SPELEMAN JOHN,
TOVENAAR IN
OUD HOSPITAAL
Muziek in 't rond
FILM BIJ ONS
Oude stadszichten in 't Apostelken
FESTIVAL VAN VLAANDEREN - AALST 1976
SFEERVOLLE HAPPENING
IN OUD HOSPITAAL
24 - 27-8-76 - De Voorpost
Een zomerdag om met grote happen van te snoepen, een historisch Oud Hospitaal om
gemakkelijker bij te dromen en muzikale evenementen om stiller van te worden. Ziehier in
een notedop de ingrediënten van wat de muzikale happening zondag jl. best voor veel meer
toeschouwers dan de aanwezigen had kunnen zijn.
In feite was deze happening
van het Festival van Vlaan
deren gespeend van grote
verrassingen, althans voor
wat betreft de gedeeltes
volksmuziek en folk.
De Limburgse groep De Spe-
lemannen die gelijktijdig
met het duo Nicholson en
Walton het koncert opende
beantwoordde volledig aan
onze verwachtingen. Geen
vernieuwde dingen in de
Vlaamse volksmuziek zoals
ze tegenwoordig wordt uit
gevoerd. We schreven het
al: stilistisch blijft de groep
zich bewegen in een soort
midden-groep van deze mu
ziek d.w.z. De Spelemannen
lijken niet de inspiratie te
hebben om zich interpreta
tief los te werken van wat
boeken en overlevering hen
aan liederenmateriaal heb
ben nagelaten en om aldus
een hedendaagse shwung
aan hun optreden te geven.
Anderzijds maakt de groep
De Spelemannen maar al te
vaak een ommetje om te
vertellen wat pakweg een
Wannes Van de Velde veel
direkter en dus doeltreffen
der zou zingen: ballades in
het genre van «Heer Hale
wijn» (de titel van het gelijk
soortig nummer dat ze
brachten ontsnapt me) gaan
over de ruwe zeden van
vroeger eeuwen en dat breng
je niet met dezelfde stem als
de pastooropzijn kansel, de
toeschouwer met het voe
len. Kortom, De Speleman
nen brachten een vrij opper
vlakkig repertoire dat welis
waar vlot en gemakkelijk de
goedgemutste oren werd in-
gelepeld maar dat zelden
kon fascineren. Trouwens,
zolang bievoorbeeld de vio
listen zich bijna halstarrig
aan dezelfde partituur zullen
houden zal er muzikaal-
technisch ook weinig meer
te beleven vallen als bij zo
veel andere volksmuzikan
ten. Wij zagen in De Spele
mannen een zeer sympa
thieke groep die een publiek
aan het zingen heeft gekre-
gën zonder echter te verval
len in de idiote billenkletse-
rij van volksdemagogen zo
als Walter De Buck. En da's
al een hele stap in de goede
richting! Zeker nu groepen
als 't Kliekske hun school
meestermanieren (dit is een
viool beste mensen, dit zijn
lepels, dit speel je met je
vingers, een twee drie klap
pen in de handjes enz. ein
delijk achterwege laten om
het publiek te verwennen
met kwaliteitsmuziek en
niet alleen meer met «am
bience». De Spelemannen is
een groep die aan het
groeien is, maar laat ons
deze keer hopen dat zij naar
Limburgse normen geen
tien jaar nodig zullen heb
ben om op de trein te sprin
gen.
KRIS DE BRUYNE, RAYMOND VAN
HET GROENEWOUD, ED KOOYMAN,
WILLIAM SOUFFREAU EN
NOG IEMAND OP TUF-KOER; WEL-
WELWEL...
Wat reeds jaren geleden had moeten gebeuren, wordt nu met
«enige» vertraging realiteit: vier Aalsterse jeugdklubs slaan de
handen in mekaar om samen een groots spektakel te organiseren:
Tuf-tuf die een goeie naam op het gebied verder blijft waarmaken
en opnieuw het initiatief nam, Sint-.Iorisklub die straks als weder
helft van een fusie met voorgenomede klub ook in de kleinkunstboot
stapt, Terlinden en Kreja die vrij regelmatig zorgden voor interes
sante muziekavonden. Op 4 september aanstaande (19.00 uur)
wordt het dus op de koer achter jeugdhuis Tuf-Tuf, Zonnestraat 20
Aalst swingen-als-zweet geblazen. Of swingen als camenbert in de
zon. Zo heet dat nu.
