VIJF AALSTERSE
ABSTR AKT-KONSTRUKTIEVE
KUNSTENAARS
BUNDELEN ZICH IN «AKSENT
:tl
«ARBEID EN KUNST»
BRENGT KERSTLEGENDE
VAN FELIX TIMMERMANS
reï i
LEDE
MISS BETTE VERKIEZING
NAAR NIEUW SUCCES
UIT DE ZIEL VAN ROCKER
WALLIS CHRIS LATOUR
Sr
20-2.1.76- De Voorpost
Voor het eerste te Aalst groeperen zich een vijftal konstruktief
abstrakten zich in een werkgroep. Vier zijn wat je neofieten noemen
kunt: André Serner, Willy De Moyer, Mare De Stoop en Luc Van
Canegem. Walter Schelfhout anderzijds, de nestor van het gezelschap
is in het Aalsterse allang geen illustere onbekende meer.
De werkgroep is niet over ijs
van een nacht gegaan. Na
talrijke gesprekken pas werd
eraan gedacht een werk
groep op te richten die naast
tentoonstellingen ook ande
re nevenaktiviteiten plant.
Aksent is een spontane ver
eniging van deze kunste
naars om het isolement
waarin ze werken te doorbre
ken. De groep kent dan ook
slechts een enkele maat
staf, nl. «konstruktief wer
ken». Dit laat ieder lid vrij
zijn eigen ingeslagen rich
ting te blijven volgen en zo
zijn eigen normen over wat
voor hem «konstruktief» is
te behouden. Zo zien we
André Berner zwart-wit
komposities maken in di
verse technieken, Willy De
Moyer houdt het bij eerder
ingewikkelde meetkundige
komposities die sober blij
ven door hun kleur, Mare De
Stoop legt zich toe op het
uitpuren van de mogelijk
heid van aluminium en de
inwerking van het licht. Luc
Van Canegem maakt sobere
vormen in de ruimte van het
vlaken meestal tweekleurig.
Walter Schelfhout, die enke
le jaren geleden «blauw-
rood-wit-komposities»
schilderde toont nu veel
kleurige meetkundige wer
ken.
Aksent heeft voor de onmid-
delijke toekomst reeds een
tentoonstelling in de Aals
terse Belfortzaal, Grote
Markt gepland en wel van 25
januari tot 16 februari a.s.
Nadien volgen tentoonstel
lingen te Zottegem en meer
dan waarschijnlijk ook aan
de V.U.B.-Brussel, Neer-
pelt, Antwerpen, Keulen,
Hasselt.
Schetsen we even een por
tret van de kunstenaars die
aksent uitmaken:
André Berner
Vilvoorde 3/7/1955.
Woont te Aalst, Molendreef
68.
Studeerde graf ief en publici
teit aan de Aalsterse acade
mie en nu graveerkunst aan
de Koninklijke Academie
voor Schone Kunsten te
Gent.
Nam deel aan een groeps
tentoonstelling te Lede «De
Bonte Os» in Aug. 1974.
Zelfs in mijn figuratief werk
kon ik niet nalaten telkens
opnieuw constructieve ele
menten te verwerken. Hier
uit komt waarschijnlijk voort
dat ik tot puur constructivis
me ben gekomen, een we
reld die voor mij een onuit
puttelijke bron van inspira
tie betekent.
Voor mij komt het er op neer
een andere wereld achter het
constructivisme te ontdek
ken, niet iets dat zo maar
vluchtig op papier wordt ge
zet. Immers ben ik van oor
deel dat op dit terrein nog
heel wat te ontdekken valt.
De gelegenheid hiervoor
krijg ik nu met Aksent.
Willy De Moyer
Opbrakel 1952
Woont te Aalst sinds 1966.
Kerkhoflaan 58.
Schildert in 1970 zijn eerste
abstracte werken. Evolueert
al vlug naar het constructi
visme en zo enkele jaren
geïsoleerd verder.
