EEN TERUGBLIK
IN DE GOEDE OUDE TIJD
Aalsterse popgroep IRISH COFFEE: Terug naar de top
JAN DE RIDDER VEREREMERKT
r ish
coffee
18
-Op zaterdag 12 januari 1974 verzamelen de «Ghesellen van
de Conincklijcke Aloude Camere van Rhetorycken binnen
Aelst» In het Groen Kruis (Hopmarkt St.-Jorisstraat)
voor hun jaarlijks «teerfeest».
_Van deze gelegenheid wordt er gebruik gemaakt om ghe-
sel Jan De Ridder te huldigen. Hij ontvangt uit de handen
van Burgemeester De Bisschop «de zilveren medaille van
Leopold II» bij Koninklijk Besluit van 16 oktober 1973 aan
deze verdienstelijke Barbarist toegekend, omwille van zijn
méér dan veertig jaar trouwe toneelaktiviteit. Rond 18.30
Br wordt de gevierde samen met de Raad der Camere ont
vangen op het Kabinet van de Burgemeester, waar hij door
het Stadsbestuur zal worden gehuldigd.
Voorzitter Theo Van Gijseghem
Jan de Ridder werd te Aalst
op 22 juni 1914 geboren in
de Oude Dendermondse-
steenweg, huidige Jan Bijl
straat.
Na middelbare en tech
nische studies te hebben
gedaan, werd hij zoals va
der ondernemer-schrijnwer
ker. Dat «nonkel Jan» van
Aalst houdt, leidt geen
twijfel. Hij is de man die
tussen de arbeidersjeugd is
opgegroeid. Hij herinnert
zich levendig die ravotten
de bengels. Weemoedig
denkt hij aan die goeie
ouwe tijd terug, alhoewel
hij de huidige levenskadans
ook wel prettig vindt.
Hij was maar 16 jaar toen
hij bij de vereniging zijn
intrede maakte. «Toen
moesten we nog een maan
delijkse bijdrage als wer
kend lid betalen», aldus De
Ridder. Hij was in die
jeugdjaren verdienstelijk bij
het opstellen van dekor, ja
zelfs figuratie werd hem
toegewezen. Rond 1934
werd hij «soldaat Jan». Het
zou nog een hele tijd duren
vooraleer hij terug aktief
zou kunnen meewerken aan
de vereniging. Bij de mobi
lisatie werd ook hij opge
roepen. Die oorlogsjaren
hebben bij hem een droe
vige indruk nagelaten.
Maar aan alles komt een
eind en na de oorlogsperio
de werden terug de handen
uit de mouwen gestoken.
Rond 1947 kwam het zang
spel «Als een jongen van
een meisje houdt». Jan
kent er zelfs nog bepaalde
melodieën van. Hij heeft
voor dit stuk water en
bloed gezweet. Steeds
moest hij voor de spiegel
repeteren, tot groot jolijt
van zijn vrouw. Dat waren
voor hem zeer drukke tij
den. Voor de vertoning
deed hij zaaldienst, tijdens
de opvoering figureerde hij
of nam zelfs een klein rol
letje aan, en tijdens de
pauzes was hij medeverant
woordelijk voor de dekor-
wisseling. «We begonnen
's avonds met een zwart
kostuum met strik, ver
kleedden ons vlug om een
kleine rol te spelen, en ach
teraf dienden we werkkledij
aan te trekken om de de-
kors om te bouwen. Dat
waren tijden!» aldus nonkel
Jan.
In de kaartenverkoop blijkt
Jan ook een kampioen te
zijn. «Op een keer had ik de
tweede meeste kaarten ver
kocht. Bij het opmaken van
mijn rekening bleek de som
niet te kloppen. Natuurlijk
moest ik het tekort uit mijn
eigen zak bijleggen. Enfin,
bij de afrekening heb ik het
zo handig aan boord gelegd
dat alles toch klopte!»
