A
u^ams
Qtf
VERJONGINGSKUUR
A K T U E E L-
TJES...
Zesenveertigste Jaargang
Vrijdag 25 februari 1972
wmmmsmmammimm
Drukker - Uitgever
PAUL LUYSTERMAN - JACOBS
Koepoortstraat 10 - 9400 NINOVE
Tel. 054/327.27 - Postcheckrek. 4786.85
Prijs voor Jaarabonnement 150 Fr.
Prijs per nummer 4 Fr.
VERSCHIJNT IEDERE WEEK.
In de loop der maand maart zal de C.V.P. een
nieuwe voorzitter verkiezen, in vervanging van Se
nator Van de Kerckhove die tot Voorzitter van de
Kulturele Raad voor Vlaanderen werd verkozen.
Het zou niet met de waarheid stroken als we
zeggen diep om dit heengaan te treuren. Niet om
dat de gewezen voorzitter in zijn taak zou hebben
gefaald, wél omdat van hem nooit de stuwkracht
en het dynamisme zijn uitgegaan waarvan zijn
voorgangers, de Heren Van den Boeynants en bij
zonder Theo Lefèvre blijk gaven.
Wij geven ons zeer goed rekenschap dat Se
nator Van de Kerckhove in zeer moeilijke omstan
digheden over de partij heeft geregeerd. De her
ziening van de Grondwet en de kommunautaire
betrekkingen vroegen een meester in het afsluiten
van kompromissen, iemand die tussen de zeer vele
klippen kon schipperen en dat heeft hij op voor
beeldige manier gedaan. Wij zijn hem daarvoor
echt dankbaar.
Dat neemt echter niet weg dat Senator Van
de Kerckhove, gedurende zijn beleid, nooit een
ernstig oor heeft geleend aan de eise^ en verzuch
tingen van de jongeren, vast sukkelue in een im
mobilisme dat de eens zo machtige C.V.P. stilaan
maar zeker deed achteruit boeren.
Aan deze feiten is niets te veranderen en hoe
diep wij ze ook betreuren, het is zo. Onze dank
is daarom niet minder oprecht en wij wensen de
Heer Van de Kerckhove het beste als eerste Voor
zitter van de Kulturele Raad voor Vlaanderen.
Toch zijn wij zo vermetel hem te waarschuwen
dat zijn nieuwe functie er geen is van schipperen
en kompromissen, wel integendeel. Het gaat er nu
om doordrijven en van zich afbijten, de door hem
verdedigde decentralisatie verder door te voeren
en geen verdere toegevingen te doen aan Brussel.
Om het kort en tussen haakjes te zeggen, «uit
gemakzucht «voor de parlementariërs en om de
Brusselse unitaristen ter wille te zijn, de zetel van
onze Kulturele Raad in de hoofdstad vestigen, is
iets dat door Vlaanderen nooit aanvaard zal wor
den. De ondervinding leert ons dat wij van de
hoofdstad niets te verwachten hebben, tenzij ver
watering van alle ernstige initiatieven die de Kul
turele Raad izou nemen.
Voor de rest het beste en dat de Heer Van de
Kerckhove nog lange jaren in dienst van de partij
moge blijven.
Als nieuwe voorzitter van de C.V.P. wordt de
naam van de 36-jarige Gentse advokaat Wilfried
Martens naar voor geschoven. Kandidaat zowel van
het hoofdbestuur als van vele C.V.P.- afdelingen,
heeft hij de meeste kans om de nieuwe leider van
de C.V.P. te worden.
Tegen deze «kandidatuur is van verschillende
zijden nog al heftig verzet gerezen om het politiek
verleden van de Heer Martens.
Wij geven toe dat hij, tijdens en na zijn stu
dententijd, niet alleen naar links loerde maar er
openlijk voor uitkwam naar een progressieve
dus linkse frontvorming te streven. De oproep
tot deze frontvorming van ex - B.S.P. - voorzitter
Codlard vond dan ook in hem een zo warm ver
dediger, dat wij het toen als onze plicht aanzagen
hem de mantel uit te vegen. Zijn houding in zake
de pluralistische school was ook niet zo kristelijk
als van iemand van zijn vorming mocht verwacht,
zodat omtrent zijn kandidatuur wel voorbehoud te
maken viel.
