Terug in 'I gareel
csi
Zaterdag 23 jan. 1965 - 27e jaargang - Nr 4
Weekblad van de B.S.P.
DE STRIJD TEGEN DE TBC IN ZUID-AMERIKA
r i
I -
Wat inzake pensioenen
bereikt werd
Jozef Wouters
de weldoener der
ge pensioneerden
flh-
REDACTIE EN ADMINISTRATIE ST.-PIETERSMEU» STRAAT 6»
GENT. Tel. V 57.93 (4 Hjnen) PosH-heckrekrnlng 567.33 «Het
Licht». Voor abonnementsprijzen zie gewesteiyke bladzyaen
Ver. uitgever It. VERCAMMEN. St.-Pletersnienwstraut 64. Gent.
Zoals te voorzien was telt de
partij een Vlaams weekblad meer.
'•Links», tenzij het blad verdwijnt.
Zeven van de tien zware jongens
van «Links» beloofden met
hun handtekening trouwe ak-
tieve leden van de partij te blij
ven, afgezien van persoonlijke
aanvallen, en zich neer te leggen
bij de kongresbesluiten. Zij gin
gen ook de verbintenis aan gedu
rende de verkiezingsperioden het
programma van de partij te
steunen.
Deze tot inkeer gekomen week
bladschrijvers heten Marcel en
Jacques De Nekkere, L. De Pauw,
H. De Geest, M. De Koek.
Twee andere medewerkers van
«Links»: de zeer jonge hoogleraar
Kruithof en de nog jongere De
Sobre doen niet mee, evenmin als
de «leider» van «Links» en «La
Gauche»: de h. Mandel.
Prof. Kruithof is iemand die
wellicht lid was van de B.S.P.,
maar de party niet kent. De So
bre is een gewezen kommunist,
die waarschijnlijk nergens kan
aarden en Mandel is Mandel, een
dromer, een «vergaderaar een
muggezifter, een steriel bediyvige.
Wat. is daardoor gewonnen
d.w.z. door het bijdraaien van de
zeven kabouters?
Niets Niets, omdat zij niemand
blad
vertegenwoordigen en hun
eerder «konfidenciee! was.
En nu «La Gauche-,.
Het terug in de ry treden van
volksvertegenwoordigers: E. Glin-
ne en L Hurez, die dezelfde ver
bintenis aangingen als de zeven
dwergen van hierboven, is eerder
een goede zaak voor beide kame
raden, die nu wellicht zullen her
kozen worden in het Parlement.
Dat zij niet zekei waren van hun
stuk de nieuwe partij! blijkt
uit hun handelswijze. Natuuriyk
heet het nu dat zij verstandig ge
handeld hebben.
Hoe het ook zij, het partybe-
reau heeft de zaak wijselijk gere
geld door geduld te oefenen, want
in tegenstelling met «Links» had
«La Gauche,met Glinne en Hu
rez in de redaktie naast andere
«out-laws» 'de partij schade kun
nen berokkenen door de stemmen
van 'n aantal kiezers te verkwis
ten.
Als «La Gauche blijft bestaan
onder leiding van Mandel, dan
kan dit blad niet meer beschouwd
worden als een socialistisch op
positieblad en wordt het doodge
woon een uitgave meer onder de
talrijke reeds bestaande periodie
ken met een andere dan socialis
tische strekking.
Voor de B.S.P. "is de zaa.c be
slecht
l»e foto toont ons lioe ergens in de Bolivia anse wildernis een jonge Indiaanse wordt
doorgelicht met een pparaat 'dal maar IIIO kg weegt en dat radio-actieve isotopen
benut. (Belga)
De zorg
voorde ouden van dagen
^OEN in mei 19G1 de
huidige regering
startte, bedroeg het
pensioen voor de ge-
huwde arbeiders
36.900 F.
Als ons land met een kon-
servatieve regering had opge
scheept gezeten, bijvoorbeeld
met een koalitie van rechtse
C.V.P.'ers en liberalen, zou er
geen sprake zijn geweest dit
pensioen te verhogen.
Maar met 'n regering waar
aan socialisten deelnamen kon
het niet anders of er moest
een merkelijke verbetering op
het programma staan.
Dit gebeurde. De meerder
heid keurde dit programma
goed. De liberalen stemden, te
gen en ook een aantal kon-
servatieve elementen van de
C.V.P. onthielden zich, waar
onder de godvergeten profes
sor en oud-minister Gaston
Eyskens en Pierre Harmei, de
Luikenaar die zoveel mogelijk
tracht de C.V.P. in het vaar
water der behoudsgezinden te
houden.
Deze regering heeft nu bij
na vier jaar stand gehouden.
Resultaat?
De pensioenen verhoogden:
eerst tot 38.500 F van 1 okto
ber 1961 af, daarna op 1 aug.
1962 tot 41.000 F, op 1 augus
tus tot 43.000 F en thans be
dragen ze 44.000 F.
Ook werd een regeling ge
vonden om het pensioen van
twee echtgenoten te kumule-
ren. Als man en vrouw 'n vol
ledige beroepsloopbaan heb
ben, dan kan hun pensioen
62.350 F bedragen inplaats
van 43.000 F (indexverhoging
niet inbegrepen).
De regering heeft verder
een wet laten stemmen die
'n versnelde toepassing brengt
van het te bereiken doel: voor
de gezinnen 75 t h verzekeren
van de' gemiddelde bezoldiging
der loopbaan.
