4 'ONS LAND IN WOORD EN BEELD
485
Zij lachte, en haar oogen schitterden van voldoe
ning.
„O, maar u moest ook eens weten hoe ik mij ge
oefend heb," zeide zij. „Minstens duizend keer
heb ik die paar regels overgelezen, en ik heb mijn
rol ingestudeerd op mijn eigen kamer, totdat ik
dacht, dat ik mijn heele leven geen andere rol had
gespeeld. Daardoor voelde ik mij op het tooneel
ook dadelijk thuis. Maar o, ik ben zoo moe," be
sloot zij met een diepen zucht.
„Dat wil ik best gelooven," zeide hij, een medelij
denden blik op haar nu bleek gezichtje werpend.
„Een kop thee zal u wel opknappen. Kom maar
mee
Zij gingen een van de vele theehuizen binnen, en
werkelijk zag Maud er, nadat zij een kop thee had
gebruikt, veel opgewekter uit.
„Nu moet ik gaan, "zei de Maud een poosje later,
met een gezichtje 'waaruit duidelijk bleek dat zij
het niet gaarne deed. „Tot morgenavond dan,
mijnheer Chalfonte. U komt toch, nietwaar
Met een gerustellenden glimlach gaf Jack haar de
gevraagde verzekering, waarop zij afscheid namen.
Den volgenden avond zat Jack in het goed be
zette theater op een van de voorste rijen. Maud speel
de uitstekend, en het applaus, waartoe Jack telkens
het sein gaf, klonk hartelijk en spontaan.
Na afloop van de voorstelling hoorde hij van ver
schillende zijden lofprijzingen over het spel van miss
Grace Lawless. Buiten gekomen, zag hij onmiddel
lijk. Maud Delman, die op hem
wachtte.
Ondanks zijn buitengewone goed
hartigheid kon Jack een licht fron
sen van zijn wenkbrauwen niet
onderdrukken, maar het maakte
plaats voor een glimlach, toen hij
bedacht, dat het meisje den dienst,
dien hij haar had bewezen, stellig,
overschatte, en dat zij nu natuur
lijk allereerst van hèm gaarne een
woord van lof wilde hooren.
„U bent toch niet boos vroeg
zij een weinig angstig, terwijl zij
naast hem voortliep. Ik wilde
zoo graag even hooren, of u te
vreden over mij zijt, en of u weet,
dat ik even goed heb gespeeld als
op de repetitie."
„ledereen is vol lof over u," ant
woordde hij. „U kunt er gerust
van overtuigd zijn, dat u uw eerste
succes hebt gehad."
„O, maar dit beteekent nog niet
veel," zeide zij op een toon van
kinderlijk vertrouwen. „Dit was
maar een kleine rol, en ik ben er
zeker van, dat ik meer kan doen,
als ik de gelegenheid maar krijg. Ik
ben erg benieuwd naar de recen
sies misschien staat er wel iets
over mij in. Wat zal ik trotsch
zijn O, wat bonst mijn hartdat
is natuurlijk van de opwinding.
Ik zal maar een taxi nemen, want ik geloof, dat ik te
moe ben om naar huis te loopen."
Niet voor de eerste maal in zijn leven beging Jack
)p dat oogenblik een dwaasheid.
„Dat kunt u natuurlijk niet," zeide hij. „Ik ver-
)nderstel, dat u niet gegeten hebt sinds.... ja,
10e lang
„O, om vijf uur heb ik nog een snéedje brood ge
geten en epp kop thee gedronken," antwoordde zij
glimlachend.
„En nu is het over elven," zeide Jack. „U hebt
1us in zes uren tijds niets naar binnen gekregen. Als
u wilt, ga dan met mij mee soupeeren.ik rammel
van den honger."
Zij aarzelde geen oogenblik, maar wierp hem een
blik vol warme dankbaarheid toe. Jack wenkte een
taxi en beval den chauffeur, naar het Carlton res
taurant te rijden. Het was daar even vol als altijd,
en Jack vond slechts met moeite een tafeltje.
Zijn flinke, krachtige gestalte en haar elegant,
bevallig figuurtje en knap gezichtje trokken heel
wat bewonderende blikken. Jack bestelde een flesch
champagne, en had zichtbaar genoegen in de kinder
lijke vreugde van het meisje om de uitnemende
spijzen en dranken, die haar werden voorgezet.
Maud's gebabbel hield hem aangenaam bezig,
zonder dat hij zich daarvan volkomen bewust was
op zeker oogenblik echter werd zijn aandacht ge
trokken door eenige menschen die aan een tafeltje
achter hen hadden gezeten en nu heengingen. Tef-
wijl zij het tafeltje passeerden waaraan Jack en het
meisje zaten, wierp Jack een blik op hen en zag, dat
een der heeren lord Ferndale was. De aanwezigheid
van den lord in Londen, en dan nog wel in het een
voudige restaurant, verbaasde hem zóózeer, dat
hij er aanvankelijk niet aan dacht, hem te groeten.
