bh
HET IS QENOEQ!
Ons Leefmilieu
Zesenveertigste Jaargang
Vrijdag 21 januari 1972
Drukker - Uitgever
PAUL LUYSTERMAN - JACOBS
Koepoortstraat 10 - 9400 NINOVE
Tel. 054/327.27 - Postcheckrek. 4786.85
Prijs voor Jaarabonnement 150 Fr.
Prijs per nummer 4 Fr.
VERSCHIJNT IEDERE WEEK.
Misschien vindt de lezer dat we overdrijven,
maar we moeten - niettegenstaande al onze goede
wiil - toch weer eens uiting geven aan ons niet on
gegrond gevoel van wantrouwen tegenover de pre
tenties der franstaligen. En ditmaal meer bepaald
bij onze zusterpartij, de P.S.C.
Tot vervelens toe 9tellen wij vast dat, ondanks
alle pogingen om met deze mensen in vrede te
leven, wij telkens weer bedrogen uitkomen; dat
de P.S.C. ons vertrouwen misbruikt zodat we ons
wel verplicht zien op hetzelfde onderwerp te blij
ven doorhameren tot de franstaligen een meer ob
jectieve houding gaan aannemen. Verondersteld na
tuurlijk dat zo iets mogelijk is, waaraan we twij
felen. Want kijk maar eens wat de laatste weken
ons brachten.
Dank zij de toegeeflijkheid van de C.V.P. voor
ziet de nieuwe Grondwet de pariteit tussen frans
en nederlandstaligen in de regering, m.a.w. er moe
ten - we zeggen moeten - en elke regering een
zelfde aantal ministers en staatssecretarissen zete
len, uitzondering gemaakt voor de Premier die als
a-poldtiek wordt beschouwd, zo iets als de referee
op een voetbalveld. Een voor de franstaligen alles
zins zeer voordelig en gunstig principe dat elke
overheersing van de ene taalgroep op de andlre
voor goed uitschakelt, of zou moeten uitschakelen.
Dat was de goede bedoeling van de Constituan
te en wat zien we
Nauwelijks is er spraak van een nieuwe re
gering, die voor het eerst dit nieuwe principe moet
toepassen of we zien dat de C.V.P. met al zijn toe
geeflijkheid een politieke flater van belang heeft
begaan.
Volgens de nieuwe regels zullen in de nieuwe
Eyskens^formatie vier P.S.C.-ministers en een zes
tal P.S.C. - staats-secretarissen zetelen, een zelfde
aantal trouwens voor de C.V.P., maar deze groep
is dan ook driemaal zo sterk als de P.S.C. Voor de
bloedarmoedige P.S.C. tien portefeuilles op een 20-
tal parlementariërs is een verhouding waarvoor elk
•redelijk schepsel Gods de Vlamingen in het alge
meen en de C.V.P. in het bijzonder zeer dankbaar
zou zijn.
Als ge dat van de franstaligen verwacht zijt
ge mis en denkt dan maar rap wat anders.
Om dat goed te beseffen volstaat het de frans-
talige pers der laatste dagen - cfr. La Libre - in
te kijken, want daar wordt niet langer gesproken
van een twee-partijen, wel van een drie-partijen
regering, nl. de CVP, de BSP en de PSC.
Jawel, het handjevol P.S.C.-ers, le dernier car
ré, dat dank zij de Vlaamse C.V.P. in leven en in
de regering blijft, vindt zich plots onmisbaar, ge
roepen tot hoger staatsmanschap, krijgt het hoog
in de bol en roept zich zelf tot politieke partij uit.
Als voorbeeld van mateloze pretentie en ge
brek aan fair-play kan dat nog al tellen. Dat de
handelwijze van de P.S.C. in C.V.P-kringen veel
wrok en bitterheid verwekt om zoveel ondank
baarheid, hoeft niet eens gezegd.
Maar dat er aan onze goede wil, of noem het
maar liever onnozelheid, een einde komt, schijnen
ze niet te beseffen.
Vermits achter het oude regime een punt werd
gezet en we met een nieuwe regering onder een
nieuwe Grondwet op een proper blad kunnen be
ginnen, is nu het goede ogenblik voor de C.V.P.-
leiding aangebroken om de zaken eens en voor goed
op degelijke noten te zetten, zodat in de toekomst
alle scheeftrekkerij van de Walen onmogelijk
wordt.
