Liberalisme Communisme
AMNESTIE
Vieriugg van 't 150-jarig bestaan
Voor den Muziek - Optocht
worden 4500 fr. premiën uifQëiöOfd
Een schitterend Programma
1787
De Jubelfeesten van de Kon. Harmonie
Les Vrais Amis Constants
1937
Al de maatschappijen worden uitgenoodigd deel
te nemen aan de
van de OUDE GARDE
Op Zondag 4 Juli (Eeg,te KcmiS-zondag)
Stuur onverwijld Uw toetreding in aan den heer
Maurice DE BOE, Sekretaris, Vlaanderenstr. 14, Aalst
Waarom en voor wie
Op verzoek der Kantons
Ninove en Geeraerdsber-
gen werd het eerste Libe
raal Landbouw - Congres
tot in de maand Juli ver
schoven.
Het zal dus niet plaats
grijpen op Zondag 13 Juni
aanstaande.
BIJ DIT BLAD BEHOORT EEN BIJVOEGSEL.
BLADZIJDE EEN
PRIJS PER NUMMER 50 CENTIEMEN
VRIJHEID
SOLIDARITEIT
VERANTWOORDELIJKHEID
DE LIBERAAL
WEEKBLAD DER LIBERALE PART IJ VAN IIET ARRONDISSEMENT AALST.
NEGENDE JAAR
ZONDAG 6 JUNI 1937
AANKONDIGINGEN 1.00 fr. per regel (voor kleine) voor groote aan
kondigingen, prijs volgens te vragen tarief. Aankondigingen en artikels
te weigeren is vcorbeihouaen. ALLE toezendingen moeten onderteekend
zijn. RECHTERLIJKE AANKONDIGINGEN 3 frank de regel.
Verantwoordelijke Uitgever
EMIEL VAN LIL, Groote Markt, AALST.
DRUKKERIJ Michel BRACKE-DUBOIS
-- ST-GILLIS-DENDERMONDE
Voor aankondigingen binnen het Arrondissement Aalst, wende men zich
rechtstreeks tot de Redactie «GRAAF EGMONT»Aalst, Tel. 370, Postch.
Rek. 41.11.44. Voor aankondigingen buiten het Arrondissement Aalst,
wende men zich tot den DRUKKER.
toe, die het totaal bereikte van 49.700 fr. in
't jaar zegge dus, in hedendaagsche franks,
ongeveer een hall' millioen.
Nog en altijd uit «idealisme», wel te ver
staan
De «Oude Garde» herdenkt op ZONDAG 4 JULI (le Kermisdag), haar honderd vijftig
jarig bestaan. Weinige muziekvereenigingen kunnen op zulk een roemrijk verleden als de
«Oude Garde» bogen.
Het Feestkomiteit wil, de traditie van «Les Vrais Amis Constants» getrouw deze eenige
gebeurtenis, waardig herdenken.
Een voorloopig feestprogramma, dat deze viering zal omlijsten, werd reeds opgesteld.
Zaterdag, 3 Juli feeërieke verlichting van de Groote Markt en van het lokaal Graaf
van Egmont. Kunstconcert.
Zondag 4 Juli in den voormiddag, optocht door de jubileerende maatschappij.
Ontvangst door het Stadsmagistraat op het Stadhuis.
In den namiddag, grootsche optocht van Ilarmonien en Fanfaren.
's Avonds, KUNSTCONCERTEN op de openbare pleinen en schitterend FEESTMAAL,
in de Stadsfeestzaal.
Do Jubelfeesten gaan gepaard met een overzichtelijke tentoonstelling in het lokaal
Graaf van Egmont.
III. <c IDEALISME MET
WINSTGEVEND DOEL
Een der voornaamste argumenten van dege
nen die «algeheele en onvoorwaardelijke am
nestie» eischen voor Borms en consoorten is
dat het «activisme» een politieke misdaad zou
geweest zijn en dat de activisten «uit idealis
me» zouden gehandeld hebben.
