Milieugroeperingen bijten van zich af
Gemeentelijke kulturele raad:
kollektief ontslag
Het grote debat omtrent
de sociale zekerheid
Mare Galle en Vlaamse houding SP-federatie Aalst
Editoriaal
Hoorzitting Vlamoven Denderleeuw
Erpe-Mere
Willy Vernimmen
Europees parlementslid.
Geen twijfel of schijnheiligheid
vrijdag 27 januari 1984
46' jaargang nr. 4
Weekblad van de S.P.
Redaktie - Administratie - Publiciteit:
Houtmarkt 1 9300 AALST Tel.: 053/70 51 51
Postrekeningnr. 000-0952464-21
Maandabonnement: 50 fr. - Jaarabonnement: 600 fr.
Verantwoordelijke uitgever: Willy Vernimmen, Houtmarkt 1, 9300 Aalst.
Heelwat wakkere burgers,
die vrijdagavond in het Kul-
tureel Centrum de hoorzit
ting over de Vlamoven wil
den bijwonen, waren eraan
voor hun moeite. Alleen de
genen die effektief klacht
neergelegd hadden tegen de
beslissing van de Bestendige
Deputatie en een uitnodiging
voor de hoorzitting konden
voorleggen, mochten er na
een minutieuze kontrole in.
Zelfs de pers werd hierbij
geweigerd. Dat alles in
tegenstelling tot vorige hoor
zitting over de Vlamoven
waar zoals het hoort, alle
geïnteresseerden werden
toegelaten.
Dit alles riep bij de ondanks alles
talrijke aanwezigen de nodige vra
gen op. Voordien had OVAM im
mers al beslist de hoorzitting in de
week in Mechelen te laten door
gaan, wat voor vele geïnteresseer
den onmogelijk zou geweest zijn.
Bovendien waren hiervan slechts
vijf mensen op de hoogte gesteld en
was het enkel na krachtig protest
van de Denderleeuwse milieugroe
pen dat de hoorzitting uiteindelijk
in de eigen gemeente kon door
gaan.
Geen klasse Il-stort
Het eigenlijke debat werd geopend
door de vertegenwoordiger van de
Bestendige Deputatie, die de be
slissing nam om aan de firma De
Letter een vergunning voor de ex
ploitatie van een klasse Il-stort te
verlenen als volgt toelichtte:
- de aanvraag betreft een ontgon-
Het ontslag van de gemeen
telijke kulturele raad is «de»
suksesstory van 1983 op ge
meentelijk vlak, althans in
de pers.
Zonder rekening te houden met de
weekbladpers (Voorpost en Ac
tueel besteedden ook aandacht aan
dit ontslag) werd het kollektief ont
slag van het bestuur en de gemeen
telijke kulturele raad breed uitge
smeerd in Het Laatste Nieuws
(19.11). Op 18.11 komt inderdaad
een brief van de gemeentelijke kul
turele raad toe op het gemeentebe
stuur, waarin het kollektief ontslag
van het bestuur van de gemeentelij
ke kulturele raad wordt ter kennis
gebracht aan het college van burge
meester en schepenen.
Een reden voor dit ontslag wordt
niet opgegeven aan het college van
burgemeester en schepenen, wel
echter aan de pers.
Uit de eerder geciteerde persarti
kels komen volgende grieven naar
voor:
er zou een wanverhouding be
staan tussen de gemeentelijke
sportraad en de gemeentelijke
kulturele raad;
gebrek aan morele steun, die
zich o.a. uit in de afwezigheid
van de schepen;
de ontmoetingscentra zijn op
één of andere manier een doorn
in het oog.
Dit ontslag werd door de CVP-
oppositie aangegrepen om tijdens
de gemeenteraad van 13.12.83 over
dit ontslag te interpelleren. De
kranten Het Laatste Nieuws
(15.12) en Het Nieuwsblad (27.12)
besteedden hieraan de nodige aan
dacht.
In antwoord op de interpellatie
weerlegde schepen Van den Steen
de wanverhouding tot de gemeen
telijke kulturele raad - gemeentelij
ke sportraad en de inspraak om
trent de ontmoetingscentra, doch
gaf zijn afwezigheden op da verga
deringen grif toe.
Sommige ontslagnemende be
stuursleden waren het niet eens met
de antwoorden en via Het Nieuws
blad (5.1) en Het Volk (7.1) ver
neem ik hun reaktie's.