Experimenteerde veel met
moderne materialen om
daarna terug tot klassiekere
technieken te komen.
Besprak vorig jaar met
Schelfhout de idee voor het
vormen van een groep con
structivisten en zo begon
het...
Wat mij spontaan aanzette
om constructief te schilde
ren is het direkte, het con
crete eigen aan deze stijl.
Schilderen is voor mij de
maximale spanning, relatie
Toen enkele maanden geleden de stukken van Arbeid en Kunst ons
bekend werden en daar een greep naar de oude doos met de
kerstlegende van Felix Timmermans in voorkwam stonden we even
perpleks en klaar met een stoom van «hoe is het mogelijk...». De tijd
luwt dan die opstandige gedachten en naar een voorstelling toe heeft
het absolute pessimisme plaats gemaakt voor een meer
ontvankelijker gemoed. En terecht, Arbeid en Kunst heeft bewezen
dat een terugkeer naar oude gloriestukken op gepaste tijden de
moeite loont. Dit sterke stuk van Felix Timmermans oefent een even
sterke aantrekkingskracht uit op oud en jong. Rond de kerstmis in
een kerstversierde stadsschouwburg was «Waar de ster bleef stille
staan» op zijn plaats.
Felix Timmermans schreef dit toneelstuk te Amsterdam in 1925
samen met Edward Veterman. Het is typisch Timmermans: een
drang naar vertellen en uitbeelden, een sappige sterk dialektische
taal. vondsten en verrassingen voor het grijpen. We maken drie
opeenvolgende jaren de kerstnacht mee met Pitje Vogel, de
palingvisser, Suskewiet de herder en Schrobberbeeck de bedelaar.
Om geld in 't bakje te krijgen, zo nodig voor de dagelijkse druppels
bij Polien. gaan ze van deur tot deur driekoningen spelen. Hun
opbrengst geven ze aan een arme man, zijn vrouw en pasgeboren
kindje die ze in een woonwagen in 't bos ontmoeten. Een vreemd
gevoel dat zich van hen meester maakt doet Suskewiet geloven dat zij
daar de H. Familie gezien hebben.
Ziek en een beetje kinds
geworden verdiept de oude
herder zich in God. Pitje vogel
en Schrobberbeeck trekken er
de volgende kerstmisnacht al
leen op uit, mar komen van een
kale reis terug. Pitje Vogel,
kwetsbaar als het om armoede
gaat. verkoopt zijn ziel aan de
duivel. Suskwiet sterft en
Schrobberbeek bedelt voort. De
derde kerstmis vinden de twee
hun vrede terug. Arbeid en
Kunst heeft een prestatie gele
verd waarvan de totale indruk
sterk overheid naar zeer goed.
Jammer van het niet eenslui
dend dialekt. Theo van Gyse-
ghem als Pitje Vogel. Paul
Seghers als Suskewiet en Rik
Van Hoorde als Schrobberbeek
brachten akteurswerk van de
bovenste plank. Zelden zagen we
zo*n rake typeringen, paul
Seghers was schitterend in de
sterfscène. Rik Van Hoorde
heeft een enige mimiek en Theo
Van Gyseghem bewonderen we
voor zijn lenigheid, hoe die man
nog een stoel op en af sprong...
Leentje Van Den Bossche's
grootste verdienste lag in de
duidelijkheid van haar uit
spraak. verder was zij volledig
ongeschikt om deduivelsrol voor
haar rekening te nemen. Een
duivel beweegt zich kronkelend,
geheimzinnig, dansend. Rem
mingen tijdens repetities zullen
zelden tijdens de vertoningen
voor publiek in rook op gaan.
