CUR SUS^%
NIEUW LEVEN JUBILEERT MET MONTSERRAT
HOGER OP PREZENTEERT
GUIDO KLINCK
IN KLAUW
TENTOONSTELLING
BUITEN
DE DENDERSTREEK
KONCERT BUITEN
DE DENDERSTREEK
ARBEID EN KUNST MET VROLIJK BLIJSPEL
'N ZONDAG IN NEW YORK OF EEN FRISSE WIND IN
-DE STADSSCHOUWBURG
VERLOOFDEn
Na de sterre die stil bleef staan onder de hemel van Arbeid en Kunst
en even de oudere generatie een kerstlegende uit duizend en één
nacht aanbood, waren de jonge en veelbelovende akteurs en akrices
van Sint Barbara, nu met een denderend fijnzinnig blijspel aan de
orde. .Voor bomvolle zalen mogen we wel zeggen, en terecht die
belangstelling.
Over het stuk, van de Ameri
kaan Norman Krasna, die
vooral bekend is om zijn
originele filmscenario's, valt nits
dan goed te zeggen. Het stuk
werd in kreatie gebracht in 1961
maar is mede door de aange
paste tekst nog steeds aktueel,
en bezit alle elementen om een
vlotte toneelavond te waar-
borgen.
Peggy Taylor is een meisje die
door haar strenge opvoeding
steeds in konflikt ligt met
zichzelf en haar verhouding tot
De vier hoofdpersonages uit «Een zondag te New York».(JM)
de mannen. Ze verbreekt haar
verloving met Russ Wilson
omdat die er een te losse moraal
op na houdt en neemt haar
intrek bij haar broer, de piloot
Bill, die een flat in new York
bezit.
Die zondag tijdens een busrit
maakt zij door de knoop van zijn
jas die blijft haken in de mazen
van haar trui, kennis met Mike
Mitchell. Een hevige stortbui
doet de jongelui schuilen in de
flat van Bill, waar de ochtendjas
van mama, de eventuele aan
komst of aanwezigheid van
mama moet suggereren. Een
spelletje van kat en muis en een
Peggy die bij het zien van de
luchtige damesnachtkledij in de
kast van haar broer vrijgezel alle
twijfels omtrent de moraal van
de man kwijt raakt, geven als
resultaat een verleidingsscène
van de beste soort, die eindigt
met twee jonge mensen in
luchtige - kledij en een eks
verloofde die onverwacht bin
nenstormt en Mike voor broer
Bill aanziet. Een mengelmoes
van rare situaties als de ware
broer op de planken komt, doen
Peggy de waarheid inzien. Haar
liefde gaat naa die ontmoeting
op een zondag in New York.
Dit blijspel dat tragisch begint is
door een sterke en homogene
ploeg stevig op de planken gezet.
De gehele entoerage, het don
ker. het geluid, de belichting was
uiterst goed verzorgd. De in de
zaal net nog zichtbare dekorwis-
selingen waren op zichzelf een
interessante belevenis. Immers
een bankstel met dankbare
kussenelementen deed dienst als
manusje doe het al. Het dekor
zelf werd door middel van dit
bankstel omgetoverd tot flat,
een bus op Fifth Avenue en een
vluchtheuvel, een boks in een
restaurant, een bioskoop en een
kamer in een Japans eethuis. De
akteurs waren spontaan in hun
optreden, gingen volledig op in
hun typering: een pittige Fran.
De Bolle als Peggy Taylor,
Guido Klinck bijzonder op dreef
als Mike Mitchell, een voortref
felijk optreden van Rik Van
Hoorde als Bill. Eddy Temmer
man als Russ Wilson zagen we
beter, zijn huppelend optreden
suggereerde dan wel de noncha
lance van de rijke snob, maar
kon toch niet verhelpen dat hij
zijn tekst regelmatig zag vliegen,
ronald Schollaert en Leentej
Van Den Bossche als man en
vrouw in diverse personnages
akteerden zeer goed. Op deze
ideale wijze vertolkt, in goede
banen geleid door regisseur Jef
Bettens. in een mooi en funk-
tioneel dekor. is een blijspel
amusement van het beste soort.