In hun antwoord rechtzetting
noemen zij dat vinden zij het
spijtig dat de relatie gemeentelijke
kulturele raad - college van burge
meester en schepenen via brieven
diende te gebeuren. Zij herinneren
aan een onderhoud met de schepen
waarin zij allerlei voorstellen ge
daan hebben. Zij komen nogmaals
terug op de afwezigheden van de
schepen en verwijten hem opnieuw
een overdreven interesse voor de
sportraad.
Daarna beginnen zij met grof te
schieten en te verwijten, verwijzen
bepaalde uitspraken van de sche
pen naar de Benny Hill-show, stel
len dat hij alleen geinteresseerd is
in vergaderingen waar hij het hoge
woord kan voeren en noemen de
bestuursleden van de sportraad
twaalf mensen die zwijgen, mee-
huppelen en show leveren.
Blijkbaar is de verbittering bij som
mige ontslagnemende bestuursle
den groot. Omdat er vanwege de
schepen geen knieval komt, een
gebaar noemen zij dat (Het Volk
7.1), wordt tenslotte naar het laat
ste wapen gegrepen: schelden en
verwijten.
En alhoewel een antwoord op de
aantijgingen waarschijnlijk een we
derwoord zal teweegbrengen het
verhaal schijnt nu al een feuilleton
te zijn moet mij toch één en
ander van de maag (of is het lever
of-hart).
Reaktie van
J. Van den Steen
Vooreerst wens ik een en ander
recht te zetten over de gemeentelij
ke sportraad.
Lees door pag. 5
nen kleiput die volgens het ge
westplan opnieuw opgevuld
moet worden.
- op hydrologisch vlak stellen er
zich bij het opvullen van de put
weinig problemen.
- de milieuhinder, die deze
stortplaats zal meebrengen, is
aanvaardbaar.
Hiertegen brachten de aanwezige
milieuverenigingen en de vertegen
woordigers van de wijkkomitees de
ondertussen genoegzaam bekende
argumenten tegen een klasse II-
stort in. We vatten ze als volgt
samen:
- de geplande stortplaats bevindt
zich in een omgeving in het ge
westplan voorzien als «land
schappelijk waardevol agrarisch
gebied». Het gaat hier inderdaad
om een landelijk kader met wei
landen en akkers, doorsneden
door landbouwwegen.
- de exploitanten van de omlig
gende gronden zullen erge scha
de ondervinden door reuk en
lawaai, ongedierte en grondwa
terverontreiniging, zowel voor
vee als voor gewassen.
- de studie uitgevoerd i.v.m. de
ondoordringbaarheid van de on
dergrond wordt door de boeren
een lachertje genoemd. Zij weten
uit ervaring dat de ondergrond
wel degelijk waterdoorlatend is.
Deze studie werd trouwens uit
gevoerd in opdracht van de firma
De Letter.
Lees door pag. 8
Wie de geschiedenis van de sociale zekerheid even wil ontle
den, zal moeten vaststellen dat ons sociaal zekerheidsstelsel
een enorme rol heeft gespeeld in het leven van de gewone
mens. Vanuit een reeks van vergoedingen werd een systeem
uitgebouwd dat voor ons, Belgen, wellicht één der besten is dat
men in de West-Europese landen kan aantreffen.
Wanneer vandaag «rechts» dit systeem op de meest hypocriete
wijze in vraag gaat stellen, is wellicht het ogenblik aangebro
ken dat wij ons in alle duidelijkheid zouden uitspreken. De
gemeenschappelijke aktie want zowel vakbonden als mutua
liteiten zijn betrokken partij heeft het dan ook noodzakelijk
geacht een reeks opbouwende gesprekken te voeren opdat een
manneken zoals «een Verhofstadt» niet moet denken dat hij ter
zake ongestoord zijn wil van «privatisering» kan opdringen.
De sociale zekerheid is te belangrijk opdat de werkende
bevolking zó maar bereid zou zijn zonder slag of stoot afstand
te doen van een systeem dat zeker zijn nut heeft bewezen.
Met deze vaststelling willen wij echter niet bewijzen dat er geen
hervormingen kunnen doorgaan; dit beweren zou inderdaad
getuigen van een bepaald ingesteld konservatisme. Het is
onnodig te zeggen en te herhalen dat onze samenleving sedert
de oprichting van de sociale zekerheid enorme en grondige
wijzigingen heeft doorstaan. Wat vroeger als prioriteit werd
gesteld, is nu in bepaalde gevallen louter aanvullend. Enkele
jaren geleden sprak de S. P. zich uit over een globaal stelsel van
sociale zekerheid, intussen zijn er echter zoveel welzijnswijzi-
gingen in voege getreden (denken wij aan het gewaarborgd
minimuminkomen, O. C.M.W.-besluiten, enz.) die ook deze
stelling in twijfel brengen.
