WILLY DE WITTE OP DREMPEL VAN GROTE CARRIERE ALS MOTORCROSSER?
BROERS JOHNNY EN TONY VOLGEN ZIJN SPOOR
LUCVERLEYSEN:
STUDEREN GAATVOOR MOTOCROSSEN
12 - 25-7-75 - De Voorpost
«Je moest hem daar zien staan hebben tussen al die andereneen
sukkelaar. Zelfs geen laarzen had hij. Een amateurke. En zijn moto?
Een «okkasiebakje». Ma vertelt het allemaal. Ma De Witte, als ze over
het debuut praat van Willy, de oudste van het crossende broedertrio
dat aan de voet van de «Boekhoutberg» te Erembodegem woont.
Willy De Witte is nu 23. Broer Johnny 20 en «nieuweling» Tony, een
jongen die met een ongeval zijn seizoen 1975 verbrod weet, 17.
Willy: «Waarom begin je
eigenlijk aan een keiharde
en dure sport die motor
crossen al na al toch is? Ik
weet het gewoon zelf niet. In
1970 betwistte ik als nieu
weling BLB enkele wedstrij
den en won er drie. Het
schonk me moed. Een
jaartje laterw werd het een
fikse sprong naar vorenals
junior vlotte het verdomd
goed. Het kampioenschap
van België en Oost-Vlaande-
ren en de «trofee»: ik
veroverde het allemaal. Een
prettige belevenis»
Willy deed een overstapje
naar de BLB-inters en hield
er nog drie overwinningen
aan over. Kwam dan dat
rotte 1973: legerdienst, een
pols stuk en geopereerd aan
de knie. Als je dat allemaal
meemaakt mag je er voor
volle twaalf maanden een
kruiske overmaken.
Uilenspiegel zegde dat na
regen zonneschijn komt:
1974 was Willy De Witte
gunstiger. Hij crosste bij de
inters 13 overwinningen bij
mekaar. De oudste van de
De Witte-brothers meende
dat hij bij de BLB niet zo
heel veel meer kon opsteken
en schafte zich een BMB-
vergunning aan. Niet on
middellijk om zich met
kerels als Roger De Coster
of Mikkola te meten: vooral
eer hij het tot internationaal
kon schoppen, moest hij
eerst troefazen op tafel
kunnen gooien.
«Hij debuteerde in de BMB
bij de senioren, weet ma, en
hij kon best heel wat meer
overwinningne hebben bij-
eengecrosst. Pech heeft
hem meer dan eens op een
zijspoor gerangeerd: een
reeks winnen en dan uitval
len wegens mechanisch de-
fekt was er nogal geran
geerd: een reeks winnen en
dan uitvallen wegens me
chanisch deffekt was er
nogal een keertje te veel
aan. Hij kon reeds lang de
nationale titel op zak heb
ben.
sportdiscipline hangen
winst en verlies aan en dun
draadje. De atleet zelf mag
dan al fysisch pikfijn in orde
zijn, een machine is vaak
onberekenbaar.
Internationaal
Geen van de drie De Wittes
verdient wat aan het cros
sen. Willy: «Kan ook niet.
Voor een goeie tweewieler
betaal je gauw 100.000
frank, en de kosten over een
seizoen lopen tot datzelfde
«bedragje» op.
Je moet een klub hebben,
anders kun je ermee stop
pen. Tenzij je steenrijk bent
natuurlijk. De mensen van
de door voorzitter Albert
Lievens geleide «Tuftuf-
klub» steken er hun «kruk
ken» onder. Een financiële
bijdrage die allesbehalve te
versmaden is en een massa
problemen uitveegt. Boven
dien is er ook de morele
inbreng van de fans: hun
aanmoedigingen, een sti
mulans bovenop, doen een
sportbeoefenaar deugd
Trainen? Jawelje moet dat,
anders geraak je nergens. In
de buurt oefenen, gaat
gewoon niet. Ofwel moet je
naar Axel in Nederland, 70
kilometer enkel. Of naar
Lommei, en dat wordt dan
120 kilometertuffen om er te
komen.
«Als je anders niets zou te
doen hebben dan te crossen
kun je gerust de tijd nemen
om naar een of ander
oefenparkoers te rijden.
Maar er moet ook om den
brode gewerkt bij de De
Wittes, en dan wordt het
moeilijker om er lange uren
tussenuit te knijpen. Willy
De Witte ziet niet tegen een
massa inspanningen op. Je
moet niet alleen «per motto»
kunnen rijden, akrobaat
zijn: je lichamelijke konditie
moet honderd procent in
orde zijn. Daarom hoort er
ook footing en versnelde
powertraining bij. Hoeveel
supporters Willy oppeppen?
Moeilijk te schatten, maar
Nu is Van Baelen uit Mol de
«koploper. Willy staat twee
de. Als hij nog twee keer
wint, komt de trikolore trui
naar Erembodegem. Maar
daar denkt ma De Wittes
oudste zoon voorlopig niet
aan: in motorcross, maar
dan in om het even andere
Willy De Witte: grootste
belof te bij de BMB als senior.
