M
«S3
Vrij naar het Engelsch van CHARLES GARVICE
fN. V. "ONS LAND.J
401
ONS LAND IN WOORD EN BEELD
HET VERHAAL TOT NU TOE.
De heer B. Chalfont is een der rijkste en geëerdste zakenmannen van
Londen. Op zekeren dag noodigt hij een zekeren Jack Chalfonte. een
bijna-naamgenoot van hem. uit. bij hem in dienst te komen als secretaris,
waarvoor hij hem een rijke positie aanbiedt. Hij behandelt hem geheel
als zijn zoon. Na een feestmaal wordt Chalfonte gezien door een zekeren
Norton, die met zijn dochter naar Londen is gekomen. Norton blijkt
een vroegere goudgraver uit Australië te zijn. die met een ander, Bradshaw.
samen de goudvelden heeft bezocht. Toen zij een rijken voorraad goud
verzameld hadden was Bradshaw. die. naar later bleek, een gevluchte
misdadiger was. er met den
buit vandoor gegaan en bleef
Norton anfl achter. Norton
herkent nu in den rijken Chal
font z'n vroegeren deelgenoot
Bradshaw. bezoekt hem en
eischt van hem dat hij zijr. L eele
vermogen aan zijn dochter zal
vermaken, wat Chalfoin. die
niet kan ontkennen, belooft,
niettegenstaande hij juist den
vorigen dag Jack Chalfonte
gezegd heeft hem tot zijn eeni-
gen erfgenaam benoemd te heb
ben. Hij maakt dus een testa
ment ten gunste van Norton's
dochter en geeft dat ook aan
Norton. Als deze het huis van
den millionnair verlaat ontmoet
hij buiten zijn dochter, die ang
stig haar vader gevolgd is en
ook Chalfonte. die tevoren het
meisje had ontmoet. Norton
doet zeer opgewonden, en
zegt dat hij onmiddellijk naar een advocaat moet voor een gewichtige
zaak. waarop Chalfonte zegt. dat dat goed treft, daar hij zelf advocaat is en
zich voorstelt. Norton, wiens verstand op dat oogenblik niet al te best werkt,
geeft hem de zooeven ontvangen enveloppe met het testament, om die voor
hem te bewaren, reist met zijn dochter af, uitgeleide gedaan door Chalfonte.
Jack gaat naar huis terug, steeds denkend aan Nora Norton, die een
diepen indruk op hem heeft gemaakt; zonder ze in te zien sloot hij de
enveloppe in zijn bureau, er bij denkend, dat het kostbare van den inhoud
wel alleen zou bestaan in de gekrenkte verbeelding van den ongcluk-
kigen vader van het meisje. Naar de kamer van Chalfont gaande, vond
.w -saufS6**
rij vervolgde
zijn weg, en
het meisje
ging naar
huis. Toen
haar hand reeds het
hek vasthield, bleef zij
nog even staan en keek
hem na. Er lag een
glans in haar oogen
en een uitdrukking op
haar gezichtje, die
meer verrieden dan
enkel dankbaarheid,
en het was maar heel
goed, dat jack beide
niet had gezien
En als hij ze wèl
gezien had., dan zou
het nog waarschijn
lijk zijn geweest, dat
hij, bescheiden als hij
was, het niet zou
hebben begrepen. Stel
lig had hij er op dat
oogenblik geen flauw vermoeden van, dat de hulp,
die hij uit louter menschlievendheid aan het meisje
wilde verleenen, datzelfde meisje een rol in zijn le
ven zou doen spelen, die daarop grooten en nood-
lottigen invloed zou uitoefenen.
XI
p het oogenblik, waarop de victoria Jack en
Maud Delman genaderd was en Nora hem
had herkend, beving haar een lichte verwon
dering want juist toen duidde de houding der
beide jongelieden op eenige vertrouwelijkheid, die
ook scheen te blijken uit de uitdrukking van hun
gelaat. In haar bewondering voor het knappe
meisje dacht Nora daarover verder niet na.
„Wat een buitengewoon aardig meisje I" zeide
zij, en mevrouw Feitham, die haar lorgnet opzette,
stemde aanstonds met haar in. Beide vrouwen
waren in het geheel niet jaloersch, en erkenden
gaarne de schoonheid van hare sexegenooten.
