C FILM BIJ ONS
Muziek in't rond
WERELDORKESTEN IN HET
FESTIVAL VAN VLAANDEREN
PARIJSE VLOOIENMARKT IN
'T APOSTELKEN EN VICE VERSA
Op 24 augustus laatstleden was de Russische pianoreus
Emil Gilels te gast in de Koninklijke Opera te Gent waar hij
een recital gaf in het kader van het Festival van Vlaande
ren. Voor Deutsche Grammophon dezelfde Gilels Beetho-
vens pianosonates aan het opnemen. Het toeval wil dat op
het recital te Gent drie sonates gespeeld werden die Gilels
reeds opgenomen had, namelijk de nummers 25 in G op.
79,26 in Es op. 81 a (Les Adieux) en 27 in e op. 90. Toevallig
hadden we deze opanem in ons bezit (DGG 2530 589 -
Stereo - 425 F) en waren we aldus in staat de Gilels op plaat
te vergelijken met de «levende» Gilels.
De plaatopname is prachtig, zonder meer. Uiterste perfek-
tie, ongemeen boeiende interpretatie. Een plaat die men
nooit beu wordt omdat telkens nieuwe aspekten van Be-
ethovens muziek aan bod komen. Gilels vertolkt deze mu
ziek met ongelooflijke kracht en schitterend virtuoos. Elke
noot is hoorbaar. Hetzelfde geldt voor een andere opname
van dit pianofenomeen die we in ons bezit hebben, namelijk
de sonate nr. 23 in f op 57 «Appassionata» in combinatie
met de sonate nr. 6 in F op. 10 nr. 2 (DGG 2530406 - Stereo
425 F). Wanneer de volledige cyclus zal voltooid zijn wordt
dit hoogst waarschijnlijk een referentie-integrale van Be-
ethovens pianosonates.
Een Emil Gilels in werkelijkheid is allerminst even fenome
naal. Er gaat een dwingende kracht uit zijn voordracht.
Even feilloos als op de plaat is zijn technisch kunnen. Toch
is Gilels anders in een koncertuitvoering.
Hij geeft de indruk «alleen» te zijn met de muziek, enkel
voor zichzelf te spelen. Voor velen kwam dit als «koel» en
enigszins gereserveerd over.
Wie dus een romantiserende Gilels verwachtte kwam be
drogen uit. Gelukkig, de man gaf geen show, maar musi
ceerde. Boeiend, door en door. Hij speelde Beethoven
zonder de fabeltjes die rond zijn persoon geweven werden,
muziek in haar puurste vorm. In zijn plaatopnames brengt
Gilels iets meer leven, enkel datgene wat nodig is om de
opname nooit vervelend te maken voor de luisteraar. Het is
zeer merkwaardig vast te stellen met welk een fijngevoelig
heid Gilels juist die minieme verschillen weet aan te duiden
in zijn opnames. Moeilijk te omschrijven, men moet deze
pianist in werkelijkheid gehoord hebben om zijn volle
grootheid te kunnen beseffen.
Bedenkt men daarbij dat Gilels op het bewuste koncert
naast de drie sonates van Beethoven ook nog vier balladen
van Brahms en twee werken van Schumann (Toccata op. 7
en Arabeske op. 18) vertolkte... In deze pianistische
krachtpatserij liet hij nergens tekenen van vermoeidheid
blijken, evenmin was er verzwakking in poëzie of zeggings
kracht vast te stellen..
BRT3 zendt het koncert van 24 augustus uit op 14 oktober
te 10.30 uur.
Wie in de gelegenheid is om op die wijze een vergelijk te
maken met zijn discografische realisatie raden we sterk
aan dit te doen. Het is een uiterst leerrijke ervaring om op
die wijze kennis te maken met een pianistisch raffinement
dat men enkel bij grootheden als Gilels aantraft.
ADG
28 - 24-9-76 - De Voorpost
Heel wal mooie voorwerpen waren er te zien tijdens de antiekbeurs.(jm)
Een rustige filmweek deze keer. Niet veel soeps zo te zien.
Daar staat dan weer tegenover dat U vanaf deze week (een
voorsmaakje) enige informatie krijgt omtrent de voornaam
ste films die U op het kleine scherm te zien kan krijgen. Hier
is wel enige uitleg nodig, een verantwoording als het ware.
