ZOALS HET KLOKJE
BIJ DE SUISSE TIKT,
TIKT HET NERGENS
AAISÏIRSE HENGELAARS IN DE KOU
6
Ongeveer vijftien jaren oefent Frans Van Lysebeth, Klooster
straat 25, in de parochiekerk te Moorsel het ambt van suisse uit.
Tot voor een paar jaren beschikte deze parochiekerk over een
zeer oud uurwerk, dat het in 1971 liet afweten en vervangen
werd door een elektrisch. De oude klok tikt nu trouw en juist in
de Kloosterstraat bij de familie Van Mulders Van Lysebeth.
Hoe deze er kwam is een hele geschiedenis.
De stoel waarop het geheel
gemonteerd was, bestaat uit
gegoten ijzer en werd in twee
stukken naar beneden ge
bracht.
Het mechanisme was om
geven door vier deurtjes. Deze
PAUL LUIDT DE KLOK
KEN
Toen klokkenluider Frans
(Sooike) Vermoesen om ge
zondheidsredenen niet meer
kon luiden, werd de heer Paul
Van Mulders, echtgenoot van
Godelieve Van Lysebeth,
zuster van de suisse, aange
duid om de klokken te
luiden. Paul is een man die
heel veel houdt van knutse
len, en dat hij er iets van kent
zal verder blijken. Aldus
kwam hij regelmatig in kon-
takt met het torenuurwerk
waarvan niemand juist weet
hoe oud het is. Nergens staat
iets omtrent de ouderdom
genoteerd, maar men kan wel
met zekerheid zeggen dat ze
minstens honderd jaar moet
zijn. Dagelijks dient ze opge
wonden zowel om te lopen,
de slag als de beiaard. Onder
tussen had Paul Van Mulders
al heel wat opgemerkt om
trent de werking van het
ensemble. In het voorjaar
1971 liet de klok het af
weten, specialisten ter zake
beweerden dat ze niet meer te
herstellen was.
deuren waren volgeschreven
door klokkenluider Frans
Vermoesen. Het gaat hier om
een soort onvolledig dagboek.
Men kan hierop terugvinden
dat het uurwerk werd her
steld in 1943 door iemand
van Merelbeke, Hundelgemse
Steenweg, met de hulp van
Frans Vermoesen.
Op de deuren vond men ook
de juiste datum van de
neerstorting van een vliegtuig
op de "Bosbaan". Een doods
brief van een zekere Maria
Joanna Moens hing onder een
laag stof bedolven ook te
pronken in de toren, daar
naast kon men nog enkele
persoonlijke slogans ont
cijferen als "Als ge wilt eerlijk
zijn, moet ge iedereen be
talen."
We mogen hieruit besluiten
dat met het afbreken van het
torenuurwerk een stuk uit het
leven van Sooike Vermoesen
werd weggerukt, maar dit is
nu eenmaal één van die
teleurstellingen waarmee een
mens regelmatig gekonfron-
teerd wordt.
Dagelijks, gedurende zovele
jaren, werd de klok opgewon
den, maar aan alles komt een
einde. Doch moge het een
troost wezen voor Sooike dat
"zijn" klok het in 1974 nog
steeds doet, zij het dan niet
meer op "zijn" kerktoren.
ALLES WERKT KOR-
REKT
Nadat alle staafjes, vijsjes en
wieltjes naar de Klooster
straat werden getransporteerd
en nadat de toren van de
Sint-Martinuskerk werd uitge
rust met een elektrisch uur
werk, bleef de oude klok een
tijdje rusten op zijn nieuwe
bestemming.
Gedurende twee maanden
lagen alle stukken op een
grote hoop in één van de
bergplaatsen bij de suisse.
Toen kwam knutselaar Paul
in aktie. Hij begon stukje na
stukje terug op te bouwen en
in mekaar te knutselen zoals
hij het torenuurwerk scherp
had waargenomen vóór de
afbraak. Na een hele tijd
kwam alles klaar, maar de
klok deed haar werk niet,
want ze was onherstelbaar
verklaard door specialisten ter
zake. Maarmen had
zonder de waard (Paul) gere
kend, want hij vond de fout,
een kleinigheid vertelt hij.