Als het allemaal naar wens
verloopt, wordt hij binnen
kort zelfs internationaal
dat moeten er zowat 500
zijn, waarvan er verscheide
ne van crosse naar cross
met hem meehotsen. Graag
zouden die hem als natio
naal kampioen huldigen.
Allemaal motocrossentoe-
siasten: Willy, Johnny en
(rechtstaand naast pa) Tony
De Witte houden de sports-
feer van de familie hoog. De
anderen zijn vanzelfspre
kend vurige fans.
Willy zelf zegt zo'n titel wel
wat, maar eigenlijk ziet hij
zijn «Senioresperiode» eer
der als een aanloop naar een
carrière als internationaal
dan als einddoel. «Een
tiende plaats bij de interna
tionalen spreekt me meer
aan dan een zege bij de
senioren. Fans zullen die
uitspraak misschien minder
graag horen, maar ik kan er
ook niets aan doenWaarom
anders praten dan je denkt?»
Internationaal worden is
Willy's droom, maar zal hij
zich bij al die azen kunnen
doorzetten? De oudste De
Witte gelooft dat het los
loopt. Hij heeft trouwens al
«geproefd»: in Nederland en
in Musson maakte hij kennis
met crossen op het hoogste
niveau. Zonder pech stak er
telkens de zege in.
Dat woordje «pech» speelt
een grote rol in Willy De
Wittes vocabularium. Te
genslag hield hem van
verscheidenen overwinnin
gen: de zes seizoenzeges
van 1975 zijn maar mager als
je bedenkt dat er een tiental
meer op zijn palmares had
den kunnen staan. Doch
zeuren doet deze 35-jarige
karaktermens niet: het
hoort allemaal bij een op de
mechaniek stoelende sport.
Je mag niet opstandig
worden. Je nood gaan
klagen bij kollega's moet je
evenmin doen: iedereen
heeft met zijn eigen miserie
al genoeg.
Of Willy dan niet ontgoo
cheld is als hij niet als
winnaar en motocross af
rondt? «Je moet de zaken
een beetje filosofisch bekij
ken: in de sport liggen winst
en verlies erg dicht bij
elkaar. Voor de supporters
is het natuurlijk anders: als
ik met bloemen wuif, vindt
iedereen dat normaal. In het
tegenovergestelde geval
maken sommigen daar een
drama van. Alles in deze
wereld is relatief: krijg je
vandaag een klap, dan
toren je er morgen mis
schien bovenuit.
Johnny: elf overwinningen
bij debuut
Johnny De Witte is vandaag
20. Hij kreeg ook de mikrobe
in het bloed1972 betekende
voor hem de aanloop. Een
schitterend debuut trou
wens: bij de BLB-nieuwe-
lingen won hij dat seizoen
elf keren. Niet weinig. 1973
werd en sukkeljaar: hij
zegevierde in een viertal
juniorewedstrijden, maar
het was toch niet je dat.
Voor Johnny was 1974 zo
mogelijk nog rotter: twee
overwinningen had hij op
zak als hij in «zijn» Erembo
degem aan één enkele
valpartij een meniscusletsel
en gescheurde gewrichts
banden overhield. Hij kon
meteen de boeken dicht
klappen en gelaten wachten
op «betere tijden».
Die betere tijdens schijnen
voorlopig niet aangebroken.
Johnny is sinds begin 1975
BMB-junior. Eén keer stat
er een overwinning in. Te
Hove. Hij reed heel de koers
op kop. Maar dan begaf zijn
Het is een moeilijke kombinatie, motocrossen betwisten en
studeren. Luc Verleysen, 18, weet er alles van. Nu het
allemaal achter de rug is, wordt hij een beetje kalmer: de
eksamens stelden de zenuwen fel op de proef. Maar nu hij
uit Liedekerke met een A2-diploma boekhouden naar de
Eikestraat te Moorsel terugkeerde, is er een pak van zijn
hart.
Luc heef nu en zee van tijd
om te trainen. In afwachting
dat hij zich opnieuw over de
studieboeken buigt: graag
wilde Luc ekspert-boekhou-
der worden en een massa
wijsheid over informatie
opsteken.
Pa gaf voorbeeld
De talentrijke Marc Van
Gijseghem, bij wie we
binnenkort op reportage
gaan, had aan Luc Verleysen
steeds een goeie fanoveral
trok hij met zijn dorpsge
noot mee om hem aan te
moedigen. Die liefde voor
het motorcrossen erfde Luc
van pa. Verleysen senior
heeft in «zijn tijd» ook meer
dan één machine aan digge
len gereden. «Toen werd
nog niet zo veel van ons
geëist, zegt die, «je oefende
een beetje als het paste,
maar nu moet je het bijna
professioneel aanpakken
trainen, je konditie verzor
gen. De konkurrentie is te
scherp vandaag.
Luc kon het op een goeie
dag niet langer aanzien. Hij
wilde zelf meebollen. Dat
was vorig jaar. Een triomf
tocht van cross naar cross
werd het niet. Obk in 1975
klom Luc niet boven de
tegenstanders uit. Wel vero
verde hij vierde en vijfde
plaatsen, waaruit bleek dat
hij geen figurantje is.
