ONS LAND !N WOORD EN BEELD
vloed van een oogenblikkelijke opwelling. Zij laten
zich soms leiden door het gevoel, en er is voor een
jongóneisje geen gevaarlijker oogenblik, dat dat van
de reactie. Bij al de verwarring echter, die in Nora's
brein heerschte, bleef één gedachte haar duidelijk
bij deze man had haar 'ief, en zij had hem al
was het dan ook niet met woorden haar ja-woord
gegeven. Welnu, dat woord zou zij gestand doen
Ferndale was niet ontstemd of zelfs maar teleur
gesteld, wat andere mannen misschien wèl zouden
zijn geweest, door haar kalme houding. Hij was ie
mand, die in het geheel geen prijs stélde op luid
ruchtige. of opgewonden uiting van gevoelens. Of
schoon hijzelf getrild had van opwinding, was daar
van toch aan zijn uiterlijk weinig of niets te bespeu
ren geweest, toen hij zijn aanzoek deed. Evenmin
had hij verwacht, dat Nora haar armen zou hebben
uitgebreid en om zijn hals geslagen, dat zij hem fluis
terend en in hartstochtelijke bewoordingen haar
liefde zou hebben bekend.zijn gevoel van waar
digheid en deftigheid zou zelfs eenigszins gekwetst
zijn geworden als zij dat gedaan had.
Hij had haar toestemming aanvaard als een vol
komen bevredigende bekentenis van haar liefde voor
hem, en hij vond dat haar houding juist zoo geweest
was als zij moest zijn, dat dit meisje inderdaad de
geschiktheid bezat om tot zijn rang en
stand te worden verheven. Na eenige
oogenblikken zwijgens zeide hij
„Ik kan je niet zeggen, hoe gelukkig
je mij hebt gemaakt, Nora. Je hebt een
zware wolk. van mijn leven weggenomen,
waarachter de zon van mijn geluk ver
borgen was. Ik hoop, dat ik je gelukkig
zal kunnen maken, lieve, ik zal er mijn
best voor doen. Al je wenschen zullen de
mijne zijn, jij zult den koers van ons
levensscheepje bepalen."
Dat was heel mooi gezegd, en er klonk
een toon van ernst en waarheid in de
stem van den lord. In Nora's hart vonden
die schoone woorden evenwel geen weer
klank. Als Jack hetzelfde tot haar zou
hebben gezegd maar dat was vrijwel
ondenkbaar want die arme jongen bezat
de gave der welsprekendheid niet, en
als hij opgewonden of ontroerd was,
moest hij meestal naar zijn woorden
zoekenmaar als hij die schoone
woorden tot haar zou hebben gesproken,
dan zou zij zich in een overmaat van ge
luk in zijn,^armen hebben genesteld, dan
zou hij, door haar vreugdetranen heen,
hem met haar liefsten glimlach de ver
zekering hebben gegeven, dat haar
levensgeluk in zijn handen lag Maar bij
het aanzoek van den deftigen lord vond
zij geen woorden, waarmee zij een passend
antwoord op de zijne had kunnen geven.
En ook nu was de lord niet "ontstemd of
teleurgesteld, want hij verlangde niet naar
een mooi en woordenrijk antwoord van
haar. De eenvoudige toestemming, die
zij gegeven had, was voor hem genoeg
„Wij moeten het aan Blanche gaan
vertellen," meende hij. „Het nieuws zaf
haar zeer gelukkig maken. Ik veronder
stel, dat je wel zult weten," zeide hij
met een glimlach, „dat zij reeds bij onze
eerste ontmoeting jou tot mijn vrouw had
gekozen
„O, ik ben er blij om, dat lady Blanche
verheugd zal zijn," antwoordde Nora
zacht. Zij voelde zelf, dat haar toon koel was,
hoeveel moeite zij ook deed, om haar stem een war
men klank te geven.
Toen zij lady Blanche naderden, behoefden zij
niets te zeggen een blos steeg haar naar de wangen
en haar oogen begonnen te schitteren. Ze zeide niets
anders dan „o maar dat bewees, dat zij de zaak
terstond begrepen had.
„Ja," zeide lord Ferndale met een glimlach, „zie
daar jouw werk, koppelaarster
Blanche kreeg tranen in haar oogen, toen zij de
armen om Nora's hals sloeg en haar hoofdje naar
zich toe trok.
„O, lieve, ik ben er zoo blij om fluisterde zij.
„Je hebt mij zoo gelukkig gemaakt. Ik heb er reeds
vanaf de eerste maal dat ik je zag, naar verlangd,
maar het scheen te mooi te zijn om ooit werkelijk
heid te kunnen worden. Edward, je bent de geluk
kigste man ter wereld."
