h
risten p '0\KSS
^hams
e£in
d we
DE STAAT, „.EEN MELKKOE]
Veertigste
Ijzerbedevaart
■sm
m
Eenenveertigste Jaargang
Zaterdag 19 augustus 1967
VERSCHIJNT ELKE ZATERDAG
20 AUGUSTUS 1967
TE DIKSMUIDE
IN MEMORIAM
ERE-DIRECTEUR PH. COPPENS
Drukker - Uitgever
PAUL LUYSTERMAN - JACOBS
Koepoortstraat 10 - NINOVE
Telefoon 327.27 - Postcheckrek. 478(i.8o
Prijs voor Jaarabonnement100 fr.
Prijs per nummer: 2,50 fr.
«a
Het is niet sinds gisteren dat we in dit week
blad alarm slaan over het gevaar van staatstussen-
komst ten voordele van uitstervende of niet meer
renderende bedrijven.
Was de eerste tussenkomst ten voordele der
kolenmijnen nog begrijpelijk, gezien het groot aan
tal betrokken werknemers, dan gaan we nu toch
te ver, want via Anglo-Germain, Burcht en de
Filature du Canal te Aalst, komen wij terecht bij
een Gentse katoenspinnerij die dreigt haar poorten
te sluiten als de Staat niet vlug een tussenkomst
van enkele tientallen miljoenen verleent.
Bij dit laatste geval willen wij even stilstaan
om te wijzen tot welke onverkwikkelijke geestes
gesteldheid sommige fabrieksleiders komen die er
een genoegen in vinden een persconferentie te be
leggen om hun belabberde financiële toestand zo
maar openbaar te maken, de fout op een ander te
schuiven en de elementaire moed missen hun eigen
schuld te bekennen.
Op zichzelf ai was deze konferentie on-eiegant.
zonder te rekenen met de onzin die er verteld werd.
In grote trekken komt het hier op neer dat deze
Gentse firma enkele jaren geleden ettelijke mil
joenen investeerde tot aankoop en opgang brengen
van hyper-moderne machines die het mogelijk
moesten maken een degelijk produkt aan renderen
de prijzen op de Europese markt te brengen. Het
meet zijn dat de rekening toen al niet klopte, ofwel
werden de vooruitzichten overschat, want nu blijkt
dat het buitenland even goede producten verkoopt
aan prijzen, lager dan de Gentse kostprijs. Wij
nemen aan dat een fabrieksleiding risico's moet
durven nemen, soms zelfs gewaagde, maar in geen
geval mag het bestaan der fabriek hierdoor in ge
vaar gebracht. Was dit het geval, dan moest op dat
ogenblik het besluit getroffen de zaak stop te zet
ten. Zo gebeurde het immers in tientallen textiel
bedrijven in Aalst en Ronse en al baarde^ deze
handelwijze veel zorgen, toch werden alle beschik
bare werknemers in andere bedrijven tewerkge
steld.
Nu het kalf verdronken is, wil de Gentse ka
toenspinnerij er iets anders op vinden. Ge raadt
wellicht wat Het goedkoop geworden trukje van
de afdreiging met stopzetten als de Staat niet, via
een lening door een parastataal instituut, tot de
inspuiting van enkele tientallen miljoenen over
gaat.
Op welke manier die lening de kostprijs kan
verlagen blijft ons een raadsel. Op zijn hoogst
kan met het nieuwe geld, bekomen aan kleine
interest, een andere lening aan hogere interest
ingelost worden, wat ongeveer 5oo het ontleende
kapitaal zou betekenen, een peulschilletje in ver
gelijking met het vastgestelde verlies.
Op voorhand staat, dus vast dat deze lening,
vroeg of laat, op de nationale verliespost mag wor
den geboekt. Wij drukken er nogmaals op dat alle
middelen dienen aangewend om de arbeiders en
bedienden aan het werk te houden, maar niet ten
koste van gelijk welke prijs. Er zijn, overal in
het land, kleinere bedrijven genoeg die wèl kre
dietwaardig zijn, maar voor dewelke de staatskas
hermetisch gesloten blijft, al weten wij vast dat
de terugbetaling zeker zal geschieden.
