SPORTVESTEN
BROEKEN
KOSTUUMS
OVERJASSEN
JONGENS
KOSTUUMS
SPORT
AftLST, Lange Zoutstsraat, 41.
Km
a lie tinten
keer sterk
zuivere kamwol
zuivere wol
van 5 tot 9 jaar
o»s kort VERHAAL. Verminkte Handen.
AALST
ANTWERPEN
BERGEN
BRUGGE
BINCHE
GILLY
BRUSSEL
DOORNIK
ESCH
GENT
HOEI
KORTRIJK
LUIK
MERKSEM
LUXEMBURG
MECHELEN
MOESKROEN
OOSTENDE
ROESELARE
ST-GHISLAIN
ST-NIKLAAS (W)
TURNHOUT
VERVIIRS
Hij stak de brief in zijn kapootjas en zijn
eerste gedachte was
Nu moet ik het haar schrijven. Nu
moet ik het haar schrijven.
Was het niet dom geweest het zolang te
verzwijgen, zich door uitvluchten te red
den, zichzelf te bedriegen De anderen be
driegen we niet zoveel, dacht hij, maar in
de eerste plaats onszelf. Het bedrog schuilt
hierin, dat we niemand graag teleurstellen.
Hij keek naar zijn handen. Stomperige
handen. Ruïnes van handen. Handen, mach
teloos als hijzelf. Een soldaat met slechts
vier vingeren aan beide handen. Vier vinge
ren aan beide handen. Wat kon men om de
lieve hemel uitrichten met een soldaat, die
zichzelf met moeite kon behelpen Die met
moeite als schutter achter een machinege
weer kon liggen Men had hem gevraagd
of hij in een dieper etappegebied wilde ge
plaatst worden. Hij had geweigerd, hij wil
de aan het front blijven. De bevelvoerder
vond het goed dat hij bleef.
Nu moet ik het haar schrijven, dacht
hij. Die gedachte liet hem niet meer los.
Er was geen ontkomen aan. De waarheid
stijgt ten slotte als een luchtbal naar het
licht. Waarom moest hij het nog langer als
een schande verbergen Mijn vrouw
moet het weten en de kleine Erik moet het
ook weten, al zal die nog niet begrijpen
wat het zeggen wil wanneer men door het
leven moet klauwen met vier vingeren aan
beide handen aan de rechterhand drie,
aan de linkerhand nog één, één vinger. Ik
schrijf haar deze vrieswinter heeft een
bar tintelspel gespeeld met die andere vin
geren. Nog schertsender moet het klinken,
cynisch zelfs, alsof het mij helemaal niet
aangaat dat ik die andere heb moeten la
ten amputeren. Een troost daarop is gauw
gevonden: het is beter bevroren vingeren
te hebben dan bevroren tenen. En erger eou
het geweest zijn wanneer ik een kogel door
het hoofd of het hart had gekregen. Met en
kele vingeren min of meer kan men altijd
verder blijven leven, net als vroeger (waar
om eigenlijk niet want na een tijd ziet
men dat al niet meer. De tijd geneest alles,
al zullen mijn vingeren niet meer opnieuw
groeien als twijgen op een stam. Men mag
nog héél dankbaar zijn als men er op die
manier weet door te spartelen. Mijn vrouw
zal er zich in stellen, net als ik, net als ik...
Hij moest haar schrijven want de vol
gende week ging hij met verlof. Dat was
sinds lange tijd zo geregeld en voor de eer
ste maal vond hij dat verlof een zeer ver-
welende boel, erger zelfs, een onafwend
baar noodlot. Noodgedwongen moest hij
haar schrijven want hij Kon zijn handen
toch niet in zijn zakken stoppen wanneer
hij haar bij het weerzien moest omhelzen.
