BIL
DRIEGHE
ZOEKLICHTOP DETOUR:
LUCIEN VAN IMPE OF DE
MAN IN DE AKTUALITEIT
Toch even stilzitten op grooi-
va's schoot, als kost dat Ban
erg veel moeite: hij zit liever
op het minikoersfietsje. La
ter wil hij even beroemd
worden als pa Lucien
WESTMINSTER
wichten-
De Vootpost - 25-7-75 - 11
KONKNEI
gele trui definitief moest af
staan aan Bernard Thé-
venet die we een even
lange loopbaan voorspellen
als de plots vergane glorie
Luis Ocana.
De kloof tussen Merckx en
Van Impe was op de
Champs Elysées, eindpunt
van de 62ste ronde van
Frankrijk, niet groter dan
een goeie twee minuten.
Men kan zich de vraag stel
len of Lucien naast bergko
ning ook geen gele truidra
ger kon geweest zijn.
Daarmee raken we uiter
aard een delikaat onder
werp aan: Lucien Van Impe
als kandidaat
tourwinnaar Het zit er al
lemaal in, doch er spelen
zoveel invloeden en belan
gen die tot het domein van
het extra-sportieve beho
ren, dat we liefst niets voor
spellen of veronderstellen.
FRANK EN BART
Lucien Van Impe begon te
koersen toen broer Phile
mon ermee stopte. De acht
jaar jongere Frank heeft van
kindsbeen de opgang van
de ««kleine bergkoning» ge
volgd. Hij is een vurig be
wonderaar van zijn broer,
maar zit nu ook al in de pelo
tons. ««Hij kan wat», zegt
men in Mere, ««maar hij was
altijd een speelvogel, ge
loofde te weinig in zichzelf.»
Frank is nu 20. Een beetje
groter dan Lucien op het
eerste gezicht, doch even
eens lichtgebouwd. Iemand
die geroepen lijkt en ge
schapen om ««bergop» te
rijden. Sinds hij amateur is,
schijnt hij het ernstiger te
menen. Durft al eens win
nen en is vooral in zijn schik
op een moeilijk parkoers.
Droomt hij ervan eens of la
ter naar de Tour te gaan?
Frank: ««Misschien, al is dat
nog niet voor volgend jaar.
Als het ooit gebeurt.»
Frank Van Impe pakt het
eerder verstandig aan: hij
pompt zich niet leeg, leert
de stiel en kan wellicht
doorbreken op het ogenblik
dat de «vroegrijpen» er het
bijltje bij neerleggen omdat
hun bobijntje af is.
Er is ook Bart Van Impe.
Samen met zusje Suzy en
ma Rita leeft hij met pa Lu
cien mee. Hij wordt later ook
een bergrat: hij klimt, zon
der fiets, op moeders rug.
Met zijn minitweewielertje
haalt hij akrobatentoeren
uit: hij bolt op topsnelheid
rond de cafékachel van pe
ter Jef. Jong geleerd is oud
gedaan.
Maar intussen blijft alles
toegespitst op de grote da
den van een kleine man.
Die kleine man heet Lucien
Van Impe. Hij heeft zeven
ronden van Frankrijk achter
de rug. Drie keren was hij de
beste klimmer. Zonder die
polsbreuk van vorig jaar
kwam daar ongetwijfeld nog
een bergprijs bij. Maar we
mogen evenmin zijn eind
resultaten in de algemene
rangschikking vergeten:
twaalfde, zesde, derde,
vierde, vijfde, 18de en in
1975, het seizoen dat zijn
««grote doorbraak» is, nog
maar eens derde, op een
boogscheut van de verras
sende Bernard Thévenet en
de deels falende, deels
door pech geteisterde
Merckx.
««Volgend jaar kom ik met
andere intenties naar de
Tour», vertelde Lucien na
afloop van het criterium op
de Champs Elysées aan
Fred De Bruyne. «<lk heb
driemaal de bergprijs ge
wonnen, ik weet nu dat ik de
eindzege op mijn palmares
kan schrijven.»
Fred De Bruyne is zelf een
oud-kampioen. Hij weet
verduiveld goed wat kan en
wat onmogelijk is. Fred ge
looft rotsvast in Lucien Van
Impe. Primordiaal is, dat
Lucien zelf in zijn eigen
kansen gaat geloven.
