WEEKBLAD
1 Mei-boodschap
1 Mei 1988een nieuwe lente
1 Mei
1 MEI-OPTOCHTEN
Aalst 10 u.
Geraardsbergen 15 u.
Ninove 17.30 u.
Let op: DENDERLEEUW
29 april 18u.30
35-7
-p toO
I De voorbereiding van het Feest van de Arbeid verloopt
dit jaar in een lange overgangsfaze tussen twee rege
ringen.
Wij bevinden ons op een keerpunt, zowel voor het land
als voor de partij.
Thans dringt stilaan door dat zich twee belangrijke
processen aan het voltrekken zyn: er wordt vorm
gegeven aan een nieuw beleid en aan een ander België.
II Op 13 december '87 heeft de kiezer een punt gezet
achter het harteloze neo-liberale beleid. Met democrati
sche middelen valt deze politiek niet meer verder te
zetten. Ook al behielden christen-democraten en libera
len nog een zeer krappe meerderheid, toch is het inzicht
gegroeid dat het zo niet verder kan.
Wij waren immers al flink op weg naar een zgn. "twee
derden maatschappij", met geschenken voor enkelingen
en inleveringen voor velen. En ondanks dat: nog steeds
6.000 miljard schuld, 430 miljard jaarlijks tekort, een
half miljoen werklozen, stijgende bijdragen en stijgende
belastingsdruk.
Een allerminst aanlokkelijke erfenis voor wie het roer
moet overnemen!
Wie er baat bij had, weert zich vandaag als een duivel in
een wijwatervat om de socialisten op afstand te houden:
de beurs- en financiële kringen, de electriciteitsprodu-
centen, het grote patronaat,...
Wie inziet dat er uit een ander vaatje dient getapt, heeft
vaak nog tijd nodig om het luidop te durven zeggen.
Zoals bij de supertankers duurt het maneuvreren lang,
maar de bocht dient genomen.
Na 13 december is tevens gebleken dat zes jaar ontwij
ken van en treuzelen met de hervorming van de Staat de
problemen alleen maar hebben verscherpt.
Zoveel verloren tijd wordt niet in enkele weken goedge
maakt. Toch is het dèt wat van de nieuwe regering
wordt verwacht. Zoniet is zij opnieuw tot immobilisme
en communautair touwtrekken gedoemd.
Indien we België een kans willen geven, moeten Vlaan
deren en Wallonië snel weten waar zij aan toe zijn en op
welke basis zij mekaar in Brussel nog verder kunnen
ontmoeten.
Het is wellicht niet voor ieder van ons de meest
begeesterende taak, maar het is een noodzaak om ook
andere problemen ten gronde te kunnen aanpakken.
III De S.P. is vier verkiezingen op rjj vooruitgegaan. Waar
zij in '81 nog status-quo bleef, werden achtereenvolgend
de gemeenteraadsverkiezingen van '82, de Europese
verkiezingen van '84, de parlementsverkiezingen van
'85 en '87 een succes.
De S.P. gaat dus duidelijk opnieuw vooruit. Uit onder
zoeken blijkt dat zij haar groeiende aanhang in hoofd
zaak dankt aan nieuwe en jonge kiezers.
Dit is een waarborg voor de toekomst en een vingerwij
zing dat er nog meer in zit.
De komende gemeenteraadsverkiezingen moeten hier
voor de proef op de som leveren.
IV De nieuwe aantrekkingskracht van de S.P. heeft alles te
maken met een nieuwe geloofwaardigheid en rechtlijnig
heid die wy morgen ook in een regering moeten aan
houden.
Dat betekent o.m. dat met socialisten in de regering:
werk de eerste prioriteit moet zijn
er geen sprake kan zyn van verdere afbraak van de
sociale zekerheid
er geen nieuwe kerncentrale (N8) kan bijkomen
de kruisraketten snel buiten moeten en er geen
nieuwe (of gemoderniseerde) kernwapens en geen che
mische wapens kunnen komen
het uitgesloten is voor 70 miijard militaire bestel
lingen te plaatsen op 2 jaar, zoals mede door de grote
"liberale bespaarders" besloten werd
de ontwikkelingssamenwerking naar 0,7% BNP dient
opgedreven volgens een vastgelegd meerjarenplan
er geen TGV buiten de bestaande sporen kan rijden
er belastingverlaging dient te komen voor wie werkt
en voor wie het nodig heeft
de oudste en laagste pensioenen dienen verhoogd
de dagelijkse stempelcontrole dient afgeschaft
de wijziging van de abortuswetgeving een zaak dient
te blijven van het parlement
gewetensbezwaarden aanspraak moeten kunnen ma
ken op een eerlijkere behandeling
de verlenging van de legerdienst dient herzien te
worden
de oudere werklozen op een correcte uitkering kun
nen rekenen
de afbraak van het onderwijs zal worden stopgezet
vrouwen gelijke beroepskansen dienen te krijgen,
o.m. door het opzetten van positieve acties.
