LADYJGODIVA
Beloftevol debuut van
Herman Van der Eist
FILM BIJ ONS
«Hoogheid, uw kameel staat voor»
door «'t Land van Riem»
ftetAutu/ee
j.canolle
een
ondeugende
parodie
Redfleli
aanta
's nest»
tendens1
dik inzit h
e, zeer
Sidney
Palace
:urs alsl
totf
Oscar,)/
ch kan'
aap die
28 - 3-12-76 - De Voorpost
Momenteel is in de belfortkelder, Grote Markt, Aalst werk te bezichtigen van de in
Schellebelle wonende Aalstenaar Herman Van der Eist. Het is zijn eerste tentoon
stelling.
De man heeft een zekere maturiteit afgewacht vóór hij zijn werken aan de publieke
opinie prijsgaf. Bijgevolg zijn de werken die hij presenteert alles behalve proefstuk
ken.
Herman Van der Eist is, de tijd dat hij niet schildert, lesgever sierkunsten aan het
Rijksinstituut voor Technisch Onderwijs aan de Ledebaan te Aalst.
Architekt Albert De Winter, inspekteur aan het Rijksonderwijs opende de tentoon
stelling en wist op rake wijze het werk van Van der Eist te belichten.
ONE FLEW OVER THE CUCKOO'S NEST
een film van MilosForman(VSA, 1975) I VRI
met Jack Nicholson, Louise Fletcher, William Redfield,
Will Sampson, Brad Dourif.
De laatste tijd was ik een beetje de put in omdat een aantal ***111
behoorlijke films zomaar aan de neus van het publiek
voorbijtrokken. Nu deze «One flew over the cuckoo's nest» mens
echter een derde week ingaat begin ik er stilaan weer in te n ee
geloven. Sinds jaar en dag ben ik er immers van overtuigd dat n vr
Aalst goede films kan krijgen indien daar maar de nodige 50-"
belangstelling voor bestaat. Laten we hopen dat deze tendensdl
zich de komende maanden doorzet, een kans die er dik inzit h°8'
met film als «A Clockwork Orange» (herneming) en «Barry'g-
Lyndon», beide van grootmeester Stanley Kubrick. Tussen de t sta
twee Kubrick-films krijgen we bovendien een andere, zeer s. at
interesstanefilm te zien: «All the presidents' men» van Sidney ddev
Pollack. Tot zover een kort overzicht van wat cinema Palace nven
de komende weken te bieden heeft. ima'
Over «One flew» hoef ik U waarschijnlijk niet veel meer te 'en c
vertellen, iedereen is het er over eens dat deze film
buitengewone kwaliteiten vertoont, waaronder: een zeer stevig dien
scenario, unieke vertolking, sobere maar vakkundige orde
fotografie en vooral: een regisseur met gevoel. Forman is eenrwpr
kerel met een ontzettend gevoel voor visuele dingen.(ggi"
Bovendien is hij een kei in akteursregie en met akteurs aU
Nicholson en Fletcher kan dat zoals in dit geval tot'
juweeltjes leiden. Louise Fletcher heeft er trouwens een Oscar,U y
zowat de mooiste onderscheiding die een akteur zich kam
dromen, aan overgehouden. De story gaat over een knaap die
uit een werkkamp poogt te ontsnappen door een transfertl
naar een gekkenhuis. Alles blijkt op wieltjes te lopen tot oplf
zekere dag blijkt dat hij er gemakkelijk in geraakt is, doch erlt
niet zo gemakkelijk meer zal uitkunnen. Het einde is eerder»; 1
verrassend, dat zoekt U zelf maar uit.
(cinema Palace).
KING KONG ESCAPES
een film van Ishiro Honda
waard. We vergeven het Land
Van Riem dit samenraapsel op
voorwaarde dat ze de slechte
smaak van de Veldbergs wilden
aantonen. Bewegende muren bij
het openen en dichtslaan van
deuren liet soms het ergste
vrezen.
Het eerste bedrijf kende de
klassieke eerste rodageminuten
maar haalde de nodige pikante,
puntige snedigheid. Het tweede
bedrijf viel als een steen door de
onvoldoende rolkennis en het
derde bedrijf krijgt van ons de
slagzin mee: «Einde goed, alles
goed».
Wat de regie b;treft een plus. al
gaven de spelers met altijd aan
Caesar (Willy De Swaef) wat aan
Caesar toekomt.
