
Moeder! kreet Adrien
ne, wanneer zie ik u weer
Doch mevrouw hoorde
haar niet meer. Piet ant
woordde
Morgen, zus. Daar
spreek ik je borg voor. Ik
zal vader mijn tanden eens
laten zien: ik ben geen kwa
jongen meer.
Doch toen Piet, gloeiend
van drift, zijn moeder wilde
verdedigen, toen hij zag,
dat zijn vader tegen haar
de hand ophief, bemerkte
hij weldra, dat de kapitein
hem nog voor een knaap
hield, want eenige flinke
klappen deden zijn ooren
suizen.
Piet, in verzet, tierde
Ik blijf niet langer bij
zoo'n tiran, zoo n beul U
denkt diat ik milicien ben
Struik nam zijn zoon bij
den schouder en duwde
hem, een schop tegen de
broek gevend, de deur uit
Naar je kamer, snot
aap! Als ik je noodig heb
za'l ik je wel roepen. En jou zeg ik, wendde hij zich tot
zijn vrouw, versta wel, voor den laatsten keer, dat ik,
karakter komt veel met het jouwe overeen.
Dus ben ik ook lief schaterde het jonge meisje.'
Een hartelijke zoen der moeder was een welsprekend
die niet naar me luistert moet er de gevolgen maar van
dragen.
Beschroomd aanhoorde het tobvrouwtje haar vonnis,
bewijs, en als een teer zonnestraaltje dat door de wolken bui9end haar hoofd voor zijn wil, zooals zij bet steeds
haar beschaafde manieren nam zij aanstonds iedereen breekt, kwam er een glinstering in de vermoeide oogen gewoon was.
voor zich in, en, het zich-op-een-afstand-houden als er
vreemden waren, pleitte voor haar om het niet azen op
fooien.
Geruischloos deed zij haar werk, zorgde tot in de
kleinste puntjes voor alles wat moeder en kind betrof en
wist door haar goed humeur de zieke op te vroolijken.
De familie was in verrukking over haar kunde en lief
heid en na eenige maanden was Adrienne's tijd in beslag
genomen en moest zij meermaals haar verblijf bij de eene
familie bekorten, daar men haar elders plotseling noodig
had.
Door haar opgeruimd gemoed, sprak zij de moeders in
de moeilijkste uren bemoedigend toe en bracht haar haar
Adrienne zag tijdens haar verblijf in haar geboorte
stad, noch haar moeder, noch Piet weer.
Op een morgen toen zij de militairen het huis, waar
zij verbleef, hoorde voorbijkomen, snelde ze naar het
venster, in de hoop haar .vader te zullen zien.
Door een spleet der gordijn glurend zag zij hem te
paard zitten". Haar hart bonsde en haar oogen benevel
den. Ze keek op hem neer.
i i De statige gestalte recht in het zadel en de vurige
En nu, vervolgde zij met een knipoogje tot opwaarts geslagen naar de dienstmeisjes, die op
der moeder.
Ik zeg maar, Adrienne, zei tante Clara binnen
komend, dat je moeder een duts is, om haar alles zoo
te laten welgevallen. Het zou bij mij niet waar wezen,
dat vertel ik je
En de hoofdbeweging, die van die woorden vergezeld
ging, getuigde, dat tante Clara meer wilskracht bezat
dan1 haar zuster Irma.
Adrienne, aan tafel Irma, en geen tranen meer, of het
is de laatste maal dat ik je hier nog ontvang. Wees toch
opgeruimd, bemoedigde ze, nu je lieve dochter hier is.
UI IIHJtUI ROll UI til Ifiuiwuiuuuu lui tu UlUVIl'l IJUOl IIUU1
weideenden troost. Adrienne ging eenige weken haar en maak het ,e be.den aangenaam.
hulp verleenen bij een familie, die in de woonplaats van
haar vader gevestigd was.
Haar moeder had zij in geen maanden weergezien en
toen zij bij tante Clara het tobvrouwtje ontmoette, stond
zij versteld van het verouderde gezichtje en de witte
haren die het omlijstten.
Snikkend hielden zij elkaar innig omvat, en tante
Clara wist beiden, door grappen te maken, wat op te
fleuren.
En vader vroeg Adrienne.
Drinkt nog meer en komt eiken avond laat thuis,
luidde zacht het antwoord der moeder. Sophie is ge
vraagd door Van der Schans. Toch is er iets niet in het
Tante heeft volkomen gelijk, stemde Adrienne in.
Kom, moedertje, de koffie geurt zoo heerlijk
't Is een extra bakje, verklaarde tante Clara glim
lachend, terwijl ze de kopjes vulde.
Adrienne nam het vrouwtje eensklaps op en droeg
haar, tot groot plezier van haar tante, als een zieke, op
een stoel.
Toen verscheen er op het verschrompelde gezichtje een
glimlach, die het merkelijk verjongde.
Dus, Sophie denkt aan trouwen, bromde tante
Clara, 't Is meer dan1 tijd. Die Van der Schans krijgt me
ook een lieverdje, merciMaar bij dat al is het voor
jullie een gelukkige opruiming.
het paardengetrappel naar de ramen waren gestoven en
die de kushanden en de hoofdknikken der minderen
glimlachend en; blozend in ontvangst namen.
De stoet was bijna voorbij en Adrienne, om haar
vader na te kunnen kijken, sloeg het gordijn op zij en
bleef met het gelaat tegen de ruit, even staan.
Dit werd door een officier opgemerkt, die haar
meende te herkennen, en bij aankomst in de kazerne aan
Struik vroeg
Zeg, amice, kan ik je oudste dochter niet gezien
hebben bij Leemans
Leemans
Ja, als verpleegster...
Ben je waanzinnig, kerel bromde ide kapitein.
Doch de officier dacht
Zouden er dan meer van zulke prachtexemplaren
zijn, als de dochter van dien bullebak
JllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllHllllllllini
%IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIM^^
V Willemien JANS 3