Een andere anekdote over
Jans belevenis is deze van
het ijzeren bed. «De zondag
moesten wij optreden. Tot
onze grote verbazing had
den we een ijzeren bed ver
geten. De ganse stad afge
zocht, tot we uiteindelijk
zo'n voorwerp vonden. De
ken Van Gijseghem en ik
zelf zijn dan te voet met dit
opvallend ding door de
stad naar de toneelzaal ge
trokken. Ge kunt denken
dat de mensen eigenaardi
ge ogen zetten toen ze ons
zagen opstappen met dat
ijzeren geval
«Het is zelfs nog zo erg ge
weest dat ik mijn eigen
meubelen uit huis sleepte
om ze te gebruiken als de-
korelementen. Dit tot grote
ergernis van mijn vrouw.
Op onze vraag hoe vroeger
zo'n dekor tot stand kwam,
antwoordde hij het volgen
de: «Vrederechter Gijselen
maakte een makette van
het dekor. Wij tekenden het
uit op de scène. Toen wer
den de grote zetstukken en
de panelen geplaatst, trap
pen, vensters en deuren ge
maakt. Achteraf werd alles
geschilderd, 't Was werke
lijk aangenaam werken. Het
dekor was toen nog zeer
belangrijk. Nu is het bij
zaak geworden. Dat is wel
jammer. Hoewel ik moet
bekennen dat de huidige
dekorbouwers het ook goed
oplossen. De stukken wor
den ook zo gekozen dat
men slechts één dekor no
dig heeft, wat vroeger zeker
niet het geval was.»
De laatste opvoering van
een produktie was altijd de
gevaarlijkste. Meer dan een
keer werd er een frats uit
gehaald. Bruine zeep werd
aan de handvatten van een
kruiwagen gesmeerd. De
wijn werd uitgedronken en
vervangen door water. Ja,
zelfs op een keer werd een
dienstmeisje op scène aan
de deurknop vastgebonden
met de linten van haar
dienstjurk. Dit tot de grote
hilariteit van publiek en de
medewerkers achter de
schermen. «Trouwens, de
laatste opvoering kreeg
steeds vier bedrijven. Het
laatste bedrijf speelde zich
altijd in het café af. Toen
werden de kostumes van
elkaar aangetrokken.» Non
kel Jan kwam meer dan ene
keer op in het kostuum van
het dienstmeisje. Van leute
en plezier, daar kan hij van
meespreken.
Er zijn jaren geweest dat
het jaarlijkse banket of
«teerfeest» eindigde 's an-
derendaagsmiddags. Zo'n
feest verliep als volgt: «Na
lekker gegeten en gedanst
te hebben tot een stuk in
de nacht, gingen we een
paar uren slapen. Na de
mis keerden we terug naar
de plaats der feestelijkhe
den om den boel op te kui
sen. Dat je daar dorst van
krijgt, is begrijpelijk. Ach
teraf werd de rest van het
banket weggewerkt.»
Tegenwoordig is de geest
in de vereniging anders. De
mensen zijn haastig en za
kelijk geworden. Vroeger
werd na de vertoning de
bak bier op tafel gesteld en
het plezier na hard werken
kon beginnen. Alhoewel er
stillekens aan terug een
goede geest in de groep te
rugkeert, zal het nooit meer
zijn als vroeger, en Jan
blikt met heimwee in het
verleden.
Hoewel reeds jaren ere-pro-
viseerder, kan men hem
nog steeds aantreffen in de
schouwburg om het pu
bliek een passende ont
vangst te helpen bezorgen.
Als «nonkel Jan» is hij nog
evenzeer als om niet te
zeggen nog meer dan
vroeger begaan met de goe
de geest in de Kring en zet
hij zich onverdroten in om
het gezelschapsleven te be
vorderen. Zovele jaren edel
moedige inzet in dienst van
de Barbarakamer wettig
dan ook tenvolle de hogi
onderscheiding die Jan t
beurt valt. Samen met zijl'
broer Jozef en zijn eilaas t
vroeg verscheiden broe
Leo, heeft hij de naam D
Ridder onafscheidelijk ver,
bonden aan de Barbaraka
mer Arbeid en Kunsj
Aalst», aldus deken T. Var-'
Gijseghem.