Het wordt dus wat ieder normaal zakenman
heeft voorzien en waar het ten slotte moest op
uitlopen. Van de staatstussenkomst in grote be
drijven, met miljaren, is de smaak overgegaan tot
middelbare, nu al tot gewone bedrijven, in afwach
ting dat ai wie in zaken nattigheid gevoeld on
vermijdelijk bij de Staat zal aankloppen.
Tegen deze geestesgesteldheid dient onmiddel
lijk en ernstig gereageerd. Als een bedrijf om een
cf andere reden in moeilijkheid verkeert, de zaak
gezond is en staatstussenkomst kan helpen, dan.
moet zulks gebeuren, al voegen wij er terstond
bij dat banken en kredietinstellingen hiervoor be
ter ingericht zijn. Blijkt het echter dat de gevraag
de tussenkomst alleen moet dienen om de dood
strijd een beetje te rekken, dan moet radikaal ge
weigerd worden geld te pompen in een verloren
zaac. Aan initiatief en ondernemingsgeest heeft
het ons nooit ontbroken, we zien derhalve niet goed
in waarom, eventueel met staatshulp, geen nieuwe
beloftevolle bedrijven kunnen worden opgericht.
Maar dan met beperkte tussenkomst en voor
beperkte tijd, zodat alles een privaat-zaak blijft.
Anders loopt de Staat gevaar over enkele jaren
met een massa ongezonde bedrijven op de arm
te zitten, genre Spoorwegen en Sabena. En we
weten te goed wat deze grap ons jaarlijks kost...
Vorige dinsdag, op Half-Oogst, bereik,e ons het
droeve nieuws dat ere-Directeur Philemon Coppens
plots ter ziele was gegaan.
Toen wij hem cp zaterdag 24 .augustus 1963
interviewden, naar aanleiding van zijn loprustgaan,
wisten we wel dat zijn gezondheid enigszins te
wensen overliet, maar niets liet nochtans varmoe-
den dat de heer Coppens ons zó voortijdig en plots
zou ontvallen.
Het nieuws sloeg ons met verstemming en zijn
ontelbare vrienden stenden als versteld.
Wij buigen het hoofd voor deze wilsbeschik
king van de Vader, maar ons hart is verwuld van
diepe droefheid.
Het moge voor zijn diepbeprosfde echtgenote,
kinderen, kleinkinderen en familie een troost zijn
ie weien, dat, samen met ons, honderden een innig
en vrcom gebed zullen prevelen voor hem die wij
ailcn zo veel dank verschuldigd zijn voor de volle
inzet van al zijn rijke gaven die hij te pande stelde
van enze jeugd, onze kuituur, ons Vlaanderen.
De goddelijke Meester zal nu reeds het rijk-
veidiencie loon aan deze rechtvaardige en in-goede
man hebben geschonken.
Rust zacht, ere-Directeur Coppens.
Op de vlakte waar wij voor de 40e maal in
liefde bijeenkomen hebben de Vlaamse oud-strij
ders, wijzend naar de graven der 30.000 gesneuvelde
kameraden, gezegd Hun bloed wordt dageraad,
als Vlaanderen wil Maar Vlaanderen wilde toen
nog niet. Vlaanderen was het land van het grote
lijden... Voor Vlaanderen vloeide het rode bloed
uit jongen harten, het vloeide, vloeide... maar het
werd geen dageraad. Vlaanderen is het land der
grote liefde... maar de martelaars van Vlaanderen
werden door hun eigen volk verloochend. Al don
kere kruisjes over 't ganse herlevende, al sombere
kerkers over 't ganse vrije Vlaanderen. En
toen zwoeren zij Vlaanderen zal winnen
En Vlaanderen luisterde naar hun stem. En
ieder jaar groeide het aantal die met de oud-strij
ders kwamen getuigen dat zij het testament van
de IJzer begrepen en met hen de vrucht van de
gebrachte offers opeisten voor gans ons volk.
Steeds talrijker zij die de eed van trouw telkenjare
hernieuwden rond het IJzermonument, het Vlaam
se vredeskruis, dat vernield werd en wederopgf
(Lees verder op pagina 2)
ekb/
