BRYAN FERRY AND ROXY MUSIC J Eno en Dendermonde 18 Bovenaan v.l.n.r. Paul Thomson, drummer. Andy Mackay, sax en viool, Eddy Jobson, Moog en viool. Onderaan Brian Ferry vocals en Phil Manzaneza, lead-gitarist. Even onze nieuwe rubriek van de platenboer yerantwoorden. Zoals dat ook met boekeiu— gaat zullen wij trachten regelmatig een overzicht te geven van het goeie dat op de platen] markt verschijnt. Hierbij zullen wij ons beperken tot het echte kwaliteitswerk in de gen-! res pop, folk, kleinkunst, filmmuziek en jazz. Deze week is dat toevallig enkel het zware pop-werk. Op ons kinderzieltje beloven we ook zoveel mogelijk onze eigen mensen voort te stuwen. We denken aan Verminnen en Kris de Bruyne en nog zoveel anderen. Dus eventjes rustig afwachten, maar. Alle begin is ten slotte moeilijk! STRANDED Roxy Music (Phonogram 335 fr.) Stranded is dus de derde elpee van ons aller Roxy Music. Ook het eerste al bum zonder Eno, alhoewel je daar weinig van merkt. Met oer-sterke nummers als Street Life. Amazone (met een geweldige Manza- nera aan de gitaar), Psalm, Serenade en A song for Eu ropa, een nummer van Fer ry en Andy Mackay, waarin Bryan even zijn Frans uit probeerde. In Sunset wordt er even een string-bass bij gehaald, terwijl in Psalm, The London Welsh Male Choir biezonder mooi over komt. En natuurlijk weer zo'n giller van een hoeze- poes! Bryan Ferry THESE FOOLISH THINGS Bryan Ferry (Phonogram 335 fr.) Ferry gaat hier even op de solotoer, waarin hij dertien nummers brengt die hem altijd geboeid hebben, maar dan op zijn Ferrys. Soms heb je wel de indruk dat dit een vierde Roxy-al- bum is, trouwens, in de be geleiding zitten dikwijls de jongens van de band. On der die vele nummers die vroeger al door anderen werden opgenomen, een opvallende «A Hard Rain's A Gone Fall» van Dylan. Een nummer dat Ferry to taal anders brengt en dui delijk een loopje neemt met Dylan's ernst. Erg goed! Noemen we nog «Baby I don't Care» waarin hij ons aan Elvis doet denken en «Sympathy for the Devil» van Mick Jagger. Alleszins een boeiende plaat. WELCOME (Columbia 299 fr.) Voor de liefhebbers van Carlos Santana een kom- plete verandering. Santana zelf noemt het trouwens de New Santana Group. Acht man sterk met een enorme ritmische be zetting met simbalen, kon- ga's, drums en wat je maar kan indenken aan instru menten. Helemaal niet de Santana van Woodstock, wel diegene die we aan het werk zagen te Vorst Een sound die enorm mooi overkomt, rustig en met een ontzettende klankkleur en variëteit. Een greep uit de nummers «Love, Devo tion en Surrender» met als vocalisten Carlos Santana, Wendy Haas en Leon Tho mas, verder «When I Look into Your Eyes», «Mother Africa», «Welcome», enz. Kortom een plaat waar je steeds opnieuw naar luis tert en steeds een nieuw aspekt in ontdekt. Een must voor de muzieklief hebber. A PASSION PLAY - Je- thro Tuil (Chrysalis - 335 fr.) Weer zo'n boeiende plaat van een jongen die het hier maar niet schijnt te doen lan Andersson of de groep Jethro Tuil Net als «Think as a brick» is deze schijf een luisterplaat met een verhaal. Je krijgt er dan ook, een uitvoerig teaterboekje bij met de rolverdeling, del story en de komplete tekst Wat wel nodig is, als jel Anderssons Engels niet zo goed begrijpt Anders een klassieker voor de poplief-! hebber die van het genrel JETHRO TULL houden Santanal Muziek en tekst die hoge toppen scheert, maar in de eerste plaats toch een luis terplaat voor de lange win teravonden. We vonden het nodig deze schijf even te bespreken omdat Jethro in de States en Engeland toch zeer hoge toppen scheert en ten slotte een muziek brengt die blijft. Een mu ziek van alle tijden als het ware' RONNIE. hun elpees op de markt gegooid worden zoals «Do the Strand» en andere toch vlotte