MARC MARCEL
««Ik had dolgraag gewonnen, vertelde Eddy Merkx na afloop
van de Tour d'e France proloog te Charleroi. De winnaar van
de vorige ronde was met twee sekonden geklopt door
akrobaat Francesco Moser.
Die proloog was een tijdrace over een goeie zes kilometer.
Een lastig geval. Vijfentwintig scherpe bochten. Iets voor
een waaghals als Roger De Vlaminck. Maar die was er niet.
Lucien Van Impe wel. De man die man pas op de hoge
bergtoppen verwachtte, was derde. Hij boette slechts een
kleine 14 sekondjes in op de winnaar. Specialisten als
Pollentier, Knudsen, Kuiper en Thévenet deden minder
goed.
Hoek 45 9320 OUDEGEM
'Tel. (052) 42.37.54
KOOP RECHTSTREEKS TEGEN
FABRIEKSPRIJZEN
W|| zijn geen winkeliers maar de fabrikant zeil van alle soorten
binnendeuren en staande klokken mei waarborq eiqen
herstellingsdienst
massief eik hoogte 2.20 m 3 ge-
19.900 F
WESTMINSTER in notelaar hoogte 2.20 m 3 ge-I
wichten 19.900 F|
Door eigen fabrikatie en import zijn al
onze prijzen buiten concurrentie
Vrije ingang
I Open in de week van 18 tot 20 u.
I Zaterdag, zon- en feestdagen van 10 tot 20 u ODen
I De maandag gesloten.
Voor de start was Lucien
optimist. Hij had, om het
parkoers te verkennen en
wat te trainen, Tony Hou-
brechts gevolgd. Lucien:
«Als ik straks in het zadel
moet, rij ik twintig sekonden
rapper dan Houbrechts.
Van Impe reed volle halve
minuut sneller dan Girpon-
di's meesterknecht. Verbluf
fend. Die derde plaats, op
een omloop die allesbehalve
voor hem geknipt was,
verraste zelfs de auteur van
dergelijke topprestatie.
Met negen aanvallers naar
molenbeek
Vrijdag 27 juni 1975. Twee
schuifkes touretappe. In de
voormiddag ging het over 93
kilometer van Charleroi naar
Molenbeek. Met zijn negen
verrasten drieste aanvallers
het nietsvermoedende pelo
ton. Vanzelfsprekend was
Eddy Merckx erbij. Die
bolde naar zijn streek. Het
Brusselse. Moser, toen nog
«maillot jaune» keek uit de
doppen en reed eveneens
mee in de spits. Lucien Van
Impe ontpopte zich ook al
tot een «rouleur» van for
maat. Bijna een volle minuut
voorsprong op de 131 ande
re deelnemers werd voor de
zege gespurt. Het lepe
keesje Priem won. Nipt
weliswaar. Lucien Van Im
pe, iemand die in zijn hele
loopbaan ongeveer 90 keren
zegevier over de streep
bolde en slechts tweemaal
spurtoverwinnaar werd, ein
digdeals nummer vier.
Diezelfde dag moesten de
koereurs nog van Molen
beek naar Roubaix. Jammer
genoeg miste Lucien toen
de trein. Want opnieuw
kwam eren ontspanning tot
stand. De voornaamste «fu
gitives»? Thévenet, Bata-
glin, Poulidor, Gimondi,
Merkx...Het pelotonnetje
hield aan de finish één
minuut en twaalf sekonden
voorsprong over. Jammer
van Lucien die de vruchten
van zijn knappe Molenbeek-
rit zag verloren gaan. Maar
het tij zou keren.
Flitsende tijdrace naar
Merlin-Plage
Een intermezzo tussen de
vlakke ritten door op woens
dag 3 juli is er een tijdrit over
16 kilometer. Van Saint
Hilaire de Riez naar Merlin
Plage. Geen lachertje. Al
thans niet voor Lucien Van
Impe. In Mere zijn sommi
gen een beetje ontgoocheld
over de 25ste plaats van hun
idool. Pa Jef niet. Die vindt
de 20 minuten 49 sekonden
uitstekend. Hij had het
allemaal berekend en uitge
rekend. «Eén minuut 27
sekonden meer dan blok-
trein Merckx over dit trajekt
zetten, is een sukses. Ik had
het minder goed verwacht.