Het ware werkelijk te wenschen, dat dit ten
minste waar was. Niet omdat een «politieke»
misdaad geen misdaad zou zijn of niet even
streng als een ander zou moeten gestraft wor
den schuld blijft schuld en niemand heefter
aan gedacht, bijvoorbeeld, den «realist» Awou-
ters, die daags voor de verkiezingen van 24
Mei 1936, tijdens een politieke vechtpartij twee
socialisten dood schoot te Antwerpen, vrij te
spreken omdat het daar, ontegensprekelijk, een
«politieke» moord gold maar, hoe onaanne
melijk en strafbaar zij op rechterlijk gebied
ook weze, toch lokt een echte politieke misdaad
t.t.z. een misdaad die uitsluitelijk onder den
drang van de politieke hartstocht en buiten
alle overweging van persoonlijk belang of per
soonlijke winst gepleegd werd op zedelijk
gebied minder schande uit op hen, die er zich
schuldig aan gemaakt hebben, dan een andere.
Maar verraad is geen ((politieke» misdaad
tusschen politieke tegenstrevers in eenzelfden
Staat kan het wel tot hartstochtelijke twisten
en bloedige botsingen komen, dus tot «politie
ke» misdaden, maar tegen de opperste belan
gen van zijn land, de hulp van een vreemden
erger nog van een vijandigen Staat inroe
pen of aannemen, is door geen «hartstocht»
vrij te pleiten. Vooral niet in een demokratisch
land waar elk burger dus over verscheidene en
doelmatige middelen beschikt om zijn gedach
ten, zijn opvattingen, zijn verzuchtingen te
doen gelden.
Zoo was het immers reeds voor den oorlog in
Belgie en dat vergeten diegenen al te gemak
kelijk, die ter verontschuldiging van de acti
visten beweren, dat «Vlaanderen door Belgie
mishandeld werd». Op politiek zooals op filo
sofisch en sociaal gebied beschikken de Vla
mingen over dezelfde rechten als ae Walen
vrijheid van denken, persvrijheid, algemeen
stemrecht. In dien tijd zoowel als nu waren
de Vlamingen de meerderheid in het land en
zonden dus de meeste Volksvertegenwoordigers
naar de Kamer.
Van hen, en van hen alleen hing het dus af,
dat Parlement en Regeering de Vlaamsche be
langen en vooral de Vlaamsche culturcele
belangen ter harte zouden nemen. Aan wie
de schuld als zij het niet altijd, of niet ge
noeg. of niet doeltreffend gedaan hebben
Aan Belgie Neen aan de Vlamingen zeiven,
die al te lang hun vertrouwen geschonken
hebben aan de klerikalen, die daarvan mis
bruik gemaakt hebben om, op provinciaal en
gemeentelijk gebied vooral, onze Vlaamsche
bevolkingen in een èrbarmelijken Staat van
onwetendheid te handhaven. Terwijl onze
Waalsche landgenooten, onder liberale provin
cie- en gemeentebesturen, de onmeetbare en
vruchtbare voordeelen genoten van een dege
lijk en doelmatig volksonderwijs, dat hun kul-
tureele ontwikkeling en bijgevolg hun stof
felijke vooruitgang machtig begunstigden.
Daar. en daar alleen, moet de echte oorzaak
gezocht worden van den achterlijken staat van
Vlaanderen voor 1914, op cultureel en bijgevolg
ook op materieel gebied -tegenover Wallonië
in de tachtigjarige alleenheerschappij over
Vlaanderen van de reactionnaire klerikalen,
verstokte tegenstrevers van het verplichtend
onderwijs, dat wij, liberalen, nastreefden.
Dit alles dat hier moest gezegd worden,
omdat er te veel Vlamingen zijn die het niet
genoeg weten of niet genoeg nadenken be
wijst dat de activisten (die bijna alien klerika
len waren) zelfs dit zuiver Vlaamsch oogpunt
geen geldige reden kunnen inroepen, om zich
zoogezegde «politieke misdadigers» voor testel
len, die hun verraad zoogezegd «uit wanhoop»
zouden gepleegd hebben. Zij waren niets an
ders dan gewone, gemeene avonturiers, die
(buiten Meert, die ook weldra ontgoocheld
werd, en zooals Claus het later deed, den zoo
gezegden «Raad van Vlaanderen» walgend ver
liet) nooit een vooraanstaande rol in de
Vlaamsche beweging gespeeld hadden en dood
eenvoudig trachten, van den Duitschen inval,
van de Duitsche bezetting, van de Duitsche
hulp gebruik en misbruik te maken om... hun
zakken te vullen.
