TE UEURNE
De Oude Japon
ONS LAND IN WOORD EN BEELD
663
Door L. v. A.
een fraaie zijden japon te voorschijn haalde; zij hield
hém voor zich en met glanzende oog en bekeek ze weer
zich zelve in den spiegel.
Ja, hij stond haar nog goed. Natuurlijk was de jurk
Maar Leo, uw tante is zoon onmogelijk oud °"derwetsch geworckn maar ze was mooi en smaakvol
mensch. We kunnen haar heusch niet op dat diner
hebben
Kom Elly, zijt ge nu niet erg onvriendelijk Ge
weet neen ge weet 't niet niemand weet wat tante
Anna voor ons kinderen heeft gedaan. Ze was een twee
de moeder voor ons en als een slavin heeft ze voor ons
gewerkt
en paste beter bij haar dan de tegenwoordige modes.
Met 'n kleine verandering hier en daar zou ze er weer
uitstekend uitzien.
Haar oog en werden vochtig toen ze de japon aan
trok. Het was een «ieiilijke créatie van blauwe zijde en
chiffon naar de mode van 'n dertig jaar geleden. En hij
paste haar nog uitstekend.
Tom vond, dat ik er beeldig in uitzag, droomde ze
Eir was in den toon van Leo Smitters iets, dat de terug in lang vervlogen tijd. Wat was ze toen gelukkig
jonge vrouw aanmaande tot
voorzichtigheid, maar zij
verkoos er geen notitie van
te nemen.
O, ik geloof best, dat
ze erg goed was en zoo,
maar ge kunt toch onmoge
lijk zeggen, dat ze ook maar
'n snippertje elegance heeft.
Laten we nu verstandig zijn
en haar 'n wenk geven,
we kunnen zeggen, dat we
zoo weinig plaats hebben,
bijvoorbeeld. Ik denk, dat
dat wel voldoende wezen
zal. Ge moet niet vergeten,
Leo, wat dit diner betee-
kent voor uw carrière. We
hebben ons van dit bezoek
van baron Rozenburg zoo
veel voorgesteld. We moe
ten een gced figuur maken
Ik denk niet, dat tan-
te's aanwezigheid ons zou
kunnen schaden, antwoord
de haar man. Ik ben blij dat
meneer Rbzenburg onze in
vitatie heeft aangenomen. Ik
leid eruit af, dat hij er wel
over denkt mij tot chef
ingenieur te benoemen. Ik
heb er ook hard genoeg
voor gewerkt.
Daarom mag er nu ook vooral niets bedorven
worden. Denk ééns aan, Leo, wat een indruk uw tante
maken zou in haar ouderwetsche kileeren en met 't haar
opgemaakt als 'n keukenmeidZij mag uw kansen toch
niet bederven?
Maar Leo Smitters was niet over te halen.
Praatjes Elly zei hij driftig. Ik geef toe, dat tante
Schilderachtige kleine hoeven op de boorden der Schelde.
Anna niet elegant is» Maar ze heeft een hart van goud
geweestEn nooit had ze de japon meer kunnen dragen
toen, door een beuzelachtig gekibbel, hun verloving was
verbroken.
Dat was nu dertig jaar geleden. Ze waren allebei te
trotsch en te koppig geweest om den eersten verzoenen
den stap te doen. Maar Anna had hem nooit kunnen ver
geten en nooit had een ander de plaats bij haar kunnen
U.UU nan vail uuuu
dat weet niemand beter dan ik. Ik zou haar om altes mnemien ie hij gelaten had.
ter wereld niet willen grieven. Als ze mijn eigen moeder
was zou ik niet meer van haar kunnen houden. Haar
heele jeugd heeft ze voor ons opgeofferd. En ik sta
Het ziekbed van haar eenige zuster had Anna wegge
roepen in een vreemd land en toen die zuster stierf had
Anna haar beloofd, dat zij voortaan bij haar kinderen
erop, dat zij mee aan zal zitten als we ons diner geven, de plaats der moeder zou innemen. Zij was trouw ge-
EJly wist, dat er niet met hem te redeneeren viel, als bleven aan die belofte en 't was nu voor 't eerst, nu
hij dezen toon aansloeg, maar ze wilde dan ten minste haar oudste neef hier getrouwd was, dat zij weer terug-
nog het laatste woord hebben.
