mom
r
VRIENDELIJKE CAFEDAZEN...VRIENDELIJKE POLITIE
A.C.W
NOCH
NOCH
VI5
IN DE C.V.P
Iwiwwwi
éittü£kit&.
mBaMmmitmHamKKmmm
- VIES OILSJT - VIES OILSJT - VIES OILSJT
;^^E^^ILSJ^^^/IE^^ILSJT^^/^EI^^ILSJ^-^V2ES_0UJ>Tr_j-_V|ESJ^LSiJT - VIES OILSJT - VIES OILSJT - VIES OILSJT
„Een Marokkaanse gastarbeider vertelt...
21 januari 1978. Ik herinner het mij nog
allemaal zeer goed, net alsof het pas
gisteren gebeurd is.
Ik kwam van Brussel, waar ik enkele
vrienden had bezocht. In Aalst verliet ik
de autosnelweg en bereikte de Gentse
steenweg.
Het moet zowat 21.30 u. geweest zijn.
Daar was nog een café open. Ik besloot
een pintje te gaan pakken. De herber
gierster weigerde mij te bestellen. Ze
zei „het is hier verboden voor jou Ik
merkte op dat ik nergens een verbods
plakkaatje „défendu aux étrangers" had
gezien, noch op de venster, noch op de
deur. Ik drong aan en zei „Mevrouw,
geef me een pint, ik zal ze leegdringen
en zo vlug mogelijk je inrichting verla
ten...".
Een Belgische heer, die aan de tapkast
naast me stond, nam het voor mij op en
zei „Madame, geef die man een pint
voor mijn rekening". Zeer tegen haar zin
gaf ze mij na heel wat over en weer ge
praat toch een glas bier. Ze was echter
uit haar humeur en ging in de keuken
haar man halen om de situatie op te kla
ren.
De cafébaas stapte prompt naar de Bel
gische heer toe en legde hem met een
onverwachte karaté-greep tegen de
grond. Net als in een gangsterfilm. Dat
deed me pijn. De man had mij in een
hachelijke positie geholpen. Hij was zo
vriendelijk geweest mij een pintje aan te
bieden. Toen de uitbater hem een trap
in het gezicht wou geven, ben ik tussen
beide gekomen om dit te verhinderen.
Na een korte heftige woordenwisseling
in het Nederlands was het incident blijk
baar gesloten. Ik ging terug op mijn bar
kruk zitten.
De uitbater kwam bij mij om zich te
verontschuldigen en bood mij een pintje
aan. Op mijn beurt betaalde ik een glas
aan de patroon.
De Belgische heer, die het voor mij had
opgenomen, ze me „Jongen, blijf hier
niet. Kom we gaan samen weg. Je kan
bij mij thuis nog een pintje drinken. Ik
heb ook een café". Ik zei „Nog even
geduld tot mijn glas leeg is, dan stap ik
het af". Hij maakte echter dat hij weg
kwam. Een paar minuten nadien kwam
de politie binnen om mij mee te nemen.
Blijkbaar had de vrouw die alleen in de
keuken was achtergebleven, telefonisch
de politie opgeroepen.
De agenten vroegen mijn identiteitskaart
en wilden mij meenemen naar het com
missariaat. Ik zei „en wat met mijn wa
gen Ik zal jullie volgen tot op het com
missariaat. Het is toch onmogelijk om te
ontsnappen, jullie hebben mijn identi
teitskaart, ofwel brengen jullie mij na de
ondervraging terug tot aan mijn wagen".
Ze antwoordden niet. Ze namen mij
mee naar het commissariaat waar ik zelf
in het arabisch mijn verhaal neerschreef.
Daarna zeiden ze „Je kunt vertrek
ken „Hoe Te voet Daarnet heb ik
gevraagd mij terug naar mijn wagen te
brengen. Ik heb toch voorgesteld met de
wagen naar hier te komen Maar kom,
bel dan tenminste een taxi op". Toen
antwoordde de politieofficier „Va vers
Ie Maroc" (Hoepel op naar Marokko). Ik
werd kwaad en zei „Je hebt niet het
recht dergelijke opmerkingen te maken.
