FILM BIJ ONS
UIT - AGENDA
«VREUGD IN DEUGD» LEDE MET «PAS OP DAT JE GEEN WOORD ZEGT»
RETROSPEKTIEVE 10 x HAROLD
KERKKONCERT DOOR MUZIEKAKADEMIE
Foei! Ie
proppe
n Amer
En de schilder, hij schilderde voort (EL)
TARZOON,SHAMEOFTHE JUNGLE
tekenfilm van de Belgische kartoonist Picha(1975)
Picha is een jonge Brusselaar als ik mij niet vergis,
gedurende een tiental jaren allerhande kartoon h
gemaakt en voornamelijk zijn zin heeft gedaan. Dat
daarbij af en toe ook flink wat geluk had kan men
zeker niet ten kwade worden geduid. Geluk heeft hij
gehad toen hij met het idee van «Tarzoon» op de
kwam. Na het zien van een lanceerfilpje was een
kaans geldschieter zo entoesiast dat hij bereid bleek
een miljoen dollar in te investeren. Veel geld? Hang
van af hoe je het bekijkt natuurlijk. Ondertussen
«Tarzoon» als een trein in heel wat Europese landen
uiteraard doet hij het in de States ook lang niet slecht.
Hoe Picha ertoe gekomen is de Tarzan-mythe af
breken? Oorspronkelijk wou hij komaf maken mete
Disney imperium, dat brave gedoe van dit is goed en
is kwaad. Dat het uiteindelijk Tarzan is geworden
misschien toevallig, het resultaat is in ieder geval
dan behoorlijk te noemen. Edgard Rice Burroughs
dit zeker nooit durven dromen toen zijn eerste
verhaal verscheen in 1914. Zijn jungle-held, een
Engelse milord, verloren gelopen in de grote
oerwouden en opgegroeid tussen apen en andere
beestjes, stond model voor Picha's anti-held: Tarzootbsi
De film van Pichazit niet altijd even vlot, er wil al wel eeri rr
iets haperen, maar de cynische grappen (visueel éne
verbaal) zijn meestal sterk genoeg om de zwakke punteiat:
te doen vergeten. fus
(in cinema Palace) P
like
I
VRIJDAG 26 MAART 1976
Tot 29 maart in galerij S 65. Spaarzaamheidsstraat 65. R.
Clicque met schilderijen en tekeningen.
ZATERDAG 27 MAART 1976
Te 20 u. in jeugdhuis Kreja Kabaret Dapokaster: inkom 50 F
Vanaf 9.20 u. tot 17 u. Kolloqium over gemeentelijke jeugdra
den in het stadhuis DGrote Markt.
Te 19 u. in jeugdhuis Ocarina optreden van Peter en Kashmir.
In de MIKISKLUB «Halfvastenbal».
Te 20 u. in zaal Okapi Burchtstraat zevende bewegingsfesti
val.
ZONDAG 28 MAART 1976
Te 14 u. in de Marcelinoklub: Opstand van Sparta, oorlogsfilm
in Oud Griekenland.
Te 20 u. «Drijfzande» door 't Zand van Riem, stadsschouw
burg.
Te 14 u. Open deurdag in de lokalen van de Chiro-meisjes H.
Hart - Geldhofstraat.
Te 20.30 u. vertoont de Pan filmklub «Hoem sweet home»»
Inkom: 40 F.
Te 15 u. finale pianowedstrijd van de stichting Stephaan de
Jonghe, Feestzaal stadhuis
Te 10.30 u. St. Gabrielkring in 't Kapelleken, voordracht voor
postzegelverzamelaars.
Te 8.15 u. aan het station te Aalst, samenkomst WielewarJ,
vertrek naar Lede.
MAANDAG 29 MAART 1976
Te 20 u. «Drijfzand» door 't Land van Riem in de stadsschouw
burg.
WOENSDAG 31 MAART 1976
Te 20 u. in het Volkshuis op de Houtmarkt: poppenspel voor
volwassenen door «Compania de Opera Buffa Lisbao».
DONDERDAG 1 APRIL
20.30 u. Raadzaal stadhuis: optreden van 't Snoertje. Voor
stelling «Waere Draecken».