Ik persoonlijk ga er van uit dat film in een bioskoop moet
gezien worden. Daar zijn allerlei redenen voor en één ervan
(de voornaamste?) is wel dat alle mensen die zich ernstig
met film bezig houden ervan uitgaan dat het produkt waar
aan zij werken in een zaal te zien zal zijn, voor een (relatief)
groot publiek. U kunt zich waarschijnlijk moeilijk voorstellen
wat dat voor die mensen betekent en daarom wil ik er wel
een klein idee van geven. Het simpele feit dat een film in
een zaal uitkomt betekent dat alle film-werkers zich in
spannen om hun werk tot in de details perfekt uit te voeren.
Daar zijn technische eisen die bij televisie lager liggen dan
bij de bioskoop-film en daar zijn ook artistieke eisen die
omwille van de zeer uiteenlopende media voor televisie
anders zijn dan voor de bioskoop. Een klein voorbeeldje
kan deze argumentatie illustreren: voor televisie kan men
een groot aantal details verwaarlozen. Dit «verwaarlozen»
moet zeker niet negatief gezien worden, integendeel. Pre-
cieser uitgedrukt zou ik kunnen zeggen dat er niet zo veelj
energie moet aan verspild worden. Een filmdekor moet ei
«echt» uitzien, een televisiedekor kan «getrafikeerd» zijn,
het steekt er niet zo nauw.
Naast dat alles is er nog het feit dat film een kommerciële
aangelegenheid is. Een film is een produkt, een
konsumptie-artikel, als een ander. (Deze theorie gaat voor
sommige mensen misschien niet helemaal op, film kan en
mag ook een artistieke dimensie hebben. Dat neemt echter
niet weg dat om het even welke film verkocht moet worden!)
Dat betekent dat heel wat mensen er hun brood moeten
mee verdienen. Dat wordt echter onmogelijk als we ge
woon met z'n allen achter ons tévéétje blijven zitten en
genoegen nemen met wat we daar te zien krijgen. Je krijgt
op tévé natuurlijk niet altijd de meest recente films te zien
maar met een achterstand van twee jaar kan je natuurlijk^
wel vrede nemen. Bovendien toont de televisie wel wat
films die zelden een kans krijgen in de zalen, zodus...
Heel wat mensen zijn zeer ongelukkig met dat gedoe van
films op televisie.
Gedeeltelijk ten onrechte natuurlijk, gedeeltelijk ook te
recht. Waarom zou je als luie toeschouwer, want dat zijn
we allemaal wel nog naar een bioskoop gaan als je die
dingen gewoon thuis op je kleine schermpje kan zien?
Omdat het optverdorie twee verschillende dingen zijn! Om
dat je een film niet op tévé kan zien zoals je hem moet zien
in de bioskoop. Omdat een film gemaakt is om in een zaal te
zien en niet in je luie zetel met een sigaret in je bek en een
pint in je hand!
Hopelijk heeft U het ondertussen begrepen: ik ben zelf niet
erg opgetogen over films op tévé, maar ja, soms is het wel
gemakkelijk: je krijgt de kans om films te zien die je om een
of andere reden gemist hebt bijvoorbeeld, dat is zowat de
voornaamste bestaanreden van film op tévé voor mij. Blijk
baar moeten wij echter zo volledig mogelijke informatie
verschaffen en dus moeten die films op televisie er vroeg of
laat (nu dus) ook bij.
Eerst echter één en ander over de films in de stad, échte'
films dus, geen erszats.
THE LAND THAT TIME FORGOT
Een film van Kevin Connor (Gr. Britt. - 1974).
Met Susan Penhaligon, Doug McClure en John McEnery.
Naar het verhaal van Edgar Rice Burroughs (de geestelijke
vader van Tarzan, jawel). Kevin Connor is niet aan zijn
proefstuk toe, hij maakte eerder al furore in bescheiden
kringen met zijn «From beyond the grave», ook al een
gruwelfilm. Deze keer gaat het om een prehistorisch gebied
ergens twintigduizend mijlen onder zee, kompleet met
monsters en rare gewrochten allerhande. Een pikant detail
het geheel speelt zich af tijdens de tweede wereldoorlog en
het toeval wil dat Duitsers en Engelsen samen in het on
deraardse wereldje terechtkomen. En dan wordt de vijand
schap vlug vergeten uiteraard.