Dit zijn jouw zaken niet. Doe een taxi
komen ofwel voer je me naar mijn wa
gen. Het is niet om te voet te gaan dat ik
een wagen heb gekocht". Ik weigerde
het politiebureel te verlaten. Toen
stormden de vier politiemannen samen
op mij af om mij te slaan. Ze brachten
mij naar de kelder en duwden mij in het
cachot. Het was er koud en vochtig. On
geveer rond drie uur in de morgen werd
de koude onhoudbaar. Ik begon op de
deur te bonken. Er kwam een ander
agent. Hij liet me buiten en zei „Je
kunt vertrekken".
Nogmaals herhaalde ik mijn eis „Je
kunt mij naar de wagen brengen of een
taxi bellen". Hij herhaalde hetzelfde als
zijn collega's „Hoepel op naar Marok
ko". Ik dacht een ogenblik na en wist
dat wanneer ik nogmaals tegensputterde,
ik weer in de kelder zou belanden. Ten
slotte heb ik dan maar mijn identiteits
papieren van het bureel genomen en ben
te voet naar de Gentsesteenweg terugge
keerd".
Vervolg van deze story in het gerechts
hof te Dendermonde, waar deze Marok
kaan zich moet verantwoorden voor het
uiten van bedreigingen zo luidt immers
de beschuldiging van de gastvrije café
uitbaters.
SODIGA,
Sociale Dienst Gastarbeiders
Gheeraerdtslaan 6, 9300 Aalst
Bij elke verkiezing wordt door het
ACW verkondigd dat voor de rea
lisatie van hun programma vertrou
wen in de CVP wenselijk is. Wat
komt daar in Aalst van terecht
Het ACV ijvert om zo vlug moge
lijk tot eigen bijeenkomsten te
komen.
DE MIDDENSTAND
VRIJE BEROEPEN
DOMINEREN
We schreven er reeds over in één
van de vorige nummers. Vanaf sep
tember zouden de ACW-mandata-
rissen van de CVP afzonderlijke sa
menkomsten hebben om stand
punten in te nemen. Tot nu toe
wordt binnen de CVP-fraktie voor
al de plak gezwaaid door Willems
en Bogaert wier tussenkomsten
meestal niet getuigen van een gro
te schranderheid.
Theoretisch zijn Raymond Uyter-
sprot, Floris de Winter, Remy Van
Varenberg, Van Der Biest en Kris
Borms de ACW-mandatarissen.
We willen ons hier niet uitspreken
over wie al dan niet ACW-ers zijn
en wie deze organisatie alleen ge
bruiken als springplank voor poli
tieke ambities. Feit is dat er van
deze groep, in blok, weinig uitgaat.
Het blijft bij individuele, soms
kernachtige, interpellaties, die ech
ter nooit ten gronde uitgepraat
worden.
Tot nu toe zijn de kiezers die hun
vertrouwen in de ACW-groep stel
len, dus lekker in de kou blijven
staan.
GEBREK AAN SCHOLING
EN INZICHT
SS
De meeste ACW-mandatarissen ge
tuigen bij hun zeldzame interpel
laties op de gemeenteraad, niet
van een enorm inzicht in de arbei
ders- en ekonomische vraagstuk
ken. In ACV-kringen hoort men
daar wel eens over klagen. De
kommunikatie loopt mank.
De ACW-mandatarissen manifeste
ren zich te weinig als groep en
hebben te weinig kontakt met de
achterban en de problematieken
die daar aangevoeld en geformu
leerd worden.
Een bijkomend probleem is alweer^
het partijpolitieke en werknemers-
belang. Ook hier ontstaan wrij-
vingen tussen VU, CVP en ACW.
KEN UW STAD
Dichtbij de Zeebergbrug prijkt deze typische art-decogevel
TOCH HOOPGEVENDE
VOORUITZICHTEN
Een nood die het ACW wellicht
sterker aanvoelt dan het kiezers
publiek dat tussen twee stembeur-
ten in toch weinig op de hoogte
is van het politiek gebeuren. En
dit kan je de mensen niet altijd
kwalijk nemen, dat zij zich in die
warboel van afspraken, overloperij,
demagogie en andere minder leuke
woorden niet thuisvoelen.
HET SCHOENTJE NIJPT
OOK BIJ DE B.S.P.
De B.S.P. als zogenaamde socia
listische partij zit met een gelijk
aardig probleem. Binnen het stads
bestuur komen zij armtierig aan
bod.
We pogen tegen volgend nummer
bij hen eens ons licht op te steken.