Met wat goodwill moeten de
Riemers er in slagen hun diktie
bij te schaven. De «h» bestond
voor sommige spelers niet en de
anderen spraken ze uit waar het
niet hoefde. Zwaaaare a-klan
ken en boerse ei-klanken stoor
den af en toe geweldig.
Martijn Veldberg (Leo Huyle-
oroeck) speelde vlot en geloof
waardig, doch zijn figuur als een
pas drie jaar gehuwde jeune
premier viel tegen.
Hetty (Leen) Veldberg (Reners)
nam de huishoudelijke en
amoureuze blijspeldbochten
voortreffelijk.
Wilma Van Der Wal (Winnie
Roef) moet nog leren «leven» op
de scène. Haar speelkonceptie
liet te veel de tweedstrijd
«Wilma-Winnie» in haar tot
uiting komen. Ali Ahmed (Noel
De Smedt) en zijn dienaar
Ibrahim (Hubert De Leander)
akteerden goed maar misten dat
typisch geradbraakte taaltje en
de sfeerscheppende minaretten-
klanken in hun stem.
Ademar Kreukel (Freddy
Lespire) was een aanvaardbare
journalist en onvermoede Prins
Ali-Sphinxkorrespondent, kon
diktie en tekstkenms bijwerken.
Tante Cora (Lieve Boulonne)
kon haar rol van de alles in het
honderd schoppende figuur niet
altijd volhouden vooral door
haar onvoldoende rolkennis.
De figuur, sommige stembui
gingen en pantominische effek-
ten van Laura Staarling
(Martine Verreycken) waren
subtiel maar werden gekraakt
door overdreven naar het imbe
ciele neigende gestes.
Een knap staaltje toneel spijtig
genoeg vermengd met onver
geeflijke amateuristische
fouten! Eric Pinto (Koen
Luckx) slikte de helft van zijn
woorden in. akteerde houterig,
wist bijna nooit met zijn handen
blijf en had als enig positief punt
zijn figuur om in de weegschaal
te werpen.
Misschien is dit voor de Riemers
een tamelijk hard verdikt, doch
deze opeenstapeling van nega
tieve kamelen ofte kemels moe
ten met de nodige inzet en
positieve kritische toneelfeeling
van de Land van Riemers weg te
werken zijn.
Aan de gulle lach in de zaal kon
men wel horen dat het publiek
die kleine schoonheidsfoutjes
erbij nam.
Dit grieventrommeltje bijscha
ven. en het tweede stuk «Tien
kleine negertjes» van Agatha
Chrisite wordt een prima kijk
stuk.
KARELDENAEYER
«Hoogheid, uw kameel staat voor», minder geslaagd... (e.l.)
Zoals uit titel en foto duidelijk blijkt gaat het hier om een
avonturenfilm (van bedenkelijke allure dien ik er
volledigheidshalve aan toe te voegen) met monsters j\|\/
allerhande, waaronder King Kong uiteraard de kroon spant,
(cinema Feestpaleis)
OP TELEVISIE DEZE WEEK:
Ther Rat Race, een film van Robert Mulligan (VSA.1960),
met Tony Curtis en Debbie Reynolds. (BRT, vrijdag 3
december om 20.40 uur).
Sissi, keizerin en moeder, een smartlap van formaat, één uit de
serie waarmee Romy Schneider furore maakte. (Ned. 1,
vrijdag 3 december om 19.55 uur).
Junior Bonner (nog maar eens, die doet blijkbaar de ronde op
alle zenders), een knappe film van Sam Peckinpah, met Steve
McQueen als de lonesome cowboy, (zaterdag 4 december op
RTB, om 20.05 uur).
De Bob Dylan Special: geen speelfilm, maar voor Dylan-fans
zeker het dubbele waard. Dylan en zijn Rolling Thunder
Revue te gast op de Colorado State University. En Joan Baez
krijg je er gratis bij. (Ned. 1zaterdag 4 december om 22.30
uur).
Tora, Tora, Tora: dramatische rekonstruktie van de Japanse
aanval op Pearl Harbour ik vermoed dat er een verjaardag
van dat feit in de lucht hangt want later op de week geeft de
BRT ook een soortement herdenkingsprogramma's. Richard
Fleischer regisseerde deze namaakaanval, Martin Balsam en
Takahiro Tamura spelen belangrijke rollen, (zondag 5
december. BRT, 20.30 uur).
De komt van Joachim Stiller (tweede deel): Harry Kiimels'
verfilming van Hubert Lampo's eerste magisch-realistische
roman. Met o.a. Hugo Metsers en Willeke Van Ammelrooy.