(Cinema Palace)
INSPECTOR FLATFOOT GOES EAST
Dit jaar hadden we in eigen stad niet de gelegenheid een symfonieor- volledig uit het hoofd Een
kest te beluisteren. Toch konden we in festivalkoncerten buiten Aalst 9rondige kennis van het werk
kennis maken met enkele orkesten van wereldformaat: De Staatska- SS voSg6 uneven in de
pelle van Dresden onder leiding van Herbert Blomstedt, het Concert- massale klankenwereld die
gebouworkest van Amsterdam onder leiding van Bernard Haitink dat J?001,de staatskapeiie van
we vorig jaar te gast hadden in de Sint-Martinuskerk, het London naar voor°weTd gebracht Ner-
Symphony Orchestra met Jezus Lopez-Cobos, de Wiener Philharmo- gens konden we de uitvoerders
niker geleid door Eugen Jochum en het New Philharmonia Orchestre belraPPen pp nalatigheden of
van Londen onder leiding van Andrew Davis. weeldeatoustiekvlndlGe-
Elk der manifestaties groeide uit tot een grootse aangelegenheid die ntse sint-Baatskathedraai
velen nog lang in het geheugen zal blijven. BRT 3 zal al deze manifes- werd 2eer s°ed opgevangen
taties uitzenden. De data liggen grotendeels reeds vast. opvallend was hoe hout- en
Op vrijdag 29 oktober te 20.30
uur wordt het openingskoncert
van het Festival van Vlaande
ren Gent uitgezonden. De
Staatskapeiie Dresden ver
tolkte Bruckners derde symfo
nie. Naast dit grootse werk
stond eveneens het dubbel-
concerto in d voor twee violen
van Bach op het programma.
Solisten hierin waren Brigitte
en Christian Funke.
Het zou Anton Bruckner on
getwijfeld zeer gelukkig stem
men moest hij weten dat zijn
derde symfonie als «hoofd
schotel» gepresenteerd wordt
op een koncert naast een «en-
tré» als Bachs dubbelconcerto,
We kunnen blij zijn in Bruck
ners plaats: deze grote symfo-
nicus stond al te lang in de
schaduw van zijn tijdgenoot,
concurrent en tegenstander
Johannes Brahms. Alsof dit
nog niet voldoende was bleef
het koncertpubliek, ondanks ul
tieme pogingen van grote diri
genten (Gustav Mahler...) wan
trouwig tégenover Antöns
scheppingen. Men vond zijn
muziek langdradig en weinig
zeggend-
Deze situatie bleef tot voor kort
een onopgeloste zaak voor
musicologen die enkel een
mening durfden naar voor
brengen betreffende Bruck
ners muziek als ze hierin bij
stand vonden bij meer onder
legde of verder kijkende colle-
gas. De dag van vandaag
wordt Bruckners muziek aanv
aard, zelfs uitgevoerd...
Voor menig festivalganger zal
deze symfonie van Bruckner
onder de kundige leiding van
Herbert Blomstedt een open
baring zijn geweest. Voor me
nig «Brucknerliefhebber» zal
duidelijk zijn geworden dat de
meester méér heeft geschre
ven dan een vierde en een ze
vende. Hiermede willen we ge
enszins Bruckners derde als
een absoluut meesterstuk
voorstellen, maar feit is, deze
muziek heeft allerminst even
veel recht op executie als pa
kweg Beethovens eerste pia
noconcerto.
De Staatskapeiie van Dresden
en dirigent Blomstedt traden op
als vurige pleitbezorgers van
de zolang miskende kompo-
nist. Van de meest gekende
Bruckner-dirigenten laat
Blomstedt zich bestbergelijken
met Bernard Haitink. Onder
deze orkestleiders spreekt de
muziek voor zichzelf, zonder
de overdreven rubati a la Jo
chum klinkt deze muziek veel
eerlijker, ook wel minder ro
mantisch, doch bij Bruckner
kan dit helemaal geen kwaad.
Bruckner is minder «19®
eeuws» dan en soms wel
denkt. Hiertoe luistere men bij
voorbeeld eens naar de acht
ste of de negende symfonie.
