mms
Idealisme
li
Een Mei, dag
van Solidariteit
Voor 't Volk
Geofferd
27e Jaargang N° I 7
Prijs pernuntmer 50 centiemen
27 April 1050
Socialistisch Weekblad
voor het Arrondissement Aalst
Gij. werkers, tnet den stoeren kop,
Bouwt mee het Socialisme op.
Strijdt mede onzen schoonen strijd
Vecht, vechtmaar vecht voor menschelijkheid
Vecht, vecht, maar vecht voor wereldvree
Vecht allen, allen, allen mee
Recht en
Geen rechten zonder plichten
Geen plichten zonder rechten
Een Mei ts DE dag oan het proletariaat
en niemand anders.
Gelukkig toevaldat in het jaar 1889 de
Amerikaansche Arbeidersna langdurige
pogingenbloedige stakingen voor de ver
overing van den 8 urendageen betooging
gespaardmei werkstaking hebben ingericht I
op 1 Mei.
Even gelukkig het besluit door de Interna
tionale en de Fransche Werkliedenpartij te
Bourges genomen om een propagandabewe-
ging op touw te zettendie op 1 Mei 1900
haar toppunt zou bereiken
be 8 urendag beteekent voor het proleta
riaat het recht op leven, het recht van tvei-
gering van slavenarbeid, het recht op ont
wikkeling en huiselijk welzijn.
De 8 urendag beteekent ook voor de wer
kende klasse het duidelijk uitgesproken
besef, dat arbeid noodig, nuttig en edel is.
Het is het aanvaarden van een maat-
schappeljken plicht en het verzet tegen ver
drukking.
Er wordt beweerd en theoriekers zijn
daarvoor te vinden dat de socialistische
beweging haar mystiek heeft verloren sinds
Marx zijn - Kapitaal schreef, en dat een
onverbiddelijk determinisme de actie ver
droogt.
Maar... maar... Eén Mei, een dag van de
Lente, waarin de natuur herleeftwaarbij
de vrouwen schooner zijn, waarop demensch
na darren Winter aanstalten maakt om met
den Zomer zijn volle kracht aan de zon te
meten. En dan op dien dag, door gansch de
wereld betoogingen inrichten van kracht,
van wilskracht, van hoop, is dit niet het be
wijs leveren dal de socialistische beiveging
haar drama bindt aan de natuur, de mensch
aanschouwt als een deel der natuur en haar
ivezenzel/ vereenzelvigt mei hel groote na
tuurverschijnsel waaraan het. menschdom
in zijn kunst en hoogste lyrische uitboeze
mingen zich-z elf heeft onderworpen gevoeld
in alle tijden
Eén Mei is een dag van innige zielsvoe-
ling.
Het is een dag van solidariteit.
Al wie heeft geleden, al wie gebukt ging
onder het juk van het leven en kapitalistische
onderdanigheid, al wie heeft gehoopt op een
Blaat, op een Toekomststaat van gerechtig
heid en goedheid, hij gaat in de werkersran
gen op Eén Mei.
En dit gebeurt in elk land, achter iedere
roode banier, waar elk kart klopt, zooals een
menschenhart kloppen kan, honderden bij
een in de gemeenten, duizendein de steden,
voor een en het zelfde doe!
DU. doel wordt door hen bewerkt, brokje
bij brokje, het is zeker, maar in allen gloort
hetzelfde ideaal dat is Vrij zijn op Aarde j
Zoo is Eén Mei een dag van groote solida
riteit en verheffing voor wie zich verheffen
kan. Dit is aan allemaal niet gegeven en
vooral aan de bezitters niet.
Het is de dag waarop de arbeiders elkan
der vinden en elkander herkennen. He! is
de dag waarop de werkers zich -meten met
hunne tegenstrevers, zooais destijds de
Kruis vaders, die edelliede n warenz ich heb
ben gemeten met de Musuimannen
Eén Mei is de dag van het georganiseerde
proletariaat. In een beweging voor een
beetje brood, voor 10 eens opslag, voor een
brokje wetgevingis Eén Mei de luisterrijke
viering van het geloof in het Hecht op Aar
de
Daarom dus Leve Eén Mei van Nu en
van de 'loekomst
PCSTCHECK-REKEMIMG
B e J i 9 c ti e Werklieden.
ArrondissemesM-Pederatie Aalst
Nr. 8 3 6 8 6. Teio'oAP 5 7 2
•J
Werkers op
voor
Dsmokratie
roman door Ed. Anseale
Hij bad zijn huis verlaten, zich een gemak*
kelijk kestaan ontzegd, zijne toestand vernie
tigd, en waarvoor Voor het volk Voor het
volk, dat bij van harte liefhad, dat hij aanbao
zooals hij zijne moeder zou aanbedon hebben,
indien hij ze nog bezat; voor hot volk, d at
hevig lijdt, steun, eerbied, rockten, opoüfe-
ring verdient, maar dat, helaas 1 zoo lam ge
slagen en geslegen is, dat hot ziende blind,
hoorende doof, soms lafhartig is, zijne kete
nen kust, zijne beulen bezingt, vreest, en
zijne vrienden niet verstaat, niet volgt, of
zich ondankbaar toont.
