564
ONS LAND IN WOORD EN BEELD
een ingeving kreeg ging hij voort „Ik heb een
positie aangenomen, die mijn geregeld verblijf in
Londen noodzakelijk maakt. Nu was ik juist van
plan om miss Norton te schrijven, maar misschien
wilt u wel zoo goed zijn, haar de mededeeling te
doen."
Ferndale keek hem ietwat verbaasd aan, en Jack
vervolgde haastig
„U weet dat ik tot dusver voor haar als rent
meester ben opgetreden, en aangezien ik mijn
nieuwe functie terstond moet aanvaarden, ben ik
wel genoodzaakt, miss Norton te vragen of zij
mijn ontslag zonder opzeggingstermijn wil aan
vaarden. Alles is natuurlijk in orde, ofschoon ik,
als het noodig mocht zijn, nog wel een of tweemaal
kan overkomen. Ik hoop echter dat het niet zal
behoeven, want het is zeer waarschijnlijk, dat
ik spoedig op reis zal moeten. Misschien kan ik
in de stad wel een onderhoud hebben met den heer
Horton en de zaken verder met hem regelen."
Ferndale scheen nog steeds verbaasd te zijn,
maar hij kon niet anders denken, dan dat de functie
die Jack wilde aanvaarden, spoedeischend was,
en hij antwoordde op zeer welwillenden toon
„Het spreekt natuurlijk vanzelf, dat uw eigen
belangen niet in het minst geschaad mogen worden,
mijnheer Chalfonte. Ik ben ervan overtuigd, dat
de heer Horton de zaken wel zoo zal kunnen
regelen, dat u geheel vrij zijt. U hebt miss
Norton zeker reeds van uw vertrek in kennis
gesteld
„N-neen, nog niet," antwoordde Jack. „Ik
wilde haar dezen middag liever niet over
zaken lastig vallen. En nu kan ik de zaak
wel met Horton afdoen." Hij keek op zijn
horloge. „Drommels! Ik heb nog maar juist
tijd genoeg om den trein te halen. Nu, Fern
dale, vaarwel, en veel geluk
„Dank je insgelijks," antwoordde Ferndale
terwijl hij Jack de hand toestak en die van
Jack hartelijk drukte.
Gedurende het verdere gedeelte van dien
dag zwierf Jack doelloos door Lpnden's
straten. Hij wilde zelfs Jiggles liever niet
ontmoeten.
Tenslotte ging hij naar Horton en sprak
met hem af, dat hij den volgenden morgen
op zijn kantoor zou komen.
„Hoe gaat het ermee, Chalfonte?" vroeg
deze, toen de beide mannen den volgenden
morgen in het kantoor van den notaris tegen
over elkaar zaten. „Ik vind, dat jc cr niet al
te best uitziet. Scheelt er iets aan
„Weineen, ik ben misschien wat bleek,
maar dat heeft in elk geval niets te beteekenen.
Kunnen we de zaken nu even afdoen
„Jawel," antwoordde Horton, terwijl hij
hem van terzijde met onderzoekenden blik
aanzag. „Het is anders wel wat plotseling,
vind je niet Je verandering van betrekking,
bedoel ik. Lord Ferndale heeft mij er gister
avond over gesproken. Ik hoop dat je nieuwe
functie een goede is. Wat is het eigenlijk
„Och, daar spreek ik op het oogenblik
liever niet over. Later zal ik het u wel eens
vertellen. Hebt u de papieren hier?" vroeg Jack.
De administratie van het landgoed was in
de puntjes, en de beide mannen waren dan ook
spoedig met den arbeid gereed. Eenige oogen-
blikken heerschte er stilte, en toen vroeg
Horton plotseling, terwijl hij een doordringenden
blik op Jack wierp
„Je hebt zeker wel gehoord, dat miss Norton
verloofd is met lord Ferndale
Jack was op deze vraag voorbereid, en hij ant
woordde dan ook bijna opgewekt„Jawel. Een
prachtige partij, nietwaar
„Ja," stemde Horton toe, terwijl hij de wenk
brauwen fronste op een manier die bewees dat
hij iets niet begreep. „Ja, zij schijnen heel goed
bij elkaar te passen, en ook van den financieelen
kant bezien, zou men zeggen dat het een uitstekend
huwelijk is. Natuurlijk zullen zij wel op Bentham
Abbey gaan wonen.... er is nu geld genoeg!....
en dus zal Chertson Hall wel verhuurd moeten
worden. Wat ik vragen wou, Chalfonte heb je
wei eens met iemand gesproken over die twee
testamenten Ik vraag dat, omdat lord Ferndale
misschien op de hoogte dient te zijn of te worden
gebracht met de geheimzinnige omstandigheden,
waaronder de heer Chalfont zijn vermogen heeft
nagelaten aan miss Norton."