„Ja, zij is bijzonder knap," zeide mevrouw Feit
ham, „kijk eens hoe mooi heur haar glanst, als de
zon erop schijnt 1"
„Wie is zij vroeg Nora met onverholen belang
stelling. „Meneer Chalfonte schijnt haar goed te
kennen.... tenminste, zij loopt zonder hoed, en
zij praten alsof zij goede vrienden zijn."
„O, dat doet Jack met iedereen," zeide mevrouw
Feïtham, „zoo is hij nu eenmaal. Menschen die hem
voor het eerst ontmoeten, krijgen den indruk, dat
hij hen zeer sympathiek vindt."
„U wilt daarmee toch niet zeggen, dat de heer
Chalfonte lichtzinnig iseen allemansvriend?"
vroeg Nora, de wenkbrauwen fronsend. „Dien in
druk heeft hij op mij in het geheel niet gemaakt."
„Jack lichtzinnig 1" lachte mevrouw Feitham.
„Ik ken geen degelijker mensch dan hij. Bovendien
zal hij u altijd de waarheid in het gezicht zeggen,
maar overigens, het is zijn karakter, om jegens
iedereen altijd vriendelijk, beleefd en hulpvaardig
te zijn."
„Ja, nu begrijp ik u beter," zeide Nora peinzend.
„Kent u dat meisje?"
„Jawel; zij heet Delman.... Mary of Martha,
KINDEREN AAN HET STRAND TE WENDU1NE - De artist heeft zijn werk verlaten, en de machtige zee zal weldra komen
om rijn werk te verrichten.
geloof ikneen, wacht eens,Maud is haar
voornaam. Zij woont met haar moeder samen in
een van die schilderachtige, maar bouwvallige
oude huisjes."
„O ja, ik geloof dat meneer Chalfonte die wil laten
afbreken," zeide Nora.
„U bedoelt zeker, dat u het zult laten doen,"
merkte mevrouw Feitham met een glimlach
op.
„Dat is hetzelfde," antwoordde Nora.
„De Delmans zijn niet van het dorp hier zij zijn
uit Londen gekomen. De moeder van het meisje
is een stille, gereserveerde vrouw, de weduwe van
een koopman, geloof ik, die veel tegenslag heeft
gehad in zaken. Het meisje zou men geneigd zijn
te houden voor iemand van veel hooger stand dan
haar moeder. Het zal u misschien verwonderen
dat ik dat alles weet, omdat ik hier nog maar zoo
kort ben, maar ik ben reeds verschillende malen
in het dorp geweest, en toen kwam ik ook bij haar,
omdat ik een naaister noodig had. Jack zal er
natuurlijk wel geweest zijn om naar den toestand
van het huisje fe zien. Hij kent iedereen in het dorp,
en is ook mét alle menschen goede vrienden."
„Ja," zeide Nora op een toon alsof het onderwerp
haar niet meer interesseerde.
Zij keek belangstellend om zich heen, toen het
rijtuig door het dorp reed. Het viel haar moeilijk
te beseffen, dat de prachtige victoria waarin zij op
haar gemak achterover leunde, de fraaie paarden
haar eigendom waren, dat de keurig gekleede la
keien haar bedienden waren. Nog moeilijker was
het voor haar, te begrijpen, dat al het land waar
zij langs kwam, haar toebehoorde.