Kortom: je moet kunnen herkennen dat de S.P.
het land bestuurt.
mede
VI
Ook in Europa en de wereld dient de ommekeer zich
aan.
De beurscrach van 19 oktober '87 heeft vele ogen
geopend voor de anarchie die de neo-liberale denkbeel
den in de internationale economische en financiële
verhoudingen aangericht hebben.
Europa wordt overrompeld door monopolie-multinatio
nals waarvan de financiële middelen het jaarlijks budget
van verschillende Europese staten reeds overtreffen.
Tegenover deze wildgroei moet snel een Europese poli
tieke en sociale ruimte worden gesteld.
De ervaring met de Generale heeft nogmaals het gebrek
aan vooruitzicht en slagkracht aangetoond van het
Belgisch financieel establishment.
Ondernemen is iets anders dan speculeren en gemakke
lijke (door bankiersvriendelijke regeringen toegewor
pen) winsten opstrijken. De kost van dit Generale-
avontuur zal morgen andermaal aan de Belgische werk
nemer en belastingbetaler worden aangerekend.
De opgefokte en uitzichtloze confrontatie tussen Oost en
West schijnt stilaan plaats te maken voor samenwerking
en ontspanning. Na het INF-verdrag dient dan ook een
belangrijk akkoord tot stand te komen over de strategi
sche wapens.
De S.P. bevestigt haar streven om voor het einde van
deze eeuw de nucleaire bewapening in Europa terug te
dringen tot het grondgebied van die landen die er de
eigenaars van zijn (USSR, Frankrijk, Groot-Brittan-
nië). Dit moet gepaard gaan met een substantiële,
conventionele ontwapening en een wijziging van de
militaire doctrines in een geest van wederzijdse (onder
handelde) veiligheid.
Nooit is de economische, financiële en menselijke kost
van de wapenwedloop zo groot geweest. De sleutel voor
een succesrijke Noord-Zuiddialoog ligt dus in ontwape
ning en ontspanning. Daar ligt ook de weg uit de crisis
en de ruimte voor meer ecologische bekommernissen en
investeringen.
Het democratisch socialisme legt meer dan ooit de
nadruk op de vrijheid van elkeen ten volle zich zelf te
zyn: in het gezin, in zijn omgeving, in ieder samenle
vingsverband. Dit betekent ook mensen bevrijden van
armoede en afdoend beschermen tegen de wisselvallighe
den van het leven.
Dit wil ook zeggen dat elkeen ook werkelijk gebruik
moet kunnen maken van de kansen die een vrije
maatschappij hen biedt. Dit staat haaks op de waarden
die de afgelopen 6 jaar de politieke scène in België (en
een deel van Europa en de wereld) hebben gedomineerd:
verrijking van enkelen ten koste van de verarming van
velen, groeiend egoïsme i.p.v. solidariteit, toenemende
voorrechten voor de happy few en groeiende ongelijk
heid.
Op 1 mei 1988 hebben wij het gevoel dat de klok van het
democratisch socialisme in eigen land, in Europa, in
Oost en West en de wereld, weer luider is gaan klinken
en beter gehoord wordt.
De jaren '90 worden betere jaren.
Karei VAN MIERT
Er is een essentieel verschil
gegroeid tussen "den Eersten
Mei" van vroeger en het 1
Meifeest van nu. Dit verschil
is meer dan een tijdverschijn
sel. Het is immers de funda
mentele betekenig van "den
Eersten Mei" die veranderde.
Vooral bij de betoging voelt
men dit aan.
"Vroeger" kwam het volk op
straat, bezield met een dubbele
motivatie:
- én om te eisen: een menswaardig
bestaan, eerbied voor en even
waardigheid van iedere mens,
anti-kapitalistische structuurher
vormingen, onderwijs en cultuur
voor eenieder, "nooit geen oor
log meer";
- én in het vaste geloof in de onaf
wendbare totstandkoming van
het socialisme.
"Nu"? Waarvoor betogen we nu?
We eisen geen anti-kapitalistische
structuurhervormingen meer, wij
aanvaarden de ongelijkheid tussen
de gewone mens en de kapitalisten
die de economie in handen hebben
en de échte macht bezitten. De
gebeurtenissen rond de Generale
illustreren de grootte van de enor
me fortuinen van de kleine groep
van kapitalisten. In onze betogin
gen vindt men de ordewoorden
zoals "Nationalisatie van de Ban
ken en de Electriciteitssektor" niet
meer terug.
Wij hebben de arbeider niet uit zijn
ondergeschiktheid ten overstaan
van zijn patroon gehaald en hem
aldus de echte arbeidsvreugde niet
bezorgd. Onze eisen over het in
openbaar beheer brengen van de
sleutelsektoren zijn verdwenen. En
het "recht op arbeid" hebben we
vervangen door het brugpensioen
of het brugrustpensioen, dit om te
helpen de hoge werkloosheid
kunstmatig te bestrijden.