TONEELVERENIGING
NIEUW LEVEN
Jn het kader van het 10-jarig bestaan
Jubileumopvoering met «MONTSERRAT»,
Prachtig toneelwerk van Emmanuel Robles.
Regie: Herman Larcher (BRT)
Assistentie: Roger De Cock
Speeldata: Zaterdag 3 april, zondagen 4 en 11 april. Telkens te 20
uur stipt in zaal «Kring». Dr. De Moorstraat 104, Aalst.
24 - 26.3.1976 - De Voorpost
De speciale aard van deze ten
toonstelling
dochter paultje denkt. Caroline
Smolder als Clementine was hier
letterlijk en figuurlijk de spil
waarrond het verhaal en het
toneelspel draaide. Zij praatte
het stuk waar meer verhaal dan
aktie in zit, aaneen, trok
gelijktijdig haar medespelers
aan zich op door deze uitzonder
lijke prestatie vinden wij het
geheel nog aanvaardbaar, de
minder voldragen vertolkingen
van jongere speelsters daargela
ten. We stipten vroeger al eens
aan dat «Vreugd in Deugd» over
spelersmateriaal beschikt, dit
konden we nu weer konstateren.
Bea Van Der Sijpt moeten wij ee.
speciale vermelding geven voor
haar dubbelspel als de tweeling
zusters.
Martha kon haar rol meer
uitgediept hebben. Tijdens de
bevrijdingscène met de vlag kon
zij werkelijk al haar talenten
tentoon gespreid hebben, zij
bleet' te sober, te mat. Dank zij
het Leedse dialekt kon Jan Van
Accoleyen als The. de huisschil
der. een natuurlijke prestatie
leveren, al was hij dan ook
herhaaldelijk onverstaanbaar.
Sonja Joos als Juffrouw Veen-
stra. Magda Nijs als Mevrouw
Blok en Myriam Joos als Paultje
zijn op de goede weg.
Regisseur Marc Van Wesemael
is geen onbekende meer in het
Aalsterse. Enkele tijd geleden
regisseerde hij de «Livingroom»
bij «De Schakel». Aalst. Als
dramaturg bij KVS kunnen wij
zonder twijfel stellen dat hij een
beroeps is. Het handig door
elkaar gebruik maken van flash
backs is hem vertrouwd. Door de
prachtige vertolking van
Caroline Smolders wist de
regisseur het stuk ergens aan
vaardbaar te maken. De fouten
zijn dan ook naar ons gevoel
soon en rond zijn kijk op het leven
fanatieke pro en contra's rondlo
pen. Maar als kunstenaar, intens
begaan en bezig met de vrijheid
van de artistieke uitdrukking,
wacht hij de mogelijke uitslagen
van de diskussie niet af. Hij tekent
en wroet verder, zoals hij ook ei
genhandig zijn huis optrekt. En
dit gebeurt met dezelfde eviden-
minder een fout van de regie,
uitzondering moeten we heir
maken voor het tempo, dat lag
beslist veel te laag. Andere
details, die misschien op mug
genzifterij lijken, maar van
belang zijn voor de natuurlijke
gang van ht spel waren helemaal
niet verzorgd. Pakjes van ver
schillende afzenders met ver
schillende poststempels, waren
blanco, te zien van op afstand.
Traditionele fout of noemt men
dat nu modern toneel, is die
eeuwige koffie of thee, die een
lege kan blijkt te zijn. Een kopje
dampende koffie kan de akteur
toch dwingen tot een zekere
natuurlijkheid. Het geluid bij de
straatevechten overstemde da
nig de stem van Clementine en
Martha, en zo zijn er toch nog
heel wat details die een uitste
kende opvoering in de weg
staan. Technisch was het licht
het zwakste punt. Sterk en
verzorgd was het dekor.
Algemeen bezien kunnen we
hier spreken van een matige
prestatie, een eerder saai stuk
dat in de zaal met niet zoveel
enthoesiasnie werd onthaald.