Om de hiinuut moet de wijzer
op de wijzerplaat verspringen,
daartoe is er een plaatje dat
zich dient te bewegen en van
dit plaatje was een stukje
afgesprongen. Er moest dus
enkel een stukje bijgelast
worden en klaar was de klok.
Paul vertelt dat het met
koperdraad en kleefband was
hersteld, doch dit kon het
euvel niet verhelpen. Inder
daad heel trouw en juist tikt
het torenuurwerk nu bij de
suisse. Het mechanisme be
vindt zich in één van de
bijgebouwen en de wijzer
plaat hangt te pronken aan de
huisgevel langs de Boekveld-
baan.
NIEUWE WIJZERPLAAT
Van de wijzerplaten ging er
één naar een kennis van E.H.
Steps en de andere kreeg
Willy De Wolf zaliger. Toen
Frans Van Lysebeth een wij
zerplaat vroeg aan Willy wou
deze laatste er geen van
afstaan Hij had ze gekregen
en zou ze opknappen, spijtig
genoeg heeft het lot er anders
over beslist.
Het ontbreken der wijzerplaat
was echter geen onoverkome
lijke hindernis voor knutse
laar Van Mulders. Hij wist dat
de wijzerplaten van de kerk
zeer oud en versleten waren,
het zou dus heel wat werk
gevergd hebben om ze op te
knappen en Paul vond het wel
eenvoudiger onmiddellijk een
nieuwe te vervaardigen uit
aluminium. Wie het niet wist
zou gedacht hebben dat het
een originele plaat is, dus
nogmaals een pluspunt voor
TORENUURWERK VER
HUIST NAAR KLOOSTER
STRAAT
De vroegere pastoor, Z.E.H.
Van der Hauwaert, bood het
uurwerk aan aan knutselaar
de toren, verder een kar hout,
wielen en nog veel meer
waardeloos materiaal. Het
oude dikke touw dat langs de
torentrap dienst deed als
Paul Van Mulders, die dit
aanbod gretig aanvaardde.
Samen met zijn schoonbroer,
Frans Van Lysebeth, moest
hij het geheel van 1000 kg uit
elkaar halen, langs de draaien
de torentrap naar beneden
halen en huiswaarts brengen.
Als wederdienst moesten ze
ook de toren van de Sint-Mar
tinuskerk opruimen. Dit alles
gebeurde de week vóór Palm
zondag 1971. Volgens de
beweringen van betrokkenen
kwam een ganse auto stof van
trapleuning werd vervangen
door het klokzeel van de
grote klok.
Achteraf werd wel wat kritiek
gegeven op het weghalen van
het torenuurwerk door de
familie Van Lysebeth. Doch
wie zou het duizend kilogram
wegende gevaarte willen uit
elkaar nemen, alles op de
schouders langs d.e draaiende
torentrap naar beneden bren
gen, wetende dat het gaat om
een mechanisme dat niet
meer te herstellen was
AALST TELT VEEL
VISSERS
Het valt zeer moeilijk een
juist cijfer naar voor te
schuiven van het aantal aktie-
ve hengelaars in de streek.
Wanneer wij, steunend op
goed ingelichte bronnen, een
cijfer van om en nabij de
vierduizend naar voor schui
ven, zal dit zeker niet over
dreven zijn, want niet alleen
de stad Aalst, die vier klubs
telt, is rijk aan hengelaars,
doch de hengelsport vindt
liefhebbers in grote getalle te
Lede, Mere, Denderleeuw,
Liedekerke, Erembodegem.
De meeste klublieden kunnen
terecht in privé-vijvers. Voor
Aalst ligt de toestand wel
enigszins anders. Niet alle
hengelaars zijn aangesloten bij
een klub, bijna mag men
zeggen slechts een minderheid
is in dit geval. De overgrote
meerderheid, niet gerugge-
steund door een klub, ver weg
van alle kompetitie, zoekt
zijn hengelwoede uit te leven
in de stadsparkvijvers. Blijk
baar is er iets de jongste jaren
niet pluis met deze vijvers
want steeds meer en meer
vissers zoeken hun heil in
Nederland, het kanaal van
Charleroi, of het Ieperse, dit
zelfs waar de dagvergunnin
gen heel wat duurder uitval
len tot honderd frank per
dag en de afstand er voor
zorgt dat vissen een al ietsje
duurdere liefhebberij wordt.