Maar wat moest zijn vrouw dan zeggen
aan Karei Ryncke Ryncke, die zijn im-
pressario was geweest,had gevraagd dat hij
een paar avonden zou optreden, dat hij
weer Chopin, Beethoven, Mozart zou spelen
voor de soldaten thuis en hun familie. Men
verwachtte hem, over de stad snelde reeds
de fluisterende afwachting en hoop
Weet je, Ludo Kennis keert terug met ver
lof, hij zal weer piano spelen. Je herinner
je toch nog zijn vroegere recitals.
Hij zou "twee weken in de stad blijven,
maar niet om op de vleugelpiano te spelen.
Zijn handen zouden niet over de toetsen
vluchten en dansen, niet de poorten openen
van verre paradijzen en met begenadigde
stilten naar de ziel zoeken van wie luister
de. Die wrakkige, ellendige handen, die
ruïne-handen. Wat kon hij, o God, daarmee
aanvangen Wat kon een vogel met lam-
geschoten wieken aanvangen
Gisteravond nog zaten ze in een platge
schoten huis. Ze vonden er een piano, die
wonderbaar ongeschonden gebleven was.
(Wat doe je echter met honderd ongeschon
den piano's als je handen geschonden zijn?)
Toen had hij geprobeerd te spelen. Niet
Mozart, niet Beethoven. Slechts een simpel
soldatenlied. Hij tingeltangelde er hulpe
loos op los en kreeg er alleen brokkelige
muziek uit, een ruïne van muziek. Zo erbar
melijk spelen *311600 kinderen die bij hun
eerste leerboek aarzelen. Hij had tot de sol
ten willen roepen
Zingt dan tenminste, zingt of
schreeuwt als jullie willen, maar redt mij
en laat mij die gebroken muziek niet ho
ren. In het barmhartige donker weende hij
en enkele tranen vielen op zijn verminkte
handen. Toen hij ophield, lachten sommigen
en een van hen zei dat hij zich eerst kunst
handen moet laten aanzetten. Dan zou het
misschien opnieuw gaan.
Nooit meer zou hij nog een klavier aanra
ken. Nooit. Nooit. Muziek was iets heiligs en
het heilige verminkt men niet opzettelijk.
Omdat hij niet wilde zeggen dat hij nog
ooit muziek zou spelen, had hij zolang ge
zwegen. Hij wilde niemand teleurstellen
zijn vrouw niet die hem beminde omdat hij
zo virtuoselijk speelde, de stad niet die hem
graag de tuilen van de roem schonk en ook
zichzelf niet. Hij had er zo weinig moge
lijk over gepiekerd, altijd in de angst en de
onzekerheid der gevechten willen zitten,
dan kon hij zijn gedachten zo schaars mo
gelijk laten gaan over die belachelijke han
den.
Ik schrijf haar niet, dacht hij plots. Het
heeft geen zin dat ze het weet, dat Erik het
weet, Ryncke en al de anderen. Wat ben
ik nog waard als ze allen in mij teleurge
steld worden, wat ben ik nog waard als ik
de toppen van het succes niet meer kan be
reiken Wrakgoed over een grijze zee
zwalpend wrakgoed, naamloos en grijs als
al de anderen die zich door niets laten op
merken. Voor niets deug ik nog, tenzij om
de trekker van een machinegeweer over te
halen, te doden, maar niet om fris, godde
lijk leven w'akker te spelen in het verlan
gen der mensen.
Hij liep naar een schuur, die dienst deed
als kantien. Daar werd in wilde haast al
les op wagens geladen. Men zegde hem dat
hij zich net als de anderen moest klaarma
ken om te vertrekken. De groep zou elders
front maken.
De stad opgeven De ruïne-stad. Het
had geen zin meer hier nog langer aan te
klampen, troostte men.
Hij zag hoe de avond over de ruïnes
kroop, alle kwetsuren en verminkingen
barmhartig bedekte.
De stad opgeven
Hij greep zijn machinegeweer, stak enke
le laders en patronen op zaK en de plooien
van het duister hielden hem voor elk oog
verdoken.
