S/7 y,
d
w
e
szin
WIE DE VREDE WIL DIENEN...
ZALIGE HOOGDAG
Rode Kombientjes
Drie en dertigste Jaargang
Zondag 16 oogst 1959
AAN AL ONZE LEZERS
BANT DE HAAT UIT HET HART
Drukker - Uitgever
Paul LUYSTERMAN - JACOBS
Koepoortstraat 10 NINOVE
Telefoon 327. 27 Postcheckrek. 4786.85
Met enige verbazing, hebben wij allen vóór
een paar weken langs de dagbladen kennis genomen
van net feit dat twee beruchte misdadigers, lang
voor zij in de gevangenis hun straf hadden uitge
zeten, door het Belgisch gerecht in vrijheid werden
gesteld. Onnodig te zeggen dat het hier betreft
doktoor-milraillette Kinchard en Eugenio Messina.
Wie herinnert zich niet Rinchard. de be
ruchte «verzetsman» uit Eigenbrakel. wiens proces
in 1951-52 voor het Brabants Assisenhof wellicht
het meest ophefmakende was sinds tientallen jaren
in de geschiedenis van 'het Belgisch gerecht De
juryleden bevonden deze dokter-gangster schuldig
aan valsheid in geschriften, moordaanslag en moord.
Weerzinwekkende misdaden kwamen aan het licht
zo o.m. de moord, een maand na de bevrijding, op
een journalist, trouw vaderlander en rechtschapen
man, die evenwel gedreigd had over Rinchard's han
delwijze tijdens de bezetting een en ander te pu
bliceren. Hij heeft zijn dreiging nooit ten uitvoer
kunnen brengen Rinchard's bende kogelde hem
tijdig neer Zo had Rinchard zich ook te verant
woorden voor de moordaanslag op Dr Patte. zijn
konkurrent dus, die hij eerst uit zijn huis had
gelokt «naar een zwaar zieke»...
Nog frisser in het geheugen ligt het geval
van Eugenio Messina, de spil van een uitgebreide
handel in blanke slavinnen, die in 1955 aan onze
kust werd aangehouden. Het heerschap, dat zelfs
ter sprake kwam in een parlementaire vraag, ge
licht tot de Britse Minister van Justitie.
Messina werd over de grens gezet hij boette
2 jaar uit van de 6 jaar en 5 maand, tot dewelke
hij was veroordeeld.
Rinchard «kreeg» eerst levenslang, wat daar
na werd omgezet tot 20 jaar. Thans, 10 1/2 jaar na
zijn arrestatie werd hij in vrijheid gesteld.
Uit al wat voorafgaat hale men nu niet de
gevolgtrekking dat wij hier de haat willen pre
diken. Integendeel Wanneer bevoegde instanties
tot de bevinding zijn gekomen dat een mens als
Rinchard opnieuw in de maatschappij kan worden
opgenomen en hem vrij laten, dan kan zich ieder
«mens van goeden wille» daarover slechts verheu
gen.
Neen. niet uit haat doch om een heel andere
reden schreven wij deze regels en menige lezer zal
reeds hebben geraden welke die reden is een aan
klacht tegen ons gerecht om de tekortkoming
tegenover de tientallen, die niet, zoals
Rinchard en Messina, een gevaar betekenden voor
hun medemensen, hun streek en hun land.
Want vijftien jaar na de bevrijding van het
Belgisch grondgebied die voor alle landgenoten vrij
heid. hoop tn vrede had kunnen en moeten brengen,
lijden duizenden medeburgers nog steeds onder de
gevolgen van een repressie die op een meedogen
loze wijze plaats greep. Gedurende het verloop der
jaren, streng beoordeeld en veroordeeld door hoog
staande personaliteiten uit alle politieke partijen en
van diverse levensbeschouwing, blijft dit pijnlijk
probleem voortkankeren in ons maatschappelijk le
ven en onthoudt net wederrechterlijk elementaire
rechten aan tienduizenden landgenoten.
Waar landen als Frankrijk, het Groot Hertog
dom Luxemburg, Nederland, de Sovjet-Unie, Joego
slavië en Italië reeds geruime tijd amnestiewetten
hebben uitgevaardigd, bleken bepaalde machtsheb
bers en «machten» in ons land niet wijs en humaan
genoeg om een werkelijke «nationale verzoening»
onder alle burgers na te streven.
Nochtans kan alleen «Amnestie» de repressie
ongedaan maken en de schande herstellen waafmee
België zich belaadde, door zich de meest hardvoch
tige rechter te betonen tegenover deze burgers wier
misdrijven van zuiver politieke aard waren. Ver
grijpen. die doorheen heel de geschiedenis van <V
mensheid steeds vrij spoedig werden geamnestiëerd:
dit wil zeggen vergeten en vergeven.