Vandaag ligt blijkbaar het aksent op «zekerheid» en voor velen
op «vergoedingen» genoeg om eventjes in leven te blijven.
Opvallend dat bij nader onderzoek van talrijke dokumenten
uitgaande van de S.P., de mutualiteit of de vakbond de
standpunten niet zover uit elkaar liggen, zoals wellicht velen
denken. Men zal nochtans de herverdelingseffekten goed
moeten doorlichten vooral in de aanvullende sektor. Het is
bijna zó dat in bepaald stelsel (bv. kinderbijslagen) het
grootste gedeelte van de koek gaat naar diegenen die het
absoluut niet nodig hebben. Dit en nog zoveel andere zaken
moeten een oplossing krijgen. Maar wij willen terzelfdertijd
diegenen waarschuwen die met de verleidende slogan «harmo
nisatie en eenheidspensioen» de massa willen misleiden. Een
heidspensioen is inderdaad nogal een populair begrip en de
meesten denken dan dat zij bijna automatisch méér zullen
ontvangen. Dit is zeker niet de idee van «rechts». Eenheids
pensioen betekent voor «rechts» een minimum dat men kan
aanvullen met private verzekeringen.
De vraag is: Wie is financieel kapitaalkrachtig genoeg om zich
in een dergelijk avontuur te storten?
Verzekeringen zijn ook geen liefdadigheidsinstellingen, verre
van zelfs.
Ook harmonisatie leidt steeds naar een verdere of totale
privatisering. De voorbeelden uit de ons omringende landen
(bv. Nederland) bewijzen het ons voldoende.
Kortom, voor diegenen die nog enig solidariteitsgevoel hebben
wacht een hard gevecht. Hopen wij maar dat wij over genoeg
bondgenoten beschikken om met kans op sukses de rechtse
aanval te keren.
De Gentse socialistische
voorman Achilles MUS-
SCHE was de voorzitter van
het initiatiefcomité dat in
1961 het Manifest van
Vlaamse Socialisten opstelde
(zie Links, 23 december
1961). Het comité bestond
uit o.a. Willy Calewaert,
Marcel Deneckere, Herman
De Geest (nu de voorzitter
van de SP-Groot-Aalst),
Jaap Kruithof, Ernest Man
del, R. Merecy, L. De
Pauw...
Het trok de rode lijn door
van C. Huysmans, die in
1937 de voorzitter was van
-
het Vlaams Socialistisch
Congres, waarop o.a. Au
gust Vermeylen, Julièn Kuy-
pers en Edw. Anseele jr. het
woord voerden.
In 1967 kwam een nieuwe Vlaams
Socialistisch Congres met als ver
slaggevers o.a. A. Vranckx en
Mare Galle, en waar het federalis
tisch standpunt van de SP-federatie
Aalst door Bert Van Hoorick werd
vertolkt en waar ook Craeybeckx
een grote rol speelde. Na dit Con
gres ontstonden de Rode Leeuwen,
die in heel het progressieve Vlaan
deren op geestdrift werd onthaald
(ook en vooral in Aalst) en waar
aan behalve Fr. Gelders, H. Fayat,
P. Vermeylen en Mare Galle, ook
Karei Van Miert en Roger De Wulf
deelnamen.
De hegemonie van de franstalige
socialisten die rechts van de
Rode Leeuwen werd gesitueerd
was gebroken. Ieder kon zich, op
basis van een gemeenschappelijke
socialistische ideologie maar met
eigen ontwerpen en geplande toe
passing, tot zijn eigen gemeenschap
richten. Willy Vernimmen verde
digde trouwens de nieuwe koers op
het kongres te Marcinelle. Mare
Galle kwam in 1977 terug naar zijn
vaderstad, Aalst, waar hij de fakkel
moest overnemen van Bert Van
Hoorick.
Als socialistisch minister spoorde
hij de Oostvlaamse gemeenten er
toe aan naast het dossier van een
gemengde intercommunale ook dat
van een zuivere (dus openbaar ini
tiatief) te leggen. Hij redde een
aantal arbeidsintensieve bedrijven
in Vlaanderen (Gregg, Superia,
Barco, enz.).