We stellen ons zelfde vraag of de
regisseur niet mag of moet eisen
dat akteurs en aktrices tijdens
de montage van het stuk alles
geven wat in hun mogelijkheden
ligt. Martine Saesen (meisje) en
André Van der Eist (koster),
twee debutanten vielen uit de
toon. Zoë De Neve als Polien
Pap. Jozef De Ridder als
burgemeester. Ronald
Schollaert als Jozef. Frangine De
Bolle als Maria waren in hun
kort optreden voortreffelijk. In
en ritme proberen te realise
ren met de elementairste
factoren van de schilder
kunst.
Mare De Stoop
18/8/54
Woont te Dendermonde Ro
zen laan 1
Studeerde grafief en publici
teit aan de academie te Aalst
en nu film en fotografie aan
de Koninklijke Academie
voor Schone Kunsten te
Gent.
Constructivisme betekent
voor mij het scheppen van
koele vormen begrensd door
strakke lijnen die samen een
geheel vormen dat niet tot
de realiteit behoort en niet
tot het alledaagse zoals
mensen en landschappen
die echt bestaan en dus ntet
hoeven geschilderd te wor
den.
Ik werk voornamelijk met
moderne materialen zoals a-
luminium.
Het gaat er om, zonder kleu
ren, vlakken weer te geven
die tot stand komen en af
hankelijk zijn van de lichtin
val.
Luc Van Canegem
13/4/1955
Woont te Aalst, Felix De
Hertstraat.
Studeerde aan de Aalsterse
academie en nu aan de Ko
ninklijke academie voor
Schone Kunsten te Gent.
Nam deel aan groepsten
toonstellingen te Lede en
Denderleeuw (Centraal
Complex).
Ik voel het constructivisme
aan als de enige kunst waar
in ik mijzelf kan zijn en waar
mee ik het publiek iets nut
tigs kan brengen.
Walter Schelfhout
Aalst 5/9/1942
Woont te Aalst, Dirk Mar-
tensstraat 89.
Werkt abstract (met con
structieve inslag) sedert
1959. Starte op de groeps
tentoonstelling «Test» in het
Hessenhuis te Antwerpen
waarna individueles volgden
te Brussel (2), Oostende,
Aalst, enz...
Groepstentoonstellingen te
Japan (Osaka), Gent (Natio
naal Salon voor Schone
Kunsten), Siegen (W.D.),
Parijs, tentoonstelling
Groep Takel te Aalst enz.
Stelt in 1967, 32 tekeningen
tentoon in Youngstown
U.S.A. en het jaar daarop in
Lawrence U.S.A.
In 1969 indivueles te Meche-
len (ADO), Dendermonde
(Celbeton), Leuven (Oog)
Kassei (Lometsch), Hanno
ver (Steintor), Sint-Niklaas
(Venetia) Aalst (Reform ga
lerij), Brussel (7-50).
Groepstentoonstellingen te
Aalst, Hasselt en Gent (fa
cetten) Vlassenbroek (zes
schilders) (Kleur licht) St-
Niklaas, Mechelen en Brus
sel.
Werd geselecteerd op «2de
Jozef Mulsprijs», Forum-
prijs van de grafief, de
Berthe Art prijzen, Jeune
Peinture Beige en C.S.C.
prijs voor schilderkunst
Sint-Niklaas.
Hield een tentoonstelling
«10 jaar abstracte kunst van
hef
ce«
iep!
Schelfhout» in het Museun
- Oud Hospitaal te Aalst ii
1970.
Stelde grote formaten tea
toon bij Drieghe te Wetterei
en in de Belfortzaal te Aal:
(1971).
Is verbonden aan het Aal
terse Museum.
Mijn werk ontstaat uit hi
steeds wederkeren proci
van scheppen en herschei
pen.