Lachen konden wij alvast niet
doen met het gebrek aan
discipline die de Leedse toe
schouwers in de toneelzaal
tentoon spreiden. Niet roken in
een toneelzaal is niet alleen een
elementaire beleefdheid tegen
over de akteurs op scène en het
publiek in de zaal, het is tevens
één van de voorschriften voor
brandbeveiliging. Nergens za
gen wij in de zaal een verbodste
ken. laat staan een rokerdie zich
er aan stoorde. Sigaren en
sigarettenpeukjes, uitgedoofd
op de houten plankenvloer
waren na de voorstelling een
stippeltapijt in de lege zaal. Lijkt
dit niet gevaarlijk spel?
ROEL VAN DE PLAS
wekkende tekenkunst. Langs al
ledaagse vormen waar de ge
wone mens zo makkelijk achte
loos aan voorbijgaat, streeft hij
tastbaar naar een dubbel doel: het
artistieke meesterschap over die
vormen en de menselijke deel
name aan dat wonder van de na
tuur.
De troeven van Van de Perre zijn
zeer duidelijk: het is een spel met
open kaart. Doorheen de barokke
zwier blijft een echte eenvoud
primeren. Een ontzettende werk
kracht, eigen aan de besten van
ons volk, waarmee hij verbonden
wil blijven. Ook dat is bij vele
artiesten vandaag nog immer
zoek: zij blijven een soort kaste
die kreëert over de hoofden heen.
En een derde troef is zijn geloof,
of gezond verstand, dat hem zegt
dat het leven te kort is en te ge
weldig, en te kostbaar om het met
truuks te vullen
Opening van de tentoonstelling «10 x Harold» (JM)
in een dialoog, die nog beter dan
een klassieke inleiding naar de
kern van zijn kunstenaarschap
peilde. Voort heeft Harold nog
andere tentoonstellingen geani
meerd: denken we maar aan de
tentoonstelling «Tijdloze Teke
ningen» (opening 16 juni 1972).
Voor de laatste maal was Harold
Van de Perre er te gast in juni
1973 toen hij deelnam aan de
groepstentoonstelling «Moderne
Grafische Kunst».
Uit het inleidingswoord van lie.
P. Kongs op zijn tentoonstelling
in de Galerij Imago te Tielt, lich
ten wij volgende passages uit om
zijn werk enigszins voor onze le
zers te typeren («De Zondag»,
1968, nr. van 7 juni):
«Harold Van de Perre weet, beter
dan wie ook, dat er rond zijn per-
tie, als deze waarmee de boer
ploegt
Achter het geheel van zijn breed
vloeiende tekeningen, steekt alle
reerst de autentieke beleving van
een fundamentele ervaring; nl. de
ervaring van de natuur, «moeder
natuur», die rijk is en goed: in de
levensdrang en de aantrekkelijk
heid van een kind, in de warmte
van het moederschap en van het
vrouwenlichaam, in de vrije ont
plooiing van het landschap in de
geboortestreek, ja zelfs in de ou
derdom en de dood. Al bewon
derend beweegt de kunstenaar
zich langs deze natuuraspekten. al
genietend van een harteklop. van
een spanning in een lichaam, van
de vrije opstelling van een groep
bomen, en dit alles ter verkenning
van de geheimen van de leven-
De titel die gekozen werd voor
deze tentoonstelling «IO HA
ROLD» wil reeds aanduiden dat
het hier gaat om een retrospek-
tieve van tien jaar intense arbeid.
Het is de eerste maal dat Harold
een keuze wil aanbieden van het
allerbeste dat hij tot nog toe ge
presteerd heeft. Vanzelfsprekend
zal dan een grote plaats ingeruimd
worden aan zijn tekenwerkMaar
ondertussen heeft Harold reeds
ook een andere weg bewandeld:
die van het pastel en akwarel.
Ook dit werk van de laatste pe
riode is ruim vertegenwoordigd.