En Lucien zelf? Die zag het
ook zo: «Het parkoers was
veel lastiger dan dat van de
6,250 km te CharleroiIk heb
alles gegeven wat ik in «mijn
kas» had. Mijn tijd is prima.
Laat ze maar doenik heb de
goeie konditie. En dat laat
ste is toch wel nodig. Ik heb
mijn zinnen op de bergprijs
gezet en maak een uitste
kende kans om die te
veroveren
Voor de statistiekers ten
slotte nog dit: Merckx
bereikte die dag een uurge
middelde van 49 kilometer
89 meter. Uitgerekend 1.089
meter beter dan Hézard, de
later fel verblekende en zelfs
helemaal wegdeemsterende
Fransman.
Lucien van Impe vliegt over
de Tourmalet en de Soulor
Nee, niet de col du Soulor
was het eindpunt van de
tiende etappe. Na die be
klimming ging het naar Pau.
Voor één keer klampte Pedro
Torres aan op een berg van
eerste kategorie, maar de
grootste buit (twintig pun
ten) moest hij toch aan de in
de man in witte trui met rode
stippen laten. Na 195 kilo
meter, op weg naar de top
van de Cóte d'Esquillot,
demarreerde Lucien nog
maar een keertje. Als beze
tenen sprongen Thévenet,
Merckx en Moser hem ach
terna. Van Impe mocht niet
«gaan». De macaroni Pog-
giali wel. Toch bereikte de
Merenaar in tweede stelling
de piek van deze berg. Die
Poggiali werd bij de eerste
doortocht aan de tribune van
de autodroom te Pau inge
lopen door Felice Gimondi,
de ex-wereldkampioen die
een vrijgeleide kreeg en
«mocht» winnen.
Eén dag later werd het
weeral klimmen: de Tour
malet en de Aspin. Namen
die renners als Rik Van
Linden, Roger Rosiers,
Priem, Allan, Boulas en
andere niet-specialisten de
daver op het lijf jagen. Voor
die kerels wordt het steeds
een gevecht tegen de tijd.
Niet te laat binnenkomen is
hun voornaamste bekom
mernis. De berggeiten inte
gendeel worden er zichzelf,
oogsten er eer,v roem en
publiciteit.
Lucien Van Impe heeft er
een demonstratie gegeven
van zijn nu door iedereen
erkend talent. Hij ««vloog»
over die «reuzen». Maar op
weg naar Saint Laury Sou-
lan, waar het bergop naar de
arrivee ging, sprong eerst
Joop Zoetemelk weg (jaja:
de Nederlander ging in de
aanval). Nadien wipte Thé
venet hem achterna. Van
Impe en Merkx bleven sa
men. Nanard (nu hebben de
««chauvins» ook voor de
winnaar van de jongste Tour
een troetelnaampje be
dacht) kwam bij de «scha-
duwrenner» en mocht van
zelfsprekend" het zware werk
opknappen. Thévenet leed
in de allerlaatste meter
bandenpech, zodat de in
veler ogen antipatiek Neder
lander de etappezege op een
schoteltje kreeg. Lucien van
Impe klopte Merckx voor de
derde plaats.
Er is achteraf nogal wat
kommentaar geweest. Men
sen die denken dat ze de
wielrennerij uitgevonden
hebben, beweerden dat Lu
cien bij Merckx gebleven
was om hem van de onder
gang te redden.
Lucien zelf over het «geval»
«Nee maar. Toen Thévenet
op zes kilometer van de top
op zoek ging naar Zoetemelk
heb ik geaarzeld. Ik had
inderdaad kunnen meegaan.
Maar wie garandeert me dat
ik niet zou moeten achter
blijven? Weet dat ik zowel
op de Tourmalet als op de
Aspin zware inspanningen
had geleverd. Die kruipen
niet in de kleren.
Lucien Van Impe smeedde
waarschijnlijk plannen voor
een «stormloop». Die is er
ook gekomen. Niet op de
weg naar Albi, waar Knete-
mann won.
Klimmen moet je van kinds
been leren: Bart je Van Impe
probeert het zonder fiets.
Op mama Rita's rug.
