d
w
R
en/)/
zin
IJZERBEDEVAARTEN
Drieënveertigste Jaargang
Zaterdag 17 mei 1969
DE BETEKENIS VAN DE
Drukker - Uitgever
PAUL LUYSTERMAN - JACOBS
Koepoortstraat 10 - NINOVE
Telefoon 327.27 - Postcheckrek. 4786.85
Prijs voor Jaarabonnement 110 fr.
Prijs per nummer 3 fr.
VERSCHIJNT ELKE ZATERDAG
Zelden is een werkwoord in de tegenwoordige
tijd enkel- of meervoud of als naamwoord zo te
pas en te onpas gebruikt als dit nu wordt gedaan.
Iedereen eist van alles. De P.V.V. het hoofd
van Eyskens, de industrie en middenstand de her-
aanpassing van de B.T.W., de s\ndikaten nog meer
sociale voordelen, komitees allerhande nieuwe in-
dustriën in eigen streek, studenten diploma's zon
der examen, scholieren een minimum gewaarborgd
zakgeld en noem zelf maar op.
Eisen zijn aan de orde van de dag en niets
wijst er op dat aan deze kollektieve waanzin over
afzienbare tijd een einde zal komen.
Het is wel verstaan, sommige eisen zijn ge
grond en een dieper onderzoek tot oplossing over
waard.
Zo begrijpen we volkomen dat bepaalde so
ciale voordelen of maatregelen tot streekontwikke-
ling ernstig worden ingestudeerd en in de mate
van het mogelijke worden ingewilligd ook, het
gaat hier trouwens om zaken van algemeen nut
die in feit niets te maken hebben met wat door
zo gezegd progressieve jongeren op politiek en uni
versitair vlak eenvoudig als een recht wordt opge
ëist.
Zo met het kiesrecht op 18 jaar, zo ongelukkig
door de C.V.P. in haar programma opgenomen,
en al in het vooruitzicht gesteld voor 1970. Met
alle begrip voor de jeugd van heden, zelfs toege
geven dat jongens en meiskes in deze tijd. mis
schien, slimmer zijn dan hun ouders, toch blijft
het dat niemand op die ouderdom al goed droog
achter de oren is en meer behoefte heeft aan goede
raad dan wel zich in de politiek te storten.
Als we op deze weg nog iets verder gaan,
krijgt elk burger - kinderen zijn er niet meer -
mét zijn eind-diploma(l) van lager onderwijs ook
nog zijn ikiezerskaart op de koop toe.
Belachelijker kan het nog worden als de ver
kiesbaarheid voor de gemeente tot 18 jaar wordt
verlaagd, zodat het niet uitgesloten is in een nabije
toekomst een schoon kind van 18 jaar als schepen
van openbaar onderwijs of een baardige student
van retorika als schepen van financiën aan het
werk te zien.
Eigenaardig is toch wel, en we spreken uit
ondervinding, hoe meer inspraak en rechten wor
den geëist door de jongeren, hoe minder lust ze
voelen zich daadwerkelijk en gratis in te spannen
voor elk soort werk dat niet hun eigen plezierkens
ten goede komt.
Hetzelfde geldt trouwens ook op universitair
vlak. Aan de middeleeuwse onderwijsmethodes die
hier nog bestonden moet natuurlijk in de kortst
mogelijke tijd een einde worden gesteld, daar kan
mets vanaf gedongen. Maar tussen deze noodzake
lijke heraanpassing en de eisen door sommigen
gesteld, ligt een zee van gemakzucht die niet kan
overbrugd worden. Als de studenten zelf mogen
aanduiden wat ze graag willen leren en wat niet,
ever wat ze wensen ondervraagd te worden en
over wat niet, dan heeft ons ganse onderwijsstelsel,
van hoog tot laag, geen reden van bestaan. Dan
leert elk wat hij wil en benoemt zichzelf tot wat
hem goed dunkt. Het is een beetje eenvoudig uit
gedrukt, maar... in feite kamt het daar toch op
neer.
Wordt het dan geen tijd dat, op hun beurt,
ouders en opvoeders ook eens aan het kontesteren
gaan, niet tegen het streven der jongeren naar
een betere toekomst, wel tegen al de onzin die
door de rode zogezegd studentenleiders als de enige
waarheid wordt verkondigd.
Op dankbaarheid van het kind tegenover zijn
ouders moet niet gewezen, omdat enerzijds on
dankbaarheid 's werelds icon is, anderzijds omdat
dit gevoel als konservatief wordt bestempeld, het
is niet in dus uit den boze.
Wel kan gewezen op het gemak dat de jon
geren nu krijgen om zich te ontwikkelen, op de
financiële inspanningen die vele ouders zich ge
troosten. zodat mag geëist dat de student dat doei.
waarvoor hij betaald wordt studeren.
Hetzelfde geldt voor de financiële hulp door
de Staat verstrekt onder vorm van studiebeurzen.
Wie daarvan geniet moet beseffen dat hij een kans
krijgt op kosten der gemeenschap, zijn tijd niet
moet verknoeien aan kontestaties allerhande, maar
een verantwoordelijkheid heeft te nemen tegen
over zijn medeburgers, cianik zij dewelke hij of
zij zich enkele trappen hoger op de sociale ladder
kan werken.
Wij weten wel dat deze enkele simpele waar
heden in sommige jeugdkringen hard zullen aan
komen, maar we voelden het toch onze plicht dit
standpunt te belichten.
te
Aan de voet van de IJzertoren, voor ons Vla
mingen het nationaal en volks gedenkteken bij uit
stek, worden ieder jaar de Ijzerbedevaarten ge
houden. bezielde uiting van Vlaams bewustzijn en
volksverbondenheid in de strijd voor het Vlaams
recht.
Ook op 29 juni van dit jaar zal daar deze plech
tigheid plaats hebben.
Op het puin van de opgeblazen Toren, staat
een reuzekruis van Heiaenhulde, met het opschrift
Hier liggen hun lijken als zaden in 't zand
Hoop op de oogst, O Vlaanderland.
En op de wanden van de Toren zelf staat Ln
vier talen te lezen
Nooit meer oorlog.
Hiermede wordt treffend uitdrukking gegeven
aan de dubbele betrachting van al onze gesneuvel
den, dat hun offer het eigen Volk zoo ten goede
komen, het de meesterschap over eigen lot zou doen
verwerven, en dat internationale verzoening en
broederlijke samenwerking voorgoed een einde zou
den stellen aan de enterende mensenslachting.
De ganse zin en betekenis van de Ijzerbede
vaarten liggen in deze enkele woorden besloten.
Wij moeten elk misverstand met betrekking
op deze Vlaamse hoog-en strijddag uit de weg rui
men.
Deze bijeenkomsten zijn geen godsdienstige
plechtigheden, maar een uiting van Vlaamse rechts-
wil, zij zijn niet het monopolie van een groep of
(lees verder op pagina 2)
n °lQams en