Een hartelijk slotapplaus was
een verdiende beloning voor een
frisse en jeugdige brok teater.
ROEL VAN DE PLAS
In het kader van tien jaar «Nieuw Leven» hernam de toneelvereniging
het toneelspel «Montserrat» van Emmanuel Robles, dat eens tot hun
suksessen behoorde.
Van de opvoering, die wel een erg hoge inzet was van een toneelploeg
die niet over zo'n groot aantal sterke spelers beschikt, houden we
ondanks zware en lichte fouten, heel wat positieve beelden over: een
vrij behoorlijke produktie zouden we zo zeggen.
Montserrat, die niet meer ak
koord gaat met het regime van
de Spaanse bezetters in Vene
zuela komt in opstand. Hij kan
de bloedbaden en het machts
misbruik niet meer aanvaarden.
Vandaar dat hij gaat kollabore-
ren met de rebellen. Hun leider
Bolivar is ternauwernood uit de
Spaanse handen ontsnapt dank
zij de tussenkomst van Montser
rat. De Spaanse kolonel
Izquierdo weet dat Montserrat
de verrader is en wil hem de
schuilplaats van Bolivar doen
verklappen. Als monsterrat hal-
starrig blijft weigeren worden
zes willekeurige onschuldigen
aangehouden om hem er toe te
bewegen te spreken op straf van
dood. Slagen zij er niet in dan
worden zij allen gefusillieerd.
Als het uur verstreken is en
Montserrat blijft zwijgen wor
den de onschuldigen nog op
beestachtige wijze getergd nog
maals met het doel Montserrat
te vermurwen, maar hij blijf het
antwoord schuldig en wordt
eveneens terechtgesteld als be
kend wordt dat Bolivar erin
geslaagd is een paar Spaanse
verdrukkers te doden en de
vlucht te nemen. Wie Montser-
rat en de geschiedenis van die
lijd kent zal onmiddellijk aan
voelen dat het voor een akteurs-
ploeg een zware opgave is om het
schrijnende van de gehele situa
tie. de machteloosheid van een
man en de wanhopige toestand
van zes personen daarin spe
ciaal. op scène dusdanig weer te
geven, dat in de zaal bij het
publiek de rilling over komen,
de gevoeligen al een traan
wegpinken en vooral dat de
gruwel die in dit stuk hoogtij
viert, alles overheerst. Dit is nu
net de grootste algemene fout
die de toneelgroep gemaakt
heeft. Ze stonden er zowaar
bijna als lammetjes bij. gelaten
en tam. die zes onschuldigen.
terwijl net in dit tweede bedrijf
De dramatische situatie lag die
de basis van het ganse spel
vormde. Zes veroordeelden die
hun laatste uur tergend vlug
voelen naderen zullen zich in een
psychologische toestand bevin
den van angst en wanhoop, ze
zullen zich als waanzinnigen
gedragen op momenten dat de
spanning ten top wordt gedre
ven. het verliep allemaal zeer
braaf, een gevechtscène zonder
kracht, een smeken zonder
aandrang... Een bewijs dat de
dramatische situatie niet tot zijn
recht kwam is wel de binding
met het publiek die ongetwijfeld
tijdens deze scènes bijzonder
slecht was. Als op een moment
Izquierdo Montserrat bij de
schouder sleurt om hem te
verplichten een terechtstelling
bij te wonen en her en der uit de
zaal gelach opklinkt dan stel je
spijtig vast dat net op het
ogenblik dat de spanning voel
baar wordt, een gebrekkige
aktie. net niet genoeg uitgediept
deze ongepaste lacht ook niet
kon vermijden. Verder ging alles
zo traag, bijwijlen stuntelig, nog
geaksentueerd door veelvuldige
versprekingen, slechte uitspraak
en bij sommigen een totale
onverstaanbaarheid. Als gena
deslag viel daarbij een lichtregie
die allesbehalve korrekt was en
steeds weer aan onnodige kor-
rekties onderworpen werd met
als gevolg een variërend spel van
dag. nacht, nacht. dag. bijzon
der hinderend voor de speler die
deels in de schaduw, deel in het
volle licht evolueerde. Fout van
de regie, fout van de uitvoerders,
of spelers die zich verkeerd
bewogen, wij weten het niet. in
elk geval hinderlijk en zeker
voor verbetering vatbaar.
