Bericht uit de
witte kamer
TANU HEROPENT POUR LES INTIMES
EN MET EEN GEWELDIG VRIJ PODIUM
GERRYLOCKRAN
IN PARNASSOS
[EERSTE KENNISMAKING VALT HEEL ERG MEE
SGEORGES BRAEM BOORDEVOL TALENT
-rspi
oor
verki
De Voorpost - 24-9-76 - 13
Er zijn zo van die kouwe dagen buiten, die binnen warmer
:ijn, ondanks een kale muur en palen die van een spektakel
ruimte een labyrint maakten voor het oog. Zo ook met de
heropeningsfeesten van jk. Tanu, Houtmarkt, Aalst die
ivoor de gelegenheid een vrij podium heeft gebracht dat best
jj door veel meer dan de aanwezige toeschouwers had mogen
worden gezien en geprezen.
A/at op zaterdag jl. op het
odium gebeurde is zowat
t boeiendste geweest dat
op het gebied mochten
jneemaken. Zeven mede-
pingende showbeesten die
ian het Aalsters optreden
buiten de geldprijzen weinig
hebben gehad omdat een
gebrek aan publicifeit niets
heeft kunnen verhelpen aan
de huisduifgewoonte van
een aantal Aalstenaars die
er hadden moeten zijn.
Nou goed, defileerden in
een' ellenlange (te lange)
happening, een aantal groe
pen die ver buiten Aalst wa
ren komen afgezakt en waar
van wij u de namen niet
willen onthouden: Steve
Turkish Band (glansrijk in
het Allman Brothers-idioom
overwinnend op even ambi
tieuze meespelers), Gosy
Coat (onbegrijpelijkerwijze
tweede gekroond in een zee
van overbodige decibels die
ons vroegtijdig de zaal uit
jaagden, ook al omdat wij et
niet zo denderend vonden,
ipeci
derdP1
De Stones-toer op mei de semi-professionele groep Royal Flash uit Dworp.(jm)
enfin), ene zekere Lam-
brechts uit Antwerpen die
samen met zijn kontrabas-
sist voor een vermoeid pu
bliek stond dat zijn muziek
en steengoeie teksten niet
naar waarde wist te waarde
ren, Simple Bleus Corpora
tion (het zwakkere broertje),
Royal Flash op de foto door
een even royale flash van
militairen fotograaf Jan ge
kiekt en ondertussen getui-
gnd van Stones-jnspiratie-
bronnen waaruit de ambian
ce zich virtuos de mist in
speelde en spijtig genoeg
niet zo thuis was tussen de
boxen-verslepende kolle
ga's), Quo Vadis die al een
zekere faam heeft verworven
en samengespeeld binnen
en buiten de Brugse stads
muren en die aan het eind
resultaat een vette kluif ter
bezinning heeft, Sowieso 1
lange zin om op te knabbe
len. Zondagavond, dus net
de tijd om effe thuis 1 boter
ham te verorberen en 1 glas
melk te konsumeren, was
het Aalsters uur op de Tanu-
klok. De kieper ging eerst
naar Joost en Mieke Van
Dorp hangen om later van
Jan De Wilde ten gehore te
brengen wat reeds in drie
elpees werd gegrift. Een pri
meurtje tot slotJan De Wil
de's songs worden waar
schijnlijk binnenkort in Ne
derland uitgebracht in twee
schijven die zullen worden
samengespeeld door andere
muzikanten van Philips-Ne-
derland. Tanu, take it easy!
René De Witte
Een heel ernstige jury, paraat om hun puntjes neer te schrijven (jm)
MUZIEKKALENDER
Na de spijtige afwezigheid van de in blijde verwachting
verwachtte zangeres Delia Bosiers gaat het kleinkunst- en
folkgebeuren in onze streek langzaam maar zeer zeker verder
met de befaamde zanger-gitarist Gerry Lockran. Op zater
dag 25 september (dus nu) is dze Britse halfbloed (half
blanke, half indiër) aan de beurt in folkkroeg Parnassos,
Stw. op Ninove, 145, Denderleeuwderde huis rechts achter
karamellekraam «Bij Tuur».
Gerry speelt en zingt een
biezonder krachtig soort
folkblues, beïnvloed door
mensen als Brownie
McGee, Big Bill Broonzy...