Blomstedt dirigeerde Bruckner
koperblazers (die een zeer be
langrijke rol vervullen in Bruck
ners symfonieën) naargelang
de dynamische noodwendig
heden de trechter van hun in
strument bepaalde richtingen
uitzonden. De houtblazert
klonken tegelijkertijd rond en
pregnant. De kopers scheur
den door de ruimte; echt duits.
De kwaliteiten van de strijkers-
groep hoeven geen betoog.
Men beschikte over een echte
koncertmeester die in elke om
standigheid een schitterende
homogeniteit wist te bekomen.
In de laatste beweging viel hier
en daar enige vermoeidheid te
bespeuren. Aan enthousiasme
echter kwam men nooit tekort.
Had Anton Bruckner dit zelf
kunnen meemaken.
In alle geval, wij kunnen deze
prachtige uitvoering nogmaals
beluisteren via BRT 3. Noteren
we de datum: vrijdag 29 okto
ber te 20.30 uur.
Het optreden van het Concert
gebouworkest van Amster
dam, geleid door Bernard Hai
tink wordt uitgezonden op 3
november te 20.30 uur. Op het
programma een der meest gi
gantische scheppingen uit de
symfonische literatuur: Gustav
Mahlers zesde symfonie. Hier
over zullen we het hebben bij
een volgende gelegenheid.
A. De Groeve
Een aantal Belgische antiquairs en brocanteurs hebben ter
gelegenheid van de nu al vijfde Antiekbeurs hun meest kost
bare, origineelste of representatiefste handelswaar tot en
met maandag j.l. in 't Apostelken bijeengebracht. Al sinds vijf
jaar draait in dat ontmoetingscentrum een soortgelijke An
tiekbeurs, in zijn opzet een primeur van Aalst. Ondanks het
korte bestaan ervan wordt algemeen van een denderend
sukses gesproken. Op de vooropening waren wij de massa
vóór om even rustig rond te neuzen, iets wat op die avond zelf
niet meer kon, gezien de grote massa geïnteresseerden in de
vormalige zes Apostelhuizen.
De idee van zo'n Antiekbeurs is
opgezet en uitgewerkt door de
werkgroep KOSI, dit staat voor
kuituur, ontspanning, sport en
inspraak en situeert zich in 't
Apostelken. Voorzitter Frans
Van Geert verwelkomde allen
en stelde Dhr. Dauwe voor als
inleider bij deze beurs, tevens
assistent aan de K.U.L. Hij had
het grotendeels over de groei
ende belangstelling voor de
kunst tout court, zij het dan wel
en hier citeer ik een uitspraak
van meester Dauwe, dat vol
gens een gehouden opiniepei
ling ruim 79% der ondervraag
den oude kunst preferen boven
hedendaagse kunst, heden
daags design. Het gros van het
antiekpubliek koopt antiek om
er de woning of de fermette
mee te stofferen. Ook denken
veel mensen dat letterlijk alles
veel geld waard is en kunnen
dus niet het vuile kaf van het
rare koren onderscheiden.
Spreker dankte het ook aan
onze gestegen welvaart dat ve
len het zich nu kunnen permit
teren een stuk te kopen voor
een redelijke prijs. Hij spitste
ook de aandacht voor de her
wonnen kunstvormen, uit de
jügendstil-periode bijvoorbe
eld.
Na afloop kreeg Dhr. Dauwe
een «apostelken» mee naar
huis en verklaarde Mevr. De
Bisschop, jawel, de Antiek
beurs voor geopend gevolgd
door een drink aangeboden
door een Franse longdrinkfir
ma.
Een tiental antiquairs en bro
canteurs kregen een stand in 't
Apostelken tot in de garage
toe. De vraag naar ekspositie-
ruimte is nog groter geweest
zodat er aan selekteren moest
gedacht worden omdat er be
trekkelijk weinig plaats is.
Nochtans zijn dit jaar praktisch
alle nuttige ruimten gebruikt.
De voorzitter: «Diegenen die er
dit jaar niet bij mochten zij ko
men misschien volgend jaar
aan de beurt, wellicht vinden
we een mogelijkheid om uit te
breiden». Dit is nog toekomst
muziek, in afwachting dat aller
lei plannen op tafel worden ge
gooid en definitief verwezen
lijkt worden, duimen de leden
van de KOSI voor het steeds
maar groeiend sukses van hun
Antiekbeurs.