KRIS DE BRUYNE
Van Kris De Bruyne zijn we,
sinds zijn vlotverkopende lang-
speler «Ook voor jou» hem mas
sa's optreden bezorgde, mooi af
gewerkte recitals gewoon. De
Vilvoordenaar heeft een goede
ztem, maakt ijzersterke melodi
eën en ietwat minder maar toch
aanvaardbare teksten. -
Of hij als Vlaamse pop-znger ooit
uit de schaduw van Verminnen zal
treden is lang niet zo zeker; im
mers Kris De Bruyne is naar onze
bescheiden menign iets te vaak in
timistisch in zijn nummers om
zijn bezongen onderwerpen te di
versifiëren en er de literiaire snede
van Verminnen's teksten in te
vermengen. Geen euvel echter,
want bij De Bruyne is het otaal-
beeld, de sfeerschepping van gro
ter belang. Voor de aanwezige
koppels een prima katalyzator.
Kris de Bruyne zal in Aalst bege
leid worden dooreen stel briljante
muzikanten: Nick Roland (gita
rist), Jo Muylaert (bas), Joris
Verdin (piano) en Erik Declerck
RAYMOND VAN DE
GROENEPOP
Raymond Van het Groenewoud is
een andere Brabantse rocker. Van
hem kregen we reeds twee mooie
L.P.'scadeau: «Je moesteens we
ten hoe gelukkig ik was» en «Ik
doe niet mee». Aan deze laatste
plaat waarvoor Raymond naar
Nederland trok is in de vakpers
een zeker overarrangement toege
schreven. Men verweet producer
Hans Van Hemert de stemming
makerij zover te hebben gedreven
dat Raymond's stem en persoon
lijkheid verloren gingn. 't Is ge
waagd, maar toch: wij gaan hier
mee niet akkoord; immers, Van
het Groenewoud bewees met deze
schijf dat onze kleinkunst niet
langer kleinkunst noemt en dat
een broodnodig professiona-
misme de enige weg is naar meer
publiek bereik. Met datzelfde
draaiding bewees hij verder dat
we aan hem in Vlaanderen gerust
een enige (wie weet de einge) vo
calist en componist hebben. Zijn
groep Bien Servi is een garanti
voor het «erin-vliegen»: Stoy
Stoffelen Jean-Maric Aerts en
Misj Verhelen.
ED KOOYMAN
Antwerpen heeft nogal wat van
haar zonen de volksmuziekwegen
opgestuurd: Wannes Van de Vel
de, John Lundström en één der
jongsten Ed Kooyman.
Al jaren speelde hij 5-string banjo
en koncertina en zong hij liedjes
van Tom Paxton, John Denver
enz... Tot op de dag dat zijn
vriend Wannes vroeg waarom hij
het steeds in het Engels probeer
de. Weldra volgden de eerste ver
talingen, niet alleen naar de letter
maar ook naar de geest: «Ik wou
liedjes die mij aanstonden projek-
teren naar mijn Antwerpse leef
wereld».
Het enten van countrymuziek op
Antwerps dialekt was natuurlijk
wel een kurieus procédé; het suc
ces was er minder groot om. Een
eerste L.P. «Kon£ee» werd zeer
goed ontvangen en ook «Als de
stenen konden zingen» maakte de
verwachtingen waar, Ed Kooy
man brengt geen boodschappen.
Er worden wel hier en daar
speelse prikjes uitgedeeld; een
mild-kritische Kooyman dus met
humoristische en soms ernstiger
nummers. De mensen die hem
verleden seizoen in Kreja aan het
werk zagen, zullen hem zonder
twijfel met veel plezier opnieuw
ontmoeten.