Hij maakte reeds toernees
met Joe Cocker, the Faces
en Johny Winter, hetgeen
duidelijke rocksporen ach
terliet in zijn muziek, van
daar de elektrische versterk
te gitaar. Verleden jaar
speelde hij in jeugdklub Di-
do te Erpe alwaar binnenkort
Koen De Bruyne optreedt (1
oktober: zie volgende edi
tie).
Wij herinneren ons zijn on
gepolijste, kracht stem. de
ware bluesfeer niewaar die
de melomaan moet lokken
als de vliegen naar een...En
als dat niet volstaat, zeggen
de Parnassossers, dan is
nog altijd zijn charme en
ontwapende glimlach. En
natuurlijk ook de onze. TOt
danafspraak 20 uur.
René De Witte
Zelfportret Georges Braem (jm)
Maar, zoals hijzelf zegt, veel
bracht hij er niet van terecht en na
twee jaar had hij er schoon genoeg
van. Er zijn echter redenen te over
om aan te nemen dat intussen zijn
oude liefde voor het schilderen
meer dan ooit onweerstaanbaar
was gaan lokken en dat hij tens
lotte hiervoor bezweken is. Op
zijn twintigste trok hij dan naar
Sint-Lucas te Brussel en vandaag
de dag, zowat vier jaar later, heeft
hij ook dit achter de rug. Tegen
zijn eigen verwachtingen in, ten
minste zo beweert hij toch, maar
dit lijkt ons eerder valse beschei
denheid, kreeg hij de hoogste ap
preciatie en wordt nu in de gele
genheid gesteld om zich verder te
bekwamen in een vrij schildersa
telier als onderdeel van het voort
gezet hoger kunstonderwijs te
Antwerpen. Als ze hem daar goed
genoeg vinden, wat nu reeds ten
dele blijkt uit de geboden moge
lijkheid zelf, zitten er voor Geor
ges Braem nog een drietal jaartjes
voor de boeg om zich de finesse
van het vak verder eigen te ma
ken. De Sint-Lucas-jury die zijn
ongewoon hoge waardering voor
Braems werk in hogergenoemde
grootste appreciatie omzette be
stond uit o.a. Joris Minne, Paul
Marat, Roel D'Haese. Maurice
Van Saene c.a. Het was niemand
minder dan Dr. Marijnissen die
achter hem is gaan staan en de
weg naar het eigen Antwerps ate
lier als het ware bereidde. De ge
presenteerde werken op de Teijo-
dense tentooastelling zijn niet on
verdeeld van hetzelfde gehalte. Er
zitten hier en daar wel wat minder
gelukte tussen. De muren moes
ten nu eenmaal vol, zo zegt Geor
ges Braem zelf, en in de vier
maand die vanaf juli tot heden be
schikbaar was om deze tentoon
stelling bijeen te schilderen kon
het niet anders of ik moest wel een
minder goed werk meesleuren.
Het overgrote gedeelte van de ge-
ëksposeerde tekeningen en schil
derijen zijn echter verrassend
sterk opgebouwd en boeien door
hun gelijktijdige eenvoud en raf
finement. Georges Braem is in
derdaad een ras-artiest die meteen
haast fotografische accuraatheid
zijn onderwerpen en modellen
weet weer te geven. De indruk
welke zijn werk maakt blijft lang
nawerken doordat hij er inderdaad
in slaagt de toeschouwer emotio
neel te beroeren. Een bezoek aan
deze tentoonstelling loont zeker
de moeite. Zij gaat nog tot zondag
26 september en is toegankelijk
van 14 tot 20 uur elke dag; op
zondag ook van 10 tot 12 uur.
BALDER
Ik heb je zaterdagavond weergezien en ik begrijp er nog
altijd niks van.
Soms zing ik nog wel eens mee met Van Veen en Dylan
wil ook nog best meevallen. Sooner or later, one of us
must know.
Brussel viert feest. Overal muziek. In de verte hoor ik
warempel nog vuurwerk knallen, maar ik kan er net niets
van zien. 's Jonge toch, en dat allemaal voor een stukje
metro. Jawel, metro, dat mag je nu eindelijk zeggen. Elf
kilometers ondergronds tramrijden in een heus metrosel,
niet in die gewone trammetjes. Wat een belevenis mag dat
wel wezen. Dat moet ik eerstdaags ook eens gaan uitpro
beren; als de drukte wat geluwd is. Daarbij dan toch de
bedenking maken dat voor dit povere genot allerhande
mensen jarenlang (ik weet niet precies hoelang die ge
schiedenis al aan de gang is) allerlei ellende hebben door
staan. Winkeltjes zijn over de boeg gegaan, mensen wer
den uit hun huis gezet, voetgangers moesten kilometers
(als je het allemaal bij mekaar telt) omweg afleggen,
enzovoort enzoverder. Het stadsbeeld kreeg een ander
aanzien, opnieuw ruime baan voor de auto in de stad
jochei!