Want deze zoogezegde «idealisten» wisten er
merkwaardig voor te zorgen, dat hun «idealis
tisch verraad» voor hen een bijzonder winstge
vende zaak weze
Ziehier bijvoorbeeld wat de «ongekroonde
Koning» Borms (die voor den oorlog een een
voudige en onbenullige professor bij het Athe
neum van Antwerpen was) per jaar opstreek
in franks van voor den oorlog, dus in goud-
frank
Als Bestuurder bij het activistisch Ministe
rie van Kunsten en Wetenschappen fr. 8.500
Als «Gevolmachtigde» (soort Minister) van
Nationaal Verweer en later als «Zaakgelastig
de» 9.000
Voor «Sekretariaatkosten» (1) 21.500
Als Bestuurder van het dagblad «Vlaamsch
goudfranks
hedendaagsche
een totaal
franks,
fr.
3.600
maakt
42.600
onge-
426.000
Nieuws»
Wat
van
En
veer
«Idealisme», nietwaar
De genaamde Brys, die Sekretaris van den
zoogezegden ((Raad van Vlaanderen» was, deed
ook aan dergelijk «idealisme». Hij trok na
melijk, per jaar en in goudfranks
Als Sekretaris van den «Raad van Vlaande
ren» fr. 7.000
Als «Gevolmachtigde» en later als «Zaakge
lastigde» fr. 9.000
Voor «Sekretariaatkosten» (1) fr. 13.000
Als bestendige verslaggever voor Sociale
Voorzorg fr. 12.000
Wat wederom een totaal daarstelt, in goud
franks van fr. 41.000
En in hedendaagsche franks, onge
veer fr. 410.000
Weeral «idealisme», zooals men ziet.
De Decker en Jonckx brachten het nog wat
verder zij streken elk 48.000 goudfrank per
jaar op dus in hedendaagsche franks, onge
veer 480.000 per jaar en per man I
Maar het «record» kwam aan Heynderickx
(1) Deze «sekretariaatkosten» moesten theo
retisch de wedden van een sekretaris of twee
en van andere medewerkers vergelden. Maar...
deze secretarissen en andere medewerkers,.,
werden nooit benoemd.
Het zou overbodig zijn, denk ik, nog langer
op dit punt uit te wijden de feiten zijn dui
delijk, de cijfers zijn welsprekend. De zooge
zegde «idealisten» van het «activisme» waren
omgekochte avonturiers, die niet alleen op
schandelijke wijze verraai pleegden tegenover
Land en Vorst, tegenover Belgie en Vlaande
ren, maar die bovendien, terwijl hun volk uit-
gehonderd, gekerkerd of weggevoerd werd, uit
hun verraad zelf, kolossale winsten wisten te
trekken.
En voor dergelijke «idealisten» vraagt men
verschooning eischt men tegenwoordig een
«algeheele en onvoorwaardelijke amnestie» die
in feite een soort verheerlijking van hun ver
raad zou zijn
Dat deze heerschappen eerst de millioenen
terugbetalen, die zij met de hulp van de Duit
sche bezettingsoverheden, aan het Vlaamsche
volk afgeperst hebben
IV. BORMS... NAAR BERLIJN
Voor eenige weken klonk het overal «Rex
naar Berlijn Kort en welsprekend slag
woord, dat volkomen gewettigd was. Uit reden,
ten eerste, van de duidelijk duitschgezinde en
pro-hitleriaansche strekkingen van het rexis-
me ten tweede, van de verdachte reis van
Degrelle naar Berlijn, op 27 September 1936,
reis die de «Leider van Rex» trachtte geheim
te houden door te beweren dat hij, zoogezegd,
een vrome «retraite» ging doen in Holland.
Even gewettigd of meer nog is het
slagwoord dat hierboven staat ((Borms naar
Berlijn En voor dezelfde reden.
