NELLY'S SNOEPREISJE
lllllllllllllllllllllllllllllHlllllllllllllHlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
llllllllllllilllllilllillllllllllillflllllllillllllllllllllflllll
lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllHlllinilHIIIIIIIIIIIHIIIIIIII
iililllllilllllllllllllilllliiiiiiliiiilillllllil-
door Willemien Jans
IIIHlllllHlllllllllllllllllHlllllllllHlllllllllllllllllllllUlllllllllHIIlllHIIIIHIIIIIIII
lillllllllllllHIIIIHHIIllllHIIIIIIIIHllllllllllllHHlllllllllllllHIHIIlHIllllHllllHHI
De ziekc was de laatste dagen onrustiger, dacht over
de 'toekomst na met het oog op Gerard1 en Nelly, tevens
hccpte zij, dat ze Bertha's kindje nog zou mogen om
helzen. Haar gedachten en wenschen schreef zij op een
lei, welke zij Nelly liet lezen en die haar dan troostte en
moed insprak.
De lente hing in de lucht. Voor het epen venster kwin
keleerden de vogels in de bottende boomen en geur van
bloesem steeg op.
Nelly keek den tuin in, eveneens peinzend aan de toe
komst, wanneer schattemoedertje er niet meer zou zijn.
Ze schrok terug voor een leven met Gerard... Als ze
dan eens verpleegster werd Dit was een verheven roe
ping. Maar daarvoor moest ze twintig jaar zijn en ze
was pas twee weken achttien. En mocht zij haar vader
verlaten Die bleef dan zoo alleen, vond niemand als
hij 's avonds moe en afgemat van die fabriek kwam. Ze
zag tegen het verschiet op als tegen een hoogen berg,
welke ze wel graag wilde beklimmen, doch die haar af
schrok door het moeilijke om zijn spits te "bereiken.
Haar karakter was door de plotselinge ziekte van
haar moeder veranderd. Ze was stiller, meer verdraag
zaam geworden en zag het leven anders in. Ook over
woog ze telkens of zij haar moeder die reis naar Brussel
zou bekennen en haar vergiffenis vragen. Moeder zou
niet herstellen, had Henk gezegd. Ze kon nog maanden
leven, maar een nieuwe aanval was niet uitgesloten.
Wat had ze geschreid en zich in de armen van Henk
geworpen Hij had haar gesust als een klein kind haar
moed in gesproken en gezegd, dat zij dan maar bij hen
moest komen wonen. Doch ze wist, dat ging niet om
vader, om Gerard.
Na de poeiers, die hij haar voorschreef, was ze kal
mer geworden de zenuwen, die haar dikwijls plaagden,
hadden haar wat meer met rust gelaten.
Weer dacht ze aan haar verboden reis, doch bang
haar moeder te zullen opwinden, bleef ze besluiteloos.
De zieke kreunde.
Nelly sprong op
Wat is er schattemoedertje Zal ik uw kussen
eens opschudden? Moet u wat drinken?
De zieke nam de lei en schreef Is er nog geen nieuws
van Bertha Mij dunkt, dat de tijd daar moet zijn. Of
verzwijgen jullie me iets Angst lag in haar oogen toen
ze Nelly de lei gaf.
Neen. moedertjeHeusch, alles is goed. Wees
maar gerust. Een dezer dagen komt goed nieuws en
over een paar weken ligt er een Gerard of Gerardientje
in uw armen.
De zieke knipte met de oogen, glimlachte.
Gevoelt u zich heel goed, moedertje vroeg Nelly
i een korte aarzeling. Zou u liets..., iets ergs kunnen
hooren en u niet te veel opwinden Neen, maak u niet
bezorgd het betreft Bertha niet, maar... mij.
De moeder nam Nelly's hand, welke op het dek lag
en in haar oogen stond Jij kunt niet iets heel ergs
gedaan hebben.
Nelly knielde bij het bed neer en zacht sprak zij haar
biecht, telkens bang opkijkend, of moeder rustig bleef.
Ze besloot
Ik heb u allen bedrogen. Plotseling kreeg ik een im
puls cm naar Brussel te gaan. Het was sterker dan mijn
wil, schattemoedertje. Maar ik zweer u, dat ik ginder
niets slechts heb uitgevoerd. Moedertje, kunt u mij ver
geven bad ze, weenend het gelaat in het dek verborgen.
Zacht streelde de zieke de bruine lokken van haar
kind en legde de hand zegenend op het hoofd. Toen hief
ze bij de kin het betraand gezichtje tot haar op en drukte
eeen innigen kus op haar voorhoofd.
Hebt u mij vergeven, moeder
De ziekc knikte geruststellend.
- Moet ik het aan vader zeggen
De moeder schudde heftig neen en schreef op de lei
Vader, noch Gerard, noch Bertha mogen, het ooit weten
het zou hun en jouw leven veronaangenamen. Beloof
me, Nelly, dat je je geheim zult bewaren.
Ik beloof het u, moeder.
De zieke knikte ten teeken dat zij het antwoord goed
keurde.
Nelly weifelde.
