lü
w
De Ruggetjes
Naar W. W. JACOBS
ONS LAND IN WOORD EN BEELD
Mevr. Klungel stond half verborgen achter 't gordijn
en keek met onrustige verbazing naar t rijtuig. De
koetsier klom van den bok, opende t portier en stak
zijn armen uit, gereed om te helpen wie hulp noodig
had. Er stapte eerst een onbekende uit, die z n rug naar
Mevr. Klunqél toedraaide, en toen een soort worsteling
begon met iets binnen in 't rijtuig. Hij schikte toen een eruit als n vaatdoek Als uw rug soms gewreven moet
slappe hand om zijn nek en, waggelend onder 't ge- worden of zoo, zeg het maar.
Klungel dankte hem met zwakke stem en luisterde portefeuille en begon eenige bankbriefjes op t tafeltje
glunderend, hoe zijn vrouw met ce menigte aan de voor- neer te tellen.
deur praatte. Zij kwam terug met den naasten buur- - Waarvoor murmelde Klungel, met een merkwaar-
man Jacob Vin, die pas thuis kwam en ook even wou dig gemis aan belangstelling,
zien. KT"
Ge valt me mee, zei Vin. 't Zal wel gauw over
zijn. Ge hebt 'n kleur...
Natuurlijk, sprak de invalide verontwaardigd, ik
heb 't in mijn rug, niet in m'n gezicht.
Misschien zijn uw
wicht dat hij torste, scharrelde hij achteruit, den heer
Klungel dragende, wiens andere arm gebogen was om
den nek van een derden man.
Als 'n pijl uit een boog schoot Mevr. Klungel naar de
deur.
Nu... voor 'n reisje of zoo.,
zenuwen ook 'n beetje aangetast...
Ik ben 'n eerlijk man,beweerde Klungel, ik krijg
n paar dagen uitbetaald van t fonds en als t daaitnee
afloopt heb ik geen geld van 't spoor noodig.
Als ik u raden mag, zei de ander, neem dan 't geld
Nu ja, zei Vin, maar als 't erger was zaagt ge aan, zoolang u 't nog krijgen kunt...
Klungel deed z'n oogen dicht.
Er mankeert iets aan mijn rug, zei hij na een lange
pauze. Ze moesten me thuis brengen. Tot nu toe worat
t hoe langer hoe erger... maar ik hoop er t beste van.
Jongen, zei de bezoeker, dat is droevig Gij moet
het al lang onder de leden gehad hebben dat is met
Den volgenden morgen kwam de busdokter.
Pijn vroeg deze, na 'n onprettig aanvoelend ge
tast met knokige koude vingers.
Niet erg, zei Klungel, maar ik heb geen kracht .1. -
m'n rug. Ik wou vanmorgen opstaan, om naar m'n werk ruggen a i j zeggn
O, Wim, riep ze verwijtend, en dat op klaar- gaaili maar ik kon op mijn beenen niet staan... ik kon
lichten dag
De heer Klungel tilde met 'n schokje zijn hoofd op en
niet eens m'n bed uitkomen.
Hij was er vreeselijk kribbig om, getuigde Mevr.
Ik heb 't van de botsing gekregen, zei Klungel,
zachtmoedig maar stellig, daarvóór mankeerde er niets
*an.
De heer van de spoorwegen schudde glimlachend het
r-p 1 .1 XI1J ci viccscjijiv. Mtuuiy «.mi, ytimywAt "«v v yy heer van de spoorweqen scnuuae gumiacnenu nei
zijn lippen gingen van elkaar Toeft knakte het Klungel, 't Kan niet lijden om een dag te verzuimen. Ik h fd D dt iet makkelijk kunnen bewijzen, zei
weer neer en hij werd een levenlooze zwaarte m de spoorwegmaatschappij wat zaj hooW' Uat zoudt met maKKeU| - -
armen van zijn helpers.
Hij heeft niets gehad, zei één hunner tot Mevr.
Klungel.
Een diep gegrom,
moeten doen, als 't erg is, he dokter
hij zacht. Misschien heelemaal niet. Ik vrees dat ik ver
der ga dan ik eigenlijk mag maar u is de laatste op
Daar weet ik niets van, zei de dokter, 'k Zal een mijn lijst. Laten we zeggen 300 frank n Klein for-
dat uit Wim Klungel kwam. bewees briefje schrijven... 't zal wel gauw over zijn. Hij heeft tuintje
'n gezonde kleur 'n heel gezonde kleur.
De heer Klungel zweeg tot de dokter weg was
althans dat de thuisgebrachte nog leefde.
Wat is er dan gebeurd vroeg zijn vrouw.
