Zal de
puplieke
opinie
eindelijk
klaar
zien
Het spookbeeld
van de
werkloosheid
CVJ
Zaterdag 9 september 1967
19e jaargang - Nr 36
Twee jaar geleden moch
ten wij, d.w.z. de socialis
tische militanten, ons niet
op straat of op vergaderin
gen vertonen of wij werden
spottend onthaald met
schampere opmerkingen
over de stijging van de le
vensduurte, de zware uitga
ven voor de ziekteverzeke
ring, het gevaar voor werk
loosheid, de ontoereikend
heid van de pensioenen, het
tekort aan sociale wonin
gen, de druk van de sociale
bijdragen en ue zware be
lastingen.
Het was de periode dat
wij, socialisten, aan de re
gering deelnamen en alle
krachten inspanden om het
welvaartspeil te behouden
en te bevorderen, trots de
conjuncturele en financiële
moeilijkheden.
Voor de liberalen was er
helemaal niets goed. De rij
kelijk betaalde liberale pro
paganda over de stijging
van de prijzen en over het
weggesmeten geld van de
belastingbetaler vond overal
inslag in de middens van de
zelfstandigen, maar toch
ook bij de gewone mens.
Als er iets of wat niet
naar de zin ging, was het
toch de schuld van de so
cialisten.
Wij herinneren ons nog
zeer goed hoe de liberalen
het land op stelten wilden
zetten als de rijksbegroting-
op 204 miljard werd vast
gesteld en er nieuwe belas
tingen nodig waren om die
uitgaven te helpen dekken.
De socialisten waren de ver
kwisters, het land stond aan
de afgrond en de Staat was
reddeloos verloren.
Met de hulp van de ver
tegenwoordigers van de ka-
tolieke burgerij vond men
de stok om de socialisten
buiten de regering te hou
den.
De liberalen zouden nu
eens aan de besparingen en
de inkrimpingen beginnen,
geen belastingen meer ver
hogen en toch iedereen te
vreden stellen.
't Is nog geen 30 maan
den geleden en de rijksuit
gaven van 204 miljard frank
zijn gestegen tot 240 mil
jard. Eigenlijk zal 't meer
zijn, maar de liberale par
tijvoorzitter heeft gedreigd
dat zijn liberale ministers
zouden ontslag nemen als
dEwPan*
Zouden we, om iedereen akkoord te
stellen, niet liever De Paepe zijn pensioen
geven?...
de liberale minister van de
begroting een budget zou
voorstellen dat meer dan
240 miljard frank zou be
dragen.
En ziet, iedereen weet dat
de levensduurte is blijven
stijgen, dat de belastingen,
rechtstreekse en onrecht
streekse, met enkele miljar
den frank toegenomen zijn,
dat de ekonomische expan
sie op een dood spoor loopt,
enz.
En toch blijft de massa
daar onverschillig tegen
over.
Zo meenden wij althans.
De kontakten die wij se
dert enkele dagen met de
militanten, met handelaars,
met werknemers, mochten
hebben tonen echter aan
dat er wat begint te roe
ren.
De regering kan niet lan
ger alles op de rug van de
Europese conjunctuur schui
ven. Er stellen zich belang
rijke vraagstukken waarvan
de oplossingen de ganse ge
meenschap aanbelangen en
waar de regering volledig in
gebreke blijft.
Er is in de eerste plaats
de technische en financiële
hulp aan Kongo, de manier
waarop onze landgenoten
daar behandeld worden,
maar ook de rol die de gro
te kapitalistische maat
schappijen in Kongo blijven
spelen in akkoord of onder
lijdzaam toezien van de re
gering.
De tariefverhoging van de
spoorwegen is niet van aard
om de verbruiker of de rei
ziger aan te zetten nog meer
van de spoorwegen gebruik
te maken voor personen- of
voor goederenvervoer.
De krisis in de bedienden
wereld, waar minister De
Paepe alleen nog passief ge
steund wordt door de Vlaam
se vleugel van de Christe
lijke Bediendencentrale, is
niet van aard om het pres
tige van deze regering te
versterken.
Na de eerste ACV-neder-
lagen bij de verkiezingen
voor de ondernemingsraden,
kondigde A.C.V.-minister De
Paepe aan om zijn ACV-
vrienden wat stof te geven
dat vanaf 1-1-1968 de
minimumpensioenen zouden
verhoogd worden tot 58.000
frank. Hoe hij zulks gaat
doen, komen wij thans te
weten.
Het standpunt van de be
dienden, waarvan de Minis
ter de financiële reserves
wil benutten, is klaar en
duidelijk in enkele woorden
samen te vatten: de verho
ging van de bijdragen ge
schiedt in te snel tempo en
het pensioen is te laag in
verhouding tot de gevraag
de financiële inspanning.
Alle arbeiders en alle ge
pensioneerden volgen met
spanning wat hier in deze
sektor juist zal geschieden.