De akteursploeg kan bezwaar
lijk homogeen genoemd worden.
Nieuw Leven bevat nochtans een
kern sterke spelers. En het is
vooral die kern die Montserrat
naar hogere kwotaties leidde. De
sterke typering van Roger De
Cock, als Montserrat, zijn
ingeslikte letters en grepen
daargelaten, een uitstekende
Edmond Wellekens als de
harvochtige kolonel Izquierdo;
Eddy Beeckman als de onschul
dige veroordeelde toneelspeler,
steeds beter. Paul Coppens in
een overtuigende rol van de rijke
Monserrat voor zijn wegbrengen naar het vuurpeloton.(JM)
Voor de derde reeks abonnementsvertoningen van
haar achtste lustrumjaar, programmeert Hoger op
«Melinda» (teach me how to cry) van Patricia Joudry in
een uitstekende Nederlandse bewerking van Alfred
Pleitereneen regie van Fons Vinck.
Een hoogstaand, fijn speelstuk, hard realistisch en
toch poëtisch dat zeer hoge eisen aan vertolkers en
technici.
Een spel van vooral jonge mensen waarin praktisch al
de Hoger Op-beloften aan bod komen
Voorstellingen op 24 en 25 april, 1 en 2 mei 1976, om
20 uur., in de feestzaal Moorselbaan (naast St.-Maar-
tensinstituut).
TENTOONSTELLINGEN
Galerij S 65 Fred Bervoets tot 24 mei.
Galerij Valerius De Saedeleer Paul Delvaux tot 3 mei
Kultureel centrum Affligem Edmond Coppens tot 25 april
ZATERDAG 17 APRIL 1976
Zaal Bristol Grote Markt 19 uur, feestavond door
karnavalgroep D'Ambalossezakken.
CSV klub Wellekensstraat 20 uur Informatieavond over de
Spaanse burgeroorlog «Het integraal socialisme»
ZONDAG 18 APRIL 1976
Schietbaan vanaf 10 uur wijkkermis met allerhande
feestelijkheden en attrakties
DINSDAG 20 APRIL 1976
Driesleutolstraat Jeugdklub Team 20 uur voordracht over
opvoedingsmogelijkheden en problemen.
Dialoog tussen Izquierdo en pater Coronil.(JM)
p//ert-fYA
Francine De Bolle en Guido Klinck in een verleidingsscène.(EL)
koopman die zijn einde ziet
naderen en er fortuin, grond en
zelfs vrouw voor over heeft om te
blijven leven. Ulrich D'Haese
was niet in zijn dagje, onver
staanbaar als de pater Coronil,
blijkbaar een rol die hem niet
zo goed lag.
Carine Wauters als de moeder
verdient alvast een pluim voor
haar uitstekende uitspraak, in
de vertwijfelde scènes om
Montserrat te overtuigen mocht
zij heftiger geakteerd hebben.
Jan Devillé, Viktor De RIjcke en
Gilbert Jacob maakten dan wel
veel misbaar maar vraag ons niet
wat ze verteld hebben, wij
begrepen geen woord. Manon
DTlondt, Jozef De Cock, Hugo
Cooman akteerden vlot. Figura
tie berustte bij Herman Nieuw-
landt. Herman Wauters en
Mare Coppens.
Herman Larcher wist met
Montserrat kleurrijke, sfeerrijke
beelden te scheppen, dank zij
een prachtig natuurgetrouw de
kor, kleurrijke kostumes en een
totaalvullend plateau, het spelen
met open doek had hier een
bijzondere charme mede door de
praktische vondst van het kaars
licht. De muziek was aangepast
en niet storend. Ondanks bo
vengenoemde kwaliteiten en
tekortkomingen onthouden we
van Montserrat een bijzonder
kleurrijke vertoning die de moed
bewijst van een jonge toneel-
ploeg, moed om de eeuwige
komedie lachers te doorbreken
en een sterk ernstig stuk aan te
durven.
