SLUIT AAN BIJ DE B.S.P.
Verhoging
werklozenuifkering
wordt betaald
door werknemers
z
Zaterdag 10 februari 1968
20e jaargang - Nr 6
Het vraagstuk
der Waals-Vlaamse
verhoudingen
De uitdaging
te Brussel
i !a
En wat nu
VAN WAAR DE GELDEN
MOETEN KOMEN
W
voor allen
Regerings-
krisis
KEDAKT1E EN ADMINISTRATIE ST.-PIETERSN1EITWSTRAAT 64
GENT Tel. 25.57.95 (4 lijnen) Postcbeckrekenlng 567.33 «Het
Licht» Voor de abonnementsprijzen zie gewestelijke bladzijden,
ver. ultgerer DEKEVEN R.. Koningstraat. Menen
SE bisschoppen hebben
het verlossend woord
niet gesproken. Ze zijn
zo verdeeld als de
C.V.P. Monseigneur De Smedt
heeft de moed gehad openlijk
zijn vergissing toe te geven
en zich achter de gerecht
vaardigde zaak van «Leuven-
Vlaams» te scharen. De ande
re Vlaamse bisschoppen zijn
schoorvoetend gevolgd.
Meteen is het voor elkeen
duidelijk geworden dat de
verantwoordelijkheid werd
overgeheveld naar het poli
tieke vlak.
Op het ogenblik dat dit ar
tikel ter perse gaat vernemen
we dat de regering Vanden
Boeynants ontslag heeft geno
men omdat de Vlaamse C.V.P.
en ook de Vlaamse ministers
de voorstellen van de regering
als onvoldoende beschouwen.
Hiermee is de regering die
zich had aangekondigd als de
ze van de niéuwe stijl roem
loos aan haar einde gekomen.
Thans staat het vast dat de
overheveling van «Leuven-
Frans» een uitgemaakte zaak
is.
Vroeg of laat moet dit ge
beuren, daar valt niet aan te
ontkomen en een nieuwe re
gering zal hiermee rekening
moeten houden.
Het zal niet zonder moeite
geweest zijn dat de Vlaamse
gemeenschap een oplossing
heeft kunnen bereiken.
Nooit is de tegenstand zo
hard geweest in de franco
phone middens van de bour
geoisie, die een machtige pers
te harer beschikking heeft.
De Vlamingen moeten ge
beurlijk zelfs niet van een
«overwinning» gewagen want
is het tenslotte niet bedenke
lijk dat men zoveel krachten
moet verspillen aan een nor
male zaak waarover elkeen in
ons land zou moeten akkoord
gaan?
Als men een toestand nor
maliseert, als men scheve za
ken rechtzet, is er dan reden
voor de enen om te jubelen
en de anderen om te jamme
ren?
Uit gans het «vraagstuk
Leuven hebben we één be
sluit te trekken het samen
leven van Vlamingen en Wa
len in de unitaire staat wordt
elke dag moeilijker; er zullen
andere meer diepgaande her
vormingen nodig zijn om het
land voor een erge innerlijke
krisis te behoeden.
Onze Waalse partijgenoten
hebben gelijk als ze zeggen
dat «Leuven» slechts een on
derdeel is van het veel groter
vraagstuk der kommunautai-
re betrekkingen.
De Vlaams-Waalse verhou
dingen zijn op verre na niet
geregeld en er mag terecht
gevreesd worden dat ze nog
lang het politiek klimaat in
ons land zullen vergiftigen.
Onze Waalse landgenoten
wensen bepaalde maatregelen
getroffen te zien die hun
vrees voor minorisatie zouden
wegnemen. Ze wachten nog
steeds hierop, nog steeds zoals
zuster Anna.
Maar kan men deze be
schikkingen vastleggen als
niet tegelijkertijd het pro
bleem «Brussel» een oplossing
krijgt, waar de Vlamingen nog
steeds eisende partij zijn?
Terwijl er zoveel rumoer
over Leuven is ontstaan, heb
ben de Brusselse gemeentebe
sturen een agglomeratieraad
opgericht die zich weliswaar
met technische problemen be
zighoudt, maar die in de hui
dige omstandigheden voor de
«Vlaamse zaak»te Brussel een
gevaar kan betekenen.
De Brusselse mandatarissen
hebben trouwens hun mening
niet onder stoelen 0f banken
gestoken: ze willen zich te
weer stellen tegen de Vlaamse
aanspraken.
Het wetsvoorstel van de so
cialist Machtens, de strakkere
houding van de francophone
C.V.P. in de hoofdstad, de
fransdolle voorstellen van de
liberaal De Muyter om in
Brussel een overkoepelend an-
ti;Vlaams front op te richten,
wijzen er op dat men in de
hoofdstad bezig is de Vlamin
gen uit te dagen.
En we spreken dan nog niet
van de verachting en haat
waarmee de Brusselse bladen
«Le Soir» en «La Libre Bel-
gique» dagelijks de Vlamin
gen en hun taal beladen.
De franstalige Brusselaars
scharen zich unaniem achter
een programma dat in grote
lijnen als volgt kan worden
samengevat uitbreiding van
de agglomeratie, faciliteiten in
n*euwe randgemeenten,
vjjheid van de huisvader om
zijn kinderen niet in de moe
dertaal onderwijs te laten
volgen.