Na de médaille van de mi1
nister van Nederlandse Kul
tuur in mei '73 ontvang©
te hebben, verdient Jan Dc
Ridder eveneens 25 jaar l»\
van het Nationaal Vlaam-
Kristelijk Toneelverbonc
de médaille van Leopold ll£
Zaterdag, dag van de hulcn
ging is Jan een dubt*
feest waard.
Het is net 32 jaar gelede j
dat hij op het stadhui 5
kwam met zijn vrouw. Toe
kreeg hij ook iets van ht
stadsbestuur... een trouw
boekje. Moge deze verdier e
stelijke mens een voqtt
beeld zijn voor de verdetg(
bloei niet alleen voor dol
«Barbarakamer» maar vorpi
alle Aalsterse toneelvererfsF
gingen. p
ROEL VAN DE PLA—
De gevierde Jan De Ridder, veertig jaar toneelaktiviteit. (Ib)
Er zijn niet zo veel Vlaamse Popgroepen die het vijfjaar volhouden,
en wanneer we zouden schrijven dat Irish Coffee hierop een
uitzondering maakt zou dat maar een halve waarheid zijn, want
benevens de naam en twee leden van het vijftal is reeds alles
veranderd.
Het begon allemaal rond 1870 met een vast kontrakt in de
Hekelgemse dancing EI Gringo. Naarmate ze daar echter op elkaar
ingespeeld geraakten, gaven ze er de brui aan alsmaar danswijsjes
te brengen en evolueerden ze naar een meer progressieve sound. Ze
spiegelden zich een tijd aan Ten Years After en Deep Purple en
maakten het de dancing-bezoekers uiteindelijk onmogelijk nog
langer kalmpjes te praten en te dansen toen ze ook muziek van Led
Zeppelin brachten. Dat betekende natuurlijk ook het einde van hun
kontrakt en de eerste periode die echter betekenisvol voor de groep
was.
Een optreden in Terjoden
bracht hen kort daarop in
kontakt met The Pebbles die
hen de raad gaven enkele
nummers op te nemen en ermee
naar het bureau van Louis De
Vrieze te trekken. Het viel mee
en in januari 1971 kwam hun
eerste single op de markt
«Masterpieve - The Show». Het
nummertje sloeg in en werd niet
alleen te Aalst overal tot
vervelens toe gedraaid maar
haalde zelfs de zesde plaats in
de hitparade.
Zoals het dikwijls gaat met
jonge groepen, werd hun
nummer opgekocht door een
Amerikaanse platenfirma die
het uitbracht in de States en
enkele Europese landen. In die
wereld hadden ze echter nog
weinig ervaring en van de
miljoenen hebben ze nooit veel
gehoord
ALLES VEELTE SNEL
De single was pas uit of deze
keer was het de Amerikaanse
platenfirma die bij kwam en
opdracht gaf in drie maanden
tijd een LP klaar te stomen. Het
moest allemaal veel te vlug
gaan, vertelt ons William
Souffrau die de ganse evolutie
van Irish Coffee meemaakte.
«Soms hadden we de dag
tevoren een nieuw nummer
gemaakt, en de volgende dag
stonden we reeds in de studio
om het op te nemen. «Al bij al
werd de LP een behoorlijk
werkstuk dat in vele Aalsterse
huisdiskoteken belandde.
Hun hard-rockstijl deed het in
die jaren, het publiek wilde niet
dat alles was afgewerkt en
vooral jongeren raakten graag
opgezweept door hun sound.
Nog twee singles kwamen later
in deze stijl uit «Carry On» en
«Down Down».
steld raakten over hun optre
dens. Het gebeurde dat ze in
een dancing moesten gaan
spelen en na vijftien minuten
moesten ophouden, het ging
gewoon niet. Ze verlieten dan
ook een tijdje de Vlaamse
Popscène.