De basisidee wordt uitge
puurd, tot uit deze kern er
nieuwe kern ontstaat, die oP
zijn beurt aan de basis lig'_j
voor een volgend gel ij kaarde"]
dig verloop. Ie i
Vorm en vormgeving zijn/lir
hierbij de belangrijkste proiet
blemen. Alles verloopt be|j0(
studeerd en beredeneer^
volgens een welbepaald'
schema. |£e
Ik schep vormen in de ruim
te, hangend, liggend of drie^et
dimentionaal. Eigentijdss
werk, eigentijds gekleurcfet
voor eigentijdse mensen, en
en
Johan Velghich
de figuratierollen traden Jan De
Ridder. Emiel Van Essche en
Hubert Janssens op. Deze laat
ste heeft ons aangenaam verrast.
We bekritiseerden wel vaak zijn
lichtregie maar kunnen hem nu
door zijn kort maar mimisch
zeer goed optreden een pluim
toe werpen. Verder speelde hij
nog een aaridge noot akkordeon
en verzorgde met een passend
resultaat de grime tot in de
puntjes, ter vervanging van
Hubert Van Geert. Na het eerste
tafereel zat hij reeds weer op zijn
vertrouwde plaats achter het
lichtorgel. De tekeningen van de
hand van Erick Capiau kwamen
als dia heel mooi over. In plaats
van kopie's van illustraties van
Timmermans werk. een op
dracht van de regisseur, hadden
we hier liever in dit toch modern
procédé een totaal vrije Capiua
gezien. Ergens geeft zo'n dekor
toch niet de warmte van een
gewoon dekor. het is moeilijker
voor de spelers, bewegingen,
lijnen, plaatsing alles moet
binnen dit afgelijnd doek ge
beuren. Arbeid en Kunst heeft al
bij al voor een sfeervolle
kerstvertoning gezorgd.
ROEL
Zaterdag 31 januari '76 om 20 uur organiseert de Orde van de Leedse
Hovaardige Boer voor de tweede maal haar miss Bette-verkiezing.
Het bijna ongelooflijke succes van vorig jaar, is op zichzelf ai
voldoende om er ook dit jaar een topper van te maken. Nochtans
heeft de Orde er voor gezorgd dat er dit jaar minstens om 30.000 F.
prijzen zullen te verdelen zijn. Ditmaal geen bromfiets als
blikvanger, maar een sterio-installatie, een draagbaar T.V. toestel
enz.
Zaterdag 31 januari zp! de zaal Lelie opnieuw te klein zijn wanneer
zangeres Ingrid cn haar orkest The Sonor Band de verkiezing zullen
op gang brengen, net is wachten op de kandidaten. Iedere juffrouw of
dame, tussen 16 en die in Lede of één van de aanpalende gemeenten
woont, kan deelnemen aan deze verkiezing.
DEEL I: WALLIS VERNIS VOOR CHRIS, E.O
Net als een zeker naamgenoot van ondergetekende zal Wallis
Chris Latour (Lamour pour les intimes) ook wel eens gelezen
hebben dat Jantje eens pruimen zag hangen. Of de schizofrene
Wallis Chris toen opgestaan is uit de drang ofte behoefte om op
evenaardige wijze beelden in poëzievorm te gieten, weten we niet.
Feit is, als is Chris er «reeds» 22, de Wallis in hem zal wellicht nog
niet zolang op deze aardkloot rond wandelen. Met dit zal het de
lezer stilaan duidelijk worden dat Wallis de dichter, de muzikant
enfin, de kunstenaar (en misschien hierdoor per definitie de
schuinmarcheerder) symbolizeert. Chris is dan anderzijds de
nette jongen die zich tracht te houden aan het verkeersreglement
de bezitter van een identiteitskaart... kortom, de jong-volwassene
die zich net als de anderen konform moet leren gedragen naar de
regels van het maatschappelijk Schaakspel, de vis die spartelt in
het netwerk van een niet-gedroomde wereld.
«De laatste maanden ben ik liever Wallis dan Chris», zegt Wallis
Chris en we geloven hem best na het lezen van de zowat
honderdtwintig gedichten die we ter inzage kregen, netjes
gebundeld in vijf boekjes gaande van 1970 tot 1975. Aangezien
beter dan (voorlopig) best mogelijk moet zijn mogen we het wel
schrijven: the sky is the limit. De wolken zijn alleszins reeds
bereikt.