Gans dit programma heeft
slechts één doel de verfran
sende invloed te Brussel be
stendigen.
Zolang dit taalimperialisme
voortduurt zal hef niet mo
gelijk zijn dat Walen en Vla
mingen in België op een ge
zonde basis met mekaar kun
nen leven.
•*- -• ,v..-
r*:; af**
In onze moderne samenleving is het ondenkbaar dat de klok nog zou
kunnen achteruitgezet worden naar de sombere tijden van vroeger.
Op voorwaarde nochtans dat wij waakzaam, solidair en één blijven in
de aktie. Daarom, versterk onze rangen
In sommige middens trach,-
men het ai' te schilderen ais
zouden de socialisten op hete
kolen zitten om opnieuw in de
regering te treden.
We geloven dat dc socialis
ten hun tijd moeten nemen
om na te gaan in welke mate
het gistingsproces «Leuven»
zich voltrekt en een nieuwe
richting kan betekenen voor
de Kriste n-demokratische
krachten in Vlaanderen.
In «Vooruit» schreef Walter
Debrock verleden week dat er
iets fundamenteel nieuw is te
bespeuren in deze strijd waar
van het sociaal karakter niet
meer kan worden ontkend.
«De evolutie van de zaak
Leuven» schreef onze vriend
«opent perspektieven die
enkele jaren geleden nog on
denkbaar waren. Hoe het
verder zal groeien zal mede
bepaald worden door het in
halen van de georganiseerde
socialistische beweging op de
aan gang zijnde mutatie. In
tussen zijn de kansen daartoe
uitstekend als ze goed ge
bruikt worden».
Walter Debrock heeft gelijk.
Het meest hartverheffende
feit in gans dit gebeuren is
ons inziens het pamflet dat
de Vlaamse studenten aan de
Waalse en Vlaamse arbeiders
hebben overhandigd en waar
in werd gewezen op het feit
dat de studenten weten dat
kinderen der arbeiders weinig
kans hebben in de Universi
teit te geraken omdat te Leu
ven en te Brussel de univer
siteit voorbehouden is aan de
bourgeoisie en de rijken.
Dat is een nieuw geluid dat
wellicht een nieuwe lente aan
meldt.
Waarom zouden we niet ge
loven in de oprechtheid van
deze jongeren?
De ideeën evolueren veel
vlugger dan men soms wil be
seffen. De huidige regerings-
krisis kan misschien de
krachten losmaken die altijd
te schroomvallig tot uiting zijn
gekomen er. die zich tot dus
ver niet hebben kunnen be
vrijden van het stiefmoeder
schap van de konservatieve
middens.
Laat ons afwachten en het
beste hopen. P.D.B.
Van bij de invoering van de
maatschappelijke zekerheid
werden de fondsen voor de
betaling der werklozenuitke-
ringen bijeengebracht als
volgt
arbeiders
1 der bezoldigingen
patroons
1 der bezoldigingen
staat
2 der bezoldigingen
Totaal 4 der bezoldigingen
Die fondsen zouden in staat
zijn het hoofd te bieden aan
een werkloosheid van 8 of
voor circa 170.000 werklozen
het ganse jaar door.
De laatste jaren stort de
Staat zijn aandeel van 2
niet meer Dat wordt ieder
jaar geregeld door langs de
begrotingswet af te wijken
van de eigenlijke wet die de
Staat verplicht 2 te beta
len.
DE VERHOGING VOOR 19G7
Men had nu mogen ver
wachten dat bij het toestaan
van een verhoging de Staat
die last op zich zou genomen
hebben indien dat kon wor
den gedaan met zijn storting
van 2
Dat gebeurde zo steeds als
er socialisten in de regering
waren.
Nu is dat anders.
De verhoging van 1967 die
800 miljoen kostte, werd be
taald met de gelden der werk
nemers. door het plafond tot
waarop de stortingen gebeur
den. te verhogen.
Het waren dus de werkne
mers die, in de plaats van de
Staat, de verhoging moesten
betalen.
DE VERHOGING VOOR 1968
Ingevolge de verhoging der
pensioenen moest men ook de
werklozen verhogen.
Dat werd gedaan met in
gang van 1 januari 1968.
De kosten van die verhoging
worden geraamd op 820 a 830
miljoen per jaar.
De Staat zou die last op
zich hebben moeten nemen,
want nog altijd betaalt hij
zijn 2 niet volledig.
Maar de regering heeft er
anders over beslist
Weer zullen het de werkne
mers zijn die de fondsen zul
len moeten bijeenbrengen om
hun werkloze kameraden bij
te springen.
Hoe zal dat gebeuren?
Door de bijdragen te verho
gen als volgt
0,20 meer ten laste van
de arbeiders;
0,20 meer ten laste van
de patroons.
Een arbeider die 10.000 F
per maand verdient zal per
maand 20 F meer moeten be
talen dan vroeger, zijn pa
troon evenveel. De opbrengst
is 40 F per maand of 480 F
per jaar.
Gij ziet dat het gemakke
lijk is zich op de borst te
slaan en uit te roepen dat
dank zij de regering de werk
lozen niet worden vergeten...
en de centen te vragen aan
de anderen... en zelf zijn
plicht niet te vervullen.