'n Heel klein spoorwegongelukje, zei de andere teen zei hij over die kleur 'n paar dingen,
vreemdeling. Trein op 'n paar leege goederenwagens gewoonlijk niet drukt.
geloopen niemand gewond
die
tenminste niet ernstig, voeg
de hij er bij, als antwoord op
een tweede, nogal vinnig ge
kerm van den heer Klungel.
Met hulpeloos bengelende
voeten kwam het voortgedra-
gen slachtoffer op zijn eigen
sofa terecht.
Alle passagiers gingen op
hun eigen beenen naar huis,
verklaarde een der dragers ver
wijtend. Maar hij zei dat hij
niet loopen kon en hij wou ook
niet naar een ziekenhuis.
Ik wïl in mijn eigen huis
sterven, klaagde de lijder, en
ik wil mijn eigen dokter hebben.
Natuurlijk zal de maat
schappij de doktersrekening be
talen, sprak een der mannen
tot Mevr. Klungel, of zelf
'n dokter sturen. Morgen is hij
wél weer heelemaal flink.
't Is ,te hopen, zei de heer
Klungel, maar ik geloof het
niet. Dank u voor 't thuisbren
gen.
Kwijnend sloot hij zijn oogen,
en hij 'hield ze dicht tot de
spoorwegmannen weg waren.
Kunt ge niet loopen, Wim
vroeg de schreiende vrouw
Klungel.
Haar echtgenoot schudde 't hoofd.
Haal maar 'n dokter, zei hij, dien nieuwen, om
't hoekje.
Das zoo'n jong ventje, wierp Mevr. Klungel
tegen.
Ga 'm halenzei Klungel met stemverheffing.
Hoort ge me niet
Maar...
Een aardig tooneeltje van de markt te Geeraerdsbergen. Peperkoek, krakelingen en allerlei
soorten biscuits, verkocht door kooplui met hoogen hoed of pet op het hoofd.
De bezoeker ging cp den rand van t bed zitten en
hield een gemoedelijke redevoering maar Klungel zei aat
hij moest innemen en dat hij slapen wou waarop de
man met de bankbriefjes vertrok.
Drie honderd is 'n boel geld
merkte Mevr. Klungel daarna
op.
Niet zoo n boel als tien
duizend, beweerde haar man. Ik
breek m'n rug niet voor niets,
dat kan ik u vertellen. Houdt
gij nu maar uw mond en als
ik 't krijg zult gij een paar
nieuwe schoenen hebben.
Tien duizend frank, riep
de echtgenoote. Ge zijt niet
wijs
'k Heb in dé gazet een
geval gelezen van 'n man die
't kreeg, óók met z'n rug. Voor
10,000 frank kunt ge een hee-
len tijd in bed blijven.
Maar terwijl hij 't zei, zag
hij, 'hoe helder de lucht was
en hoe de zon scheen en hij
hoorde 't straatrumoer.
Als die vent morgen te
rug komt en 5,000 frank biedt,
zei hij langzaam, doe ik
't misschien toch maar.
Hij wachtte geduldig den
volgenden dag, maar er ge
beurde niets, en na n week
bedrust begon hij te begrijpen
dat 't baantje wel eens van
langen adem kon zijn. Hij ver
veelde zich gruwelijk, hij
smachte naar beweging en bui
t mooie weer op was't regende
tenlucht
hoewel
ui en mistte.
bezoeker een v js Mevr. Klungel over den mist, ge kunt
geen hand voor oogen zien.
Klungel staarde, dronk stil zijn thee en rookte een
Dienzelfden dag kwam er nog
lange heer met 'n hoogen hoed.
Meneer Klungel vroeg hij buigend.
Dat ben ik, zei Wim met flauwe stem.
Ik kom namens de spoorwegmaatschappij, zei de Waar denkt ge aan> vroeg zjjn vrouw,
heer. We hebben nu alle menschen bezocht die Maan- verk]aarde Wim op 'n toon, die alle
Ak ik on moet staan voor u zei de man zal het ^gmiddag hun naam en adres opgaven en er bleek t raak verbood. Ik moet wat'loopen en als ik
P gelukkig niemand gekwetst. Niemand. ver qenocq ujt de buurt ben neem ik een biertje. Die
U -f'Maar... ik dacht... sprak zijn vrouw, verbaasd. Wim Klungel sprak zwakjes uit, dat t hem plezier er verzekerd om mijn leven te redden.