WAT SCHORT ER
De dagvergunningen zijn in
het Aalsters park niet duuï te
noemen iedereen van jong
tot oud de minimumleef
tijd is normaal veertien jaar,
doch er wordt in de vakantie
periode wel eens een oogje
dichtgeknepen kan er te
recht voor dertig frank. Het
bedrag afkomstig van deze
vergunningen gaat naar de
stadskas. En hier schuilt hem
juist het eerste wrijvingspunt
tussen de vissers en het
stadsbestuur. De hengelaars
wensen dat het totale bedrag
van de opbrengst der vergun
ningen weer omgezet wordt
het volgend jaar in grotere
visstortingen. Volgens hun
berekeningen komt momen
teel slechts tweederde hiervan
terug, terwijl het overige
mede verdeeld wordt over al
de andere sportverenigingen.
Daar wij niets van andere
sporttakken ontvangen,
willen wij met onze eigen
centen ook onze eigen boon
tjes doppen, is de eis van de
vissers. Zeker daar er geen
klub in het stadspark vist en
het louter individuele henge
laars waaronder een groot
aantal invaliden, gepensio
neerden en schooljeugd be
treft. Het stadspark is een
ontspanningsoord voor ieder
een, ook de vijvers, aldus de
voorstanders van meer vis in
de vijvers, want daar komt de
integrale besteding van alle
vergunningsgelden op neer.
Waarom kan Aalst niet het
zelfde als Dendermonde en
Sint-Niklaas waar wel stortin
gen van om en nabij de 3.00Cf
kg gebeuren Bovendien re
deneren de woordvoerders
door, hoe meer vis, hoe meer
vissers en hoe meer vergun-
ningsgeld. Aalst houdt het
echter bij 1.500 kg.
STRENGER TOEZICHT
Naast deze hoger vernoemde
primordiale eis komen tal van
nevensuggesties uit de bus,
waaronder als eerste voorop
mag gesteld worden het limi
teren van het aantal vis dat
per hengelaar en per dag mag
meegenomen worden. Twin
tig eksemplaren per dag is
meer dan genoeg om naar
huis mee te nemen, meestal
arriveert de gevangen vis toch
in de vuilnisbak, terwijl
anderzijds wanneer de gevan
gen vis, na teruggooien ook
nog nuttig is voor anderen.
Het belet de vijver leeg te
halen, temeer daar het om
een loutere vrijetijdsbesteding
gaat. Al te veel heeft men het
al meegemaakt dat over
dreven hoeveelheden vis mee
genomen worden om aan
andere vijvers verkocht te
worden.
Uit deze wens spruit automa
tisch de gedachte voort om
meer volmachten toe te
kennen aan de parkwachters,
die hierdoor strenger tegen
overtreders zouden kunnen
optreden.
Wanneer de eerste zaterdag
van maart de parkvijvers weer
opengesteld zullen worden,
onze knutselaar.
Wij wensen "suisse" Va?[
Lysebeth en schoonbroer
Paul Van Mulders hartelijft
proficiat voor het geleverap
werk en wij begrijpen nojfc
veel beter dat de familie VaBK
Lysebeth het voor geen gele
ter wereld zou verkopen. He(
is een echt familiestuk gewon
den waar zij trouwens ooi
fier mogen over zijn. De klol
werkt volledig zoals zij oo^l
spronkelijk boven Moorsa
het uur aanduidde. Enkel d< I
beiaard is niet ingeschakeld I
"Zoals het klokje bij di'
"suisse" tikt, tikt het nerj
gensdachten wij, of hehi I
u soms een dergelijk uurwerl
bij U thuis p v
j d'
Achteraan café De Klok, troffen wij ze aan. In een rokerige sfeer
lieten enkele tientallen Aalsterse hengelaars hun grieven horen.
