ekonorraie
C.V.P.-P.V.V. PRINCIPE:
Hebben is hebben, maar
krijgen is de kunst
Verdrag
tegen spreiding
van kernwapens
r^(
Zaterdag 2 september 1967
19e jaargang - Nr 35
REDAKTIE EN ADMINISTRATIE ST-PIETERSNIEEWSTRAAT 64
GENT Tel. 25.57.95 (4 lijnen) Postcheckrekening 567.33 «Het
Licht» Voor de abonnementsprijzen zie gewestelijke bladzijden.
Ver. uitgever DEKEYEN R„ Koningstraat. Menen.
Dat de ekonomische vooruitzichten voor ons land
niet schitterend zijn is nogmaals gebleken uit
het jongste verslag van de Centrale Raad voor
het Bedrijfsleven. De vette jaren zijn voorbij en het
is niet zonder kommer dat we naar de toekomst blik
ken.
In zulke ogenblikken van onzekerheid is het logisch
dat met belangstelling wordt uitgekeken naar wat de
regering onderneemt. Regeren is immers vooruitzien
Doch van die kant komt geen geruststelling. De rege
ring Van Den Boeynants geeft wel vele woorden ten
beste, maar het is zeker niet met een liberale minis
ter van Economische Zaken, die onder het schoonmoe
derschap staat van Omer Vanaudenhove, dat 's lands
economie planmatig zal worden ingericht.
Verongelijkt Wallonië
In een land als het onze zijn de zaken bijaldien nog
ingewikkeld door het feit dat de onderscheidelijke be
volkingsgroepen met hun specifieke verzuchtingen
naar voor komen.
Er is in het Waalse landsgedeelte een neiging ontstaan
om zich steeds verongelijkt te voelen en de eigen no
den wat aan te dikken.
Er is zelfs een zekere jaloersheid te bespeuren zodra
in Vlaanderen enkele nieuwe bedrijven tot stand ko
men. Voorbeelden als Sidmar en Amoco stemmen ons
tot nadenken.
Men heeft de Waalse arbeiders wijs gemaakt dat ze
verplicht zullen worden werk te moeten zoeken in het
Vlaamse landsgedeelte.
Deze vrees kwam nog onlangs goed tot uiting in een
uitzending van de Waalse T.V.
„Vroeger waren de Vlamingen tevreden bij ons te
komen werken" voerde een Waalse arbeider aan
„Velen hebben zich trouwens hier gevestigd en beho
ren thans tot de onzen, maar nu dreigt de toestand
precies andersom te worden en zouden wij het zijn,
die bij hen moeten gaan werken. Hiertegen moeten
wij ons verzetten."
Deze woorden klonken oprecht en zonder de minste
wrok ten overstaan van de Vlamingen.
Ze geven heel goed de geestestoestand weer die in
Wallonië heerst.
Het Waalse volk heeft geredelijk de migratie (en de
integratie) van Vlaamse families aanvaard, doch zou
het hemeltergend vinden moest precies het andersom
gebeuren.
Deze vrees is echter ongegrond.
Er trekken nog dagelijks meer dan 32.000 Vlaamse
arbeiders naar Wallonië, terwijl nog geen tienduizend
Walen de taalgrens overschrijven.
Voor ons moet het duidelijk zijn dat de dagelijkse pen
del voor elkeen nadelig is en dat zowel de Waalse als
de Vlaamse arbeiders het best gediend worden door
werk in eigen streek.
Het paradijs ligt niet in Vlaanderen
Bij het benaderen van de ekonomische problemen
moet men zich echter kanten tegen sommige waan
denkbeelden. De toestand is Vlaanderen is helemaal
niet zo goed als sommige Waalse leiders hem willen
afschilderen. Het is bij ons nog geen paradijs.
Dit werd onlangs nog aangetoond door de Economi
sche Raad voor Vlaanderen in een publicatie „Licht
en schaduw over de Vlaamse ekonomie".
In Vlaanderen zijn nog steeds „werkloosheidszakken"
in de gewesten met grote uitgaande pendel, de Vlaam
se ekonomie beweegt zich op een te laag niveau er
(Zie vervolg laatste bladzijde)
De stilliggende spinnerij in de Cotonnière Gantoise te Gent-
brugge tijdens de bezetting van de fabriek. (Archief)
U zult zich wellicht
herinneren dat op het ogen
blik waarop de volksverte
genwoordigers en senatoren
er toe besloten hun parle
mentaire vergoeding te ver
hogen M. Vanden Boey
nants voor radio en T.V., in
Kamer en Senaat, aan de
journalisten die in zijn om
trek kwamen met luide
Brusselse stem verklaarde
dat zijn regering er niet
mee akkoord was, dat hij
zulks niet kon goedkeuren
vooral nu hij wist dat zijn
kollega minister Declercq
zich inspande om langs al
le kanten te besparen.
Intussen hebben M.
Vanden Boeynants en zijn
P.V.V.-kollega Declercq van
de vakantiestemming ge
profiteerd om hun eigen
zaakje te regelen en heb
ben die heren besloten dat
hun ministeriële wedde, die
tot op heden 425.000 F per
jaar bedroeg, vanaf 1 ja
nuari 1968 zal gebracht
worden op 720.000 F. Daar
waar M. Vanden Boeynants
niet akkoord kon gaan met
de verhoging van 200.000 F
voor de kamerleden en se
natoren, acht hij het nodig
zijn eigen wedde met circa
300.000 F op te voeren. Als
men nu neg weet dat M. i
Vanden Boeynants terzelf- j
dertijd ook nog profiteert
van de verhoging waar hij j
tegen was, dan gaan zijn
eerste-minister en zijn kol
lega's voortaan zowat 1 mil
joen en 220.000 F per jaar
ontvangen.
Voor de regering van
de «besparingen» en
«verhoogde belastingen»
dit niet zo slecht.
A propos, waar blijven
de P.V.V.-stemmen en in
het bijzonder deze van de
de
is
P.V.V.-voorzitter Vanauden
hove om hiertegen te pro
testeren daar waar zij bij
ieder interview de mening
uiten dat er op de Staats
uitgaven moet besnoeid wor
den!
Het is blijkbaar zo, dat
de C.V.P.P.V.V.-regering
«schijnheiligheid» tot een
politiek principe heeft ver
heven!
Het verdrag tegen de sprei
ding van kernwapens is in de
maand juli beklonken tijdens
de konferentie in de Ameri
kaanse plaats Glassboro tus
sen Johnson en Kosygin. Spe
cialisten van beide partijen
hebben het verdrag uitgewerkt
en pasklaar gemaakt voor de
Geneefse ontwapeningskonfe-
rentie.
Het demonstreert, dat Ame
rika en de Sovjet-Unie on
danks de gespannen toestand
in de wereld op een vitaal
punt tot overeenstemming
konden komen. Dat verleven
digt de hoop. dat beide lan
den het op basis van de reali
teit ook op andere wezen
lijke punten eens kunnen wor
den.
Er is ten minste één ernstige
lacune. Kernwapens bezittende
landen als Frankrijk en China
doen niet mee. Hoewel deze
landen dus formeel afzijdig
blijven, is het niet uitgesloten
hen feitelijk in het gareel te
houden.
Een sterk omstreden punt is
de internationale kontro'» op
de naleving van het verdrag.
In principe is men het er
eens, dat er kontrole moet ko
men.
voor fallen