Het activisme was inderdaad niet alleen een
«duitschgezinde» beweging het was, van het
beginne af en tot het laatste toe, een politieke
zet van Duitschland tegen Belgie, een Duitsche
onderneming, een Duitsch oorlogswapen. Dit
werd meermaals bewezen, op grond van on
weerlegbare feiten en bewijzen. Te dezer plaat
se zelf heb ik, onder meer aangehaald dat al
de zoogezegde «idealisten» van het activisme
rijke'ijke wedden en vergoedingen opstreken,
die hun door de Duitsche bezettingsoverheden
toegekend en uitbetaald eerden met het
geld, door de Duitschers van onze ongelukkige
bevolking afgeperst. En ik heb er ook aan
herinnerd, hoe een ontgoochelde activist, Dr.
Claus, den zoogezegden «Raad van Vlaande
ren» verloochende en ver iet, omdat hij onder
vonden had dat Borms, «£ack, Brijs en kon
soorten de aanhechting van Vlaanderen bij
Duitschland nastreefden.
Zelfs in de eerste tijden van het activisme,
toen de «Raad van Vlaanderen» nog niet be
stond, was het verraad van die schurken reeds
duidelijk. Zoo bijvoorbeeld was het ((Centraal
Activistisch Comiteit», in Juni 1915 gesticht en
waarvan Borms, Faingnaert, Brulez en Van de
Velde deel uitmaakten, in bestendige voeling
met de Duitsche «Politische Abteilung» zijn
briefwisseling was vrij van port en werd be
steld door tusschenkomst der Duitsche Over
heid, met de melding «Reihsdienstsache», ofte
Staatbriefwisseling.
En toen, in Februari 1917, de zoogezegde
((Raad van Vlaanderen», door ongeveer 125 af
gevaardigden, onder het voorzitterschap van
Tack (die meer nog dan Borms. in dien tijd,
de «vertrouwensman» van Duitschland was)
officieel aangeduid en aangekondigd werd, was
de eerste «daad» van deze «achtbare vergade
ring», op 11 Februari 1917... een eerste toelage
van 100.000 frank aan de Duitsche overheden
te vragen.
Dat alles spreekt boekdeelen, nietwaar, over
den heel bijzonderen aard van de betrekkin
gen die de menschen van den ((Raad van
Vlaanderen» hadden met den vijand, die ons
land aangevallen en geplunderd had en, toen
nog, onze bevolking zwaar verdrukte en onze
werklieden als slaven naar de concentratie
kampen van Duitschland wegvoerden «Wij
ook moeten ons opofferingen getroosten voor
de verlossing van ons Vlaamsch Vaderland»,
zegde namelijk, betreffende deze onmensche-
lijke wegvoeringen, de activist Wannijn... die
zelf. wel te verstaan, gerust te Gent bleef
En op 3 Maart 1917 gingen Tack, Borms en
consoorten op reis... naar Berlijn.
Samen met Dumon, Verhees, Van den
Broeck, Lanckrights en Vernieuwe vormden de
ze heerschappen een afvaardiging die, namens
den zoogezegden ((Raad van Vlaanderen», aan
Rijkskanselier von Bethman-Hollweg (de man
van het «vodje papier») de scheidingsplannen
en het verraderswerk van het activisme moeten
gaan uiteen zetten, en hem levens te bedanken
voor de hulp die zij steeds bij von Bissing ge
vonden hadden.
Waarop von Bethmann-Hollweg antwoord
dat «op bevel van den keizer», de Duitsche
«Flamenpolitik» voortgezet zal worden en eerst
en vooral, de «bestuurlijke scheiding» tusschen
Vlaanderen en Wallonië binnen kort zou ver
wezenlijkt worden wat inderdaad op 21 April
1917 gebeurde.
En op dien zelfden avond, 3 Maart 1917, ter
wijl in de loopgraven en voorposten aan den
IJzer, Vlaamsche en Waalsche soldaten broe
derlijk samen de wacht hielden... of onder de
Duitsche kogels vielen, opdat Belgie zou leven,
vierden Borms, Tack en consoorten hun «suc
ces» door samen met Duitsche officieren een
schandelijken «Bierabend» te houden.
«Er moet gezegd worden, schreef in Novem
ber 1917 een andere ontgoochelde activist, Dr
Eggen, dat deze reis, bovendien, een werkelijke
misdaad tegen Vlaanderen geweest Is. Nooit
heeft iemand in den Raad van Vlaanderen,
protest tegen deze reis aangeteekend men zal
den toestand van den Raad, door deze misdaad
gecompromitteerd, niet kunnen herstellen».
