De dronkemanseenheid
van de P.V.V.
20e jaargang - nr 22
Zaterdag, 1 juni 1968
De P.V.V.
ligt ziek te bed
Moedige oplossingen
noodzakelijk
Met Pinksteren
treftKen M M
van onze vakantiecentral
voor I- allen
Een stille revolutie
KEOAKTIh AD.MIMSTIiAT't ST.-l'lb'Tti(SMElWSTHA.iT 64
1.EN1 Tel. i5.57.95 (4 lijnen) l"ostche> krekenlng 567.33 «Het
Licht* looi de abonnement -prijzen 'ie gewestelijke bladzijden
reraiitw uifgettr DEKEYEN li Koningstraat Menen.
jj^^E besprekingen tussen de C.V.P.
en de B.S.P. kregen in het be
gin van deze week vastere vorm.
Was dit te wijten aan het feit
dat de P.V.V. er niet in geslaagd
is haar eenheid te herstellen
In elk geval diegenen, die in de
C.V.P. het hardst hebben geroepen
om een samengaan met de libera
len, verklaren thans dat de P.V.V.
meer dan ooit tevoren een „zand
bank'7 is gebleken, waarop men
niet bouwen ken. Zelfs „La Libre
Belgique" klaagt stenen uit de
grond omdat de P.V.V. nog steeds
ziek te bed ligt...
Het kongres van de P.V.V. heeft
inderdaad een „schijn-eenheid" ge
bracht, waaraan niemand het waagt
zich vast te houden.
Zelfs het liberale blad „Le Ma-
tin" spreekt van „het kongres van
de malaise" met aan de ene kant
de heren Grootjans en Vanderpoor-
ten en aan de andere kant de heren
De Muyter en Rispoulos wier stand
punten onverzoenlijk zijn.
Het liberaal Vlaams verbond
noemt het zo met lof overgoten en
bewierrookte „compromis de Liège"
van de P.V.V. voorbijgestreefd. De
Vlacmse liberalen te Brussel hebben
eindelijk gezien hoe fransdol de
meerderheid van hun Federutie is.
Ze hebben zich laten inspireren
door de „Rode leeuwen" van Gel
ders en Fayat en willen zich nu
voor „blauwe leeuwen" laten door
gaan. We geloven niet dat ze deze
naam verdienen. Beter ware het te
spreken van de blauwe monsters
van Lochness, die beestjes waarvan
men om de vijf jaar vertelt dat ze
hun kop boven water hebben ge
stoken maar waaraan in feite geen
zinnig mens gelooft.
Zoals de toestand nu is, lijkt de
P.V.V. minder dan ooit in aanmer
king te komen voor de regerings
vorming.
Anderzijds heeft de christelijke
vakbondsleider August Cool een
lans gebroken voor een C.V.P.-
B.S.P.-regering. Wat mogelijk is op
het syndikale vlak nl. een frontvor
ming tussen christelijke en socialis
tische arbeiders, zou ook op het
politieke vlak mogelijk moeten zijn.
Maakt deze coalitie dus de beste
kans
Afwachten is de boodschap
Welke regering er ook gevormd
worde, deze mag zich verwachten
aan ernstige moeilijkheden indien
ze van in den beginne moedige op
lossingen voorstelt.
Jos Van Eynde heeft gewag ge
maakt van „een stille revolutie"
die zich bij de onderhandelingen
dient te voltrekken.
De ondervoorzitter van de B.S.P.
weet goed wat hij zegt. Voortgaan
de wat in Frankrijk en elders ge
beurt kan men zich aan ernstige
troebelen verwachten indien de
sfeer van onbehagen niet wordt
weggenomen die op de studenten
en arbeiders weegt.
De explosies van misnoegdheid
zijn tegen de gevestigde orde ge
richt. Ze zijn in wezen anti-kapita
listisch, maar daarom nog niet so
cialistisch.
De studenten eisen meer demo-
kratie in het onderwijs, en de ar
beiders meer medezeggenschap in
de fabrieken. Hoewel dit vanuit so
cialistisch oogpunt positief kan
worden benaderd, is het geenszins
uitgemaakt dat deze bewegingen
zullen leiden tot het instellen van
een socialistische orde.
Gans de aan gang zijnde kracht
proef kan uitdraaien op een ver
sterken van het recktionair gezag,
t.t.z. op een nieuwe vorm van
fascisme.
Het is daarom nodig dat de so
cialistische partijen in West-Europa
zich klaar moeten houden om de
„revolte" tot een goed einde te
brengen.
We mogen natuurlijk de span
ningen van Frankrijk niet projek-
teren op onze binnenlandse toe
standen.
Deze hebben hun eigen karakter,
alleen reeds door de specifieke toe
standen in verband met de commu
nautaire gemeenscheppen.