NIEUWE START
Verleden jaar werd de groep
opnieuw opgericht, iedereen
had ondertussen wat gezocht en
het bleek duidelijk dat sommi
gen van de eerste formatie de
hard-rockstijl moeilijk konden
vaarwel zeggen. Ze pasten zich
wel weer aan. maar uiteindelijk
was het best met enkel
nieuwelingen de repetities
DOWN DOWN DOWN
Zo ging het uiteindelijk ook met
Irish Coffee, het mooie liedje
had toch meer dan een jaar
geduurd. Maar weer was hun
stijl veranderd en wanneer een
jeugdklub die hen alleen van
hun platenwerk kende vroeg
voor een optreden, kwamen
deze mensen bedrogen uit. In
plaats van liedjes als Masterpie
ce brachten ze een gans andere
muziek, zodat velen teleurge-
verder te zetten. Zodat momen
teel de groep bestaat uit Luc De
Clus (leadgitaar) en Raf
Lenssens (drums) als groentjes
en verder Willy De Bisschop
(bas). Paul Lambert (piano,
orgel) en de spil van dc groep
William Souffreau. Wanneer
we zeggen «groentjes» slaat dat
eigenlijk alleen op Luc De Klus
die voorheen gewoon in
balorkestjes speelde. Raf Lens
sens daarentegen heeft reeds
vele watertjes doorzwommen en
was ondermeer ook drummer bi
de New Inspiration.
Dat het menens is met deze
nieuwe formatie en ze in geen
geval zoals vroeger totaal
onvoorbereid naar buiten willen
treden zal je onmiddellijk
begrijpen als we je vertellen dat
reeds drie maanden drie
avonden per week wordt
gerepeteerd in groep en elkeen
daarbuiten elke dag zijn eigen
werk instudeert. Er zijn
eigenlijk nog maar twee
optredens geweest waarvan één
te Aalst in de Madeion een
tegenvaller werd voor hen die
hoopten op Irish Coffee zoals ze
vroeger speelden. Volgende
week treden ze nog één maal op
in Affligem maar daarna is het
gedaan tot het uitbrengen van
de single die eind deze maand
zal af zijn.
Hun manager heeft reeds een
heel pak kontrakten moeten
weigeren want voor het
programma op punt staat
komen we er niet mee buiten,
zeggen ze
NIET ZO KOMMERCIEEL
William, die verleden jaar werd
uitgeroepen tot de beste
Vlaamse popzanger is de man
die zorgt voor tekst en melodie.
De muziek van de single komt
echter maar voor de helft van
hen. want. zo zegt hij. «om weer
op de podiums te geraken moet
je wel iets kommercieels op de
markt gooien, ik kan echter nog
moeilijk dergelijke muziek
maken en daarom vroegen we
aan The Pebbles te zorgen voor
een kant van de single».
Of het geen gevaar inhoudt dat
ze nu weer een verkeerd idee bij
de mensen over hun groep gaan
oproepen
Dat zit er wel in. zegt William,
maar zó kommercieel wordt het
beslist ook niet. het moet alleen
verkoopbaar blijven... Trou
wens. het nieuw programma is
totaal anders dan hetgeen
waarmee we zijn opgehouden.
Ons genre zweeft tussen rock en
jazz. maar een naam voor dat
ding hebben we nog niet
gevonden. Het is gewoon
gegroeid uit de groep. Want,
alhoewel ik zorg voor de
basismelodie en het akkoorden
schema. groeit het nummer op
de repetities waar het soms pas
na uren werk volledig klaar
komt. De tekst komt later,
iedereen heeft zijn inbreng
kunnen geven en speelt de
nummers dan ook dolgraag. Er
zjt werkelijk weer veel fut in de
groep, de nieuwe mensen
brachten andere ideeën.
ER VAN LEVEN...