„Daarover heb ik met geen sterveling gesproken,"
antwoordde Jack snel, „en ik ben ook niet van
plan, het te doen. Trouwens, ik zie geen enkele
reden, waarom miss Norton of lord Ferndale daar
van in kennis moeten worden gesteld. Het zou er
alleen toe kunnen leiden, dat hij zich ongerust
maakte, en waartoe zou dat dienen
Horton knikte ernstig. Hij zweeg eenige oogen-
blikken en ging toen vooït
„Toch zit dat geheimja, dat woord is niet
te sterk, Chalfonte mij nog steeds dwars.
Dat de heer Chalfont op dien bewusten avond twee
testamenten heeft geteekend, staat onomstootelijk
vast. De verklaring der beide getuigen, die de
twee documenten hebben mede-onderteekend, is
veel te nadrukkelijk om eenige twijfel toe te laten.
Het geheim ligt natuurlijk in de vraag: „wat is
er met het andere testament gebeurd Ik ben
er zeker van, dat het niet verbrand is, want on
danks een uiterst zorgvuldig onderzoek heb ik
daarvan geen enkel spoor, niet het kleinste beetje
asch, kunnen vinden. Evenmin is het verscheurd,
want dan zou ik het wel in de papiermand hebben
gevonden. Voor mij staat het nog altijd vrijwel
vast, dat het Chalfont's bedoeling is geweest, zijn
geld aan u na te laten, en ik geloof ook, dat hij
op dien noodlottigen avond één testament teèkende
waarin hij zijn vermogen aan miss Norton ver-
maakte, en op dienzelfden avond een ander, waarin
hij u als zijn erfgenaam aanwees."
„Nu ja, maar het heeft immers geen nut, daar
over te piekeren merkte Jack ietwat ongeduldig
en met een tikje droefheid in zijn stem op. „Ik
dacht,dat die zaak al lang geleden afgedaan was!
In elk geval maakte de brief, dien wij in snippers
hebben gevonden, het volgens mij overduidelijk,
dat hij alles aan miss Norton naliet. Maak u er
nu maar geen zorg meer over ik bekommer mij
er sinds lang niet meer om. Bovendien heb ik veel
liever dat zij het geld heeft dan ik. Drommels, ik
moet weg," ging hij voort, een blik op zijn horloge
Iedere week wordt Ons Land met ongeduld door groot en
klein verwacht. Hier ziet men hoe gretig Grootmoeder haar
geliefd blad van 't begin tot 't einde doorkijkt.
werpend, „ik heb nog veel te doen, temeer waar
het ieder oogenblik noodig kan zijn dat ik Engeland
verlaat. Misschien zal ik u geruimen tijd wel niet
meer ontmoeten. Is alles in orde
Alles op een kleinigheid na," antwoordde
Horton met een glimlachje. Hij overhandigde Jack
een chèque. „Het gebeurt niet dikwijls dat iemand
zijn eigen salaris vergeet, Chalfonte," zei hij.
„O, nu ja," zeide Jack kleurend, terwijl hij naar
de chèque staarde. „Kijk eens Horton, ik heb
eigenlijk een vreemde gedachte over dat geld. Ik
heb niet veel lust, het aan te nemen, omdat ik het
werk eigenlijk meer voor mijn genoegen heb ge
daan. Weet je wat je doetkoop er een huwelijks
geschenk voor miss Norton voor namens mij."
Hij krabbelde haastig zijn naam op de achter
zijde en legde de chèque op tafel. Horton keek van
het stukje papier naar Jack's gezicht, toen legde
hij den jongen man de hand op den schouder en
keek hem met doorborenden blik aan.
„Ik .begrijp het, Chalfonte," zei hij zacht. „En
het spijt memeer dan ik zeggen kan."
„In orde hoor!" zeide Jack gewild-luchtig. Hij
schudde Horton krachtig de hand en ging heen.
Toen hij zijn kamers had bereikt schreef hij een
brief aan mevrouw Feitham waarin hij haar in
kennis stelde met zijn nieuwe „functie" en de
mogelijkheid, dat hij spoedig en onverwacht zou
vertrekken.... naar een plaats, waarvan hij den
naam niet noemde. Hij probeerde ook, eenige regels
aan Nora te schrijven, maar hij kon het niet
hij kon het eenvoudig nietDaarom maakte hij
den brief aan mevrouw Feitham weer open, en
schreef eronder „Wil je zoo goed zijn, mijn vrien
delijke groeten te doen aan miss Norton en haar
vragen of zij Jim van mij wil aannem'en Ik zou
hem onmogelijk kunnen meenemen."
