u'Qams en
Onder
De Eozenkransfilm
komt naar Ninove
de Antenne
Drie en dertigste Jaargang
Zondag 18 oktober 1959
Paul LUYSTERMAN - JACOBS
Prijs per Nummer2 F.
Prijs voor Jaarabonnement: 85 F.
VERSCHIJNT ELKE ZATERDAG
WACHTDIENST APOTEKERS
DEZE WEEK
Mevrouw Van De Mosselaere
Stationsstraat
op dinsdag 27 oktober
en woensdag 28 oktober a.s.
te 7.30 uur
in de zaal "NOVA„
Reeks
„DE GLORIEUZE MYSTERIES"
Drukker - Uitgever
Koepoortstraat 10 NINOVE
Ft lef oen 327. 27 Postcheckrek. 4786.85
Het toeval dat een zo grote rol in ons
leven speelt bracht ons onlangs in het bezit van
een oud-Denderkloknummer, uitgave 10 april 1932.
Ge ziet» nu precies van gisteren niet.
In zijn Hoekje van de Reporter bekloeg
onze voorganger er zich toen al over dat de reklame
een allesomgrijpende vorm had aangenomen en
dat de schoonste fles daarom niet het beste vocht
inhield» of de gouageringde sigaar daarom de bes
te was.
Onze kollega, intussen ook al ouder geworden,
zal met ons akkoord gaan als we zeggen dat in dit
opzicht de stoutste verwachtingen overtroffen wer
den en dat reklame als dusdanig bedoeld tot
een grootscheepse opsnijderij veranderd is. Want
de aanleiding tot dit artikel, lieve lezers, was een
opschrift dat we onlangs zagen ergens op een bui
tendorp diep in de Vlaanderen opschrift, dat ons
eerst eens hartgrondig deed vloeken, daarna een
glimlach op onze lippen toverde en ons ten slotte
in een uitbundig gelach deed uitbarsten. Gelach
om zo veel stommiteit in een zo stom boerendorp.
Dat opschrift dan was te lezen op het venster, par
don de vitrine van een lood- en zinkbewerker
achter hetwelk te zien lagen koperen en nikkelen
kranen, rubberslangen, een wit gelakte wastafel,
een badkuip en alle andere soorten dingen die
behoren tot het modern huiselijk komfort, tot een
soort gummi-opstoppingsklok toe, genre lek-stok,
en waarvoor geen nadere omschrijving vereist
wordt. We weten niet hoe gezegde Jef, loodgieter
van beroep, op de gedachte kwam die naam van
zijn Amerikaanse stielgenoten op zijn voorruit te
schilderen, toch willen we er iets op verwedden
dat de brave man die woorden hier of daar in de
stad heeft ontdekt, vond dat ze goed stonden en al
ze op zijn gevel te schilderen er zijn eigen onbe
nulligheid onder begroef.
En hoe kan het ook anders
Worden we, in onze tijd, niet overstroomd
met allerlei soorten gekke namen en dingen
Sinds het betaald verlof en de auto onze
mensen zo gemakkelijk naar het buitenland bren
gen, worden we overstroomd onder een vloed van
dwaze, opgeschroefde benamingen voor de meest
onnozele dingen. Zagen we onlangs niet op een
frit'kot A la frite dorée In de gouden frit...
Wie regelmatig stad en dorp van ons Vlaamse land
afreist, zijn ogen de kost wil geven en daarbij zin
heeft voor humor, kan de schoonste bloemlezing
van dwaasheden verzamelen die ooit onder deze
hemel gebloeid heeft. Zagen we zelf niet onlangs
in een dorp onzer eigen Denderstreek een onoog-
lijk cafeetje met Cafe Guido Gezelle... In dit land
van schuimende bierpotten zijn de vroegere her
bergen en deftige staminees sinds lang verdwenen
om plaats te maken voor cafés Salon Napoléon,
New-York, Hutsepot, La Jungle of de Lustige We
duwe...
In dit opzicht schoot Brussel natuurlijk weer
de hoofdvogel want een doodgewone pintentapperij
is er een pompeuze Brasserie de la Zwanze gewor
den. Sla een adres- of telefoonboek open en ge
vindt op elke bladzijde verschillende oorzaken tot
plezier.
Het geval is ons bekend van een handelaar
in veevoeders, ver van hier, die zaken drijft onder
de benaming van Laboratoires Sucriers Agricoles
(in het meervoud a.u.b.) en wiens bedrijvigheid
er in bestaat in een bouwvallige barak gekapt stro
met suiker te vermengen, als paardevoer...