Dezelfde activist schreef ook eenige regels
verder «Begrijpt u niet, Heeren van den
Raad van Vlaanderen..., dat U, én door de
Duitschers, én door de Vlamingen veracht
wordt dat wisten deze heerschappen heel
goed «Wat aan de activisten verweten wordt
is, dat al wat wij doen, ten voordeele der Duit
schers is», bekende Borms zelf, in volle «Raad
van Vlaanderen», op 15 December 1917. Maar
wat kon het deze menschen wel schelen, door
ledereen veracht te worden, zoolang als het
maar opbracht En zij gingen dus voort hun
Duitsche bazen te dienen... tot eindelijk onze
zegevierende IJzersoldaten Walen en Vla
mingen al te samen het Vaderland vrij
De gebeurtenissen in Frankrijk wijzen op
het gevaar van een op den spits gedreven
marxisme. Zij hebben tevens het bewijs gele
verd, dat alleen eene politiek van gematigheid,
van redelijkheid en rechtvaardigheid, dus eene
liberale politiek, in staat is eene ramp te be
zweren.
Liberalisme is de tegenvoeter van het
marxisme.
Terwijl het liberalisme het algemeen welzijn
nastreeft door de verheffing en de bevrijding
van den enkeling, zoekt het marxisme zijn
heil in de negeering van den enkeling ten bate
van de collectiviteit. Op dat punt heeft het
marxisme veel kanten van overeenstemming
met het nazisme en het fascisme. De Staat is
de god waaraan de enkeling moet geslachtof
ferd worden.
Het liberalisme is aan geen enkel dogma
verslaafd, het is werkelijkheidszin bij uitste
kendheid.
De liberale partij is geen klassenpartij. Zij
streeft naar de verwezenlijking van een werk
van solidariteit.
Zij is er innig van doordrongen dat zonder
eerlijke samenwerking van alle klassen er geen
vooruitgang mogelijk is. Zij is eene partij van
evolutie en niet van revolutie.
Zij is in den breedsten en verlievensten zin
van dat woord eene nationale partij.
Do marxistische leerstelsels zijn de tegenvoe
ters van de vrijheid.
Zij steunen op het gezagsbeginsel waaraan
zij heel het ekonomisch en maatschappelijk le
ven onderwerpen.
Deze leerstelsels staan eene vooruitstrevende
evolutie in den weg. Deze evolutie is niet denk
baar zonder de breede ontwikkeling van al de
mogelijkheden die in den enkeling sluimeren.
Zio naar Rusland en zie nu ook wat er in
Frankrijk gebeurt, waar eene ultra-democra
tische regeering ondermijnd wordt door het
onbegrip of den onwil van de marxistische
syndikaten.
De liberale partij aanziet het eigendomsrecht
als de machtigste hefboom voor het vrij initia
tief in de ontwikkeling van nijverheid en han
del. De nijverheid verschaft het brood aan
onzen werkersstand, de nijverheid dooden be-
teekent tevens het brood aan onze arbeiders
ontnemen.
De liberale partij is geene klassenpartij, zeg
den wij reeds, want zij wilt aan iedereen van
af het vertrekpunt een gelijke kans verzeke
ren om op te klimmen tot den rang waartoe
zijnen aanleg, zijne begaafdheid, zijn werk
hem hebben aangewezen.
Zij verwerpt met beslistheid alle ra-
dikalc politiek, die de bestaande orde
afbreuk zou doen. Zij weigert beslist
de handarbeiders zoowel als de geestesar-
beiders, om wille van opgeschroefde theoriën,
over te leveren aan de gevaren van avonturen
die het economisch leven van het land nog
erger in het gedrang zouden brengen en voor
goed een tijdstip van oneenigheid, verval en
ellende zou inluiden.
Wij gelooven sfellig dat de maatschappelijke
orde door de geleidelijke aanpassing tot de
meest rationeele en rechtveerdigste instellinen
kan opgevoed worden en dit door het nastre
ven eener zoo breed mogelijke demokratische
wetgeving en het aanmoedigen van alle maat
schappelijke werken.