Hij bad zijn vader, zijn huis, zijne geboor
testad, hij had zijne Elise verlaten voor dat
volk.
Zijne Elise de aanbiddelijke, de engel-
goede, de betooverende Elise, de voedster
zijner poëzij, de bezielster zijner zangen, de
bron van zijn gevoel, zijne lier, zijn ideaal,
zijn heelal, zijne Elise zou hij verlaten 1
Zijne Elise! met wie hij was opgegroeid,
met wie hij cén leven, cene ziel, een gedacht
uitmaakte Zijne Elise, die hij bad zien was
sen,zich vormen tot eene bot, ontluiken als de
reine, sneeuwwitte lelie wier eerste geuren
hij had genoten, wier eerste kleuren hij had
bewonderd, wier morgendauw, wier zon hij
was geweest, wier minnaar hij thans was
Elise 1 met wie hij de zotte, stoute plannen
dor jeugd had gesmeed, met wie hij had ge
dweept, gedroomd van hemelsche genoegens,
van een ideaal geluk en zich een wereld had
geschapen waarvan zij de koningin, bij den
koning, en de menschheid de betooverende
zangeres, de bewierookster was.
Elise, in wier atmosfeer bij zich gaarne be
woog, als de kunstenaar te midden zijner
scheppingen, zich gaarne wenteldeals de vrek
in zijn goud, in wier bijzijn het leven, de men-
schen, hem schooner, reiner voorkwamen.
Elise was lijdend, en zou misschien doorzijn
vertrek doodelijb worden getroffen.
O wee! Eu in zijne verbeelding zag hij haar
reeds bleek, stervend, de armen uitgestrekt,
als om hem in de ruimte te zoeken, en zijn
naam fluisterend als een laatste liefdezang of
een vloek.
O, dat beeld deed hem schrikken, en in
eens rees hij van zijoen stoel op, liep naar de
depr om weder te vertrekken, om bij haar te
zijn, zich aan hare voeten te werpen, haar te
redden, zich zelve te bedwelmen door hare
blikken, door hare streelingen en alles te ver
geten, alles te verzaken om h ar te bezitten,
te beminnen, te vergoddelijken.
O, zijn innerlijken strijd was nog niet geëin
digd In zijne koorts had hij zich verwijderd
om hinderpalen tusschen hem en haar te
plaatsen, maar zie, door Gent te ontvluchten,
had hij ook zijn volk verlaten, de werklieden
en hunnen strijd verloochend.
En daar klonken opeens in zijne ooren de
woorden V»or 't Volkgtofftri die hij vastbe
raden, zoo welgemeend had uitgesproken,
toen hij het vaderlijk buis verliet.
Voor 't Volk geofferd En pas had bij den eer
sten stap in do wereld gedaan, of daar ver
loochende hij bijna datzelfde volk. De werk
lieden verlatCD aan wie hij zoo dikwijls bad
gezworen ze te verdedigen, ze tot den laatsten
snik te helpen, dat was de schande, de laf
heid. Had hij niet van de natuur de gave, de
roeping gekregen, een der redders of een der
martelaren van het volk te zijn Ën was het
Er is maar ren part jdie het mocht aan
durven, en het inderdaad verwezen tl ij kt
heeft met een gestadig toenemende bijvul,
jaar in jaar uit, op Mei, over alle beschaaf
de landenhet feest der verheerlijking can
den Arbeid (zoo geestes- als spierenarbeid)
in de zeden te. doen dringen.
llie parhj woest er eene zijn, die oneindig
meer was dan een zuiver politieke gruepee-
ring, hoe machtig, hoe internationaal dan
ook. Een partij die draagster is van alle toe
komst, the heel wat anders en hooget;s in
huur vizier voert dun hervormingen, hoe
nattig, hoe vruchtbaar, hoe onmisbaar deze
dan ook wezen mogen.
Unze partij eisc/U het verblijfsrecht voor
politieke uitgewekenen gewis, maar
bovendien hel onbelemmerd org verkeer van
menschen en gedachten over aliegrenzen-
Zj wil voor eenieder ook voor staatsambte
naren, die vrijheid van gedachte, van woord
van daadmaar hooger oeoogt ze de onbelem
merde ontluiking van alle gareu des gecstcs
zonder onderscheid der geboortenZij eischt
de volstrekte naleving van den acht urendag
maar met den economisvhen grondslag van
een minimumloon en met medewerking der
wetgevende nacht tot de intellectueele en
moreele opleiding der arbeiders gedurende
de acht rrjc uren. Zj vergt den zesmaan-
de iidiensttijit, m aar a lx weg naar de alge
meen e ontwapeningmqest afdoende stap
lol Vrede onder de Volkeren.