Moeder... er is nog iemand die het weet, behalve
Nora... Mijnheer Riethuis. Ik wist niet, dat hij de ver
tegenwoordiger van onze fabriek was, later is hij mij
door vader aLs dusdanig voorgesteld. Hij heeft mij te
kennen gegeven te zullen zwijgen.
De griffel kraste Vader zegt, dat mijnheer Riethuis
een gentleman is. En als hij je dat beloofd heeft, dan
zal hij er met niemand over spreken.
Nelly was gerust gesteld. Ze gevoelde zich nu een
geheel ander mensch. Als nu moedertje maar mocht ge
nezen, dan zou alles weer goed zijn ze zou de oude Nel
weer worden en kunnen zingen, fluiten, piano spelen en
dansen.
En toen 's avonds Henk opbelde, dat een jonge wereld-
burgeresse gearriveerd was en moeder en kind het opper
best maakten, juichte Nelly en zoende herhaaldelijk
haar moeder, die voorzichtig cp het goede nieuws was
voorbereid.
Een meisje, schattemoedertje, 't is een meisje Nu
ben ik tante, tante Nelly Klinkt dat niet lief
De zieke zond een stil gebed naar den hemel: Haar
wensch zou vervuld worden zij zou haar kleinkind nog
zien en irogen omhelzen.
Een maand later zei Piet, de chauffeur, wijsgeerdg tot
Ida, de keukenmeid
Zoo gaat het in het leven de eene komt, de an
dere gaat Mevrouw is overleden, een kind is geboren en
zoo blijft hier de familie nu op gewoon peil.
r- Maar zoo n goed mensch als onze mevrouw, vin
den wij niet meer. Piet.
Nou, juffrouw Nelly is toch ook van dè kwaad
sten niet.
Ida zette haar handen op haar breedte heupen.
Zie, Pietvoor onze juffrouw zou ik door het vuur
gaan Ze heeft het goede hart van haar moeder, maar
die akelige pestkop van een Gerard, haalt haar het bloed
onder de nagels uit. Ik heb dikwijls meelij met haar
Als kind kwam ze al troost bij me zoeken ze kon neg
niet eens mijn naam zeggen en zei altijd Jida Die
lieverd
En de tranen, welke in haar oogen kwamen met
tip van haar voorschoot afdrogend, ging ze weer aan
haar werk.
Nou. ik ga, zei Piet. want ik moet mijnheer Ber-
kendaal aan het station gaan afhalen. Wat 'n drukte
En dan die begrafenis morgen
In de tuinkamer, door de Meizen opgefleurd, zat de
bedroefde familie bijeen en vond' gelukkig wat afwis
seling in de kleine Gerardine, die door de moeder niet
thuis gelaten kon worden.
van Haver veegde telkens tersluiks zijn oogen af, of
als het verdriet hem te machtig werd, verwijderde hij
zich even. Hij verloor veel aan zijn vrouw. Zij was een
trouwe gade en zorgzame echtgnoote en moeder geweest.
Ook Nelly zat met betraande cogen en als zij alleen
was met haar vader, sloeg ze haar arm om zijn hals, als
zocht ze steun bij hem en vroeg
Zult u altijd veel van me houden, vader Ik heb
uu niemand meer dan u. Bertha heeft haar man, kind
en haar huishouden...
Sprakeloos drukte hij dan een kus op haar voorhoofd
en trok haar vast tegen zich aan.
Bertha hac. h< t druk met de kleine.
Gerard deelde bevelen uit en regelde alles voor de be
grafenis.
Toen Henk kwam, gingen allen een laatste maal naar
de overledene, die omringd van bloemen, een slapende
geleek.
Weëe tranen werden bij de dierbare afgestorvene ge
stort, die zij voor eeuwig vaarwel zegden.
Gerard stond met droge, brandende oogen, bleek als
de. docde, bij de kist. Was het de wroeging, om hetgeen
hij zijn moeder had aangedaan, dat hij langer dan de
anderen zijn lippen drukte op het voorhoofd van de
docde Was het, omdat hij schuld droeg, dat de moeder
door zijn heftigheid, zijn drift, of uit angst om wat ging
gebeuren, een toeval kreeg
Aan de andere zijde der kist, snikte Nelly
Moeder, schattemoedertje...
Als in tweestrijd keek Gerard zijn jongste zuster aan
en aarzelend stak hij over het lijk zijn hand naar haar
uit. Doch aanstonds trok hij ze weer terug.
Toe, kerel, bemoedigde Henk.
Maar Gerard verliet de kamer. Hij kon niet zijn hoofd
vcor haar, die zooveel jonger was dan hij, buigen.
De kist werd gesloten. De docde bleef alleen in de
rouwkamer met het licht der brandende kaarsen om haar
heen.
In de tuinkamer werd' over den gang van het huis
houden beraadslaagd.
Henk en Bertha stelden voor een bekwame huishoud
ster te nemen, daar Nelly onmogelijk alleen kon blijven.
Allen stemden met hun voorstel in en aanstonds werd
een advertentie geplaatst.
Bertha., die nog een week bleef, ken dan misschien
ONS LAND IN WOORD EN BEELD ö()3
ONZE BUITENLAND-SERIE.
Venetië, de stad van het water, met zijn talrijke sierlijke gondels, die, jammer genoeg, ook al door motorbooten dreigen
verdrongen te worden.