„Dat weet ik, lieve," antwoordde hij, haar hand
grijpend, die hem werd toegestoken. „Veel geluk
kiger dan ik verdien. Maar nu zal ik even bevel ge
ven, dat de lunch wordt gereed gemaakt," voegde
hij erbij, wel vermoedend, dat Blanche graag even
met Nora onder vier oogen zou willen zijn. „Ik hoop
dat wij niet te gelukkig zijn om iets te eten."
Blanche volgde zijn hooge gestalte met liefde
vollen blik.
„O, lieve, ik ben er vast van overtuigd, dat je
gelukkig met hem zult zijn," zeide zij tot Nora.
„Edward heeft je innig lief, en bij hem is liefde
een ernstige en plechtige zaak. En nu te mogen den
ken, dat ik kerkelijk een zusje heb gekregen Ik
ben zoo overstelpt van vreugde, dat ik nauwelijks
kan beseffen, dat mijn droom toch werkelijkheid
zal worden."
Nora had wel kunnen zeggen, dat zij in dezelfde
omstandigheid verkeerde, althans, dat zij evenmin
de werkelijkheid besefte, maar zij antwoordde op
zachten toon
„Hij is erg goed.... en ik zal trachten, hem ge
lukkig te maken."
„Dat zal u weinig moeite kosten, lieve Nora," ant
woordde Blanche glimlachend. „Als je hem maar
bemint, dan is hij reeds gelukkig Ik denk al aan de
toekomst," ging zij na eenig stilzwijgen voort, ter
wijl Nora met neergeslagen oogen naar haar luis
terde. „Ik hoop, dat je op de Bentham Abbey zult
komen wonen, lieve. Natuurlijk zult ge wel graag
uit willen gaan, naar Londen bijvoorbeeld, maar je
werkelijk tehuis is toch hier, nietwaar Ik ben
benieuwd wat er van mij zal worden." Zij glimlachte
en vervolgde toen
„Ik denk, dat ik naar een tante van ons zal gaan,
die in Schotland woont."
Nora wendde zich haastig naar haar toe. „Wat
zeg je daar O neen, neen U moet natuurlijk bij
lord Ferndale blijven, juist zooals vroeger."
De tranen kwamen lady Blanche in de oogen, en zij
Het kleinste kind van allemaal zal uit rijden gaan -
helpen duwen.
- en 't heele gezelschap komt
drukte hartelijk Nora's hand. „Ik weet, dat je het
meent, lieve," zeide zij, „en ik kan niet „neen" zeg
gen, tenminste nu nog niet."
„Nu niet, en nooit," zeide Nora. „Dat moet u goed
begrijpen, lady Blanche en ik maak er een voorwaar
de van Zoudt u nu denken, dat ik u kan verjagen
van Bentham Abbey, die plek welke u zoo liefhebt,
dat ik u zou kunnen scheiden van lord Ferndale
„Lord Ferndale! Maar lieve, je moet nu „Ed
ward" zeggen Ik dacht, dat menschen die elkaar
liefhebben, elkaar dadelijk onwillekeurig bij den
voornaam noemen, zoodra zij verloofd zijn. Je moet
zorgen, dat hij zich door jou niet anders dan „Ed
ward" hoort noemen, hoor
Nora knikte instemmend. „Dat is de macht der
gewoonte," zeide zij verontschuldigend. „Maar je
hebt toch wel goed verstaan, Blanche, dat ik er een
voorwaarde van maak, dat jij bij hem blijft
„Ja lieve, ik heb het verstaan, en ik dank je uit
den grond van mijn hart. Ik denk dat Edward je
stellig even dankbaar zal zijn als ik. Wij zijn nog
nimmer van elkaar gescheiden geweest, en ik ben in
den loop der jaren zoozeer op hem gaan steunen
Intusschen, ik wil jelui niet storen, want ik weet veel
te goed, dat twee menschen die elkéar zoo liefhebben
als jij en Edward, het gezelschap van een derde, wie
dat ook is, best kunnen missen Ik veronderstel,
dat jelui wel spoedig zult trouwen
Nora schrok. „O,hij heeft niet gezegd
wij hebben er niet óver gesproken.... o neen, niet
zoo spoedig Vergeet niet, dat ik nog in den rouw
ben. O neen, nog lang niet, voorloopig nog niet
Blanche zeide op verontschuldigenden toon: „Ik
denk, dat hij wel niet gaarne lang zal willen wachten,
lieve. Maar op dit punt zal hij ongetwijfeld even
gewillig zijn wenschen aan de uwe opofferen als op
ieder ander."
Ferndale.kwam naar hen toe en droeg zijn zuster
naar binnen. Met fijnen tact vermeed hij elke uiting
van teederheid jegens Nora, maar toch kon hij niet
den toon van voldoening uit zijn stem verwijderd
houden. Een enkele maal raakte hij haar hand aan,
en Nora voelde den teederen druk zij bloosde echter
niet, en evenmin ging er een trilling van geluk door
haar ziel bij de aanraking van zijn slanke, goedge
vormde vingers.