Ofwel is de P.S.C. bereid samen met de C.V.P
een sterke parlementaire groep te vormen, waar
voor ze dan ruimschoots beloond wordt met een
naar verhouding te groot aantal portefeuilles, ofwel
gaat de P.S.C. haar eigen gang als politieke partij
en moet ze er alle gevolgen van dragen. En die
gevolgen zijn allerminst rooskleurig, want een
overdreven eisenprogramma van de P.S.C. zal on
vermijdelijk leiden tot het zoeken naar andere
regeringspartners die meer begrip voor de wer
kelijke toestand van het land zullen hebben.
De P.S.C. mag niet denken dat zij, en zij alleen
in aanmerking komt of kan komen voor het vor
men van een regering. Daar rekent ze een beetje
teveel op. Er zijn nog andere mogelijkheden die,
ondanks het tegenstrubbelen van de B.S.P., ook
nog in aanmerking komen en mogelijk zijn alhoe
wel een samengaan met de liberalen nu precies
niet een ideaal zou zijn.
Maar als de P.S.C. .in zijn boosheid blijft vol
harden zal tot deze oplossing moeten overgegaan
worden. Tenzij er tot nieuwe verkiezingen wordt
overgegaan, een mogelijkheid waarvoor alle poli
tieke partijen op dit ogenblik schrikken en beven.
Want dat de partij van de blanco-stemmers een
schitterende overwinning zou behalen staat als een
paal boven water. Zeker ten koste van de P.S.C.
die haar dunne rangen nog meer uitgedund zou
zien.
Als de P.S.C. dat wil hebben, dan is ze goed
op weg 'haar doel te bereiken.
Wij juichen het initiatief van het Davidsfonds
toe, dat een rondschrijven stuurde aan al de school
hoofden van de stad, met het verzoek hun mede
werking te bekomen om de jeugd te interesseren
voor ons leefmilieu.
Het Davidsfonds richtte een opstelprijskamp in
die, naar we menen, in alle Ninoofse onderwijsin
stellingen werd uitgeschreven en gevolgd.
Langs het maandbladje van de Kulturele Raad
vernemen wij dat het meisje Hilde De Rijck, uit
het vijfde leerjaar A van het Instituut der HH. Har
ten, laureate werd met het volgende opstel.
WIJ BESCHADIGEN
GEEN BOMEN EN STRUIKEN.
Ik vind de herfst een prachtig jaargetijde.
Op een mooie herfstdag maken veel mensen
een uitstapje naar de bossen. De bladeren hebben
mooie herfsttinten en bekoren de bezoekers. Spij
tig dat er mensen zijn die de schoonheid van de
ibomen niet inzien. Ze krassen op de stammen en
beschadigen de takken. Zo zijn reeds vele bomen
ontsierd.
Een beschadigde struik of boom gelijkt op een
meubel met een afgezaagde poot. Bomen zijn ook
nuttig want ze geven zuurstof.
Daarom doen we mee aan de aktie tot bescher
ming van het groen.
Tegenwoordig spreekt men zoveel van het
groen leefmilieu. W ij moeten er ook aan meewer
ken. Langs de wegen en in de bossen zullen we
de bomen beschermen en niet vernietigen.
Dit is voor het welzijn van alle mensen en
•kinderen.
Oprecht goed. En van onzentwege onze harte
lijkste felicitaties. Met reden feliciteert ook de
Kulturele Raad Me juffer Hilde De Rijck, en hoopt
dat iedereen zal beseffen dat ons natuurmilieu
moet gaaf gehouden worden.
Wij vermoeden dat die stille wenk van de Kul
turele Raad wel kan gericht zijn tegen ons Ge
meentebestuur, dat langs de Centrumlaan een hele
reeks kopwilgen op de meest harteloze wijze heeft
gemassakreerd. Als Hildeke De Rijck langs daar
passeert zal haar harteke bloeden.
W ij zien geen enkele reden wTaarom die bomen
daar op dit ogenblik zouden moeten verdwijnen.
De boorden van de Centrumlaan zijn zo al lelijk
genoeg. En als ze dan om een bepaalde reden zou
den moeten verdwijnen, w^aarom moeten zij dan
vooraf op zulke afschuwelijke wijze verminkt
worden
i