En daarom, om al deze dingen die
verloren gingen, zijn onze 1 Mei
betogingen niet meer zoals vroeger,
1 mei 1988, feest van de arbeid, dag waarop de arbeidersbewe
ging veroveringen, maar ook noodzakelijke maatschappelijke
vernieuwingen in het algemeen en werknemerseisen in het
bijzonder in het daglicht stelt.
Ik wil over dit alles geen open deuren instampen. De
socialistische eisen en programmapunten terzake zijn bekend.
Wel is er in de socialistische beweging bezinning nodig over
hoe en op welke wijze de crisis moet worden aangepakt en
vooral zijn rechtstreekse nevenverschijnselen. Op 13.12.1987
was de vooruitgang van het Vlaams Blok verontrustend,
vandaag is het resultaat van Jean-Marie Le Pen bij de eerste
ronde van de Franse presidentsverkiezingen hoogst angstaan
jagend.
Het is tengevolge het gebrek aan oplossingen van de meeste
problemen zoals werkloosheid en armoede, dat de slachtoffers
van deze, geen vertrouwen meer stellen in de democratisch
verkozen instanties en dus afglijden naar of op sleeptouw
genomen worden door ultra-rechtse elementen als Dillen en Le
Pen.
De regering Martens-Verhofstadt en Chirac hebben dit in de
hand gewerkt, omdat zij een maatschappij organiseerden
gestoeld op het recht van de sterkste, waar alle handelingen
slechts gericht zijn op vergaring van winst en dus kapitaal en
de werklozen - "profiteurs" zoals men ze noemt - uit de boot
en in het water moeten: t.t.z. solidariteit vervangen door
liefdadigheid en dus leven aan de rand van de maatschappij.
Deze slachtoffers van de crisis (toch nog altijd van een
nochtans kapitalistische maatschappij), worden dan protest
stemmers, omdat zij elke hoop op een normaal democratisch
functionerende maatschappij verloren hebben. Proteststem
mers, die door toedoen van een Le Pen, zich van vijand
vergissen: het kapitalistisch systeem, het allesoverheersende
winstbejag wordt niet verantwoordelijk gesteld, maar de
weerloze "vreemde" arbeider, de zogenaamde "jobafnemer"
en "profiteur van de kinderbijslag".
Tegen deze rechtse en racistische stroming moeten wij ons
afzetten, ook en vooral bij onze arbeiders.
Wij kunnen dit door thans een regering te vormen op basis van
een programma dat aanleunt bij de werknemers en de tewerk
stelling en de solidariteit prioritair te stellen. Tevens moeten wij
de democratie verstevigen, de rechtse tendenzen en totalitaire
krachten tegengaan, politie, rijkswacht, leger en gerecht demo
cratiseren en voor het algemeen belang inschakelen.
Want ook dat is duidelijk: niet de arbeiders, maar de
zogenaamde "voorbeeldige burgers", die de gewone man de
les spellen over het belang van de staat en de gemeenschap,
zijn de profiteurs achter de schermen. Zij schakelen daarbij
deze officiële instanties in om niet alleen hun verworven
(voor)rechten te bestendigen maar erger nog: een wereldje vol
geld, macht, corruptie, afpersing, chantage, kortom een soort
van maffia in stand te houden.
Op deze 1 mei 1988 moeten wij dus niet de hemel op aarde
beloven, maar essentiële democratische principes veilig stellen:
- een regering die tewerkstelling en solidariteit als prioriteiten
stelt en dus een alternatief biedt voor de rechtse smaakma
kers;
- een parlementaire meerderheid, waarvan de socialisten de
motor zijn, die dringend werk maakt van democratische en
rechtvaardig handelende politie- en veiligheidsdiensten.
WIJ WETEN DUS WAARVOOR WIJ STRIJDEN.
Daarvoor alleen al dienen wij een nieuwe, rechtse regering met
soortgenoten als Gol te verhinderen en maken wij op 9 okto
ber a.s. ook werk van gemeentebesturen met socialistische
verkozenen, om vanaf de basis democratische gemeen
schappen te vormen.
Jacques TIMMERMANS
V olksvertegenwoordiger
is er niet meer dat entoesiasme, die
strijdvaardigheid, dat rotsvaste ge
loof in de rode dageraad.
Wanneer de ideologische motivatie
verzwakt ontstaat het krakeel. De
tegenstellingen tussen de Vlaamse
en de Waalse socialisten inzake
communautaire kwesties in veband
met kernenergie en inzake ontwa
pening zijn daarvan voorbeelden.
Ideologische verzwakking betekent
voor de beweging minder militante
inzet, minder geloofwaardigheid,
minder geloof in - en zelfs minder
kennis van - onze socialistische
Vervolg laatste blz.
"Den Eersten Mei" vroeger en nu
mirmmi
wMtwwwwowwaiWi
Kattostraat
MLS