De moderne reklame in al haar kleuren en
geuren beschrijven zou ons te ver brengen en deze
gazet zou er niet voor volstaan. Wat we dan eigen
lijk met dit opstel bedoelden Och... ten eerste,
om eens over iets anders te schrijven dan politiek.
Ten tweede, omdat, als ge ai die dingen eens nauw
keuriger gaat bekijken en het zeer dun laagje vernis
er afhaalt, daaronder veelal niets anders te vinden
is dan het grofste boerenbedrog. We mogen gerust
zeggen dat de moderne mens er behoefte aan heeft
zand in de ogen gestrooid te krijgen en er werkelijk
naar hunkert beet genomen te worden, als het maar
gebeurd ondei een vreemd-klinkende, liefst onbe
grijpelijke naam. En ten derde, dat niemand zich
over zijn werk hoeft te schamen. Een deftig werk
man aan de reinigingsdiensten is ons meer waard
dan de opsnijder die zich zelf agent sanitaire com
munal noemt. Wie op behoorlijke en deskundige
wijze zijn ambt, stiel of vak uitoefent kan gerust
zijn eigen, goede naam gebruiken, niemand zal hem
dat ten kwade duiden, wel integendeel. Noemen
wij ons zelve journalist omdat we hier af en toe
aan onze lezer eens... de waarheid zeggen
Ik word het beu van naar de televisie te
kijken. Poen ik er mede begon was ik verwonderd
dat er zoveel vooraanstaande personaliteiten bijeen
te krijgen waren en dat er zoveel bij waren die ik
nog nooit gezien had, waarover ik nog nooit ge
hoord had, wiens bestaan ik nog nooit vermoed had.
En ik weerde mij om gezichten en namen te ont
houden met enkele bijzonderheden bij, om de indruk
te laten dat ik ook wel in hogere sferen verkeerde.
Maar ik ben overeten. Er zijn er werkelijk
te veel om te verwerken er zijn er zelfs te veel
om wel te zijn.
En het staat op geen beteren. Vroeger ope-
ieerden de vooraanstaanden in meer beperkte kring
Ze kregen soms hun naam in een gazet. Later wer
den ze bij toeval eens afgeroepen in de radio, maar
dat was het een oor in, en het andere uit.
Nu kunnen ze heel het land door gezien wor
den, en staan daar, in een grote stad of in een
klein dorp voor en aan ze zijn immers vooraan
staanden en ze voelen dat iedereen het oog op
hen gericht heeft.
Maar ze doen alsof ze het niet merken dat
het oog van de camera op hen gericht is. Als de
camera eens een greep .doet in de massa, om te
laten zien dat er veel volk is, zijn er seffens die
het in het snuitje hebben dat ze er bij zijn en ze
groeten en wuiven zoveel ze kunnen. En 's anderen
daags vragen ze aan wie ze tegenkomen hebt ge
mij gisteren gezien in de televisie
De vooraanstaanden doen dat niet. Ze geba-
en dat ze niet eens weten dat ze voor de televisie
staan en ze doen zodanig natuurlijk dat het er
werkelijk een vingerdik opligt dat ze niet natuur
lijk zijn. Achiel en Spaak lieten altijd zien dat ze
wisten dat ze gezien waren en dat het hun ijdel-
heid streelde.
Vandaar ook dat er steeds meer hartstochte
lijk gedrumd wordt om op de eerste rij te geraken
en dat er steeds min verstandhouding bestaat tussen
de mensen, omdat er te veel zijn die hun smikkel
willen roeren.
Maar ja... omtrent vijftig jaar geleden gingen
de deuren van het leven voor ons open. Met zeven
entwintig waren we die met een diploma onder de
arm de schoolbanken verlieten en de wereld in
trokken ter verovering ja, wat weet ik al.
We waren met zevenentwintig en wij zijn het
leven in- en doorgeraakt. Achttien van de zevenen
twintig zijn reeds achter het ijzeren gordijn van
de eeuwigheid. De overblijvenden komen regelma
tig ieder jaar eens bijeen om het verleden eens
op te rakelen.
We zijn weer bijeen geweest. Van de negen
waren er zes. De drie anderen leven nog, maar zijn
volslagen invaliede. Dat wil niet zeggen dat de zes
andere valied zijn... Ik ben, bij voorbeeld, niet in
valiede, maar het is ook al en de vijf andere zijn
niet veel beter dan ik.
(Vervolg op bi*. 2)
h
b hn
d w
ek6/
REKLAME