Waldeck-Rousseau, de groote Fransche
Staatsman, schreef desaangaande
Wij nemen de socialistische leer niet aan
volgens dewelke de maatschappij het werk van
conventie wezen zou. De maatschappij is het
uitvloeisel van de hoedanigheden en de gebre
ken, dc krachten en de zwakheden van den
mensch de ongelijkheden die zij vertoont, ko
men van den mensch zelf voort.
Hij is de oorzaak en zij slechts het gevolg en
het is daarom ook dat de ware vooruitgang
niet bestaat in haar te vernietigen, maar in
haar vrij te maken en de bedrijvigheid der
nijverheid steeds meer uit te breiden. Alvorens
wijr. te kunnen zijn, moet men lang de vrij
heid hebben gekend
De ondervinding is de beste leer. Het is mis
schien daaraan te wijten dat ook in socialisti
sche partijen een nieuwe geest in aantocht is.
In Engeland worden dc communistische, dat
zijn de zuivere marxisten, elementen uit de
arbeidersorganismen geweerd in Frankrijk en
ook in ons land hebben socialistische stemmen
weerklonken om den klassenstrijd als een ver
ouderd en versleten gedoe te brandmerken en
oude dwalingen af te zweeren. Dat is 't werk
van de liberale geest. De liberale geest zet zijn
werk voort, de liberale invloed doet zich gelden,
het liberalisme alleen zal den mensch bevrij
den en leiden naar een beter, een zonniger, een
gelukkiger en vooral waardiger bestaan.
vochten en van het activisme rapalje bevrijd
den.
En nu... nu wordt er voorgesteld aan die ac
tivistische verraders, een «volledige amnestie»
te schenken, die een kaakslag zou zijn in het
aangezicht van al de goede burgers die, van
1914 tot 1918, hun plicht gedaan hebben Nu
wordt er voorgesteld, Borms, Jacobs en hun
bende in staat te stellen, opnieuw in de natio
nale gemeenschap te treden, die zij VERRA
DEN hebben
Het antwoord moet klinken, kort en goed
Neen De plaats van die schurken is hier niet,
maar wel bij hun bazen van gisteren. en van
heden.
Borms in de Belgische gemeenschap Neen,
Borms naar Berlijn
V. BEVREDIGING
Reeds bij het begin van deze uiteenzetting
schreef ik dat het wel menschelijk en uit poli
tiek oogpunt, behendig zou zijn, in een geest
van nationale verzoening en van algemeene
bevrediging, zooveel mogelijk «de spons te va
gen» over sommige dwalingen en zelfs misda
den die aan het verleden toebehooren. En ik
voegde erbij dat, niettegenstaande de amnes
tie-wet van 1929 reeds, toen zij gestemd werd,
door velen als te verre gaande afgekeurd werd,
iedereen tegenwoordig bereid is om «toch nog
verder te gaan», namelijk door aan al de ver
oordeelden van 1919 wegens «activisme», hun
burgerlijke rechten terug te schenken. Maar
hun politieke rechten niet.
En de eenige feiten (onder zooveel andere)
die ik aangehaald heb, zullen voorzeker ieder-
ren lezer van goede trouw en met gezond ver
stand overtuigd hebben, dat de teruggave van
hun politieke rechten aan die, toen hun land
door den vijand aangevallen, bezet en verdrukt
was. niet geaarzeld hebben, op schandelijke
wijzs, verraad te plegen en, erger nog, per
soonlijke en aanzienlijke geldelijke profijten
uit hun verraad te trekken, louter onzin zou
zijn.
tie» te verwezenlijken die, in feite, eene
klerikale concentratie zou zijn.
Bevrediging Onze Vlaamsche bevolking
heeft geen «amnestie» noodig om «bevredigd»
te zijn. En wat het handvol oproermakers be
treft, die met Staf Declercq en Borms aan
hun hoofd «amnestie roepen, deze zullen,
met of zonder amnestie, toch nooit «bevredigd»
zijn. Deze menschen verloochenen het activis
tische verraad niet. Integendeel aarzelen zij
niet, ons vlakaf in 't gezicht te slingeren, dat
zij activisten blijven en in geval ons land we
derom door de Duitschers bezet zou worden,
wederom verraad zouden plegen. ((Het V.N.V.
verloochent noch het activisme, noch Dr.