De moeilijkheden met de
dokters en met de zieken
huizen geraken niet opge
lost en om de zaken nog
wat lastiger te maken, ko
men de verloren miljoenen
van Prins Karei juist cp
tijd.
De regering wist en hield
zich stom voor het Parle
ment.
Wij hebben de stellige in
druk dat in de komende
maanden ten overstaan van
alle hangende vraagstukken
deze van de onderwijszaken
inbegrepen, de regering zal
moeten spreken en klaar
heid brengen.
Zo zal heel het land kun
nen konstateren dat deze
regering meer belang voelt
voor de sektor van de «dik
ke portefeuilles» dan voor
de geldbeurs van -de kleine
man.
De regering doet niets
om aan deze toestand te verhelpen
De morele gevolgen van de werkloosheid
LU
voori allen
REDAKTIE EN ADMINISTRATIE ST.-PIETERSNIEUWSTRAAT 61
GENT Tel. 25.57.95 (4 lijnen) Postcheckrckenlng 567.33 «Het
Elcht» Voor de abonnementsprijzen zie gewestelijke bladzijden
Ver. ultgerer DEKEYEN R., Koningstraat. Menen.
jjJr ET aantal werklozen is sedert verleden jaar met
veertig percent toegenomen.
Als deze evolutie zich voltrekt staan weldra
100.000 arbeiders op straat. De werkloosheid is in
alle bedrijfstakken gestegen, maar vooral in de mij
nen, de sektoren van de metaalnijverheid en de tex
tiel. Ook in de bouw, de houtnijverheid, de voeding
en de diensten is een niet geringe stijging vast te stel
len.
Naar aanleiding van het zogenaamde begrotingseven
wicht dat de regering zopas heeft aangekondigd werd
de ploeg Van den Boeynants duchtig gehekeld door de
liberale krant «Het Laatste Nieuws» waarin Leo Ver
bist van mening is dat dit evenwicht geen doel op zich
zelf mag zijn en, in de gegeven omstandigheden, zelfs
indruist tegen een politiek van ekonomische herop
leving.
De regering had er beter aan gedaan te denken aan
de ekonomische expansie schrijft het «Laatste
Nieuws» en met deze uitspraak kunnen we het volle
dig eens zijn. We wisten reeds van in den beginne dat
deze regering geen oog heeft voor de belangen van de
werkende bevolking.
De werkloosheid is een van de grootste plagen die in
herent is aan het kapitalisme. De andere arbeiders
herinneren zich wellicht nog de krisis uit de dertiger
jare waarin honderdduizenden arbeiders werkloos wer
den gesteld met a! dc sccisJc e.t «orde gevolgen Hier
aan verbonden. Ganse arbeidersfamilies werden in ar
moede gedompeld en de mistevredenheid groeide van
dag tot dag. Het was een periode van sociale en poli
tieke troebelen.
Ekonomisten beweren thans dat zulke periodes van
massale werkloosheid niet meer te vrezen zijn en dat
we geen hevige konjunktuurschommelingen meer zul
len kennen.
Dit belet evenwel niet dat zoals we thans mee
maken nog elke dag arbeiders door werkloosheid
worden getroffen en dat diegenen, die nog aan het
werk zijn, niet de zekerheid hebben dat ze het morgen
nog zullen zijn.
De gevolgen van de werkloosheid zijn heel erg voor
de betrokken arbeider.
Eerstens valt zijn gezin, dat over een normaal inkomen
beschikte, terug tot de karige werklozensteun, die niet
volstaat om te voldoen aan de behoeften van deze tijd.
Het gezin lijdt daaronder want de inkrimping van de
uitgaven gebeurt dikwijls op de voeding, de kleding,
de persoonlijke verzorging en het onderwijs van de
kinderen.
Doch de arbeider, die als hoofd van dat gezin deze
toestand ervaart, wordt dubbel getroffen omdat hij niet
meer in staat is tegenover zijn gezin zijn normale ver
plichtingen te volbrengen. Hij voelt zich als een nut
teloos wezen dat kan gemist worden. Hij beschouwt
zichzelf als iemand die werd gedegradeerd.
Totnogtoe heeft men teveel verwaarloosd de arbeid als
een sociale taak (we zouden haast durven zeggen: een
sociale plicht) te beschouwen.
De arbeid geeft de mens een plaats in de maatschap
pij. Ontneemt men zijn arbeid dan wordt de band, die
hem met deze maatschappij verbindt, als het ware
doorgesneden.
De arbeider ondergaat hiervan de morele weerslag.
Soms wordt hij wrokkig en aggressief, soms ook wordt
hij lusteloos en ondergaat lijdzaam zijn toestand. In
beide gevallen zal hij echter het gevoel hebben uitge
sloten te zijn van de gemeenschap.
Een land dat zijn burgers in zulke toestand laat ver
vallen, bewijst zichzelf een slechte dienst.
De werkloosheid treft diensvolgens de ganse natie.
Zou het dan niet logisch zijn dat alles in het werk zou
worden gesteld om deze maatschappelijke kwaal uit
te roeien En dat precies doet deze regering niet.
PD*