Het ging hem niet om een of andere maatschappij of klub die
duidelijk onder-gesubsidieerd werd en één of andere aanslag op
de stadskas beraamde, doch om een spontaan opgekomen
initiatief van enkele verwoede vissers uit het Aalsterse, die het
volgens hun mening, gegroeide ongenoegen over de vissituatie in Wj
het Aalsterse stadspark, willen koördineren, om samen met
sterkere argumenten en betere solidariteit hun wensen tot
werkelijk om te buigen. Achteraf gingen wij even praten met de
initiatiefnemers, die voorgaven de meer dan twaalfhonderd
hengelaars uit Aalst te vertegenwoordigen, terwijl wij ook
telefonisch Schepen Henri Van der Veken, onder wiens
bevoegdheid, als schepen van vrijetijdsbesteding, de visstortingen
in de stadsparkvijver vallen, naar zijn mening over de getuige
grieven en naar de vooruitzichten voor 74 vroegen.
Het Aalsterse kan wel een mekka van vissers genoemd wordet Sl
In de kompetitie-hengelsport lieten de resultaten niet op zid k
wachten. Meerdere malen kwamen streekgenoten uit in n# r<
wereldkampioenschap. Erembodegemnaar Marcel Van de 1{
Eynde kon de wereldtitel veroveren. 13
V
verlangen de hengelaars een
minder vervuilde vijver, mede
oorzaak van de ontvolking
ervan, terwijl om dezelfde
redenen het verbieden van
kompetitiewedstrijden op de
vijvers bij de aanvang van het
seizoen bijzonder welkom
zou zijn. Als woordvoerder
van de hengelaars drukte de
h. Verpeten Louis het verlan
gen naar grotere en betere vis
uit. Voorn van 14-15 cm
mi nimum dat moet er zjjn, en
geen baars die niet langer
gewild is.
Op de repliek dat de bestellin
gen door het stadsbestuur
reeds eind vorig jaar geplaatst
werden, gaf men te kennen
dat het nooit te laat is om een
bestellingsorder te vergroten
en te wijzigen.
KLUBS ZIJN BEST TE
VREDEN
Zelf verwoed visser, en ver
antwoordelijk voor de vrije
tijdsbesteding reageerde
schepen Henri Van der Veken
op voormelde eisen. De be
stelling is, aldus de schepen,
reeds voor de winter door
gegeven. Steeds wordt er
eerste keus verlangd. Het
grootste percentage van de
aangekochte duizend kilo
gram maakt de voorn uit,
terwijl er daarnaast gezorgd
wordt voor brasem. Karpel en
lauw komen daar nog eens
extra bij.
Op de vraag hoe het hem nu
zat met de recente eisen van
deze eerder naamloze groep
hengelaars, verwees de
schepen naar het komitee van
vrijetijdsbesteding en het
sportkomitee waar de viej y
Aalsterse hengelklubs deel
van uit maken. In die komij
tee's mocht tot op heden!
geen klacht gehoord worden^
een bewijs dat de klubs best!
tevreden zijn met de vismoge-
lijkheden die de stad biedt f
Het wordt, zegt ons de h. Vac
der Veken, bepaald moeilijk
wanneer we moeten ingaan
op individuele eisen. HeS
verenigingsleven dient bevor!
dert te worden, en daar kan!
eventueeel iets van uitgaanJ
wat tot dusver niet gebeurde!
PRATEN KAN HELPEN
Wanneer beide standpunten
met elkaar in een direkt
gesprek gekonfronteerfl
zouden worden, zit de kan»
erin dat heel wat misverstanj
den kunnen opgeruimd
worden. Informatie verstrekt
ken kan hier alvast to«
bijdragen, terwijl er zeker nien
uit het oog mag verloren
worden dat voor tal van
Aalstenaars weekends, vrije
dagen en de zomervakantie
niet zomaar persé Spanje of
het Knokse strand betekent!
De spiegelvijver is voor velen!
van jong tot oud, een paan
uurtjes verpozing. En daalt
komt het ten slotte op neer!
Johan V elghej I