Hij wilde de stad niet opgeven. Het ver
minkte en verlorene was hem boven alles
liefgeworden. Hij zou zich, eenzaam en
wanhopig, ergens in een door vuur en
schroot en winter geteisterd huis ingraven
en daar, op dat eiland van absolute verla
tenheid, wachten tot de bittere, hongerige
vijand kwam. Het was waanzinnig eenzaam
te willen vechten. Hij wist het, al te goed.
Maar al de rest was niet waard er één dag
langer voor te leven.
EENDRACHTERS OP ZEGETOCHT
NAAR CLUB RONSE
Zondag begint het grote spel, gedaan met
vriendschappelijke partijtjes, gedaan met
oefentochtjes, vandaag wordt het volle
ernst. Vele ontgoochelingen zullen worden
opgelopen, vele luchtkastelen zullen als een
kaartenhuisje in elkaar storten, en met
spanning wordt uitgezien naar dezen die
van meet af aan de rol als orkestmeesters
zullen in handen nemen.
Onze wit-zwarten moeten op stap naar
Ronse, wat hen onmiddellijk tot een zware
inspanning zal nopen, want de Jeanetten
hebben de faam thuis de roemrijkste te
genstrevers een kopke kleiner te maken.
Mischien wel zijn we een beetje te veel op
timist, maar we kunnen het niet verhelen
dat we nog steeds in de oan zijn van de
schitterende prestatie van onze Eendrach-
ters tegen de kust jongens van A.S. Oosten
de. We hebben toch, en honderden met ons,
gezien dat er geen gaatje hoe klein ook te
bespeuren was in het Eendraehtgeheel, en
dat allen op en top gereed zijn voor de
grote strijd.
Het is misschien wel omdat we weten dat
de mannen uit Ronse nog niet op volle toe
ren draaien, tenminste toch als het waar is
wat we gelezen hebben na het partijtje te-
tegen Racing Doornik, waarin de defensie
en inzonder dan doelman Michielsen zo
veel steken lieten vallen dat de Racingers
zonder al te veel moeite een zestal projec
tielen tegen de touwen kogelden. Toch heb
ben de Clubjongens zo pas tegen Daring
Leuven de bewijzen geleverd dat ze er op
een week tijd heel wat zijn op vooruit ge
gaan, zonder daarom precies reeds te
schitteren.
Laat men het draaien en keren zo dik
wijls als men wil, geen mens kan ons van
het standpunt doen wijken dat onze Ajui
nen met de vlag in top zullen terugkeren.
Eerlijk gesproken is er iemand die de
wedstrijd tegen Oostende heeft bijgewoond,
die ons zou durvea tegenspreken Neen
nietwaar, elkeen heeft het gezien dat Po
liet Van den Bosch nog over al zijn voet
balcapaciteiten beschikt, wat natuurlijk
heel wat wil zeggen, dat zwerver Gaston
Van der Eist bedrijvig is als nooit voor
heen, dat Jan Van Poelvoorde er geweldig
is op vooruit gegaan, dat Jozef Rens die
ons tijdens de eerste oefenkampen mis
schien wel een beetje had ontgoocheld, nu
pas de goede kadans gevonden heeft, en dat
de faam die hem is voorafgegaan zeker niet
overdreven is, dat Baeten die volgens velen
wat in hun schaduw loopt niettemin zijn
werk sober en vlot volbrengt. Ja, de Een-
drachtvoorhoede heeft onze grote zegen.
Elkeen weet ook best welk vlees we in de
kuip hebben met een Plas, Lockefer, Pal
sterman en Van Vaerenberg, stuk voor
stuk mannen die het klappen van de zweep
kennen en in het middenveld niemand moe
ten vrezen.