Het algemene beeld verschilt
niet zo erg veel met dat van de
vorige jaren Wel is er iets min
der porselein en brons, wat
echter sterk terugkomt op
binnen- en buitenlandse vei
lingen. Een prachtig brons op
rode marmeren voet, nl. een
werk «Vechtende honden» uit
1902 van de Fransman Charles
Paillet (1871) zagen we op de
stand van de Galerie St.-
Hermes, helemaal uit Ronse
naar hier gekomen. Dit jaar wa
ren er ook wat meer schilderij
en, zeker wat de romantiek en
portret betreft. Het topstuk was
een marine van Auguste Mu-
sin, een zicht op Papendrecht.
De antiquair Poly Robberechts
Van Hoof uit Impe toonde ons
een veertiental unieke Russi
sche ikonen (40 60.000 fr.)
die door een Russische Jood
uit de Sovjetunie werden ge
smokkeld en via die lijdensweg
op onze antiekmarkten ge
gooid.
eAlgemeen bekeken hadden
de standen dit jaar een aange
name presentatie al was dat de
avond van de vooropening niet
zo te merken, je liep er klem
tussen de druk opgekomen be
langstellenden. Op elke stand
was praktisch een houtskulp-
tuur aanwezig zoals
zeventiende-eeuwse Vlaamse
kandelaars, 19de eeuwse ma
donna (Galerie Hermes), di
verse heiligen o.a. van de Me-
chelse school (XVI de eeuw),
Jezus aan het kruis (Poly Rob
berechts),..,
Misschien nog even net ver
schil tussen enerzijds een anti
quair en anderzijds een bro-
canteur: de antiquair koopt en
kel antieke voorwerpen die hij
eventueel zelf restaureert voor
hij ze verder verkoopt. De bro-
canteur koopt oude voorwer
pen en verkoopt ze in dezelfde
staat. De brocanteur heeft nét
niet die kennis die een anti
quair heeft en kan daarom niet
altijd de precieze periode bepa
len van de antieke zaken. Na
jaren ervaring kan hij wel de
deskundigheid krijgen van een
antiquair.
Uiteraard had eike eksposant
zijn attraktiestuk, al is da. dan
groot of klein. De antiekhande
laars zijn immers gekomen om
te verkopen, om nieuwe rela
ties te maken, om wetens
waardigheden over hun han
delswaar te vertellen. Een ek-
stra voordeel hier in 't Apostel
ken daar binnen loop je gezel
lig en intiem door de standen
en voor een koffie of pils ben je
zó beneden. We kunnen hier
gerust stellen dat de antiquairs,
de inrichters en een groot aan
tal kopers weer dik tevreden
met een soevenir van de Vijfde
Antiekbeurs naar huis zijn ge
keerd. Een pittig detail: een
opmerkzaam Aalstenaar heeft
tijdens een avontuurlijke speur
tocht langs de vlooienmarkt te
Parijs twee affiches van het
Apostelken aangekleefd ge
zien, de uitstraling van een
apostel waard...
Een film van Steno.
Met (hoofdzakelijk) Bud Spencer en Al Lettieri,
Wie Bud Spencer zegt moet normalerwijze ook Terence
Hill zeggen, maar deze keer is de vrolijke blonde knaap met
de wondermooie blauwe ogen er niet bij. Bud Spencer
knapt het allemaal zelf op, liefst met de blote vuist natuur
lijk.
(Cinema Feestpaleis).
In ciname Alfa: BLACK EMANUELLE, voor wie het niet
laten kah?
Tenslotte een greep uit het televisie-aanbod:
LES DEMOISELLES DE ROCHEFORT, Franse muzikale
film (remember: Les Parapluies de Cherbourg) van Jac
ques Demy, met Catherine Deneuve en zusje Frangoise
Dorleac. (vrijdag 24 om 20.40 u. op BRT)
ELECTRA GLIDE IN BLUE, boeiende Amerikaanse
politie-geschiedenis (een soort kruising tussen politiefilm
en western?) van J.W. Guerico, met Robert Blake en Billy
Green Bush (maandag 27 om 21.15 op BRT)
BANANA SPLIT, prachtige musical van Busby Berkeley,
met Carmen Miranda, Alice Faye etc. Een «must» voor
zowat iedereen met heimwee naar de tijd van toen. (dins
dag 28 om 19.35 u. op RTB).
GUY