In het dagelijkse leven oefenen
ze alle vijf buiten Raf Lenssens,
die nog studeert, een of ander
beroep uit William is de
cafébaas van de studentencafé
bij uitstek te Aalst. Hij houdt na
«vader» en «Gilbert» reeds een
tijdje het café open. Momenteel
is het reeds moeilijk beiden te
kombineren en wanneer bin
nenkort de optredens zullen
beginnen zal het beslist
onhoudbaar worden. Uiteinde
lijk is hun bedoeling er van te
leven, maar dat zal volgens hen
in België moeilijk gaan. Ze
vinden dat er hier een enorme
mentaliteit is van «het zijn maar
Belgen». Wanneer je natuurlijk
tevreden bent met een stuk
brood en wat koffie kan je als
popgroep niets anders doen,
maar de meesten van de groep
zijn reeds getrouwd zodat ze
zich dergelijk leven niet meer
kunnen veroorloven, als bijver
dienste willen ze hun werk
echter ook niet beschouwen
want ze willen er muzikaal nu
eens wat van maken. Dat is
trouwens de reden waarom ze
nu reeds zolang elk kontrakt
van de hand wijzen.
Het is en blijft als popgroep
ontzettend moeilijk om er bij
ons te komen, zo voelen ze zich
niet gesteund door de platenfir
ma's. Waarom moeten het
altijd mensen zijn zoals Willy
Sommers die een duwtje
krijgen Ze hebben nog nooit
geprobeerd of wij niet kunnen
«renderen», ze steken liever hun
centen in buitenlanders.
Hierin hebben zij volgens ons
ook wel gelijk, want ten slotte
zijn het deze mensen die het
mooi weer maken voor onze
artiesten, ze zorgen ervoor dat
dit of dat plaatje op de radio
komt en als het meevalt niowj
ze in «Binnen en Buiten» eïfó
optreden. Of, al was het all®'
maar hun vertegenwoordiin
aanmanen ook eens de aa
dacht te vestigen op de laat(
nieuwe van «Irish Cofft
bijvoorbeeld. Maar dat gebe^
natuurlijk niet. hoewel daar W
van afhanet.
SAMENWERKING
Ook is er in België een ellera
gebrek aan samenwerking in>
popwereld. In Engeland B
voorbeeld zet men ten minstvv
de namen van de medewerk®
op een platenhoes, zodat fi|
een stuk makkelijker is wanns
je een medewerker zoekt, oUii
gebeurt hier niet. Bovendiewda
de installatie voor een nieujhei
groep ontzettend duur. JtflO,
Coffee heeft momenteel, oimhve
ze reeds zo lang bestwij
behoorlijk wat materieel, m^rin
er zijn jongens die beginnenjop]
misschien beter spelen dan :ak;
maar er nooit zullen kojnra
omdat hun installatie hen in hei
steek laat. (ten
In Antwerpen is er hierv(nie
toch al iets gebeurd, tijver
hebben de popgroepen rfdis'
verenigd en samen een praJzor
installatie gekocht zodat k<jm|
kurreren al een beetje mogffled
is geworden. hoi
Verder moeten zij natuurijn
niet op subsidies rekenen, »vin<
trouwens met de mefjot
kunstenaars het geval is. OpjD.J
gebied staan wij weer eens(zati
stuk ten achter ten oversttjud
van onze noorderburen, wlper:
«Fokus». toen ze begonntl_
zomaar van het gemeentel
stuur een kasteeltje kregen
te repeteren, zo is er bij ons g)
niemand geweest. laks.
William
Wie reeds een voorsmaakje!
hebben van wat het nie<De
programma worden zal doeébliji
best aan zaterdag naar ire pi
Kultureel Centrum in Af tl ijlen i
te trekken. Na het vrij podil
treden ze er op om daarna Vri
enkele maanden verder v mal
repeteren tot alles klaar isjniel
ze weer de tophit hopen» nat:
veroveren. vim
LIEVEN MATTHlf
