BRYAN FERRY AND ROXY MUSIC
J
Eno en Dendermonde
18
Bovenaan v.l.n.r. Paul Thomson, drummer. Andy Mackay, sax en
viool, Eddy Jobson, Moog en viool. Onderaan Brian Ferry
vocals en Phil Manzaneza, lead-gitarist.
Even onze nieuwe rubriek van de platenboer yerantwoorden. Zoals dat ook met boekeiu—
gaat zullen wij trachten regelmatig een overzicht te geven van het goeie dat op de platen]
markt verschijnt. Hierbij zullen wij ons beperken tot het echte kwaliteitswerk in de gen-!
res pop, folk, kleinkunst, filmmuziek en jazz. Deze week is dat toevallig enkel het zware
pop-werk. Op ons kinderzieltje beloven we ook zoveel mogelijk onze eigen mensen voort
te stuwen. We denken aan Verminnen en Kris de Bruyne en nog zoveel anderen. Dus
eventjes rustig afwachten, maar.
Alle begin is ten slotte moeilijk!
STRANDED Roxy Music
(Phonogram 335 fr.)
Stranded is dus de derde
elpee van ons aller Roxy
Music. Ook het eerste al
bum zonder Eno, alhoewel
je daar weinig van merkt.
Met oer-sterke nummers
als Street Life. Amazone
(met een geweldige Manza-
nera aan de gitaar), Psalm,
Serenade en A song for Eu
ropa, een nummer van Fer
ry en Andy Mackay, waarin
Bryan even zijn Frans uit
probeerde. In Sunset wordt
er even een string-bass bij
gehaald, terwijl in Psalm,
The London Welsh Male
Choir biezonder mooi over
komt. En natuurlijk weer
zo'n giller van een hoeze-
poes!
Bryan Ferry
THESE FOOLISH THINGS
Bryan Ferry (Phonogram
335 fr.)
Ferry gaat hier even op de
solotoer, waarin hij dertien
nummers brengt die hem
altijd geboeid hebben,
maar dan op zijn Ferrys.
Soms heb je wel de indruk
dat dit een vierde Roxy-al-
bum is, trouwens, in de be
geleiding zitten dikwijls de
jongens van de band. On
der die vele nummers die
vroeger al door anderen
werden opgenomen, een
opvallende «A Hard Rain's
A Gone Fall» van Dylan.
Een nummer dat Ferry to
taal anders brengt en dui
delijk een loopje neemt met
Dylan's ernst. Erg goed!
Noemen we nog «Baby I
don't Care» waarin hij ons
aan Elvis doet denken en
«Sympathy for the Devil»
van Mick Jagger.
Alleszins een boeiende
plaat.
WELCOME
(Columbia 299 fr.)
Voor de liefhebbers van
Carlos Santana een kom-
plete verandering.
Santana zelf noemt het
trouwens de New Santana
Group. Acht man sterk met
een enorme ritmische be
zetting met simbalen, kon-
ga's, drums en wat je maar
kan indenken aan instru
menten. Helemaal niet de
Santana van Woodstock,
wel diegene die we aan het
werk zagen te Vorst Een
sound die enorm mooi
overkomt, rustig en met
een ontzettende klankkleur
en variëteit. Een greep uit
de nummers «Love, Devo
tion en Surrender» met als
vocalisten Carlos Santana,
Wendy Haas en Leon Tho
mas, verder «When I Look
into Your Eyes», «Mother
Africa», «Welcome», enz.
Kortom een plaat waar je
steeds opnieuw naar luis
tert en steeds een nieuw
aspekt in ontdekt. Een
must voor de muzieklief
hebber.
A PASSION PLAY - Je-
thro Tuil
(Chrysalis - 335 fr.)
Weer zo'n boeiende plaat
van een jongen die het hier
maar niet schijnt te doen
lan Andersson of de groep
Jethro Tuil Net als «Think
as a brick» is deze schijf
een luisterplaat met een
verhaal. Je krijgt er dan ook,
een uitvoerig teaterboekje
bij met de rolverdeling, del
story en de komplete tekst
Wat wel nodig is, als jel
Anderssons Engels niet zo
goed begrijpt Anders een
klassieker voor de poplief-!
hebber die van het genrel
JETHRO TULL houden
Santanal
Muziek en tekst die hoge
toppen scheert, maar in de
eerste plaats toch een luis
terplaat voor de lange win
teravonden. We vonden het
nodig deze schijf even te
bespreken omdat Jethro in
de States en Engeland toch
zeer hoge toppen scheert
en ten slotte een muziek
brengt die blijft. Een mu
ziek van alle tijden als het
ware' RONNIE.
