h
rist
e/7
o\V>sS
e2-'in
Qtf
Wat na het taaibestand?
Plechtige Uitvaart
Eenenveertigste Jaargang
Zaterdag 26 augustus 1967
VERSCHIJNT ELKE ZATERDAG
VAN ERE-DIRECTEUR
PHILEMON COPPENS
Drukker - Uitgever
PAUL LUYSTERMAN - JACOBS
Koepoortstraat 10 - NINOVE
Telefoon 327.27 - Postcheckrek. 4786.8a
Prijs voor Jaarabonnement100 fr.
Prijs per nummer: 2,50 fr.
In april e.k. eindigt het taaibestand van twee
jaar waartoe bij de vorming der huidige regering
besloten werd.
Komende enkele maanden voor de nieuwe ver
kiezingen, wordt het volop de tijd om kalm en
nuchter te overwegen welke houding de Vlaamse
gekozenen voor Kamer en Senaat zullen, kunnen,
mogen of durven aannemen in verband met Leu
ven, de ontdubbeling der Vrije Universiteit Brus
sel, de eis van Antwerpen en Limburg tot het op
richten van eigen Universiteit en meer andere
kwesties, voor dewelke eindelijk een oplossing
dient gevonden.
Als we de mogelijkheden zullen, kunnen, mo
gen en durven dik onderstrepen, is dat niet zonder
bedoeling'.
Het is immers algemeen geweten dat, alhoewel
de meeste Vlaamse gekozenen in feite wel anders
voelen, ze niet durven reageren tegen het orde
woord door de partijkomitees uitgevaardigd en al
tijd aan dit bevel wordt toegegeven. Het is jam
mer, maar een feit dat de ondervinding ons leerde.
Met welke voorstellen de C.V.P. voor de dag
zal komen, is ons vooralsnog niet bekend, evenmin
trouwens als wat de bedoelingen der B.S.P. zouden
zijn. Alleen weten wij dat de woorden van Advc-
kaat Borginon op de laatste Ijzerbedevaart, waar
bij spreker onze gekozenen waarschuwde tegen de
geplande verfransing van Vlaams Brabant, op luid
ruchtig applaus werden onthaald - iets wat de
Vlaamse parlementairen tot diep nadenken zal heb
ben gebracht, voor zo ver ze zich niet in het hoekje
gedreven voelen.
In het biezonder de Liberale Vlaamse Lands
bond, de Vlaamse fraktie van de P.V.V., moet
zich ongemakkelijk voelen nu het een en ander
bekend geraakt van wat op hun aanstaande sep-
tenmber-kongres zal worden voorgesteld.
Onder meer andere zaken immers de gewone
politieke bla-bla is er een voorstel van P.V.V.
voorzitter Van Audenhove de verschillende pro
vincieraden méér macht te verlenen, dit in het
kader van de decentralisatie.
Op zichzelf gezien een zeer goed voorstel, dat
we graag zouden onderschrijven, omdat de Brus
selse druk op het binnenland hiermede sterk zou
verminderen, was er niet de persoonlijkheid van
de P.V.V.-voorzitter zelf die, al speelt hij graag
de rol van vooruitstrevend sterk man, alles door
een unitaristische bril ziet en gedwee de bevelen
van de Brusselse drukkingsgroep uitvoert.
Want achter zijn schijnbaar onschuldig voor
stel tot machtsuitbreiding steekt iets anders, nl. het
feit dat de provinciale raden OOK OP TAALGE
BIED, beslissingen zouden treffen omdat, dixit de
liberale senator Moreau de Melen, deze raden op
NATIONAAL gebied de meeste waarborg verze
keren.
Met andere woorden gezegd het Parlement
is onbetrouwbaar, het durft niet of is onbekwaam
de geschillen tussen Vlamingen en Walen te re
gelen, en schuift zijn verantwoordelijkheid af op
de rug der provinciale raden, zodat de Heren van
Kamer en Senaat, bij hun verschijning voor het
kiezerskorps, hun handen in onschuld kunnen was
sen.
Niet moedig, maar sluw. Niet sluw genoeg al
thans om appelen voor citroenen te verkopen. Voor
wat de essentiële Vlaamse provincies betreft ma
ken wij ons geen zorgen, voor de Waalse ook niet.