Zoveel werd er door regeerders allerhande
beloofd, gepraat en geschreven over de uiteindelijke
oplossing van het repressieprobleem, de daden ble
ven echter doorgaans achterwege of waren van dien
aard dat ze slechts weinig konden bijdragen voor
i en gezonde en rechtvaardige oplossing.
En nochtans, die oplossing dringt zich op
wat waar is voor Rinchard en Messina moet ook
eens werkelijkheid worden voor al diegenen, die
niet moordden noch aanslagen pleegden, die geen
mens verklikten noch zich verrijkten ten koste van
het bloed van hun medemensen, voor al diegenen,
die alleen het slachtoffer werden van een politieke
dwaling, of die heel eenvoudig idealist wraren of
streden aan het Oostfront tegen waarom het
ontkennen ons aller gemeenschappelijke vijand
van morgen...
Die oplossing dringt zich op, want ons aller
vergevingsgezindheid is véél groter dan de dwaze,
blinde haat van enkelen. En ten andere
WIE DE VREDE WIL DIENEN,
Een drie weken geleden brak er te Moskou
een groot schandaal uit. De Kommissaris der Mi-
licie B. Grichine beschuldigde de Directeur
van het best gereputeerde restaurant «Aragavi».
Kameraad Stavadze ervan het drinkgeld- of pour-
boire systeem opnieuw in zwang te hebben gebracht.
Een schandalig schandaal in het land van het puur
(Vervolg op blz. 2)
Prijs per Nummer 2 F.
Prijs voor Jaarabonnement85 F.
VERSCHIJNT ELKE ZATERDAG
Wat een geluk dat we veertien dagen vrijaf
hebben en meteen tijd om onze geschokte zenuwen
te laten tot bedaren komen.
De laatste weken of liever de laatste maan
den. heeft de bandieterij hoogtij gevierd.
Het groot publiek stond en staat simpatiek
tegenover de bandieten. Zij die iets weten zwijgen
als vermoord. Als voorwendsel wordt aangegeven
«de bandieten worden niet gestraft dat het de moei
te loont, en als ze terugkomen sta ik in de beet.
Het publiek heeft altijd plezier gehad als de
gendarm slaag kreeg. Getuige daarvan de volks
litteratuur de eeuwen door.
De oi uanisatie van de moderne samenleving
heeft een school opgericht voor de bandieterij.
Vroeger was de bandiet een ongeletterde, on
beschaafde boerenkinkel, stalknecht op een of an
dere hoeve, en daai hij noch lezen no.-h schrijven
kon was de misdaad altijd ondertekend en de politie
moest de schuldige maar uit zijn bed halen.
Nu zijn de bandieten geleerd zij werken
met handschoenen aan ze hebben iedere slag die
ze slaan maanden lang voorbereid en bestudeerd
om niet geknipt te worden. De politie tast in het
duistere terwijl de reporters der dagbladen er al
tijd bij zijn om de bandiet op de hoogte te houden
van de stand van zaken. De politie zelf speelt in
de kaart van de bandiet. Als zij er een te pakken
krijgt, wordt het groot publiek de bandiet incluis
op de hoogte gebracht van de fijne kneep van
de politie.
En het is in alle landen hetzelfde.
Hoelang is het geleden dat in Engeland een
«gentleman» een politieman neerschoot. Hij werd
aangehouden en beweerde dat hij van de collega's
van de vermoorde een pak slaag had gekregen. Er
is beroering geweest tot in het parlement en de
minister van Justitie heeft moeten fijn garen spin
nen om er zijn bijltje niet bij neer te leggen.
In Frankrijk bestaat de doodstraf nog. Zij
heeft haar leven te danken gehad aan de «esprit
francais» van een volksvertegenwoordiger die bij
de stemming neen zei er bij voegende «que mes
sieurs les assassins commer^cent».
Dat één woord heeft veel bandieten het leven
gekost, maar het heeft nog veel meer deftige bur
gers het leven gered. Maar dit laatste is zonder
belang.
Om de pluim op de hoed te steken heeft de
minister van Justitie, op grond van de wet Lejeune.
Dr Rinchard in vrijheid gesteld. De weerstand
is niet in verzet gekomen en de minister is niet
moeten aftieden.
Nochtans Rinchard was de eerste de beste
niet. Hij ging er met de grove borstel door. Ik ken
hem niet. Was hij een ruwe ziel of was hij een
vurig idealist een patriot van eerste gehalte die
zijn verontwaardiging geen meester kon Mysterie
voor mij.
(Lm verder op blz. 2)
^'aams
Onder
de Antenne