Zij keek eens rond in het vertrek, en trachtte te
beseffen, dat het een gedeelte van haar toekomstig
tehuis was, dat zij eens de meesteres van Bentham
Abbey zou zijn, dat de man, wiens blik nu en dan
den haren zocht, haar echtgenoot zou worden. De
spanning van haar zenuwen werd bijna ondraaglijk,
ofschoon zij zichzelf ervan trachtte te overtuigen,
dat zij niet alleen zijn genegenheid moest dulden,
maar zelfs beantwoorden. Maar desondanks hield zij
het op 't laatst niet meer uit. Nauwelijks was de
maaltijd afgeloopen, of zïj stond op en zeide, dat zij
naar huis terug moest.
Ferndale had haar paard laten voorbrengen en
hielp haar in den zadel. Hij was zoo ver
standig, haar niet zijn geleide aan te
bieden iets in haar houding zeide hem,
dat zij nu liever alleen wilde zijn. Maar
toen hij haar de teugels in handen gaf,
boog hij zijn hoofd over haar hand en
drukte er zijn lippen op. Door haar
handschoen heen voelde Nora de warmte
van dien kus
Langzaam reed zij naar huis, en in
tusschen trachtte zij zichzelf ervan te
overtuigen, dat zij een van de gelukkigste
vrouwen ter wereld was. Wie zou meer
goede eigenschappen verlangen in- den
man harer keuze dan die waarop lord
Ferndale mocht wijzen? Hij was knap,
een edelman van top tot teen, en een van
de grooten in de wereld, die haar nog
maar zoo kort geleden in haar gezel
schapskringen had opgenomen. Zij
trachtte haar gedachten uitsluitend te
bepalen bij haar toekomstigen echtge
noot, al het .andere uit haar geest te
bannen.... vooral het gelaat en de ge
stalte van 'n zekeren Jack Chalfonte
Toen zij Chertson Hall binnentrad,
ging zij niet dadelijk naar haar kamer,
maar zocht ze eerst mevrouw Feitham
op. Als men een moeilijke taak heeft te
volbrengen, dacht Nora bij zichzelf, dan
is het 't beste, om dat dadelijk te doen
en niet uit te stellen. Mevrouw Feitham'
en nog vele andere menschen trouwens
moesten het weten, en hoe spoediger
zij het verteld had, des te beter. De oude
dame bevond zich in haar kamer en was
bezig aan het schrijven van eenige brieven.
Toen Nora binnentrad, keek zij op en
groette haar met een lieven glimlach.
„Telkens als ik je in je rij-costuum zie,
lieve Nora, dan komt de gedachte in mij
op, dat je eigenlijk nooit anders moest
dragen, zoo goed staat het je. Maar
wat is er aan de hand Je ziet zoo bleek,
ben je misschien moe Het is ook wel
wat warm om te rijden. En wat kijk je
ernstig
„Ik heb daar wel reden voor, want ik heb iets
zeer ernstigs gedaan," antwoordde Nora met een
glimlach, die eenigszins gedwongen was. Zij wachtte
even en trachtte het beven van haar lippen te
bedwingen. „Ik heb een huwelijksaanzoek aange
nomen," zeide zij toen langzaam.
Het gelaat van mevrouw Feitham verhelderde
plotseling en zij loosde een lichten zucht.
„Ik wist niet, dat hij al terug was. O, ik ben zoo
blij, zoo erg blij, lieve
Nora fronste de wenkbrauwen en perste haar lip
pen op elkaar. „Dat hij al terug was herhaalde zij.
„Wien bedoelt u daarmee
De uitdrukking van oprechte vreugde verdween
weer van mevrouw Feltham's gelaat, en zij staarde
Nora met groote, angstige oogen aan.
„Ikikwie is het
„Lord Ferndale heeft mij ten huwelijk gevraagd,
en ik heb „ja" gezegd," zeide Nora, zeer kalm en
langzaam.
Het gezicht van mevrouw Feitham geleek plot
seling op een masker. Zij behoorde tot die menschen,
welke de kunst verstaan, hunne gevoelens volkomen
te verbergen, als dat noodig is. Eén oogenblik voelde
zij innig medelijden met Jack, in het volgende mo
ment hielden hare gedachten zich uitsluitend bezig
met het meisje, dat zij had liefgekregen als een
dochter.
„O lieve, ik ben er zoo blij om," zeide zij, Nora
omhelzend. „Hij is een beste man, een echte edel
man, en ik ben ervan overtuigd, dat ge gelukkig
zult worden met hem. Nora, dit is werkelijk goed
'nieuws!" (Wordt voortgezet