hun elpees op de markt gegooid
worden zoals «Do the Strand»
en andere toch vlotte mee-
stampers Het klinkt bijna
ontroerend oprecht, wanneer
Ferry beweert dat hit-singels
niet op een elpee mogen komen:
«Met zoiets bedot je je fan. Die
Eno, het nichtenrock-type, maar het helemaal niet is, spreekt
zelfs een paar woorden Vlaams. Inderdaad, Eno heeft wat te
maken met Dendermonde. Deze grote moog-alchimist, die Roxy
verliet om zijn eigen band op te richten, zijn moeder komt
oorspronkelijk uit Dendermonde.
Hoe Wel, toen de Engelse bevrijders even Dendermonde langs
kwamen na de tweede wereldbrand, raakte één van die Engelse
tommy's zo verliefd op een Dendermondse schone, dat hij haar
prompt trouwde en meenam naar Albion. Vandaar...
In The Winchester School of Art experimenteerde hij met tapes
en ander soort tuig waar klanken uit kwamen, om geluiden na te
bootsen en te vervormen. Na heel wat geëxperimenteer
publiceerde hij een boekje «Music for non-musicians» ofte
«Muziek voor niet-muzikanten» of wat daar ook mee bedoeld
wordt.
Akkoord, Bryan Ferry, en meer speciaal Roxy Music, zijn geen hitmakers als een Demis Roussos of de
plaatselijke hitmachine Will Tura. Maar op wereldvlak, en op het vlak van de betere muziek, hebben ze
het gemaakt. Er is wel al een en ander geschreven over deze super-de-luxe groep. Hun recent optreden
te Brussel deed het. Zij zijn de groep van de jaren zeventig
De vijftiger jaren brachten Bill Haley, Elvis Presley en keiharde rock 'n roll. De zestiger jaren
daarentegen kregen ontegensprekelijk de stempel van ons aller Beatles. Na hun splitt stonden we in de
huidige muziekwereld, en meer bepaald op de pop-sien, nergens meer...
De gevestigde groepen bleven het ondertussen doen, zochten ten slotte ook naar wat nieuws, maar het
kwam niet. Deep Purple, Black Sabbath, The Who en Ten Years After bleven het doen, nu nog zelfs,
maar brachten niets nieuws.
Toen ging men het elders zoeken. In plaats van de slordige groep in jeans, ging men plots over naar het
geglitter van Slade, Alice Cooper, Gary Glitter enzo... maar ten slotte bracht het allemaal weinig aardig
aan de muziekdijk. Het bleef een zoeken tussen de harde rock, de pop en het kommerciële genre a la
Demis Roussos, Freddy Breek e.a.
Tot daar plots enkele jaren terug in Engeland die groep gevormd werd door Bryan Ferry. De groep die
men Roxy Music noemde
Zij brachten dan ook een totaal nieuwe sound die men omschreef als de komplete vermenging van de
sounds van de zestiger jaren, en de eerste originele klanken van de zeventiger (en zelfs tachtiger jaren,
qua gebruik van alle mogelijke moog e.a. elektronische toestanden), vermengd met jazzklanken uit de
tanende jaren 40-45, dit alles geaksentueerd door hun burleske manier van optreden. Twee optredens te
Brussel en een dag toering met deze jongens kon ons dit alleen maar bevestigen
Tweemaal maakten we Roxy
dus «live» mee einde mei dit jaar
en nu pas in december.
Ondertussen is er heel wat
gebeurd. Bryan Ferry, de
absolute spil van de groep ging
even op de solo-toer, terwijl Eno
de moog sinthesizer-goochelaar
vervangen werd door Eddie
Jobson, terwijl ze steeds wissel
den van bass-gitarist (Bryan
blijft steevast een bass-gitarist
een gefrustreerde gitarist noe
men met beperkte mogelijkhe
den). Wij denken er anders over
en zouden Bryan beslist een
paar keiharde knapen kunnen
noemen die er steeds weer
opnieuw in slagen zich in de
spots te werken.
BEZETTING
Momenteel is het dus zo dat alle
vokale werk en piano komt van
Bryan Ferry, die praktisch
instaat voor de komposities en
arrangementen, zij het dan
bijgestaan door lead-gitarist
Phil Manzanera (het langharig.
Heli's Angeltype) en Andy
Mackay (saxofonist, hobo-ist en
het bebop-type van de groep).