Wij geven deze cijfers alleen
om aan te tonen dat de jong
ste jaren heel wat werd ge
daan voor onze ouden van da
gen.
Wij gaan dus niet verder al
le gegevens verstrekken over
de alleenstaande arbeiders, de
weduwen, de bedienden, de
zelfstandigen. Hiervoor ver
wijzen we trouwens naar het
Pensioenhoekje, dat regelma
tig in ons blad verschijnt. Het
is enkel onze bedoeling de
aandacht van onze lezers, en
vooral van onze gepensioneer
den, erop te vestigen dat de
aanwezigheid van de socialis
ten in de regering zeer heil
zaam geweest is.
Het is immers een feit dat
de socialisten in het verleden
de enigen zijn geweest die om
't lot van de oudere arbeiders
bekommerd waren.
Een terugblik
Men mag niet altijd naar
het verleden zien omdat de
toekomst voor ons ligt en we
nog niet in een maatschappij
leven waarin de arbeider, ook
de gepensioneerde aibeider,
v o 1 le d i g datgene gegeven
wordt waarop hij aanspraak
zou moeten kunnen maken.
Onze sociale taak is nog niet
ten einde.
Maar het zou even verkeerd
zijn nooit eens terug te blik
ken en niet eens te zeggen
aan de jongeren die het niet
weten of aan de ouderen die
't hebben vergeten: kijk naar
de toestand een halve eeuw
geleden en de redenen waar
om er verandering is gekomen.
Hoe was de toestand van de
oudere arbeiders vóór de
eeuwwisseling?
De arbeiders, die te oud wa
ren om te werken en door de
bazen werden op straat gezet,
leefden in de diepste ellende.
Ze waren ten laste van de
kinderen, die zelf niets teveel
hadden, of aangewezen waren
op liefdadigheid.
Toen in 1885 de Belgische
Werkliedenpartij werd opge
richt, werd voor het eerst in
ons land de eis naar voor ge
bracht: Vervanging van de
openbare liefdadigheid door
de algemene verzekering van
alle burgers en er werd spe
ciaal bij vermeld «ingeval van
onbekwaamheid tot werken
wegens ouderdom».
Èn wat deed de katholieke
regering terwijl de socialisten
deze eis stelden? Ze zei net
zoals de liberalen tot dc
arbeiders: Ge moet sparen
voor uw oude dag en aanslui
ten bij de Spaar- en Lijfren-
tekas. Alleen vergaten ze erbij
te zeggen hoe de arbeiders,
die honger leden om hun huur
aan de huisjesmelkers te kun
nen betalen dat moesten doen.
In 1894 deden de socialisten
hun intrede in liet Parlement
en toen werd voor het eerst
door de socialist Hector Denis
een formule voorgelegd van
verplichte verzekering tegen
ziekte, vroegtijdige invaliditeit
en ouderdom.
Maar de heren van de bur
gerij zowel katholieken als
liberalen verwierpen dit
voorstel, want dat was in
strijd met de geheiligde prin
cipes der vrijheid. De vrijheid
gold voor iedereen beweer
den deze heren de rijken en
de armen waren beiden vrij
al dan niet te zorgen voor hun
oude dag.
Daarna opgeschrikt, door
het sukses van de socialisten
poogde de toenmalige rege
ring de gunst van de arbeiders
te winnen. Op 10 mei 1900
werd een wet gestemd waar
door de oudjes de belofte kre
gen dat ze jaailijks 65 F kon
den ontvangen... indien ze
zich in nood bevonden! De
eerste overwinning op sociaal
gebied droeg dan nog de stem
pel der vernedering en was
gebaseerd op de staat van be
hoefte.
Toen twintig jaar later de
resultaten van deze wet wer
den bekendgemaakt, werd het
fiasco duidelijk: van de 1*0
duizend arbeiders die van een
rente genoten waren er 18.000
die 60 tot 360 F per jaar ont
vingen en 118.625 van 1 tot 60
frank.
Toen kwam in 1921 de eer
ste socialistische minister van
Arbeid: Jozef Wauters: Zijn
naam blijft gegrift in de har
ten der gepensioneerden. Hij
verklaarde in het Parlement
«Wij moeten zo snel moge
lijk een definitieve wetgeving
tot stand brengen, met bijdra
gen van de arbeiders en de
werkgevers, want de oude lie
den kunnen niet blijven leven
met de 65 F van de wet van
1900. Zij hebben rechten. Ze
hebben de bezitters verrijkt.
Zij hebben tijdens de oorlog
vreselijk geleden. Laten wij
hen behoorlijk kosteloze pen
sioenen geven!»
De politiek van Jozef Wau
ters bracht verandering en
telkens er socialisten in de re
gering waren, kwam er beter
schap voor de gepensioneer
den.
Na Jozei Wauters kwam
Achille Delattre en na de
tweede wereldoorlog Achiei
Van Acker en Leon Troclet.
Allen hebben gewerkt aan
een betere wetgeving voor de
gepensioneerden en datgene
wat vroeger door de katholie
ke en liberale burgerij werd
betwist, werd aldus een recht
waarvan geen enkele arbr.ider
uitgesloten blijft: de zeker
heid over inkomsten te be
schikken op het ogenblik dat
de oude dag zich aanmeldt.
De socialisten alleen hebben
deze idee doen zegevieren. Ook
zij zuilen verder ervoor zorgen
dat de arbeiders van een rus
tige oude dag kunnen genie
ten waaruit alle kommer
materiële nood zullen geweerd
zijn. (PDB)