Wie echt kennis wil maken met
het integrale werk van Van de
Perre mag dus deze unieke kans in
het Kultureel Centrum niet mis
sen. Ter plaatse kan men zich ook
de luxe-map aanschaffen van re-
produkties van zijn beste wer
ken. A DG
verkeerden en bij haar een
kamer kwamen huren. De
toeschouwer wordt in woord en
beeld meegesleurd in het verle
den door korte flash backs, soms
twee boven één. Mevrouw Blok,
de preutse echtgenote van een
paardenmaniak ziet haar man
verliefd worden op Annabelle
JAWS DF
van Steven Spielberg
loopt ondertussen zowat een maand in Aalst (cinem
Feestpaleis), en tot mijn grote schande moet ik bekenne d
dat ik de hartverscheurende taferelen die de meedogen,,t
loze witte haai aanricht nog steeds niet aanschouwd heb..'
Dat moet voor U natuurlijk geen beletsel zijn om te gaa jsc
kijken, één witte haai maakt immers nog geen volle zaal. ee
LAFEMMEDEJEAN o7
van Yannick Bellon (Frankrijk, 1974) iw
met Claude Rich, France Lambiotte, James Mitchell ei gr
Hippolyte va
Een film van een vrouw overeen Vrouw, een feministisch!
film? Ik laat het oordeel aan U zelf over. Het antwoor<ar
doet er trouwens niet toe. Je hoeft een film toch niet iichl
een vakje te plaatsen om er te kunnen over oordelen. Eith
dan nog, oordelen? Een film moet je in de eerste plaat Pul
zien, de rest is bijzaak. Nadine is de vrouw van Jean. 0|FeK
zekere dag laat Jean haar in de steek en - logischerwijze
wordt zij een andere vrouw. Dat is zowat de essentie vat ni
de film. Toch een feministische noot aan het einde
wanneer Jean bij haar terug wil komen weigert Nadinena
want zij heeft hem niet meer nodig. «She's got everythinj Cl
she needs» om het met vriend Bob nog maar eens t<
zeggen.
(Katolieke Filmliga, donderdag 1 april en, voegen d<la!
mensen van KFL er nadrukkelijk aan toe: dit is geer
aprilgrapvis, en dat willen wij best geloven - nee v
mensen, nu serieus hé, het is geen aprilvisgrap, ech ,rk'
n,et) guydeli
J itc
Voor hun tweede produktie van het toneelseizoen koos «Vreugd in
'Deugd» een gekend stuk van de Nederlandse toneelschrijver Dimitri
Frenkel Frank, en meteen laadde men een verantwoordelijkheid op
zijn rUg die meer geroutineerde gezelschappen met een zekere
reserve zouden genomen hebben. Inderdaad het stuk «Pas op datje
geen woord zegt» is een moeilijk te spelen toneelwerk. Het zou
moeten uitgroeien tot een plezierige vlotte komedie, dit was althans
de bedoeling van de auteur, «Vreugd in Deugd», heeft ondanks haar
positieve inzet het geheel meer dramatisch als komisch laten
overkomen.
Met alle respekt voor de ateur,
maar met eerder dramatische
achtergronden, die komische
situaties voor gevolg hebben
kunnen de meeste mensen toch
niet zo goed lachen. Toch
bevatte dit stuk. dat het vooral
van de rake typering moet
hebben, genoeg elementen: pit
tige woordspelingen, het van de
hak op de tak springen, het
uitbeelden van «rare» persoon
lijkheden, om zij het niet de
schaterlach, dan toch de glim
lach in de zaal te toveren. Nu
lachen is er alvast maar met één
zaak gedaan, met het Leedse
dialekt. de dagelijkse Leedse
omgangstaal, die op het toneel
grappiger klinkt dan grappig als
het uit de mond van de quasi
onozele schildersgast komt.
Hoe ver het kan komen als een
mens eenzaam wordt, wordt
rijkelijk geïllustreerd in dit stuk.
waarvan de titel slaat op de
woorden die Clementine Jaffa,
herhaaldelijk tegen haar even
eenzame goudvis fluistert.