DEEL II: LATOUR TOUT COURT
Idille
Een lentebloem bracht haar mee
in bloesems en blad getooid
haar gewaad geurde naar marijuana
en haar stem zweefde op sitarklanken
de warmte in de zomerzon
liet haar dra openbloeien voor mij
het droomzaad ontkiemde er
en drenkt tot in mijn diepste wezen.
Maar toen joeg de herfstwind haar
met de vogels op de vlucht
en eenzaam slenterde ik langs nachtlanen
op een bladerdek zacht als huid
weldra vervroor de winterkou
haar beeld tot een ijzige fiksie
sneeuw bedekte de laatste sporen
van wat een edens beleven was
Ik boetseerde mijn liefde
in klonters hoop en vertwijfeling
zocht haar stem in het stormgeraas
zocht haar ogen in de vuurgloed
maar de lente was me voor
en haar adem joeg de vrieslucht weg
haar lichtaam droeg de kleuren
van de liefde en haar trouw
en zij. och zij was zo mooi
PSYCHOPATISE IRONIE
als de warmte
de zon, je mond, mijn verlangen
mij doorzinderen
en de dagen
ach, luttele sekonden
als de koelte
de maan, de dauw, mijn bruisen
mijn doordrenken
en de nachten
ach, luttele sekonden
als de liefde
de gloed, je lichaam, een orgasme
eindeloos lijken
en de eeuwen
acht, luttele sekonden
dan denk ik
waarom het leven verachten
als alles toch zo mooi kan zijn
maar vergeet het
ik ben een slechte misleider
ik loop er niet eens zeifin
WANDEN
nu heb ik het duidelijk gezien
de wanden roerden zich
alhoewel er geen enkele
uitwendige oorzaak was
het waren ook mijn ogen nit
die hersenschimmen zagen
want de kast roerde niet
de wanden ademen hun stilte
Uit «Hade»,'72-'73
Uit «Lillasiklus», '72 - '73
Uit «Upside Down» 1970
DEEL Hl: EEN LEVENSVISIE, EEN GROEP, EEN PASSIE...
In september '75 richtte Chris samen met Marc Van Schandevijl
de groep Chrisma op (Een interresante viermansformatie die we
heel binnen kort zullen belichten.) Een voorlopige presentatie:
Chrisma
daar ver voorbij de horizon
in een wereld die een anti-wereld is
in een tijd die een anti-tijd is
daar waar rede en realiteit eindigen
in een onberedeneerd, surrealistisch
gevoelen...
in een infinitesimaal beleven van het bestaan...
daar ergens begint Chrisma
in een ruimte, onbegrensd en multi-
dimensjonaal van belevingen,
van komiese krachten die één worden
met de droom en de hallusinasie
materieloze ekstraterresijele golven
energiekwanta van geluk, liefde,
haat. melancholie, sehnsucht...
Chrisma betekent zoveel
en terzelfdertijd zo heel weinig
Chrisma is de oneindigheid van het niets
Chrisma is een nirwana
waar de rede en de realiteit
het plasenta zijn van het gevoel
endesurrealiteit
Chrisma kent maar één aksioma:
ik voel. dus ik ben
dit beredeneren leidt naar onbegrip
dit aanvaarden en beleven leidt
naar het echte leven
Uit «Chrisma», na 5 sept. '75
Er is hier lang getikt, het jeukt waar er wordt gekrabd, de kater
stoot de fruitmand omver, de appellen rennen over de vloer, de
lamme benen strekken zich tussen de lauwe lakens, we gaan
onderzeil met materieloos ekstraterriëel gesnurk, energiekwanta
van vermoeidheid... dèèègdag.
RENE DE WITTE