De kwestie „Leuven" heeft ech
ter bewezen hoe explosief deze
zijn. Het is niet uitgesloten dat een
gevecht in de straat zou uitmonden
in een broedertwist die niet zozeer
een anti-kapitalistisch dan wel een
nationalistisch karakter zou dragen.
Daarom is het beter „een stille
revolutie door te voeren.
Het moet dan evenwel een echte
„revolutie" zijn, die diep ingrijpt
in de bestaande sociale en ekono-
mische strukturen zoniet wordt gans
het opzet teniet gedaan en zouden
de onstuimige krachten zich tegen
ons kunnen keren.
De socialisten staan voor een
gewichtige beslissing die bepalend
is voor de toekomst van de bewe
ging.
cr worden gcKozen in zeer
moeilijke omstandigheden.
Bij deze keuze doen we best ons
te laten leiden door ons socialistisch
geweten.
P. D. B.
Wat is me dat Ik heb nu toch al water in mijn wijn
gedaan...
Herinnert u zich nog met
welke superieure houding de
P.V.V. r.an het volk verkondig
de dat zij de énige partij was
zonder innerlijke problemen.
Zij, de P.V.V., was de een
heidspartij. Zij, de P.V.V., was
de juiste weergave van wat de
Belgische bevolking wilde. Het
ging zelfs zover dat M. Van-
audenhove, de voorzitter van
de P.V.V., de sterke man die
België nodig had, zijn beruch
te slogan lanceerde: «Mijn
partij is mijn land!» Alle an
dere partijen waren volgens
de P.V.V. verdeeld, verscheurd!
Het waren verouderde partij
en, zonder eenheid en bijge
volg zonder kracht. De P.V.V.
ging een twintigtal zetels
winnen, wat slechts een stap
zou zijn naar de volstrekte
meerderheid En toen kwa
men de verkiezingen. Inplaats
van te winnen, verloor de
P.V.V. En de poppen gingen
aan het dansen.
De Vlamingen trokken naar
Knokke en gingen er hun gal
uitspuwen over de Franskil
jons, de" Brusselse leiding van
de P.V.V.
De Vlaamse P.V.V.'ers wil
den het einde van de almacht
van het Hymans Instituut,
m.a.w. wensten zij niet ver
der de opgeblazen wartaal
van de blauwe Mao ofte
Francis Deweert nog te slik
ken. Zij zouden hun eigen
weg gaan. Maar ja, Mr. Van-
audenhove kon nog hopen, hij
beter dan wie ook wist dat
die hoog van de toren blazen
de Vlaamse P.V.V.'ers vlug te
rug brave schapen worden als
men ervoor zorgt dat bijvoor
beeld hun voorzitter, M. Po-
ma, toch aan een senators
zetel geraakt
Daarbij wist M. Vanauden-
hove dat, zo hij het met VdB
aan boord kon leggen om te
rug aan ministerportefeuilles
te geraken, het eigenbelang
het terug vlug zou halen op
de Vlaamse principes.
Doch ook die hoop viel aan
scherven, toen plots de waar
achtige Brusselse P.V.V.-fede-
ratie aan het muiten sloeg.
Ook daar brak 't los en trok
ken de Vlaamse P.V.V.'ers er
uit, genoeg getart door de
P.V.V.-franskiljons. Ze trok
ken naar Vilvoorde...!!!
Waar was de oude eenheid
nu gebleven
De leider zou de zaak re
gelen.
M. Vanaudenhove zou zijn
troepenterug in handen
nemen. Niet naar de Heysel,
waar alles zo gemakkelijk
ging, maar naar de Magdale-
nazaal te Brussel. Hij, de lei
der, zou de eenheid herstel
len.
Zo gebeurde het. En voor
wie M. Vanaudenhove nog
steeds wil geloven, is de een
heid in de P.V.V. dan ook
hersteld.
Dat Waalse en Vlaamse
P.V.V.'ers zich de bitterste
verwijten naar 't hoofd slin
gerden, dat Brusselse P.V.V.-
ers dreigden voor de laatste
maal gesproken te hebben op
een kongres van die partij,
dat tientallen Vlamingen met
aan het hoofd de Vlaamse
P.V.V.-ministers tegenstemden
dat belet M. Vanaudenhove
niet voor de TV te verklaren
dat de P.V.V.-éénheid hersteld
is.
Voor ons niet gelaten.
Eén zaak staat vast. De
P.V.V. is hopeloos verdeeld,
niet over taal- en gemeen
schapsvraagstukken alleen,
maar ook over de te volgen
politieke lijn. De waarheid
haalt het voor de zoveelste
maal op de woordenkramerij
en de barnumreklame. Voor
de P.V.V. is nu reeds de tijd
van de afrekening aangebro
ken