Amusante zijn die natuurlijk
slaat op de babbelziekte van
Clementine zelf. Een schilder
die in haar huis de trap een
kleurtje komt geven is de enige
toehoorder van een stortvloed
anekdotes, van de hak op de tak
verhalen, die Clementine in de
loop der jaren met haar huur-
ders m
meemaakte. Zij hangt een beeld
op van het leven van vijf vrouwen
die alle om de één of andere
reden in een speciale situatie
zijn nieuwste paardenaanwinst.
voelt zich tekort gedaan, gaat
van hem weg. huurster bij
Clementine. Martha, de violiste
met een oorlogs visioen tergt
Caroline met haar krasse uit
spraken. De tweeling Eva Marie
en Eva Jeanne zijn beiden
kleptomaan, worstelen met het
tweelingprobleem wie is leider,
wie ziet naar wie op. Juffrouw
Veenstra. de studente psycho
logie huidige huurster ontvangt
onverstoord pakjes, elke dag en
wekt hiermee de nieuwsgierig
heid van Clementine en van de
schilder op. Maar er zijn ook
ogenblikken die Clementine
vertederen, het zijn de momen
ten die zij aan haar weggelopen
Caroline Smolders en Magda Nijs in
«Pas op dat je geen woord zegt». (EL)
In het kultureel centrum van de abdij Affligem te Hekelgcm is voor
het ogenblik werk te bezichtigen van Harold Van de Perre. Hij
werd geboren te Ninove in 1937. Zijn studies deed hij aan het Hoger
Sint-Lukasinstituut te Gent. Hij deed zijn stage als glazenier te
Linnich in Duitsland.
Naast zijn individuele tentoonstel
lingen te Gent in de Sint-
Pietersabdij en in de Galerij Ka-
leidoskoop te Ninove, Tongerlo,
Leuven, Lokeren, Tielt, Aalst
(Galerij Valerius De Saedeleer)
en Brussel (De Tinne Pot), nam
hij deel aan verschillende groep
stentoonstellingen. Thans is hij
leraar monumentale kunst aan het
Hoger Instituut Sint-Lukas te
Gent.
Voor het Kultureel Centrum is
Harold zeker geen onbekende. Op
hem werd reeds beroep gedaan in
1967 om, bij gelegenheid van de
openstelling van het Centrum deel
te nemen aan een eerste groep
stentoonstelling. De bijval van
zijn werk was van die aard, dat hij
voor een persoonlijke tentoonstel
ling uitgenodigd werd, die door
ging van 9 tot 25 augustus 1968.
Wij herinneren ons de merkwaar
dige opening waar Van de Perre
zijn bezoekers zelf te woord stond
Maandag laatstleden ging in de
Evangelische Kerk een koncert
door gepresenteerd door leraars
en leerlingen der stedelijke Mu-
ziekakademie.
Men bracht een aangename en
smaakvolle afwisseling van or
gelspel en zang. Door een onge
lukkig toeval moest het koperen
semble o.l.v. de heer Verstraeten
verstek geven, zodat enkele
nummers wegvielen
Het was vooral de klas van de heer
Van Ingclghem die ons meest trof
en muzikaal sterkst bleek te zijn.
Louis Van der Paal overtuigde
zeer met de Toccata, fuga en
hymne over «Ave Maris Stella-
van Flor Peelers. Ronny Plovie
speelde de eerste prelude van Wil
lem Kersiers; goed, zonder meer.
Uit de rangklas traden verschil
lende goede en minder goede
elementen op. Vaak klonken be
paalde dingen pijnlijk vals, on
danks de overtuigende mimiek die
met het zingen gepaard ging.
Myriam Van Bellingen bleek over
het beste stemgeluid te beschik
ken.
Geen der zangers echter speelde
het klaar om incidentloos de stuk
ken naar voor te brengen, op uit
zondering dan van lesgever Her
man Slagmulder, die met Rita Pi-
ron het duet uit «Wachtet auf»
BWV 140 van Bach bracht
Tegen het einde van de avond wa
ren twee optredens voorzien van
de blinde organist Jozef D'Hoir.
Vooral in het koraal met negen
variaties «Wass Gott tut, das ist
wohlgetan» van Johann Pachelbe!
oogstte hij veel sukses.
In zijn geheel, een mooie auditie.
A DG
Kerkkoncert door akademie voor muziek, ballet en toneel i
de evangelische kerk (EL)