Slof som is, dat de sociaal- drmoirulie niet
is een beweging tot lepe/sgewijzc toediening
van stukjes en brokjes hervormingen, maar
wel een doelbewust en onverpoosd streven
aller proletariërs naar een hooger levens
standaard voor den enkeling vu bovenal
naar de verwerkelijking eener echt mensche-
lijkc maatschappij
'1 eiken jare op 1 Meibij de vernieu
wing der Natuurkrachten, honden onze
strijdende gelederen hun eigen wapenschouw
vierende herhaalde veroveringen op zooveel
vijandelijke krachten, maar afwelend •ol
den inarsch naar het opperste oogwit, naar
de rede zelve van het historisch socialisme,
te welen -. een samenleving aller landen, na
uitwissching aller standen vereeniyd en ver
zuend, met als middel het gemeenschappelijk
geworden bezit van alle middelen van voort-
brenyst ruilen vervoer van den rijkdom der
wereld.
Hervormingen Zeer zeker .'Nooit le veel,
nooit genoeg Maar organische, doortaste), -
de, blijvende hervormingen, en in hoofd
zaak socialisatie. Ziedaar onze opvatting
de. hoeksteen van allen vooruitgumvan alle
gelijkheid, van alle geluk.
Ziedaarnaar de socialistische leer, de
stoffelijke levensvoorwaarde voor het op
gaan tol een hooger peil van menscheliik
heid en algemeen verspreide beschaving
Zonder SOl.'lA LISA TIE is en blijft de opper
ste leuze Eén voor alten, allen voor één
slechts een ijdelc toaan. Daarom juist heel eg
wij sociaal-demoeralen.
Ons le verkwikken in het troostend heer-
Ijk vooruitzicht van dit ons ideaal ,,,i\
-enerzijds te steunen rn te sterk'in het
del pogen om de werkersklasse z<»> hoog op
te voeren, ziedaar de betreken is der Ei rsle-
Mri- Viering.
Welaan, waar is tiaar de verdwaalde ar
beidt r die afzijdig blijft; te aar is het ver
doolde schaap, dat niet meedoetwaar is de
pooverc dufs, de machlelooze stakker, die
'n zijbaantje is gaan oploopen, of die lamlen
dig drentelt op de slorp zijner woning, ter
wijl onze oprukkende legioenen de straten
dreunen doen i
geene misdaad voor hem zich ree's daaraan
te onttrekken De massa verlaten, dat nooit
want reeds hoorde hij de bedrogene en ont-
moedigde weiklieden 'zeggen hij ook heeft
gelogeD, hij eok wilde slechts voordeel, be- 1
vredigend zijner heerschzucht bij ons zoeken, I
of met ons spotten.
En toch verscheen voor zijne oogen dit
gansche tafereel van zwoegen en lijden, dat
hij aan zijn oom had afgeschilderd. En hij 1
dacht de arme fabriekkinderen, de bedrogene
meisjes, de bestolene en gefolterde werklie
den naar hem om hulp te hooron roepen, hem
zijn afvallen te laten aanwrijven.
O, het was een doodende strijd tusschen
zijne liefde voor Elise en die van het volk,
welke iu zijn binnenste geleverd werd. Met
wanhoop was hij geslagen, dat hij door de
stijfhoofdigheid zijDs vaders, door de brutali
teit van den heer Verbeest, die twee verbeven
gevoelens kon samensmolten.
Wie zou hij verlaten Elise Het was mis
schien haren dood, wellicht den zijnen ook,
thans gevoelde hij slechts hoe sterk bij baar
beminde, hoe zijn bestaan aan het bare was
vastgekluisterd. hoe moeilijk hij haarmisson
zou. Het volk verlaten Maar dat was zijne
beloften, zijne eeden verbreken, zijne roe
ping vernietigen, medeplichtig worden san
de misdaden, die men tegenover de armen
pleegt.
En te midden zijner wanhoop, geslingerd
tusschen al die tegenstrijdige aandoeningen,
sloeg hij zijn blik ten hemel, als zocht bij in
de onmetelijke luimte een gedacht, een geest,
die hem verlichton, hem bezielen zou. Maar
niets, hoegenaamd niets zijn lijden klom
met eiken stond; totdat hij eiudelijk, uitge
put. vernietigd, op een stoel neerzonk, in
koorstachtig snikken losbarstte, roepeüd
Moeder, ach moeder, leefdet gij nog, ik zou
zooveel niet lij !en Moedor, licht mij voor
van uit uw graf 1
En immer snikte hij voort.
Wanneer het wa'er in een kotelaan het
koken is. en de stoom er onmogelijk uit kan.
is er vrees voor groote rampen maar zoodra
bij door eene kleine opening kan ontsnappen,
is het ergste gevaar verdwenen.
{ÏVtrdt vcerlgtttt).