Onder plassende regen naar
de Puy-de-Dome
Een grote dag in Lucien Van
Impes Tour de France 1975
werd de klim op de door
allen gevreesde Puy-de-Dó-
me. De Spanjaard Menen-
dez, weggelopen op de Cóte
de Rouillas, werd op acht
kilometer van de top van de
Puy De Dóme onder druk van
Merkcx bruine garde ingelo
pen. Eerst speelde Ward
Janssens voor trekpaard,
nadien duwde Jef De
Schoenmaecker het tempo
nog wat meer de hoogte in.
Op vier kilometer van de
«piek» gebeurde het: Thé
venet demarreerde. Kort en
droog. Eén konkurrent kon
hel tempo aanLucien Van
Impe. Even leek het er op dat
Lucine zijn konkurrent zou
losgooien met een venijnig
sprongetje. Maar Nanard
keerde terug. Van Impe
wachtte nog een poosje
vooraleer definitief toe te
slaanhij wist dat Thévenet
zou moeten loslaten als het
«serieus» werd. Met nog
ongeveer 1100 meter voor de
boeg «ging» Lucien voor de
tweede keer. En bleef door
duwen. De Fransman bleef
achter. Definitief ditmaal,
al bleef hij uit de groep van
de achtervolgers. Over die
kilometer verloor de latere
winnaar nog volle 15 sekon
den. Lucien Van Impe had
de meest tot de verbeelding
sprekende etappe gewon-
En toen kwam die
fantastische tijdrit
We ontleden niet alle eks-
ploten van Lucien Van
Impe. We hebben niets
geschreven voor zijn derde
plaats te Le Lioran, over zijn
fraaie prestatie tussen Nice
en Pra Loup waar Thévqpet
rivaal Merkcx uit de gele
trui, lichtte na de taktische
fout van de wereldkam
pioen, die in al zijn over
moed in de aanval ging en
een zware tol betaalde.
We rafelen evenmin zijn
sprong uit in de etappe naar
Morzine, waar Lopez-Carill,
een soloren zegevierend
afrondde, maar waar Lucien
oprukte naar de derde plaats
in het klassement, over het
hoofd heen van Zoetemelk.
Aan de vooravond van de
betekenden die 28 schamele
sekonden eigenijk niet zo
heel veel. Maar toch...
Die race tegen de chrono
stak vol suspense: niette
genstaande Merckx aan een
door Ritter veroorzaakte val
een kaaksbeenbreuk had
overgehouden, verwachtte
iedereen een zege van de
man in het regenboogshirt.
Het werd Van Impe. Volle 56
sekonden had hij minder
nodig dan Ole Ritter, de
nummer twee, die zelf
Merckx met één sekondje
vloerde.
«De beste tijdrace die ik ooit
reed, zegde de winnaar
achteraf. «Winnen? Ik heb er-
geen moment aan gedacht.
Zoetemelk op afstand hou
den was mijn enige betrach
ting. Onderweg werd me
meegedeeld dat ik een
minuut op Joop had geno
men. Ik ben dan maar blijven
doorduwen.
Drie oogmerken had Lucien
Van Impe voor de Tour
begon: bergkoning worden,
een plaats bij de eerste drie
veroveren en een ritzege
veroveren. Ik won zelfs twee
etappes. Echt waar: ik ga in
1976 hoger mikken. Ik weet
nu dat ik bekwaam ben om
een «gele ereronde» te
rijden.
We hebben het verloop van
de tijdrit later op de avond
nog eens over de Neder
landse teevee betekent.
Vooral om de kommentator
te horenDie was er steevast
van overtuigd dat Zoetemelk
Van Impe van de- derde
plaats zou storten. Veel
zegde de man niet nadat het
resultaat op het bord kwam.
Hij dacht misschien, net
zoals wij: als Joop zich aan
een of ander achterwiel van
een konkurrent kan vasttui-
gen, doet hij het wel.
Wanneer hij voor de «waar
heid» staat en zijn eigen
boontjes moet doppen, ver
liest hij heel wat troeven.
Lucien Van Impe: bergko
ning, tweemaal etappewin
naar, derde op de Champs
Elysées. We hopen dat we u
volgend jaar mogen begroe
ten als Tourwinnaar.
Mare Marr.pl