Deze week een bericht in de bus gekregen in verband met
het elfde nationaal (moet dat met een hoofdletter?) festival
van de belgische film. Woensdag wordt er een «kennis
makingsdag» georganiseerd met op het programma: be
zoek aan de verschillende bioskoopzalen, projektie van
enkele onuitgegeven films, bezoek aan het Maison de la
Culture en ook nog een lunch in restaurant Le Champeau.
Op de terugweg wordt er nog even uitgeblazen om van het
bier van de streek te genieten. Misschien daarom dat er
een bus wordt ingelegd, dan kunnen de heren met gerust
geweten een pintje drinken. Het «festival» zoals het in de
volksmond wordt genoemd begint stilaan allure te krijgen,
binnenkort groeien we Cannes nog over het hoofd. Wie
hoor ik daar weer zeggen dat er voor de Belgische film
niets wordt gedaan? Foei! zeg.
Wat het algemene nieuws betreft, lijkt het wel komkom
mertijd te zijn geworden. Natuurlijk reist Kissinger nog
altijd de halve wereld rond in drie dagen, maar dat is
voorlopig onze zorg nog niet. O ja, en staan de gemeente
raadsverkiezingen niet voor de deur? Dat moet wel het
geval zijn want ik heb deze week een stembrief gekregen.
Vergeet niet lieve mensen: de stemming is verplicht. Ik
zou graag wel eens wat meer willen vertellen over «hoe
geldig stemmen»Maar ik vraag me ernstig af of stemmen
nog wel zin heeft. Ziet u één van de kandidaten dan echt in
staat de belangen van het volk te dienen? Wat zijn dat toch
brave mensen zeg: reusachtige (naar onze normen dan
toch) kampagnes voeren om een plaatsje in de gemeente
raad tcbekomen, om «ons» te dienen, om ons leven
aangenamer te maken. Jaaawaade, dat zal wel. C.V.P.-
kandidaten schrikken er zelfs niet voor terug hun wagen
mét reklame tijdens het weekeinde vóór de kerk te parke
ren De cafés doen weer goede zaken: er is altijd wel één of
andere kandidaat die een rondje geeft. Kandidaten die
weinig in de belangstelling komen kan ik aanraden hun
wagen op de markt te parkeren, of alle parkeermeters in de
stad af te huren: voor een luttel bedragje kunnen ze dan op
elke gehuurde plaats eeiï karretje met reklame plaatsen.
Vooral 's zaterdags moet zoiets effekt ressorteren. Boeren
die het door de voorbije droogte moeilijk hebben kunnen
hun weiland ter beschikking stellen voor het optrekken
van immense panelen mits een klein bedragje uiter
aard. Drink Coca Cola ijskoud.
Er bestaat geen medicijn tegen oud of eenzaam zijn.
Slaapwel bolleke.
GUY
parcel Eeckhoudt opende de tentoonstelling van Georges Braem.(jm)
Nev|^et de rege,maat van een klok worden door Davidsfonds, VTB-VAB en Vlaamse Kring te
jTerjoden stuk voor stuk opmerkelijke kulturele en artistieke evenementen op het getouw
etter<gezet. De aandacht welke hierbij *n zee** sterke mate naar de beeldende kunsten gaat, uit zich
ite jaarlijks in een reeks tentoonstellingen van schilder- en beeldhouwwerken van diverse
lnspdiunstenaars. Deze tentoonstellingen gaan telkens in de Terjodense Parochiezaal door.