ROEL VAN DE PLAS
In de laatste produktie van het Nationaal Eigentijds teater te
Gent, vroeger het kelderteater Area konden we in ht
toneelspel «Klauw» van de Brit Howard Barker, kennis maken
met een zeer voortreffelijk optreden van Guido Klinck. Het
stuk. momentopnamen uit het leven van de half blinde
bastaard Noël Billdew (André Roels). verhaalt de tragedie van
een mens die fysisch benadeeld revanche neemt op de
maatschappij die hem om zijn handikap eens uitstootte.
Noel besluit onafhankelijk van iedereen zijn weg te gaan.
komt in de gangsterwereld, die hem om een schandaal te
vermijden in een zenuwinrichting laat opsluiten waar hij ten
ondergaat. tm<
Een zeer realistische vertolking van André Roels (Noël), Eric (er,
Verschueren en Nele Van den Driessche. Guido Klinck die de fata
rol van lusby, politie en moordenaar vertolkte gaf een staaltje oral
van zijn veelzijdigheid. Een toekomstige akteur die naam Mdl
waaridg. waar vooral de zeer goede uitspraak van te noteren paa
valt. k. I
De gebrekkige technische kant en het duidelijk verwaarloosde 6|, d
dekor. dat evenwel sober kan gehouden worden maar hier een
toonbeeld van slordigheid was is het enige negatief punt bij
deze produktie.
RVDP
Guido Klinck (rechts) in N;E;T;
Op vrijdag 16april 1976 opent in de voorlopige lokalen van
het Museum voor Moderne Kunst, de tentoonstelling
Maurice WYCKAERT-Rik POOT
Het ensemble van de schilder Wyckaert en de beeldhou-
wer Poot, werd samengesteld door de Dienst Buitenlandse
Betrekkingen van het Ministerie voor Nederlandse Kuituur
en werd als officiële Belgische inzending 1975 in het najaar
ingestuurd voor de XI li* Biënnale van Sao Paulo in Brazilië.
Vóór deze dubbele tentoonstelling ontbonden wordt, zal zij,
na Hasselt in het Provinciaal Begijnhof, ook in Brussel te
zien zijn.
Deze tentoonstelling toont een reeks schilderijen en beeld
houwwerken die een representatief geheel vormen van het
oeuvre van beide Vlaamse kunstenaars, die vooraan in de
beweging staan.
Met krachtgeladenheid van lijnen en kleuren, die in de
doeken van 1962 tot 1975, soms schijnbaar overneigen
naar figuratie, schildert Maurice Wyckaert echter geen ab-
strakte landschappen. Hij maakt schilderijen. Een ekspe-
riment gebaseerd op een momentaal ondervonden emotie,
die voor de toeschouwer vatbaar blijft voor alle interpreta
tie.
De vroegste beelden van Rik Poot dateren van 1966-1968,
moment van een beslissende betekenis voor hem, wan
neer hij de hamer en de beitel terzijde heeft gelegd en een
meester is geworden in de «verlorenpwas» techniek. Vol
gens de meest subtiele impulsen van zijn verbeelding,
boetseert hij, giet hij en polijst hij de bronzen of zilveren
wezens die een eigen wereld bevolken.
De tentoonstelling blijft toegankelijk tot en met 9 mei 1976,
alle dagen behalve's maandags van 10 tot 13 uur en van 14
tot 17 uur.
Ingang: gratis, gestencilde catalogus.
CENTRUM VOOR
CONCERTVERNIEUWING
Op donderdag 29 april organiseert het Centrum voor Con
certvernieuwing zijn achtste concert om 20.30 uur in de
zaal «1715» van het Bijlokemuseum. De uitvoerders zijn
ditmaal de leden van het bekende Amphion-Kwartet nl.
Karl Lenski, fluit, Richard Kilmer, viool, Vladi Krejza, altviool
en Monique Bartels, cello. Bovendien verleent Paul Dom-
brecht, hobo, zijn medewerking aan dit kwartet. Op het
programma staan werken van J.C. Bach, W.A. Mozart en J.
Haydn.
Toegangskaarten voor dit concert aan 100 en 80 F zijn te
bekomen in de muziekhandel Devos, Koestraat 11 of in de
Mediatheek alsook aan de ingang op de avond zelf.
24 - 16-4-76 - De Voorpost