Over onze verdediging kunnen we zeer
kort zijn De Stercke-Bellon en de jeugdige
Antoon Van Poelvoorde, met achter hen de
betrouwbare figuur van Pie V. der Meirsch
of Charly Geerts, zijn de gedroomde man
nen om alle stormen, hoe hevig ook, op te
vangen.
Als we meer dan elf spelers onder de
loupe hebben genomen is dit eenvoudig ge
beurd omdat we bij het ter pers gaan nog
niet de definitieve ploeg hadden die de reis
naar Ronse zal maken, deze werd inderdaad
eerst vrijdagavond laat kenbaar gemaakt,
Daar we voor niemand stelling willen ne
men of een gebeurlijke voorkeur willen
geven oordeelden we het dan ook voorzich
tigst al de namen te vernoemen van dezen
waarvan we denken dat hun kandidatuur
in aanmerking komt.
Een zaak staat vast, nog nooit voorheen
was het optimisme in de Eendrachtrangen
zo groot als thans... en eerlijk gesproken
met reden ook. Remi De Pelsmaeker.
0O0
VOLHARDEN KRIJGT VAN MEET AF
AAN EEN REUZEVRACHT OP DE
SCHOUDERS
Als we de eerste bekerkampen als waar
demeter mochten nemen dan stond het vast
dat de groen-zwarten zeer dicht de scherp
ste konditie waren benaderd. Wat we wel
wat uit het oog hadden verloren was het
feit dat de tegenstrevers van onze Ajuinen
alles behalve zware jongens waren. Daar
van hebben we tijdens de voorbije zondag
het beste bewijs gekregen want de partij
die onze mannen tegenover Excelsior St.
Niklaas in het strijdperk bracht is als een
ijskoude douche geweest voor de boys van
de Asserendries die zeer goed hebben be
grepen dat hard zal moeten gewerkt wor
den, tenminste toch als ze de illusies op de
titel willen in stand houden.
Laat ons echter niet vergeten dat de
Waaslanders als een der sterkste ploegen uit
Ie Provinciaal staan genoteerd, met daarbij
het voordeel van de eigen omgeving, de af
getekende nederlaag van onze Ajuinen heel
wat verzacht.
Oefenmeester Honorez Maertens weet het
zo goed als gelijk wie dat hier en daar nog
wat met de schaaf moet worden gewerkt, en
hij is er de gepaste man voor om zondagna
middag een formatie tussen de krijtlijnen te
brengen die van meet af aan met de zege
zal aanknopen.
Zeker, we weten dat de gasten uit Ophas-
selt geen katjes zijn om zonder handschoe
nen aan te pakken. Ook zij azen inderdaad
sinds jaren op de titel, die hen meermaals
slechts op het nippertje ontsnapte. U ziet
dus zelf dat onze Aalstenaars een zware in
spanning zullen moeten leveren om zich de
bezoekers van het lijf te houden. Gelukkig
hebben de jongens van lokaalhouder De
Vlieger het voordeel van, het eigen veld, wat
misschien wel de balans in hun voordeel
zal doen doorwegen.
Sportclub Volharden, Aalst.
TERREIN Asserendries, Aalst.
ZONDAG 7 SEPTEMBER 1958
EERSTE ELFTAL 2e PROVINCIAAL C.
VOLHARDEN, Aalst
TEGEN
Rapid OPHASSELT
Aftrap 15 uur.
Supporters allen op post
OOK I)E ADELAARS ZULLEN HET NIET
GEMAKKELIJK HEBBEN.
Bij de Oranjen is het heel wat anders,
die kregen reeds af te rekenen met de
wurgende greep van Dame Onkans en kre
gen reeds twee gekwetste spelers voor hun
deel. Zo moeten ze van bij de start de
diensten missen van de stijlvolle portier
Van Wilderode. Vandaar dat de mannen
van de Haring reeds met muizenissen in het
hoofd liepen vooraleer het kampioenschap
begonnen was Toch zijn ze er in gelukt
een flinke ploeg op te stellen. Het is nodig
ook want de gasten uit Windeke bijwie de
befaamde Elliano terug in de rangen loopt
hebben titelplannen in het hoofd, en zullen
dus van bij het begin alles in de strijd
gooien om zo weinig mogelijk terrein prijs
te geven. Gaat het hier voor de boys van
voorzitter De Neve dus alvast om een reu-
zekarwei dan wensen we hen, spijts dan de
reeds opgelopen tegenslagen, een goeie start
en de volle puntenbuit.