Goed, zei ze vinnig, zet gij dan uw
wil maar door en verspeel al uw kansen
op promotie
Leo kuste haar lachend en ging naar
zijn werk.
Baron Rozenburg was de directeur der
groote fabriek, waarbij Leö Smitters als
ingenieur werkzaam was. Hij had zich
langzamerhand weten op te werken, tot
dat hij nu, schoon nog jong, alle hoop
had, in de plaats van den pas gestorven
chef benoemd te worden. Hij had gesolli
citeerd, maar had nog geen antwoord
ontvangen en nu had zijn vrouw voorge
steld om baron Rozenburg ten eten te
vragen om hem gunstig te stemmen.
En nu'zal die malle eigenzinnigheid
van Leo alles nog bederven mopperde
Elly, terwijl ze terug ging naar de eetka
mer om het menu op te maken voor het
gewichtige diner.
Nu was tante Anna heel toevallig bo
ven in den gang geweest, terwijl het jon
ge echtpaar bovenstaand gesprek hield.
'n Onmogelijk oud menschher
haalde ze zachtjes in zich zelve. Ben ik
dat werkelijk
Stilletjes liep ze terug naar haar ka
mer, die mooie, vriendelijke logeerkamer,
die haar lievelingsneef voor haar in ordfe
had laten maken, nu ze voor 't eerst in
zijn huis was komen logeeren.
Zij ging voor den grooten spiegel
staan en bekeek critisch haar eigen beeld.
Toen trok er een glimlach over haar ge
zicht.
Ik zal ze niet laten merken dat ik
iets heb gehoord, dacht ze, maar ze zul
len opkijken
Zij opende haar grooten koffer en
haalde daar onder uit een platte doos,
waaruit ze met voorzichtige vingeren
kwam in haar eigen land.
(15 November 1914)
ln Veurne waren lieden
Van allen stand en staat;
De zon bescheen de daken.
De menigte in de straat.
Geen eendie lachte of schertste
Ons lieve vaderland.
Ver nepen langp de zeekust,
Werd woedend aangerand.
En in de verte dreunde
Alweer den ganschen dag
De stem der veldkanonnen
Met groven slag op slag.
Het kleine Belgisch leger.
De Scheldestad ontvlucht.
Had aan den kant van Nieuwpoort
Noch nood, noch dood geducht.
Het had den eed gezworen.
Den vaderlandschen eed.
Den vijand neer te stooten
ln de IJser, diep en breed.
De helden stormden, staken.
En hadden de overhand-
Hun scherpe dolken redden
Dien dag het vaderland (1).
(1) Op den 25 October 1914.
Nu staan zij fier in Veurne
Rondomhun vaan geschaard
Bewogen looft de Koning
Hun moed voor have en haard
Met tranen in de stemme.
Zoo spreekt hij van den grond.
Dien Duitschland in zijn hoogmoed
Voor korte maanden schond
Van puinen heinde en verre
Vam rampen ongehoord,
En van de zon der vrijheid,
Die boven Veurne gloort
Hij hecht aan 's legers vaandel
Een blinkend kruis van eer.
En grijpt het doek, geestdriftig.
En zoent het lang en teer
Men is zich zelf geen meester
En trots het knallen van
De Duitsche veldkanonnen,
Verneemt men nu en dan
De Koning leve, leve
En leve ons Vaderland!
Aan Vaderland en Koning
Zij goed en bloed verpand
Th. Sevens.
II
Elly had tevergeefs nog eens getracht, haar man te
bewegen, om zijn tante buiten het diner te houden. Tot
haar verlichting bood tante Anna ten minste niet haar
hulp aan bij de voorbereidingen.