WILLIAM SOUFFREAU
Rock is muziek met bokshand-
schoenen, zou je kunnen stellen
en dan denk je misschien wel te
rug aan de Aalsterse groep Irich
Coffee zaliger. Irish Coffee kon
lekker uit de pan swingen en hier
achter was de sterkste punch wel
licht de stem van William Souf-
freau, Soef pour les intimes, een
stem als een duiveltje- uit - de -
doos. Toen de groep splitte (mo
menteel zijn ze weer aan het repe
teren) bewees Erembodegemnaar
William dat hij nog wat anders in
zijn mars had: naast zijn werk in
de Just Bom Studio's ging hij ook
solo optreden. Zijn nummers in
spireren zich op de anglo-
saksissche contemporary folk,
eenvoudigweg Engelse klein
kunst te noemen.
Onlangs kwam hij terug in de be
langstelling met de L.P. «Raarlst»
waarop hij samen met Luc Ardyns
een heleboel Aalsterse zangers en
groepen opnam. Een elpee die u
beslist moet in huis hebben.
John Renbourn and Friends
zorgden zoals verwacht voor
een onvergetelijk uurtje mu
ziek. «Wedding Dress
Song», «Potato Blues»,
«Willy of Winsbury», het
klonk allemaal zo fris en
ingespeeld dat de aandacht
van een ondertussen talrij
ker geworden publiek on
middellijk in ruil werd ge
kregen. Niet dat Jacqui Mc
Shee (o Jacqui-met-de-
prachtstem), Kesh Sath (ta
blas), Tony Robertus
(fluitist) en John Renbourn
himself ons de oude legen
darische Pentangle heeft
doen vergeten, maar dan
toch vier medespelers die
instrumentaal zowel als vo-
kaal hoogstaande momen
ten uit de tijd boetseerden.
Het kon allemaal niet op die
zondag. Dank U John, dank
u Spelemannen.
René De Witte
Tot 31 oogst is in de galery 't Apostelken werk te zien van de 83-jarige Remy Vinck. De ma|
schilderde een groot aantal oude autentieke stadszichten by elkaar die zowel in styl als il
onderwerp een nostalgische terugblik in het verleden zyn. Zowat alle aspekten van hef
vroegere leven komen aan bod.
De tentoonstelling is geopend alle dagen van 10 tot 20 uur. Sluiting op donderdag.
Vervolg van blz. 1
De artiesten
gaven zelf een verklarende uit-
ieg bij werken daar waar het
nodig bleek. Bijzonder sympa
thiek was het optreden van Lu-
cienne Van Deyck en streek
genoot Karei Druwé. Ze brach
ten zelden gehoorde werken
van grote meesters en wisten
op die wijze vele hiaten te vul
len in onze kennis van de vo-
kale literatuur.
Van grote muzikaliteit waren
Yves Storms en Wim Brioen.
Dit gitaar-duo wist ons zeer te
boeien; ze beheersten de ma
terie volkomen en konden zich
dank zij technische virtuositeit
totaal inleven in de muziek.
Menigeen zal zich de mooie
fraseringen, het volmaakte op
bouwen der muzikale zinnen
herinneren. Tevens wisten be
iden zeer mooie timbres uit hun
instrument te lokken.
Het Collegium Flauto Dolce
zorgde eveneens voor een
verzorgd optreden. Van deze
mensen hadden we wel iets
meer dynamisme mogen ver
wachten, niet zozeer in het
hoofse deel van hun program
ma, maarwei in de meervolkse
dansen. Men mag van een
dans geen kamermuziek ma
ken, enkel omwille van de au
thenticiteit van het gegeven.
Robert Nicholson en Jake Wal
ton getuigden van grote liefde
voor de oude muziek en wisten
op eenvoudige maar niettemin
doorvoelde wijze een (beperkt)
auditorium te boeien.
Alles bij elkaar is deze happe
ning een manifestatie gewor
den die aan karakter niets heeft
ingeboet en daardoor vol
doende krediet geeft om ook in
de toekomst opnieuw gepro-
grameerd te kunnen worden.