mee- stampers Het klinkt bijna ontroerend oprecht, wanneer Ferry beweert dat hit-singels niet op een elpee mogen komen: «Met zoiets bedot je je fan. Die Eno, het nichtenrock-type, maar het helemaal niet is, spreekt zelfs een paar woorden Vlaams. Inderdaad, Eno heeft wat te maken met Dendermonde. Deze grote moog-alchimist, die Roxy verliet om zijn eigen band op te richten, zijn moeder komt oorspronkelijk uit Dendermonde. Hoe Wel, toen de Engelse bevrijders even Dendermonde langs kwamen na de tweede wereldbrand, raakte één van die Engelse tommy's zo verliefd op een Dendermondse schone, dat hij haar prompt trouwde en meenam naar Albion. Vandaar... In The Winchester School of Art experimenteerde hij met tapes en ander soort tuig waar klanken uit kwamen, om geluiden na te bootsen en te vervormen. Na heel wat geëxperimenteer publiceerde hij een boekje «Music for non-musicians» ofte «Muziek voor niet-muzikanten» of wat daar ook mee bedoeld wordt. Akkoord, Bryan Ferry, en meer speciaal Roxy Music, zijn geen hitmakers als een Demis Roussos of de plaatselijke hitmachine Will Tura. Maar op wereldvlak, en op het vlak van de betere muziek, hebben ze het gemaakt. Er is wel al een en ander geschreven over deze super-de-luxe groep. Hun recent optreden te Brussel deed het. Zij zijn de groep van de jaren zeventig De vijftiger jaren brachten Bill Haley, Elvis Presley en keiharde rock 'n roll. De zestiger jaren daarentegen kregen ontegensprekelijk de stempel van ons aller Beatles. Na hun splitt stonden we in de huidige muziekwereld, en meer bepaald op de pop-sien, nergens meer... De gevestigde groepen bleven het ondertussen doen, zochten ten slotte ook naar wat nieuws, maar het kwam niet. Deep Purple, Black Sabbath, The Who en Ten Years After bleven het doen, nu nog zelfs, maar brachten niets nieuws. Toen ging men het elders zoeken. In plaats van de slordige groep in jeans, ging men plots over naar het geglitter van Slade, Alice Cooper, Gary Glitter enzo... maar ten slotte bracht het allemaal weinig aardig aan de muziekdijk. Het bleef een zoeken tussen de harde rock, de pop en het kommerciële genre a la Demis Roussos, Freddy Breek e.a. Tot daar plots enkele jaren terug in Engeland die groep gevormd werd door Bryan Ferry. De groep die men Roxy Music noemde Zij brachten dan ook een totaal nieuwe sound die men omschreef als de komplete vermenging van de sounds van de zestiger jaren, en de eerste originele klanken van de zeventiger (en zelfs tachtiger jaren, qua gebruik van alle mogelijke moog e.a. elektronische toestanden), vermengd met jazzklanken uit de tanende jaren 40-45, dit alles geaksentueerd door hun burleske manier van optreden. Twee optredens te Brussel en een dag toering met deze jongens kon ons dit alleen maar bevestigen Tweemaal maakten we Roxy dus «live» mee einde mei dit jaar en nu pas in december. Ondertussen is er heel wat gebeurd. Bryan Ferry, de absolute spil van de groep ging even op de solo-toer, terwijl Eno de moog sinthesizer-goochelaar vervangen werd door Eddie Jobson, terwijl ze steeds wissel den van bass-gitarist (Bryan blijft steevast een bass-gitarist een gefrustreerde gitarist noe men met beperkte mogelijkhe den). Wij denken er anders over en zouden Bryan beslist een paar keiharde knapen kunnen noemen die er steeds weer opnieuw in slagen zich in de spots te werken. BEZETTING Momenteel is het dus zo dat alle vokale werk en piano komt van Bryan Ferry, die praktisch instaat voor de komposities en arrangementen, zij het dan bijgestaan door lead-gitarist Phil Manzanera (het langharig. Heli's Angeltype) en Andy Mackay (saxofonist, hobo-ist en het bebop-type van de groep). Verder is er de ontegenspreke lijke stuwende kracht van de drummer (langharig, hippe type) Paul Thomson. Aan