Want Wim was rechtop gaan zitten en schudde een weJ n wonder zijn geweest, „ing de Verzet was nutteloos. Klungel ging met z'n pet i
vuist tegen haar. Toen. om den schijn te handhaven. andef k, voort De ver[ van de ]ocomotief was oogep en 'n das tot zgn neus. en Mevr
liet hij zich achterover vallen en kermde weer. Mevr. nje( eenj d Er is aUeen n hoed verfrom- alleen, peinzend over de eigenwgsheid van haar echt
vriend.
Na 'n uurtje werd er geklopt. Ze ging naar de voor
deur en opende. Twee lange heeren met hooge zijden
Klungel keek 'n beetje opgelucht, nam haar muts en mdd eQ parap]u gebroken.
ging
Klungel keek hem uit half gesloten oogen verwijtend
Het medisch onderzoek was lang en vervelend. De
Natuurlijk heef, geval 'n paar menschen wa, hoeden!kwamen op de mat
heer Klungel probeerde al wat de dokter wilde en het zenuwachtig gemaakt, ging de bezoeker peinzend voorb
Xm»l 7.nolanns de dokter keek vertikten de Een juffrouw is zelfs n dag m bed gebleven. Maar we
mislukte allemaal. Zcolangs de dokter keek vertikten de
beenen en de rug van den heer Klungel alles.
hebben 't heel wel met haar geschikt. De maatschappij
Mevr. Klungel vroeg er een.
Mevr. Klungel, verbluft, knikte.
Ik kom naar uw man kijken, zei de indringer. Ik
xxt ,1 l j is niet kariq, en al is er natuurlijk volstrekt geen ben dokter.
We zullen u naar bed moeten brengen, ze, de ge- v9e' lifting, toch hebben we sommigen een De hartkloppingen beletten Mevr. Klunge te denken
eer. lanazaam oostaande en zun knieen afstoffend. T ,a f lj:: kn V.t>m oorvrtlndp Mevr
neesheer, langzaam opstaande en zijn knieën afstoffend.
Er werden een paar buren gehaald één hunner was t
in 't verhuisvak, en moest nu en dan vermaand worden hunzenuwen e e aren.
dat hij met een mensch bezig was en niet met een koffer.
Door mannenhanden werd Wim netjes midden op 't bec
gelegd en door zijn vrouw's handen toegedekt.
Hij ziet er niet erg ziek uit, zei er een.
klein sommetje overhandigd, voor 'n reisje of zoo, om
Hij gij kunt niet bij hem, vervolgde Mevr.
Hindert niet, zeide de dokter.
Klungel deed z'n oogen open en zei: - Heelemaal niet. zei zijn metgezel.
q Hij gij kant niet bij hem, vervolgde Mevr.
Ik Was vandaag bij 'n jongen man die honderd Klungel. Hij wil niemand bij 'm hebben
frank ontving, sprak de heer verder. Toen hij de kwi- t'Zou hem spijten als ik hem niet bezocht, zei de
- Gij kunt daar niets van s^gen'bij hem, sprak de tantie teekende - ik vraag altijd 'n kwitantie te teeke- dokter haar scherp aanziend Hij is tochwel thuis
verhuisman. Hij heeft 'n zonnig gezicht. Ik geloof dat nen. dan kan de maatschappij zien, dat >k t geld met N-natuurhik. stamelde Mevr. K1«n9^ b!ozen
hij op den trap haast lachte. zelf houd - kreeg hij tranen in zn oogen van arme stakker kan met eens opzitten ,n bed
v vreunde Ik zal alleen maar even door n kier van de deur
- Dat liegt ge. zei Klungel zijn oogen ^nend. Klungel langzaam, als hij niet kijken, zei de dokter. Ik zal hem niet wakker maken
- Neen dargaf de ander toe. IWas als n kom- Daar kunt gij toch niets tegen hebben. Of...
pliment beooeld. Waar hebt ge pijn r_;. jaatc^ r,„ mijn liist. kwam de ander Mevr. Klungels hoofd gistte en gonsde. Ik zal eens
gewond was...
n 1 Klimnol Gij zijt de laatste op mijn lijst, kwam de ander
uverai, zei iviunge vjug Hij haalde 'n strook papier uit z'n zak en lei die gaan kijken of hij wakker is, zei ze.
- t"£)e heeren werden in de voorkamer gebracht. In het
De buren keken medelijdend en gingen op hun teenen
de kamer uit. Ook de dokter verdween. op t tafeltje, n vulpen er g ortaaltje b|ee[ ze toen staan, me| haar hand aan haar
i Als 't morgen niet over is, zei hij, moet gij den men. - -
busdokter maar roepen.
Wat zegt gij van 200 frank? zei hij. ging in zijn keel. denkend. Teen ging ze niet de trap op. maar het