Wat trekt u aan, tante vroeg ze als terloops.
Tante Anna glimlachte even.
Ik heb een oude japon, die me wel geschikt lijkt,
zei ze. Ik hoop, dat hij u ook bevallen zal.
Elly dacht van niet, maar ze verzweeg dit.
Ik ga aanstonds wat rusten om vanavond frisch
te zijn, zei ze. Gij zeker ook
Ja, maar ik ga eerst even uit, zei tante.
Elly verbaasde zich, want
tante ging bijna nooit al
leen uit. Maar ze zou zich
nog veel meer verbaasd heb
ben, als ze gezien had, dat
de oude dame, na wat voor
zichtige blikken om zich
heen, een schoonheids-insti
tuut was binnengestapt. Er
toen zij daar gemasseero,
geonduleerd en gemanicu-
reerd was, keek ze met blij
de verrassing naar heur ei
gen spiegelbeeld.
Later, toen tante Anna,
na wat gerust te hebben, de
mooie oude japon had aan
getrokken, voltooide ze haar
toilet met een medaljon,
dat ze eens van haar vroe-
geren verloofde had gekre
gen en waarvan ze geen af
stand had kunnen doen.
Toen liep ze langzaam de
trap af. En beneden bleef
ze even staan op den drem
pel van het salon.
De drie menschen daar
binnen keerden zich om. Met
een verbaasd gezicht kwam
Elly op haar toe.
Wat ziet gij er snoe
zig uit, tante, fluisterde zij
aangenaam verrast.
En Leo nam haar bij de hand om haar voor te
stellen aan zijn gast. Maar eer hij nog een woord had
kunnen spreken, stak die twee bevende handen uit.
AnnaAnna En met diezelfde lieve jurk aan
Tom riep zij tegelijkertijd. De blos op haar wan
gen maakte haar opeens weer jong én in haar stem was
een klank van blijdschap, zooals de jongelui hem nog
nooit van haar gehoord hadden.
Beider handen klemden zich ineen en ze stonden, alles
om zich heen vergetend, elkaar aan te zien, terwijl Leo
en Elly er verwonderd bij stonden.
Kent gij elkaar vroeg Leo ten slotte vol verba
zing.
Ja, zei tante Anna, maar toen ik hem kende was hij
nog maar heel eenvoudig Tom Rozenburg.
De adellijke baron is ook nog niet
van zoo heel ouden datuum, was het
antwoord. En weer zochten de oogen van
den hoogen gast die van de vroegere ge
liefde.
Het diner bleek een groot succes. Ba
ron Rozenburg was een buitengewoon
beminnelijke gast en tante Anna ver
baasde neef en nicht door geestige en
vroolijke conversatie, terwijl ze er in
haar ouderwetsche japon buitengewoon
bekoorlijk uitzag.
En het slot van de geschiedenis? Tan
te Anna werd gemetamorfoseerd in ba
rones Rozenburg en Leo Smitters werd
chef-ingenieur van de fabriek.
Was het nu goed, dat tante Anna
bij het diner was vroeg hij.
En zijn vrouw was eerlijk genoeg om
het te beamen.
Het is een geluk geweest, dat gij
uw zin hebt doorgedreven.
Maar tante Anna, die nooit iets losliet
van het afgeluisterde- gesprek, meende
in stilde, dat zij Elly veel verschuldigd
was. Want als zij haar niet een on
mogelijk oud mensch genoemd had,
zou ze waarschijnlijk nooit de energie
gehad hebben om te doen wat ze nu ge
daan had. En zou Tom dan niet hevig
in haar teleurgesteld zijn geweest
GENOEG GEZIEN
Hebt ge dat prachtige ameublement
bij de Willemsens gezien? vroeg een pas
getrouwde vrouw op beteekenisvollen toen
aan haar echtgenoot.
Neen, lieve, gaf deze ten antwoord,
maar ik heb de rekening gezien en dat mas
mij genoeg.
