mmmmmB
LtnaamawfiWKMmtiiMtMAmMimMtaiM
MjMMiimiaëSBPijiKWWB
AANVULLING
In een oud persknipsel, waarin een in
terview met Pierre Semay (de groot
vader van Fifie) verwerkt was, vonden
we volgende ophelderingen
Pierre Semay huwde Emma Vermeulen
en kwam zo in het circus van zijn
schoonvader terecht (1888). Tien jaar
later verliet hij het circus om voor
eigen rekening te beginnen. Hij was
'n duiveltje-doe-al equilibrist op stoe
len, paardendresseur en clown.
De menagerie bestond uit 1 ezel en
1 paard.
Dergelijk klein circus kon zich uiteraard
geen orkest permitteren en moest het
met een orgeltje stellen.
In 1911 verloor Pierre Semay zijn cir
cus. Na Wereldooilog 1 startte hij op
nieuw en ditmaal met meer sukses
elk jaar werd zijn circus groter en
grootser.
Toch is pijn slechts een herinnering, vaag
en doordrenkt met wat zal zijn.
Hij at nie meer, hij sliep nie meer,
was vel over been.
Er was eigenlijk niet veel meer.
En toch wou dat scharminkel niet sterven.
Deed ie wel, hoorop de langen duur.
Wat verwacht je eigenlijk
Maar het was net alsof ie aldoor maar zei, zo met zijn hoofd
heen en weer slaand, machteloos
„Ik wil nie sterven, ik wil nie sterven I", kermend bijna.
Maar naarmate het einde naderde, zat er al meer melodie in.
Ik wil nie sterven
Ik wil nie sterven
Daarna werd het een protestsong
IK WIL NIE STERVEN
IK WIL NIE STERVEN
Tot het op den duur
eigenlijk grappig, hoor
erg vrolijk en losbandig werd.
Zo van IK WIL NIE STERVEN IK WILLE NIE STERVEN
Dat deed ie toch, hé. Maar als je zo naar dat gezicht keek
Hij was toch eigenlijk niet gestorven, hé
Bijna alle familieleden zaten in de cir
cusbranche. Walthèr Semay had een
beroemd bokkennummer.
prachtig waren als nu. Toen traden ze
tijdens de winterperiode ook op, in t
circus van Parijs. Als ge daar zo met
een bende toekwam, met trapezisten
en al, dat gaf nogal op.
V.O. Wat is het verschil tussen het
circus vroeger en nu
F. Semay Het kost veel meer dan
vroeger de artiesten worden ook veel
betaald. Wat zij op één optreden heb
ben, daar moet een arbeider een
maand en half voor werken. Ze zijn
ook veel geperfectioneerder in Spanje
is er nu een speciale school. Ze leren
daar dingen die ge vroeger nergens zag.
De circussen moesten vroeger niet ge
subsidieerd worden er was nog geen
TV. Die heeft veel kapot gemaakt. Er
waren veel circussen toen.
En alle jaren gaan er vantussen. Neem
nu circus Jhony, van Aalst hier.
Die kunnen het nog net uithouden
omdat het allemaal eigen volk is, ze
eten daar aan één grote tafel, getrouw
de kinderen en andere, en de moeder
houdt alles nog 't meest bijeen.
V.O. Hoe is het opgehouden
F. Semay Schatrijk, dat mag ik wel
zeggen. Mijn grootouders hadden geen
nakomelingen... Ze wisten met 't geld
gene weg. Voor wie en waarvoor ver
der doen En de slechten tijd kwam,
de tv. Alles werd verkocht. De bache
aan iemand, een wagen daar en één
ginder. Forains kochten alles op.
V.O. Een anekdote
F. Semay Toen grootvader 50 jaar
directeur was, werd hij in Aalst gehul
digd. Een groot feest in het circus met
de schepenen, en bloemen, bloemen...
Er was een receptie op het stadhuis, en
een feestmaal in de tent, in de piste,
met al de kinderen en kleinkinderen,
en die schepenen. Het was plezierig.
De mensen hielden wreed van het cir
cus. Een trapeziste had een gebroken
bekken, en ons Carmen en ik wilden
inspringen, maar we mochten niet van
vader. Hij was erg streng. En hij was
een burger. Overal een ander lief enzo,
dat mocht niet. We zouden het graag
gedaan hebben. Ik zou liever in de
trapéze hangen dan hier achter mijn
.toog.
Hoeveel ben ik verloren, hoeveel blijft er over
Een lege holte, een warme gloed met die angst binnenin, ver
geet me niet
Ik hoop dat alles goed geweest is en als er dan niet veel mag
overblijven, laat het dan mijn liefde zijn.
Liefde die ik niet kon binden,
die ik niet kan plakken
op een gezicht.
Liefde die zal blijven zwerven
in die droom
Een droom waarin iedereen
zichzelf kan terugvinden.
Hopelijk kan iedereen er zijn plaats in vinden
Maar HIER hoop ik eens jou te vinden.
Daar lag ie te kronkelen in zijn bed.
Verwrongen gezicht, handen die zichzelf vastpakten,
voeten wrijvend over elkaar.
Tenen rekkend van frustratie.
Lichaam sluitend en openend, voeten stampend uit onmacht
tegen de rand van het bed, dat te klein was
Stampend tegen de mensen, tegen de tijd, tegen alles en tegen
zichzelf.
Tenslotte roldde hij wringend en trekkend op tot een bal,
steeds kleiner en kleiner wordend
Een balletje dat roldde
van het bed de trap af, huis uit,
straat op -doelbewust-
auto's en mensen ontwijkend, in de goot roldde.
Nog lager in de riool terecht kwam.
Vrolijk op en neer dreef op het vieze water van de rivier.
In zee terecht kwam en daar nog wat lag te drijven
Alles was rustig. De zee was kalm en het zonnetje schitterde
op de kabbelende golfjes van het zoute water.
De deining overheerste alles
verdoofde alles
Het was goed zo.
Het getij keert immer weer.
Jij was een hemels vagevuur
een spel van lange duur.
Zal ik nu maar in de mist opgaan of zal mijn ring eeuwig
branden in de nevels en flarden van mijn geest.
Schud alles goed door elkaar.
Wat blijft over
Grove korrel, zachte korrel
of alleen maar stof dat je gewoon van je kleren afklopt.