1 pjjAls er nog moest bewezen worden dat er echt niet zo ver weg uit de buurt moet gezocht
an 4*orden naar talentvolle kunstenaars, dan is men in Terjoden zeker geslaagd dit te doen, wat
ïnder bleek en nog blijkt uit de geselekteerde artiesten. In het Aalsterse en in de
Nedren<*erstree't HOrt't van oudsher aan de Zuid-Nederlanders zo eigen kunstvorm, die de
Vrieii^k'kte1*-en tekenkunst is, door vele talentrijke en veelal suksesryke kunstenaars beoefend,
ster peze keer w erd te Terjoden een jonge kunstenaar van eigen Terjodense bodem voorgesteld,
i Asde 24-jarige Georges Braem. Deze wist in zeer korte tijd zyn jarenlang sluimerend en bijna
Civiengstvallig verborgen gehouden talent op een verrassende wijze te ontplooien. Zyn werken
el Vgetuigen van een rasecht kunstenaarsschap en wy feliciteren de inrichters van deze tentoon-
orzuigtelling dan ook met hun keuze.
ter vj
^BIJ DE
-VlafyoOROPENING
anZl,,
loors voorzitter van de Vlaamse
Tering heette Marcel Eeckhout de
talrijke aanwezigen welkom, naar
goede» Terjodense gewoonte en
er E towat een klein uurtje later dan
was aangekondigd. Hij leidde
apoteker Roels in, die als vriend
de schilder voor de gelegen-
'8e leid de taak van -openier» op zijn
1 hef «houders had genomen. Veilig-
tenti )cidshalve had deze eerst nog
a,eri :ens nageslagen wat het woord
kunst» eigenlijk inhoudt en vond
n een niet nader genoemde ency-
liopedie dat kunst een vereniging
:ou zijn van technische kwalitei-
en, estetische elementen en sym-
>olische ekspressie. Hij meende
'.onder meer te kunnen stellen dat
leze drie primaire vereisten zeker
erug te vinden zijn in het werk
'an Georges Braem. Hierbij wees
:n y, lij nadrukkelijk op de tekentech-
[)e liek van de kunstenaar, die de zil-
ïan
het
flin
lokk
'erstifttechniek toepast. Deze
echniek is momenteel zowat
•veral in gebruik geraakt, alhoe-
rel reeds gekend bij de Romeinen
ininde 15' en 16'eeuw algemeen
or ejn gebruik was. Bij de zilverstift
techniek is een zeer grote vaar
digheid vereist maar houdt mede
in dat de tekeningen zeer zuiver
van lijn zijn en tot in de kleinste
details kunnen worden uitge
werkt. Spreker maakte hierbij al
lusie op datgene wat bvb. een Al-
brecht Durer met de zilverstift
wist te bereiken. Als hij dan bij
Georges Braems schilderijen aan
landt ziet hij hier duidelijk een ver
gevorderde vertrouwdheid van de
kunstenaar met deze materie die
olieverf is en stelt dat deze werken
overduidelijk voor zichzelf spre
ken. Even aparte aandacht ver
dienen vooral zijn acrylverfwer-
ken die een zeer eigen en typische
sfeer en geladenheid uitademen.
Door hun eenvoud van onderwerp
en door de haast perfekte beheer
sing van deze moderne materie
doen deze werken sterk estetize-
rend aan zonder echter aan diepte
en geladenheid in te boeten. Hier
is Georges Braem duidelijk op
zijn best. Dit wordt eveneens naar
voren gebracht in zijn olieverf
schilderijen, vooral dan in zijn
stillevens, w aar zich dan nog het
koloriet, al zij het op een voor
zichtige wijze, aan toe voegt. Te
recht besluit de h. Roels dat Geor
ges Braem het karakter heeft om
een groot kunstenaar te worden en
dit in zijn ganse wezen te zijn en te
blijven.
GEORGES BRAEM
Een onbekende naam voorde bui
tenwereld, geen antecedenten en
geen referenties gebaseerd op een
reeks gehouden tentoonstellingen
aangezien het de eerste keer is dat
deze jonge Terjodense kunstenaar
zijn werken aan het publiek toont.
Nochtans een naam die niet meer
zal weg te denken zijn uit het
Vlaamse kunstschilderschap.
Een merkwaardig iemand trou
wens. Van jongsaf eigenlijk reeds
met tekenen en schilderen doende
maar te onzelfzeker om het naar
buitenuit te tonen, wellicht door
dat hij zich bewust was van zijn
beperkte vakkennis. Destijds nog
te wispelturig om van toen af de
lange en saaie weg te gaan betre
den van het akademisch vakon-
derricht. Intussen doorliep hij ne
tjes alle humanioraklassen van het
Sint-Maartensinstituut te Aalst en
begon nadien zelfs aan de medi
cijnenstudie aan de Universiteit.