DE VOLGENDE
FESTIVAL
MANIFESTATIE
Net zoals de muzikale happe
ning staat oo k het optreden van
het gitaarkwartet «Tarrago» in
het teken van de jeugd. Dit
concert dat op zaterdag 4 sep
tember te 20.30 u. doorgaat in
de feestzaal van het stadhuis is
door de aard van de bezetting
en door de specifieke muziek
die zal gebracht worden een
uitermate mooie gelegenheid
om een aantal ongekende as
pecten van de zo populaire gi
taar en haar muziek te leren
kennen.
Het Tarragokwartet bestaat uit
vier klassieke gitaren. Deze
formule was oorspronkelijk
nieuw in de kamermuziek,
maar kende vlug een grote pu
blieke belangstelling.
De vier leden van het ensem
ble zijn Jordi Codina; Manuel
Calve, Laura Almerich en Jo
seph J Henriquez.
Zij zijn allen leerlingen geweest
van de beroemde gitaarpeda
goog aan het Conservatorium
te Barcelona, Meester Tarra
go, naar wie zij hun ensemble
genoemd hebben.
Hij bracht hen zijn technisch
meesterschap bij, gaf hen in
zicht in de moeilijkheden en ei
sen van deze speciale vorm
van bezetting in de kamermu
ziek, en bereidde hen voor in
de opbouw en uitvoering van
een goed repertorium.
Hun programma's zijn zeer af
wisselend. Zij omvatten klas
sieke werken (zoals concerti
van Carulli, Vivaldi, Telemann,
koralen van Bach, madrigalen
van Guerrero enz...) naast he
dendaagse stukken die speci
aal voor hen geschreven zijn
door belangrijke Spaanse en
buitenlandse komponisten.
Het ensemble trad op in vele
landen van Europa en maakte
0.m.toumee's in Frankrijk, Por
tugal, Zwitserland, Skandina-
vië, Australië en Zuid-Oost-
Aziè.
Het programma voor Aalst, dat
we laten volgen, omvat een
groot aantal klassieke en he-
dendaaose composities:
1. Francisco Guerrero (1528-
1599)
Madrigalen.
Esclaregidp Juana
Oi Joseph
Nino Dios d'amor herido
Todo quarto pudo dar.
MAURICE RAVEL: Bolero - Alborada del Gracioso (I)
CAMILLE SAINT-SAENS: Carnaval des Animaux (2)
(1) Tsjechnisch Phllharmonlsch Orkest o.l.v.
Serge Baudo
Karl Ancerl
(2) PraagsSymphoenie-orkesto.l.v.MartinTurnovsky
Pavel Stepan en llja Hurnlk, piano.
SUPRAPHON STEREO - Super 1812 -199 F.
Ravels Bolero behoort tot de
zeer zeldzame werken die
nooit nieuws kunnen bren
gen... Nooit zal men horen be
weren: «Dé opname van de Bo
lero is verschenen onder lei
ding van...». Het is een werk
dat enkel een technisch zui
vere uitvoering verlangt en is
voor de rest pretentieloos. Ra-
vel laat hier een orkest spelen,
niet musiceren. Desondanks is
de Bolero een compositie die
grote peopulariteit heeft ver
worven, met alle gevolgen voor
andere, betere, werken van de
grote Franse meester... An
derzijds kan de Bolero mis
schien een eerste stap worden
tot verdere kennismaking. De
versie die we hier onder han
den krijgen kunnen we zonder
meer goed noemen. Het Tsje
chisch Philharmonisch Orkest
speelt gaaf en indringend;
nuchter objectiverend zoals
het voor dergelijke compositie
past. Elke gezochtheid die het
werk enkel zou schaden is hier
vermeden. Gelukkig.
De plaat is interessant omwille
van twee andere composities
die er op voorkomen, namelijk
«Alborada del Gracioso», in or
kestversie uit de reeks pianos
tukken «Miroirs» van dezelfde
2. Fernando Sor (1778-1839)
Sonate.