DE PLOEG Van den Eeckhout; Van
Stijvendael, Verhoeven; Verhoeven P., Cam-
mu en Van Boven; Moens, De Moor Jacob»,
Van der Haegen en Van den Eeckhout A.
SPORTVLIEGSKE.
t}$C®CC98©OCÖOOOCOCC9öOO®00«eOÖ9
Voetbalkampioenschap 1958-59
II PROVINCIAAL REEKS C.
ZONDAG 7 SEPTEMBER 1958
te 15 uur
GROTE VOETBALMATCH
O. C. ADELAARS, Aalst
TEGEN
WINDEKE
Sportliefhebbers allen naar het Sportter
rein O.C. Adelaars, Leo de Bctliunelaan.
'oa&oeaeaooQe&sooe&SSoooavooeoBt
UIT DE AALSTERSE BASKET BALL-
WERELD.
OKAPI DOET DE ZAKEN GOED
De zekerheid van in een hogere reeks op
te treden heeft bij de Blauwtjes van presi
dent Heeremans zo stimulerend gewerkt
dat een ganse ommekeer werd bereikt. Een
rehabilitering dan die op zijn minst ver
bazend en schitterend mag worden ge
noemd. Wie had nu immers ooit gedacht dat
onze Ajuinen zich in de Schaal Carpentier
te Gent, tegenover meerdere ploegen met
zeer gunstige faam, in de finale zou hebben
gewerkt. Nochtans heeft dit klein mirakel
zich verwezenlijkt. Het soepele en lenige
spel van onze Aalstenaars bracht het voor
elkaar dat ze achtereenvolgens aan de win
nende hand bleven tegen Edelweiss en Dan-
nys, wat hen tengevolge een beter doc-lge-
middelte samen met Pallas in strijd bracht
voor de eindzege.
Een finale waarin de Okapi-jongens hun
huidige mogelijkheden voor het Gentse pu-
blik hebben gedemonstreerd. Inderdaad
geen ogenblik onder de indruk van hun. be
faamde tegenstrevers namen onze mannen
onmiddellijk de leidersteugels in handen en
enkel een onwrikbare lokale verdediging
kon de schade voor de Gentenaars tot het
minimum beperken. Niettemin stonden de
jongens van de Hopmarkt op een gegeven
ogenblik met zes punten verschil aan het
kommando, zodat eiken reeds de Beker
Carpentier naar Aalst zag verhuizen.
Waren onze Aalstenaars al te roekeloos
van stapel gelopen, we weten het niet, maar
feit was dat langzaam maar zeker de gast
heren de kop boven water staken met 't ge
volg dat ze op amper één minuutje voor
het einde met het oneven puntje de toon
aangaven. Nog gaven kapitein Van Dries-
sche, Corthals, Troch, Vigne en Co, zich
niet verloren maar zelfs een vrije worp
kon geen verandering meer in de toestand
brengen.
Zoals U ziet hadden onze jongens mits
een klein tikje meeval dit tornooi in de
wacht gesleept, een tornooi dan waarin on
dermeer de gereputeerde formaties van
C.V.K, V.B. Brugge, van start waren ge
gaan, zoals al de anderen, behalve Pallas,
tegen de knappe Okapimannen te kort
schoten.
Waar zijn nu de twijfelaars en pessemis-
ten die de Blauwtjes reeds hadden begra
ven vooraleer de kompetitie is van start
gegaan. REMI DE PELSMAEKER.