de moog-syntetisizer momenteel Eddie Jobson, die ook aardig wat met viool en orgel kan omspringen. (Eddie is een ex-Curved Air violist). Hij vervangt, en onmerkbaar het nichtenrock-type Eno. die mo menteel een eigen groep heeft opgezet en het debuut-album prodjoeste van het 35-man amateur symfonieorkest The Portsmouth Sinfonia. En welk type is Bryan Ferry, zul je vragen Moeilijk, maar toch zowat de syntese van de ganse groep. Een groep die qua uiterlijk of image en optreden het komplete chaotische beeld van onze hedendaagse maat schappij in zich sluit. wereldje van de pop, kende Roxy een zeer spektakulaire start. Na een jaartje aanromme len kwamen ze pas in mei '72 in kontakt met het grote publiek op het Great Western Express Festival in Lincolnshire en stonden ze ook in het voorprogramma van Alice Coo per en David Bowie. Doch alras bleek dat Roxy bepaald apart stond Voor hun eerste elpee en ook voor de rest zorgde Ferry steeds voor een knaller van een hoes. Kortom anders dan de anderen. Steeds kregen we als hoezepoes een starlett zo weggenomen uit de veertiger jaren. ROMMELIGE PERIODE Helaas, zoals het momenteel bij alle goeie groepen schijnt een gewoonte te zijn, dreigde in de zomerse periode ook de splitt bij Roxy. Eno kon het niet langer harden met Ferry en Mackay dreigde ook met opstappen. Gelukkig, kunnen we zeggen, bleef het bij het weggaan van Eno alleen, en bleef de rest samen. Bryan Ferry, de leider, ging dan wel even op de solo-toer en bracht «These foolish things» uit. Een elpee waar hij gewoon wat eigen songs in opneemt, die hij graag gezongen had. De pop-pers hield toen het bange hart vast Was dit het einde van deze talentvolle groep. Tot dan Eddie Jobson kwam en bass- gitarist Johnny Gustafson. Ook Mackay (sax) bleek te blijven, en de ouwe goeie Roxy Music dook weer de studio's in. Ze startten ook hun tweede toer door Engeland, de Verenigde Staten en Europa. Dat deze tweede toer grondig ingestu deerd werd. bleek bij hun optreden einde januari te Brussel. Resultaat twee extra- bisnummers en een minuten lange staande ovatie van de honderden aanwezigen. PLATEN Op dit ogenblik hebben Roxy Music drie elpees op hun aktief «Roxy Music». «For your pleasure» en «Stranded», daar naast hebben ze slechts twee singels uitgebracht die prompt in de Charts kwamen, de eerste «Virginian Plain» en «Pijama- rama». Vooral de eerste singel bracht de volledige revelatie. Voor dc incrowd, dc mensen die zich zowat thuisvoelen in het FERRY EVEN APART Wanneer we Bryan Ferry voor het optreden te Brussel even apart nemen, leren we hem kennen als een joviale knaap zonder ster-«allures». Nee, rond Roxy niet die keiharde roadies die hun ster praktisch ontoe gankelijk maken en je dikwijls alle lust tot een babbeltje ontnemen. Soms hardhandig Nee, Bryan is gewoon spontaan. Waarom niet meer singels uit ganse troep van platen is zo al kostelijk genoeg Tuurlijk moet je ergens een hitsingel maken om aan de top te komen, om door te breken. Wij willen niet alleen een tienerpubliek heb ben, maar moeten voor iedereen bereikbaar zijn. Persoonlijk werk ik een num mer uit en dan gaan we d'r met de hele groep tegenaan, tot we het goed vinden. Daarom klinken we op de scène ook helemaal anders dan op de plaat. Je moet ten slotte wat ruimte laten voor een vrije kreatieve inbreng. Als Mackay lekker in de mood is en een paar nummertjes extra solo wil brengen moet hij daarvoor de ruimte krijgen. De andere jongens ook. Wij willen ook wel wat pret maken als we op de bühne staan. Een optreden mag geen sleur worden. Het moet voor iedereen boeiend blijven». Tot daar Bryan Ferry himself. En boeiend blijven ze Doorgaan jongens, doorgaan RONNIE

Digitaal krantenarchief - Stadsarchief Aalst

De Voorpost | 1974 | | pagina 18