Ferndale echter knikte hoffelijk, ofschoon zijn gelaat
geen spoor van een glimlach toonde, en Jack beant
woordde zijn groet op precies dezelfde wijze.
Het zien van den lord had evenwel als een koude
douche op hem gewerkt, want het herimnnerde hem
terstond aan Chertson Hall en.. Nora Wat voor den
drommel deed hij, Jack, ook hier, soupeerend met die
wel wat al te vrijmoedige actrice
„Het wordt laat zoo aanstonds wordt het res
taurant gesloten," zeide hij. „Wij moeten weg."
„Nu al?" vroeg zij met een lichten zucht van
teleurstelling. „Jammer Het is heerlijk hier, vindt
u niet? Die heerlijke muziek, en.... Zij wierp
een blik om zich heen en loosde opnieuw een zucht.
„Ja, het is hier best uit te houden," antwoordde
Jack half werktuigelijk, „maar wij zullen toch moe
ten heengaan."
Zij gingen naar buiten, en Jack wenkte een taxi.
„Vaarwel, en veel succes," wenschte hij haar toe,
terwijl zij instapte. Zij hield met zachten druk zijn
hand vast en boog zich een weinig uit het raampje.
„Vaarwel fluisterde zij zacht verwijtend. „Dat
klinkt, alsof wij elkaar nooit meer zullen terugzien!
Ik mag u zeker niet vragen, of u nog eens een keertje
in het theater komt kijken, als ik speel, of..dat
u mij eens komt opzoeken Vanavond heb ik 'n paar
heerlijke uurtjes gehad en alles heb ik aan u te
danken! O neen, ik mag u niet bedanken, wèl
Goeden nacht dan, mijnheer Chalfonte ach, géén
vaarwel, wat ik u bidden mag
Haar stem klonk zacht en droevig, en haar hand
beefde in de zijne. Haar oogen en hoe gevaarlijk
welsprekend kunnen mooie meisjesoogen zijn
bleven met talmenden blik op hem rusten.
Jack dwong zijn gelaat tot een glimlach en knikte
haar vriendelijk toe. Toen de taxi echter uit het
De man die voor de muziek zorgt. Het is wel geen Mengelberg-concert dat hij ten gehoore brengt en
ook geen Whiteman-muziek, maar toch brengt hij haast overal vroolijkheid en opgewekte gezichten.
gezicht was verdwenen, beet hij zich op de lippen,
fronste de wenkbrauwen, en loosde een zucht van
verlichting.
Wat ter wereld had lord Ferndale juist op dien
avond naar Carlton restaurant gevoerd Maar och,
het kwam er niet op aan Waarom zou hij, Jack,
niet met een vriendin gaan soupeeren Wat
voor kwaad stak daar eigenlijk in
XVIII
Den volgenden morgen ging Jack naar hét ge
rechtshof, om te pleiten in de eerste zaak, die
hem was toevertrouwd.. Jiggles, die natuurlijk
met de zaak op de hoogte was, had hem de verze
kering gegeven, dat hij bést zou kunnen winnen.
Nu is het een erkend feit, dat een romanschrijver
zijn „held" altijd en in alle omstandigheden de
eind-overwinning moet laten behalen. Hij mag hem
alle mogelijke moeilijkheden laten doormaken, hij
mag met het gunstige resultaat wachten tot het
allerlaatste hoofdstuk., maar de held moet winnen!
Jammer genoeg voor Jack's prestige als held van
dit verhaal, won hij de rechtszaak echter niet, en
met een somber gezicht trad hij na afloop bij Jig
gles binnen.
„Ik zie, dat je verloren hebt," zeide deze op een
toon alsof het de gewoonste zaak ter wereld gold.
„Ja, ik heb verloren," antwoordde de jonge man,
terwijl hij zich in een stoel liet vallen en met som
beren blik voor zich uit staarde.
„Hoe kwam dat zoo vroeg Jiggles, hem aan
ziende met een blik, waarin volstrekt geen mede
lijden te lezen was.
„O, die advocaat van de tegenpartij loog alsof
het gedrukt stond.... maar ik heb het hem flink
gezegd antwoordde Jack.
„Dat had je juist niet moeten doen," zeide Jig
gles kalm. „Je had door je getuigen moeten laten
bewijzendat hij loog
Hij zweeg een oogenblik, en ging daarna voort
#Maar maak je. niet ongerust, Jack. Als je eenmaal
een beroemdheid bent aan de balie, dan zul je nog
wel eens lachen om het mislukken van je eerste
zaak. Die verliest bijna iedere advocaat. Later maak
je er zélf gekheid mee."