Maar voor Brabant ligt het weer anders.
De provincieraad ervan is niet alleen in meer
derheid franssprekend, maar tevens archi-anti-
vlaams. Aan dergelijk organisme de macht verle
nen de taalverhouding der Brabantse gemeenten
te regelen, staat gelijk met het in zeer korte tijd
totaal verfransen van Bruxelles-Capitale zelf, maar
tevens van elke gemeente waar een franssprekende
minderheid bestaat.
En we kennen té goed de vraatzucht van Brus
sel om niet het ergste te vrezen. Dit liberaal voor
stel is de zoveelste poging om, wat niet via het
Parlement kan gebeuren, langs sluipwegen te be
reiken, nl. het uitbreiden der olievlek tot ten min
ste het vroegere arrondissement Brussel, Pamel in
begrepen.
Tegenover deze poging dienen de Vlaamse
C.V.P.-ers een kort en krachtig NEEN te stellen,
zelfs elk trachten tot praten erover eenvoudig
af te wijzen. Want, en het spijt ons dit te moeten
zeggen de Brusselse C.V.P.-ers, eerste minister
inbegrepen, vertrouwen we in dit opzicht niet vol
ledig.
Ook uit ondervinding..
Zo wat duizend vrienden en kennissen hielden
eraan, vorige zaterdag, een laatste hulde en groet
te brengen aan de betreurde Ere-Directeur Phile
mon Coppens.
De Eucharistieviering met rouwdienst werd op
gedragen door Zeereerwaarde Heer Deken De
Landtsheer, en opgeluisterd door het knapenkoor
van het Sint-Aloysiuscollege.
Bij het verlaten van de kerk wérd volgende toe
spraak gehouden door de heer Karei Wairavens,
voorzitter van de C.O.V-Kring Ninove.
Geachte Familieleden,
Waarde Collega's,
De avond van Maria-ten-Hemelopneming, tijden de
Eucharistieviering hebben wij het vernomen: La
ten wij bidden voor de overledenen van deze week:
...dhr Coppens Philemon Wij konden het amper
geloven dat deze sterke figuur zo onverwachts van
ons werd weggeroepen. Nauwelijks vier jaar gele
den ging hij op rust en niets liet dit spoedig einde
voorzien.
Namens de leden en het bestuur van het Chris
ten Onderwijzersverbond-kring Ninove, willen wij
de tolk zijn om onze Ere-Voorzitter en de zijnen,
bij dit afscheid onze hulde en dank te betuigen.
Bij het einde van de eerste wereldoorlog kwam
de jonge Coppens aan het College. Onder zijn lei
ding groeide de voorbereidende afdeling uit tot de
sterkste van de streek. Met zorg en kunde leidde
hij de vele jonge leerkrachten die aan het College
fungeerden. Met fierheid sprak hij steeds over zijn
jongens, zijn meesters, zijn school. Wij zagen hem
in de na-oorlogse jaren gedurende zes jaar aan het
werk en bewonderden zijn sterke werkkracht en
zijn steeds onverminderd optimisme.
Maar Meester Coppens wou ook buiten de
school om zijn volk dienen. En we zien hem in het
Davidsfonds, het Werk der Volkstuinen, het C.O.V.
Als jonge leerkracht kwam hij hier terecht in een
klein groepje mensen die pijnlijk de benarde situa
tie van de misdeelde opvoeders aanvoelden. Men
sen als 'n De Marre, Bruggeman, Beeckman gingen
niet bij de pakken zitten en verkozen Meester
Coppens als hun secretaris. Deze kleine groep men
sen zouden zich inzetten en ijveren voor een mens
waardig bestaan van de onderwijzer. In 1932 volgde
hij dhr. Staels op als voorzitter van de kring. Deze
functie zou hij blijven waarnemen tot 1962 - zegge
dertig volle jaren. Het ledenaantal was toen gering,
zevenentachtig aangesloten leden. Samen met zijn
onvermoeide secretaresse, Juffrouw Broeckaert,
(Lees verder op pagina 2)
Vlaams
d we
8 ^b/,