De machine testen gebeurt
achter detuin. Maar oefenen
kan daar vanzelfsprekend
niet. Daarvoor moet hij naar
Lommei of Axel. Telkens
een lange trip. Maar het
moet, anders raak je hele
maal achterop.
Een klub? Nee, al dat
gecross, met de zware
financiële nasleep, moet uit
het gezinsbudget komen.
Een dure grap. Het staat
trouwens niet op verbete
ren. Jan, nu 16, zit al van
ongeduld te trappelen: vol
gend jaar gaat hij er ook
tegenaan. Nog een geluk
voor pa en ma Verleysen dat
de twee andere broers (ja,
ja: vier zonen zijn er bij de
Verleysens die wat graag
een meisje hadden boven de
doopvont gehouden) niet in
hetzelfde bed ziek worden.
Een vedette worden? Graag,
weet Luc Verleysen, maar
studeren gaat voor mijn
hobby. Later zien we wel
hoe de zaken evolueren.
voetsteun. De pret was er
meteen af.
Johnny: «In het begin van
dit jaar was het niet alles
met zijn fisieke konditie.
Een beetje mijn fout, maar
wat wil je met al die
strubbelingen van vorig jaar.
Nu ben ik er bovenop, doch
het slaat me allemaal een
beetje tegen het hoofd:
pech.
Johnny is al eens meer
ondersteboven gereden
door konkurrenten. Er zitten
bij die juniores nogal wat
«déstereirs» zoals hij ze
noemt. Mannen die niet
eens weten hoe ze net stuur
van hun tweewieler moeten
vasthouden. Als je die
kerels wil voorbijsteken kun
je het kontakt met die
zigzaggende «leerlingen» in
veel gevallen onmogelijk
vermijden. Je gaat dan
onvermijdelijk in het zand of
de modder. Met alle gevol
gen vandien.
Het is een beetje normaal
dat het er tamelijk zenuw
achtig aan toe gaat bij de
juniores. Je moet eerst door
de schiftingen geraken om
aan de eigenlijke cross te
kunnen meedoen. Die schif
tingen zijn er nodig omdat er
steeds al te veel deelnemers
opdagen. Begrijpelijk dat
het een echte «struggle for
life» wordt.
Johnny wanhoopt, ondanks
alles, niet. Willy meent dat
zijn broer talent genoeg
bezit om door te breken. Hij
kan het wetenals grootste
senioresbelofte van België
en met zijn jarenlange erva
ring, spreekt hij met kennis
van zaken.
Benjamin Tony inaktief
De 17-jarige Tony De Witte
zien we dit jaar niet meer
aan de start van een cross.
Tenzij als toeschouwer. To
ny debuteerde vorig jaar.
De Hofstaade belofte Dhacse
Pa en ma Verleysen hebben
vier zonen: Luc erosst. Vol
gend jaar wil Jan (uiterst
rechts) ook zjn kans wagen
Het seizoen zat er al voor
een stuk op. Hij veroverde
een serie ereplaatsen. Aan
deze BLB-nieuwelingen zou
die andere belofte, de knap
pe Aalstenaar De Ruys-
scher, een stevige konkur-
rent hebben gehad. Tony
won al onmiddellijk in het
Nederlandse Axel, voorlo
pig het toevluchtsoord voor
de BLB-rijders nu hen in
België het leven zuur wordtd
gemaakt en de wedstrijden
om de haverklap op een
«njet» van de bevoegde
overheid stuiten. Tony werd
evenwel het slachtoffer van
een ongeval dat hem in de
kliniek deed belanden. Hij
ging, de winnaar van een
koers zijn beker afhalen als
plots een internationaal, die
aan het crossen was, in het
publiek terechtkwam. Tony
De Witte was de peer.
Vandaag hinkt hij nog
steeds rond met metalen
staven in het been. Hopelijk
is eind dit jaar alle leed
vergeten. Met doorgedreven
wintertraining moet hij in
1976 in het bezit van al zijn
krachten op een nieuwe lei
kunnen herbeginnen.
Geld
Drie crossers «in leven
houden» kost veel geld. Het
gezin De Witte heeft het
kunnen ervaren. Gelukkig
maar dat de klubs bestaan.
Willy, Johnny en Tony
werden eerst door één
enkele vereniging gesteund.
Maar dan kon niet blijven
duren. Het was van het
goede te veel. Tony verhuis
de: hij kreeg dankzij zijn
nieuwe fans en vooral het
huis Standing een gloed
nieuwe 250cc-machine. Een
meevaller dat Tony er te-
rechtkon, want anders
moest één van de jongere
broers, Tony zelf of Johnny,
ermee ophouden. Nu blijven
ze allemaal in kompetitie.
Wie het verst zal brengen?
Het ziet er naar uit dat Willy
mettertijd een crack wordt.
Maar beide anderen zitten zo
boordevol «klasse» dat het
niet uitgesloten is dat Erem
bodegem beroemd wordt via
de drie crossende broers De
Witte.
Mare Marcel
Francois Borms uil Erembo
degem