Toen hij dus gereed was met zijn correspon
dentie, hield hij zich bezig met het maken van
verschillende plannen, die hij de een na de ander
verwierp. Hij keek eens na wat hij bezat, en kwam
tot de ontdekking, dat zijn geheel bezit bestond
uit tien pond in geld, zijn meubeltjes, kleeren en
eenige juweelen. Nu hij niet meer 'aan de balie
verbonden was, moest hij allereerst zijn kamers
opzeggen. Hij schreef haastig een briefje aan zijn
hospita en ook eenige regels aan Jiggles, waarin
hij hem verzocht, zijn meubels te willen overnemen
of verkoopen. Toen ging hij de straat op, zich onaf
gebroken bezig houdend met de gedachte, wat
zijn nieuwe betrekking zou zijn en waar hij die
zou moeten vinden.
Tegen den avond begaf hij zich naar de club,
en ofschoon hij niet den minsten eetlust had, be
stelde hij een zeer eenvoudig souper. Terwijl hij
zat te eten kwam Telby binnen.
Eén blik op diens gelaat was voldoende om te
weten, dat het met zijn tooneelstuk „Langs den
weg" uitstekend ging. Hij ging tegenover Jack
zitten en vertelde hem, dat het theater avond aan
avond stampvol was en miss Grace Lawless
een overweldigend succes oogstte.
„Je moet eens met mij meegaan, dan kun
je het zelf zien," stelde Telby voor.
Maar Jack weigerde en verklaarde 'n beetje
verstrooid, dat hij voor geruimen tijd op reis
moest en daarom dien avond zijn koffers moest
pakken. Hij deed dat evenwel dien avond niet,
om de eenvoudige reden, dat hij niet wist waar
hij heen zou gaan, al verlangde hij wel, uit
Londen weg te komen. Gedurende den slapeloo-
zen nacht, welke op dien avond volgde, slaag
de hij er echter in, een plan te maken. Jiggles
had hem wel uitgelachen, toen Jack had ge
meend dat hij het best naar een van de kolo
niën zou kunnen gaan, maar het scheen hem
thans toe, dat er werkelijk geen andere uit
weg voor hem te vinden was. Als een man zijn
brood niet met hersenarbeid kan verdienen,
dan moet hij het althans met zijn handen trach
ten te doen Welnu, Jack was sterk en zeer
gespierd, en hij zou toch stellig als boeren
knecht ziin levensonderhoud wel kunnen ver
dienen. Hij zou zelfs met een melkwagen kun
nen rijden
Het verlangen om toch tenminste iets te
doen, dreef hem ertoe, zijn kamer op te ruimen
en een koffer te pakken, om terstond te ver
trekken.... ja, waarheen?
Het was nog vrij vroeg in den morgen, toen
hij daarmee begon, en Jack was dan ook een
weinig verwonderd, toen hij op de deur hoor
de kloppen. Hij meende evenwel, dat het zijn
hospita zou zijn, en zonder het hoofd om te
wenden riep hij „binnen De deur werd ge
opend en weder gesloten, maar degene die bin
nengetreden was, sprak geen woord, en toen
Jack over zijn schouder heen omkeek, zag hij
Maud voor zich staan.
Het leven in de groote stad had haar op
vallend doen veranderen. Niet alleen was zij
thans keurig, met bijna voornamen smaak ge
kleed, maar haar houding en optreden waren
geheel anders dan vroeger, rustig en zelfbewust.
Niettemin was het toch duidelijk, dat haar
oogenblikkelijke zelfbeheersching haar moeite
kostte, want haar gelaat was zeer bleek, haar lippen
beefden, en er lag een uitdrukking van angst in
haar oogen.
„Hallo riep Jack verrast uit, maar dadelijk
daarop werd hij ernstig. „Als ik vragen mag, waar
aan dank ik de eer van uw bezoek Dit is toch geen
ik bedoel, dat ik een vrijgezel ben en niet ge
wend, bezoek van dames te ontvangen."
Zij kwam naar hem toe en stak hem beide han
den toe.
„Wees niet boos op mij mijnheer Chalfonte. Ik
kon er heusch niets aan doen Mijnheer Telby ver
telde mij gisteravondtevergeefs trachtte
zij haar stem de noodige vastheid te geven „dat
u weg zoudt gaan op reis."
„Ja, dat is waar," zeide Jack, op een toon alsof
dat iets heel gewoons was voor hem. „Daarin ligt
toch niets bijzonders, vindt u wel Ik ben toch
niet de eerste man, die op reis gaat
„N- -neen, maar hij zei, dat u voor een heel lange
poos weg zoudt gaan," stamelde zij onwillekeu
rig liet zij zich in een stoel vallen en staarde hem
aan met een blik in haar oogen, die zelfs een steen
zou hebben kunnen vermurwen.
„O, nu begrijp ik het al, u zijt gekomen om af
scheid van mij te nemen," zeide Jack, ietwat ver
ward en verlegen door de droefheid die duidelijk
op haar gezichtje te lezen stond. „Dat vind ik heel
vriendelijk van u, Maud. Ik heb van Telby gehoord,
dat het zoo goed met u gaat op de planken, dat u
nog wel een van de sterren in de tooneelwereld zult
worden met een inkomen van honderden ponden
per week." (Wordt voortgezet