Verder is er de ontegenspreke
lijke stuwende kracht van de
drummer (langharig, hippe
type) Paul Thomson. Aan de
moog-syntetisizer momenteel
Eddie Jobson, die ook aardig
wat met viool en orgel kan
omspringen. (Eddie is een
ex-Curved Air violist). Hij
vervangt, en onmerkbaar het
nichtenrock-type Eno. die mo
menteel een eigen groep heeft
opgezet en het debuut-album
prodjoeste van het 35-man
amateur symfonieorkest The
Portsmouth Sinfonia.
En welk type is Bryan Ferry, zul
je vragen Moeilijk, maar toch
zowat de syntese van de ganse
groep. Een groep die qua
uiterlijk of image en optreden
het komplete chaotische beeld
van onze hedendaagse maat
schappij in zich sluit.
wereldje van de pop, kende
Roxy een zeer spektakulaire
start. Na een jaartje aanromme
len kwamen ze pas in mei '72
in kontakt met het grote
publiek op het Great Western
Express Festival in Lincolnshire
en stonden ze ook in het
voorprogramma van Alice Coo
per en David Bowie. Doch alras
bleek dat Roxy bepaald apart
stond
Voor hun eerste elpee en ook
voor de rest zorgde Ferry steeds
voor een knaller van een hoes.
Kortom anders dan de anderen.
Steeds kregen we als hoezepoes
een starlett zo weggenomen uit
de veertiger jaren.
ROMMELIGE PERIODE
Helaas, zoals het momenteel bij
alle goeie groepen schijnt een
gewoonte te zijn, dreigde in de
zomerse periode ook de splitt
bij Roxy. Eno kon het niet
langer harden met Ferry en
Mackay dreigde ook met
opstappen. Gelukkig, kunnen
we zeggen, bleef het bij het
weggaan van Eno alleen, en
bleef de rest samen. Bryan
Ferry, de leider, ging dan wel
even op de solo-toer en bracht
«These foolish things» uit. Een
elpee waar hij gewoon wat eigen
songs in opneemt, die hij graag
gezongen had. De pop-pers
hield toen het bange hart vast
Was dit het einde van deze
talentvolle groep. Tot dan
Eddie Jobson kwam en bass-
gitarist Johnny Gustafson. Ook
Mackay (sax) bleek te blijven,
en de ouwe goeie Roxy Music
dook weer de studio's in. Ze
startten ook hun tweede toer
door Engeland, de Verenigde
Staten en Europa. Dat deze
tweede toer grondig ingestu
deerd werd. bleek bij hun
optreden einde januari te
Brussel. Resultaat twee extra-
bisnummers en een minuten
lange staande ovatie van de
honderden aanwezigen.
PLATEN
Op dit ogenblik hebben Roxy
Music drie elpees op hun aktief
«Roxy Music». «For your
pleasure» en «Stranded», daar
naast hebben ze slechts twee
singels uitgebracht die prompt
in de Charts kwamen, de eerste
«Virginian Plain» en «Pijama-
rama». Vooral de eerste singel
bracht de volledige revelatie.
Voor dc incrowd, dc mensen die
zich zowat thuisvoelen in het
FERRY EVEN APART
Wanneer we Bryan Ferry voor
het optreden te Brussel even
apart nemen, leren we hem
kennen als een joviale knaap
zonder ster-«allures». Nee, rond
Roxy niet die keiharde roadies
die hun ster praktisch ontoe
gankelijk maken en je dikwijls
alle lust tot een babbeltje
ontnemen. Soms hardhandig
Nee, Bryan is gewoon spontaan.
Waarom niet meer singels uit
ganse troep van platen is zo al
kostelijk genoeg Tuurlijk moet
je ergens een hitsingel maken
om aan de top te komen, om
door te breken. Wij willen niet
alleen een tienerpubliek heb
ben, maar moeten voor iedereen
bereikbaar zijn.
Persoonlijk werk ik een num
mer uit en dan gaan we d'r met
de hele groep tegenaan, tot we
het goed vinden. Daarom
klinken we op de scène ook
helemaal anders dan op de
plaat. Je moet ten slotte wat
ruimte laten voor een vrije
kreatieve inbreng. Als Mackay
lekker in de mood is en een paar
nummertjes extra solo wil
brengen moet hij daarvoor de
ruimte krijgen. De andere
jongens ook. Wij willen ook wel
wat pret maken als we op de
bühne staan. Een optreden mag
geen sleur worden. Het moet
voor iedereen boeiend blijven».
Tot daar Bryan Ferry himself.
En boeiend blijven ze
Doorgaan jongens, doorgaan
RONNIE