„Dat denk ik niet," zeide Jack kalm, maar be
slist. „Op weg van het gerechtshof naar hier heb ik
eens goed nagedacht, en ik ben tot de slotsom ge
komen, dat de balie niets voor mij is. Ofschoon ik
altijd gedacht heb, dat ik een vrij kalm mensch ben,
is het mij toch meermalen gebeurd, dat ik mijn
zelfbeheersching verloor als ik iemand hoorde lie
gen. Enlj vooral toen die vent het gerechtshof,
de getuigen en heel het publjek zoo brutaal stond
voor te liegen, kon ik mij niet meer kalm houden
„Nu, ik wil niet zeggen, dat ik je ongelijk geef,
Jack. JV^aar..,.. als je geen advocaten-praktijk wilt
uitoefenen, wat dan
Jack stond op en liep eenige malen in het vertrek
heen en weer.
„De vraag is gemakkelijker dan het antwoord,
vind je niet, Jiggles ?"*zeide hij ernstig. „Op het
oogenblik ben ik rentmeester van miss Norton,
maar dat levert niet genoeg op, en het kan ook wel
niet van blijvenden aard zijn. Ik bedoel daarmee,
dat.... miss Norton waarschijnlijk wel zal trou
wen dat is zelfs wel zéker."
„Nu, maar ook als zij getrouwd is, heeft ze nog
wel een rentmeester noodig," meende Jiggles.
„Ja, dat geloof ik ook wei," mompelde Jack.
„Maar ik vrees dat ik in dat geval toch niet kan blijven."
Jiggle staarde hem eenige seconden met peinzen-
den blik aan en vroeg toen met
een kort, listig lachje
„Waarom trouw je zélf niet met
haar, Chalfonte?
Jack kleurde tot aan de wortels
van zijn haren, en wendde zich mef
een ruk naar zijn raadgevenden
vriend om.
„Waarom ik...." begon hij.
„Hoor eens jiggles, je bent een
goede kerel, en misschien ook wel
een knappe advotaat, 'maar zoo
nu en dan praat je als een drie
dubbele gek Je vraagt mij, waar
om ik zélf niet met miss Norton
trouw, met haar,reen millionnaire,
alsof ik zelf een Croesus ware, en
haar maar te vragen had om haar
te hebben. Maar je kent haar niet,
je hebt haar nog nooit gezien, en
je kunt dus ook niet beseffen, hoe
dwaas je vraag is."
„Dat ben ik nog niet zoó dade
lijk met je eens," zeide Jiggles
onverstoorbaar, en met een ge
moedelijk grijnslachje. „Je bent
een knappe kerel, je hebt veel voor
haar gedaan, en zij zal je dus onge
twijfeld dankbaar zijn."
„En wou jij me nu misbruik laten
maken van haar dankbaarheid voor
die paar kleine diensten, die ik
haar heb kunnen bewijzen vroeg
Jack, nu werkelijk boos. „Jiggles,
als ik jou eens goed aankijk, dan begin ik werke
lijk te gelooven, dat men, om »^en goed advocaat
te zijn, het zoo nu en dan met eerlijkheid niet al
te nauw moet nemen. Ik vergeef je die beleediging,
maar praat er asjeblieft nooit meer over, dat ik
verstandig zou doen, miss Norton te trouwen, want
anders.
„Accoord," zeide Jiggles doodkalm, en in het ge
heel niet .beleedigd. „Ofschoon je toch wel zult
toegeven, dat mijn raad goed was. Maar wat wil je
nu gaan doen, als miss Norton trouwt, en je je te
genwoordige betrekking vaarwel zegt
„Dat weet ik niet," antwoordde Jack schouder
ophalend. „Ik zou naar een van de koloniën kun
nen gaan
„Je kunt ook naar het vasteland van Europa,
Azië of Amerika gaan," merkte Jiggles droog op.
„Dat is niets voor jou Ik kan mij niet voorstellen
jou te zien steenen bikken, met een melkwagen rij
den of dienst doen als portier voor een hotel van
den vierden rang. De meeste mannen zoo van jouw slag
komen daartoe, als zij naar de koloniën gaan."
„Het zou mij niet veel kunnen schelen om met
een melkwagen te rijden," antwoordde Jack pein
zend. „In elk geval is dat beter, dan op Chertson
Hall rond te loopen en te moeten zien, dat..
Hij hield plotseling op en terwijl hij met vertrou
welijk gebaar zijn hand op Jiggles' arm legde, zeide
hij
„Je bent werkelijk een patente kerel, Jiggles, en
ik ben je dankbaar uit den grond van mijn hart,
maar in dit geval kun je mij toch niet helpen. Ik
denk, dat ik hier mijn matten maar zal oprollen, en
dat idee van dien melkwagen zal ik eens overwe
gen."
Jack liet zich nooit lang plagen door zorgelijke
gedachten, en toen hij dien middag op Chertson
Hall kwam, verkeerde hij weer in zijn gewone, op
gewekte stemming. Al was het voorstel van Jiggles
ook ongerijmd, hij, Jack, zou tenminste nu en dan
Nora kunnen zien.... dezen middag bijvoorbeeld!
(Wordt voortgezet)