Hij richtte twee parastatalen op: de
Openbare Vlaamse Afvalsmaat-
schappij en de Vlaamse Waterzui
veringsmaatschappij. Hij be
schermde zoveel mogelijk onze na
tuur en brengt de Vlaamse Ge
meenten via een goede vondst
de saneringslening weer of bijna
weer tot begrotingsevenwicht wat
de gemeentelijke autonomie weer
in eer herstelt, wat binnenkort nog
zal worden versterkt door zijn In
vesteringsfonds.
Zijn socialistische visie heeft hij
overal opgedrukt, hierbij gesteund
door al zijn collega's en door dui
zenden aanhangers in ons arrondis
sement.
Als voorstander van de sociaal-
democratie, zag hij met spijt hoe
ons land sociaal, financieel en eco
nomisch geen behoorlijke beslissin
gen kon nemen door de voortdu
rende communautaire twisten,
waaruit de extremisten alleen maar
profijt kunnen trekken.
De wetgever van 1962 en '63 (taai-
regeling in bestuurszaken) had en
kele vuurhaarden niet kunnen weg
werken: de zes Vlaamse randge
meenten rond Brussel en de Taal
grensgemeenten.
Jarenlang heeft Vlaanderen moe
ten vechten om voor zijn bevolking
de Belgische wetten ook in het
Nederlands te doen publiceren, om
in gerechtszaken de Vlaamse suk
kelaars in hun eigen taal te laten
behandelen, om eigen onderwijs te
krijgen, eigen diplomaten, enz.
enz. en om voor Vlaamse gemeen
ten te verkrijgen dat de be
stuurstaal het Nederlands zou zijn.
Is het niet normaal dat een volk zijn
eigen, afgebakend grondgebied
heeft?
Is het niet normaal, vooral vanuit
socialistisch oogpunt, dat de be
stuurders van een gemeente de taal
kennen van het gebied en van dege
nen die ze besturen?
De grondwetgever heeft dit gere
geld, de wetgever ook, de Raad van
State sprak duidelijke arresten
hierover uit, maar de burgemeester
van de Vlaamse gemeente Linke
beek kent geen Nederlands, de bur
gemeester van Voeren, wil geen
Nederlands kennen.
Mare Galle heeft de moed gehad
om een wetsvoorstel in te dienen
dat die laatste twistpunten zou
doen verdwijnen. Talrijk zijn de
gelukwensen die hij heeft ontvan
gen. De gewone man volgt even
eens met spanning de moeizame
gang van het wetsvoorstel van onze
minister: het maakt deel uit van
zijn ontvoogding en de rode lijn die
van Vermeylen over Huysmans,
Craeybeckx, Fayat, Gelders, De
neckere, Mussche, Van Hoorick,
Van Miert e.a. loopt, werd weer
doorgetrokken.
Omdat de Vlaamse arbeider zijn
recht vraagt, wordt hij zoals weleer
ook nu nog beschimpt en als hij in
een Waals bedrijft werkt, met
broodroof bedreigd? En dit terwijl
de Vlaamse Socialisten overal de
Socialistische Solidariteit prediken!
Maar zij wensen ook dat die solida
riteit tegenover hen inacht wordt
genomen en dat men hun essentiële
rechten behandeld te worden in
hun eigen taal in hun eigen gebied
niet ontzegt.
Waar ook ter wereld hebben vol
ken recht op een onaantastbaar
grondgebied en moeten zij zich ver
zetten tegen elke vorm van impe
rialisme van welke aard ook.
Omdat Mare Galle ook de traditie
van de links-Vlaamse SP-federatie
Aalst met moed en bekwaamheid,
voortzet, wensen hij hem, als parle
mentsleden en als zijn collega's veel
geluk toe met zijn wetsvoorstel.
In het Parlement heeft hij de CVP-
ers en de PW-ers gedwongen hun
masker af te werpen omdat zij door
de publieke opinie werden afge
keurd. Ook op het sociaal-econo
mische en fiscale vlak zullen zij dit
eerlang moeten want ook op die
gebieden aanvaardt de publieke
opinie geen twijfel of schijnheilig
heid meer. Dat zal ze aantonen bij
de Europese verkiezingen van 17
juni 1984.
Alois VAN DEN BOSSCHE
SP-federaal voorzitter,
Herman DE LOOR
SP- volksvertegen woordiger
Burgemeester van Zottegem,
Paul VAN DER NIEPEN
SP-senator,
Willy VERNIMMEN
Europees parlementslid
'ÉÉtt* -M M