Borms», schreef Staf Declercq in ((Volk en
Staal». En de «Vlaamsch-Nationalistische»
Volksvertegenwoordiger Leuridan, verklaarde
in volle Kamer, op 20 dezer ((Niemand onder
da activisten heeft berouw over zijn daden
Wij zijn hun geestelijke kinderen
Wat Borms zelf betreft,-die heeft het korten
goed, op 22 April, in een «Vlaamsch-Nationa
listische» meeting te Antwerpen gezegd «Ik
vraag geen amnestie van Belgie». Welnu, dan
gaan wij akkoord geen nieuwe amnestie voor
misdadigers die geen berouw hebben, voor ver
raders, die in hun verraad volharden. En daar
mee uit
En men kome, a.u.b. niet zeggen dat, zooals
sommigen het durven beweren, een dergelijke
amnestie, die Borms en konsoorten terug tot
kiesgerechtigde en zelfs verkiesbare burgers zou
maken, zoogezegd tot «een Vlaamsche eisch»
zou geworden zijn, en dat deze «eisch» dan, hij
weze gewettigd of onzinnig, toch ingewilligd
zou moeten worden om «de Vlaamsche gemoe
deren te bevredigen
De Vlamingen die in vollen oorlog reeds hun
verachting voor de activistische verraders op
duidelijke wijze bewezen men gedenke de
duchtige afstraffing die de Antwerpsche be
volking hun bezorgde hebben wat anders en
wat beters te doen dan zich bezig te houden
met de voortdurende kuiperijen van Borms en
konsoorten. «Men late ons a.u.b., gerust met
Borms schreef onlangs nog het katholieke
«Handelsblad» van Antwerpen. En de liberale
((Nieuwe Gazet», ook van Antwerpen, schreef
op 23 April «Als men le Brussel verstand ge
noeg had, om zich niet te laten vangen aan
het agitatie-manoeuver van Sap, waarop enke
le Vlaamsche katholieken hebben meenen te
moeten ingaan als men over amnestie zwijgt
en het bestaande wetsontwerp in de scheur
mand gooit, zal er heel gauw niemand meer
een woord over reppen».
Zoo luidt inderdaad de zuivere waarheid.
Het huidige gekrakeel rond het zoogezegde
«amnestie-vraagstuk» wordt enkel en alleen
door eenige politieke avonturiers en eenige kle
rikale demagogen op touw gezet en hare echte
bedoeling is, voor de activistische leiders van
het V.N.V., oproer in Vlaanderen te verwek
ken en, voor de sluwe manceuvreerders van de
K.V.Vi, de zoogezegde «Vlaamsche Concentre*
En toch... Toch denk ik dat, aangezien deze
belachelijke amnestie-kwestie nu toch gesteld
is. er misschien nog wel iets mag en kan ge
daan worden. Niet ten bate van de hoofdschul
digen. die al blij mogen zijn dat zij niet, zoo
als het in alle andere landen ware geweest, ge-
fusiljeerd werden. Maar wel ten bate van an
deren, van wie de schuld, hoe zwaar ook, toch
iet of wat van minder belang was, en die zou
tten betoonen dat zij, ten minste, wel berouw
nebben over hun daden.
Daarom denk ik en ik leg deze gedachte
ter overweging voor dat een redelijke oplos
sing in volgenden zin zou kunnen getroffen
worden de burgerlijke rechten zouden aan
alle veroordeelde «activisten» teruggeschonken
worden. Wat de politieke rechten echter be
treft, deze zouden alleenlijk aan diegenen te-
ruggeschongen worden die de twee volgende
voorwaarden zouden vervullen
a) Tot minder dan 20 jaar dwangarbeid ver
oordeeld te zijn geweest wat voor gevolg zou
hebben dat én de Vlaamsche activistische lei
ders zooals Borms, Jacobs en konsoorten, én de
Waalsche activistische kopstukken zooals Rus-
cart, Henquinez en anderen, op gelijke wijze
behandeld zouden worden en buiten de Belgi
sche gemeenschap zouden blijven
b) De teruggave van hun politieke rechten
zouden aanvragen, en dit onder een door de
wet opgelegden vorm die niet alleenlijk, zooals
(Zie vervolg 2e bladz.)