Zwijgend keek zij -
links en rechts, en
mevrouw Feitham,
die zich haar gevoe
lens wel kon inden
ken, stoorde haar
gepeins niet. Nadat
zij de grens der
Chalfont-bezitting
5 Voor al uwe drukwerken
S Windt U tot deE
Sterckxstraat, 9-11 BRUSSEL E
i Specialiteit in koperdiepdruk
riiiimtimtiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiHif:
waren gepasseerd, kwamen zij
hij daar zijn weldoener dood in zijn stoel zitten. Toen de notaris kwam
vond deze het testament dat hij een paar dagen te voren ten gunste
van Jack had moeten opmaken, niet.' Het bleek dat twee bedienden
als getuigen twee documenten geteekend hadden, eerst een testament cn
een kwartier later een tweede, daar in het eerste, zooals de heer Chalfont
hen had gezegd ..een fout geslopen was". Later werd een verscheurde
brief gevonden, waarin Chalfont Jack meedeelde, dat het hem niet mo
gelijk was zijn belofte gestand te doen om hem tot zijn erfgenaam tc
maken; een schuld, ontstaan door een gebeurtenis uit zijn vroeger leven,
eischte plotseling afdoening en zou hem na zijn dood van al zijn geld
berooven. De notaris zou voor-
loopig voor alles zorgen en hij
raadde Jack, die geheel in de
war was. aan maar naar Lon
den te gaan. wat deze deed,
temeer daar hij Nora beloofd
had haar dezen dag te bezoe
ken. Hij stak de enveloppe
van Norton bij zich en ging
op wegtoen hij de woning
van Norton betrad was het
eerste wat hij hoorde, dat haar
vader dood was. Hij overhan
digt. na Nora eerst zijn hulp
te hebben aangeboden.haar de
enveloppe en als zij in zijn bij
zijn den inhoud leest komt Jack
er achter, dat zij de eenige
erfgename van Chalfont is. No-
ra installeert zich op het land
goed. dat door Jack wordt ver
laten. Bij het afscheid nemen
vraagt Nora hem haar rent
meester te worden, wat hij
aanvaardt.
langs
de
por
tierswoning van een
oud en vervallen land
goed. De breede hek
ken,die vroeger juwee-
len van smeedkunst
geweest moesten zijn,
zagen er nu verwaar
loosd uit, en ook de
portierswoning had
een flinke reparatie
hard noodig. De oprij
laan was slecht onder
houden, overal groeide
gras en onkruid tus-
schen hel grint.
„Wat is dat?" vroeg
Nora.
„Bentham Abbey,
het landgoed van de
Ferndale's," ant
woordde mevrouw Fei
tham.
„Ferndale? O, dien naam heb ik meneer Horton
wel eens hooren noemen," zeide Nora. „O ja,het ging
toen over een stuk land, dat lord Ferndale wilde ver-
koopen, en meneer Horton zei, dat ik goed zou doen,
het te koopen. Ik had er vanmorgen nog even met den
heer Chalfonte over willen spreken, maar dat
heb ik vergeten."
„Lord Ferndale zou wel graag al het land dat
hij bezit, willen verkoopen, want hij is zoo arm als
een kerkmuis. Het landgoed was vroeger heel mooi,
ik herinner mij, dat ik er dikwijls geweest ben, toen
ik nog een kind was en de oude graaf nog leefde."
„Is lord Ferndale een graaf?" vroeg Nora. „Ik
heb altijd gedacht, dat graven rijk waren."
„Nu, dat gaat lang niet altijd samen, m'n lieve,"
vertelde mevrouw Feitham haar. „Sommigen zijn
zeer arm. Hebt u wel gezien, in welk een verwaar
loosden toestand alles verkeert Er zouden wel
zes tuinlieden kunnen zijn, en voor zoover ik weet
is er slechts één. In heel het groote gebouw zijn
niet meer dan vier bedienden."
„Is lord Ferndale getrouwd?"
„Neen, hij woont met zijn zuster, lady Blanche,
samen. Zij is een zeer mooi meisje, maar jammer
genoeg invalide. Broer en zuster houden zeer veel
van elkaar, vooral zij ziet hoog tegen hem op. Nu
is hij wel op en top een edelman, ook zeer knap van
uiterlijk."
„Kende mijnheer Chalfont hen vroeg Nora.
Mevrouw Feitham dacht even na, alvorens op
deze vraag te antwoorden. Zij kon Nora moeilijk
duidelijk maken, dat er een breede kloof gaapte
tusschen edellieden .zooals lord Ferndale en men
schen van het slag-Chalfont.
„Ik geloof het niet," antwoordde zij. „Misschien
hebben zij elkaar wel eens ontmoet, maar de Fern-
dales gaan heel weinig uit en zij ontvangen ook
nagenoeg geen bezoek. Ik veronderstel, dat hunne
middelen dat niet veroorloven."
„Maar als zij dan zoo arm zijn, waarom ver
koopen zij dan het landgoed niet, en gaan ze niet
'in een eenvoudig huis wonen vroeg Nora.
„Dat zou natuurlijk een oplossing zijn," ant-