3. Igor Stravinski (1882-1971)
Suites voor klein orkest I en II
uittreksels gitaarversie.
Marche - Napolitaine - An
dante - Polka - Valse - Galop.
4. Antonio Ruiz-Pipo 1934)
Vier op vier
Een - Twee - Drie - Vier.
Pauze
(vervolg Gitaarkwartet T rrago -
Aalst)
5. Alessandro Scarlatti
(1660-1725)
Allegro moderato - Allegro -
Grave - Allegro.
6. Joaquin Turina (1882-1949)
Gebed van de stierenvechter.
7. Leonardo Balada 1933)
Sketches voor gitaarkwartet
Verticals - Plats - Stratus -
Hauteurs - Insistences.
Opnieuw dus een gelegenheid
om onze muzikale horizont te
verwijden en op die wijze ook
de initiatiefnemers en bezielers
van dit festival te danken voor
de niet te onderschatten in
spanningen die hiervoor moes
ten geleverd worden.
André De Groeve
Ravel; de échte dan, en het
prettige «Carnaval des Ani
maux» van Saint-Saëns.
Beide werken worden voortref
felijk uitgevoerd. Lette men op
de fagotsolo in «Alborada del
Gracioso». De fijne orkeststra-
tie wordt overal met voldoende
zuiverheid in het licht gesteld.
Saint-Saëns «Carnaval»
draagt de ondertitel «Grande
fantaisie zoologique pour deux
pianos et ensemble de cham-
bre». Het is een reeks van veer
tien «muzikale dierenportret-
ten». Echt gezellig om aanho
ren om de vaak rake details en
het vleugje sarcasme dat hier
en daar overkomt.
De hoestekst noch het plaat
etiket vermelden de aanwezig
heid van de nummers VIII en IX
van de reeks portretten. De
nummers zijn wel degelijk op
genomen. De eventuele koper
hoeft zich dus niet te ergeren
om onvolledigheid. De betref
fende delen zijn respectievelijk
getiteld: «Personen met lange
oren» (Ezels, jawel) en «Koe-
koekin het bos». Zoals de lezer
wel merkt, een gezellige luis
terplaat vol spitsvondige muzi
kale grappen en treffende kari
katuren.
A.D.G.
MONTHY PYTHON AND THE HOLY GRAIL
van Terry Gilliam en Terry Jones (GB, 1974)
met Graham Chapman, John Cleese, Terry Gillia
Eric Idle, Terry Jones en Michael Palin.
Een film die ik U drie weken geleden al heb aangeko
digd maar die toen om onbekende redenen (onbeke
natuurlijk niét, maar indien ik U dat allemaal
qaan uitleggen ben ik uuuuren bezig, zodus maak ik
mij maar gemakkelijk vanaf) voor onbepaalde tijd we
uitgesteld. En ziedaar, Monty Python komt er toch.
herhaal even een paar dingen die ik U toen al h
verteld, maar die mij toch essentieel lijken: «Mont
Python» is het geesteskind van een groepje Engel
televisiemakers die zich indertijd hebben vereni
omdat zij in het toenmalige produktiesysteem niet e
aan hun trekken kwamen. Zij werken de meest f
tische ideeën uit, getuigen van een enorme kreativit
en brengen hoofdzakelijk licht verteerbare absur
humor.
(cinema Feestpaleis)
LUCKY LADY
een film van Stanley Donen (VS, 1975)
met Burt Reynolds, Liza Minelli en Gene Hackman.
Na een tijdje in de verdrukking te hebben vertoetdias
kreeg Stanley Donen gelukkig de kans om zich weei {ej
met filmen bezig té houden. Zijn laatste films wareiv
niet bijzopder geslaagd om met «Lucky Lady is hi
helaas nog niet terug op het rechte pad. Waarom dan
toch naar«Lucky Lady» gaan kijken? Omdat film altijd
een feest is natuurlijk en ergens loont het toch wel de
moeite, al was het maar om de gewaagde fotografie de
nogal wat tegenlichteffekten demonstreert.
(cinema Palace)
im