Uit zijn laatste, gemotiveerde verklaringen
kunnen wij nochtans besluiten dat Wilfried Mar
tens zijn dolle jaren achter de rug heeft, zijn voort
varendheid plaats heeft gemaakt voor werkelijk
heidszin en bezadigdheid. Hij is niet de eerste en
zal ook de laatste niet zijn die, tot meer rijpheid
gekomen, verbrandt wat hij vroeger aanbad. Kijk
maar naar Spaak die, in zijn jeugd en gewapend
met een vloeren broek, de ruiten van een Brusselse
krant ging ingooien. Laat ons de houding van de
vroegere Martens vergeten en als jeugdzonden ver
geven, om te kijken wat wij van hem normaal mo
gen verwachten.
Dat de man bezield is met dynamisme en een
werkelijke ijver aan de dag legt is lang geweten.
Als organisator van jeugdbewegingen heeft hij zijn
proeven geleverd, wat ons doet veronderstellen dat
de noodzakelijke hervormingen in de partij met
sterke hand en zonder aanzien van personen zal
doorgedreven worden. Want dat het algemeen ka
der van de C.V.P. een verjongingskuur moet on
dergaan is een waarheid die niet van gisteren is.
Dat hierbij noodzakelijk sommige «koppen zullen
vallen is even noodwendig, maar dat een verjon
ging -- samen gaande met een modern uitgebouwd
en door de jongeren aanvaardbaar programma
«nieuwe wind in de zeilen zal blazen «brengt dan
alles weer goed.
Als Wilfried Martens de C.V.P. uit de ver
starring Ikan brengen waarin ze wegzakt, dan ge
ven wij hem de zegen. Nochtans niet zonder hem
te zeggen dat hij zich geen dikke nek hoeft te
maken daartoe schijnt hij nogal geneigd maar
dat zijn succes afhangt van de massa C.V.P.-ers
die hem niet aan zijn woorden, wel aan zijn daden
zal beoordelen.
Men kan moeilijk aan het gloeipunt van de
aktualiteit voorbijgaan het bezoek van Nixon aan
China.
China een werelddeel, duizende jaren geschie
denis, zevenhonderdvijftig miljoen mensen, negen
en «half miljoen vierkante kilometer...
Genoeg om het normaal te vinden dat dit land
eindelijk zijn zetel toegewezen kreeg in de Uno,
en verheugend dat door regeringshoofden getracht
wordt in «kontakt te komen met de hoe dan ook
vertegenwoordigers van dit onmetelijk gebied.
En al boezemt de aard der bedoelingen van
de groten ons maar zelden bar veel vertrou
wen in (wie zal ons zeggen welke berekeningen
in hun achterhoofd schuilen), toch lijkt een dia
loog terzake ons heel wat nuttiger en veiliger voor
de wereldvrede dan een blind opstellen van macht
tegen macht.
Want macht is een heel gevaarlijk ding.
Ons entoesiasme om de dialoog, onze leergie
rige interese voor het onmetelijk China en zijn
grootse cultuur, mogen ons echter de realiteit niet
uit het oog doen verliezen.
Objectiviteit primeert boven het emotionele.
Informatie over China is niet objectief wan
neer men alleen over het verleden spreekt en niet
over het Mao-regime of wanneer men de Chinese
geschiedenis laat beginnen in 1949; wanneer men
«het alleen heeft over de kerkvervolging en niet
over de huidige positieve realisaties; wanneer men
alleen het schone van het huidige regime ziet zon
der te spreken over de 10 a 30 miljoen slachtoffers
die gemaakt werden om het te vestigen.
Het zou verkeerd zijn de ogen te sluiten voor
sommige goede dingen die het Mao-regime wist
te verwezenlijken op economisch en sociaal vlak.
Maar het zou even verkeerd zijn aldus be
kende China - kenners, onlangs teruggekeerd van
een studiereis daarheen zich gaan in te beelden
dat die op zichzelf goede dingen zomaar op onze
maatschappij (met haar eigen eeuwenoude an
dere levenswijze) kunnen getransplanteerd wor
den.
Ook al om een ander aspekt het kan niet
weggecijferd worden dat China, net als alle an
dere kommunistische staten, een diktatoriaal
dwangreigime kent.
(Leest verder op pagina 2)
n^en Jo\Ks2
ex'\nd weekfo.