Mensen die zeer sterk geïnteresseerd zijn kunnen later
(hoeveel later weet ik helaas nog niet) op het jaar een integrale
versie zien op Nederland.
(BRT. maandag 6 december om 21 uur).
Le président: Franse film van Henri Verneuil, met (in de eerste
en de laatste plaats) Jan Gabin, onlangs overleden
grootmeester van de akteerkunst. (RTB, maandag 6 december
om 19.35 uur)
Voor diegenen die graag eens lachen tenslotte: The secret of
the planet of the Apes. Amerikaanse science-fiction film van
Ted Post. zevende aflevering van de beruchte Apenplaneet-
serie.
Oef. dat was het dan weer voor deze week. volgende keer beter
natuurlijk. Daaaag.
GEEN
TOEGEVINGEN
Herman Van der Eist schildert
wat hij denkt, ziet en voelt,
zonder rekening te houden met
de verlangens van het
doorsnee-publiek. Hij kent
hierin geen grenzen: mis
schien zal menig bezoeker zich
wel even onwennig, zelf ge
schokt voelen bij het zien van
zijn «Verkrachting der Aarde».
Van der Eist is eerlijk: waar een
brutaliteit noodzakelijk is wordt
die aangewend; daar waar de
tematiek ingetogenheid vraagt
krijgt hij die.
Geen toegevingen aan Jan
met-de-pet; geen ordinaire
landschapjes of zoetgevooisde
stillevens. Kracht en durf ken
merken zijn kunst. Van der Eist
breidt zijn pikturale middelen
uit door gebruik te maken van
voorwerpen die met verf niets
te maken hebben: eierschalen,
kippegaas... MKKooru, wei mei
nieuw, dergelijke werkwijze
maar bij Van der Eist opvallend
treffend én passend aange
wend.
Een Roger Raveel bv. gaat
hierin gauw overdrijven, wat
ons meteen de indruk geeft van
gebrek aan inspiratie of «op
lauweren rusten».
GEEN PROCÉDÉ
Herman Van der Eist schijnt
een hekel te hebben aan lo
pende band-werk. Gelukkig.
Elk werk verschilt van het an
dere, zowel qua idee als qua
uitwerking. Men zou hem het
verwijt kunnen maken geen
«stijl» te hebben. Niets is ech
ter minder waar: Van der Eist
stopt de «stijl» achter het doek
en wie het zien wil moet
maar kijken is er niet op uit
om, via één of ander procédé,
de indruk te wekken een één
heid te bekomen. Elk werk
moet afzonderlijk worden be
keken, en wie diep genoeg kijkt
merkt wel dat alles uit een
zelfde bron ontsproten is.
De kunst van Herman Van der
Eist is meer interpretatie van
een gegeven van buitenuit dan
een hyper-persoonlijk gevoel.
Vaak ziet hij zichzelf, maar dan
door de ogen van anderen.
Daardoor komt het dat zijn
werk nooit bevreemdend aan
doet, hoewel hij er niet voor te
rugschrikt «vreemde» onder
werpen naar voor te brengen.
De technische aspekten die hij
hiervoor aanwendt zijn on
danks hun hardheid nooit sto
rend. De kleuren zijn sterk,
doch niet gezocht noch spek-
takulair. De algemene struk-
tuur is druk, maar niet onover
zichtelijk. Hij maakt graag ge
bruik van verschillende (en on
gewone) formaten in zijn werk.
De vorm wordt mooi neergezet
en past goed binnen het geko
zen formaat. Van der Eist
springt vlot om met zijn mate-
't Land Van Riem bracht als eerste toneelopvoering het blijspel: «Hoogheid, Uw kameel staat voor» van
Max Andrea. Een typisch pretentieloos toneelstuk, het zoveelste in de reeks blijspelen, dat er overigens
best mag zijn. Een vlot toneelseizoenbeg'nnertje waarmee je de zaal aan 't lachen brengt, want, zou Mies
Bouwman zeggen: «Een mens wil op een Aalsterse novemberavond eens lekker In een zetel zitten en naar
een spervuur van lollen en grappen luisteren en kijken en... lachen».
De belfortkelder bleek te klein voor de talrijke aanwezigen, onder wie verschillende prominenten, b(j Van
der Ebts debuut jj.m.)
brengt de nodige Europees-
Egyptische bijsmaak in het
allegaartje van knotsgekke si
tuaties. Last but not least;
Martin Veldberg is de speelbal
geworden van amoureuze, fi
nanciële. internationale en an
dere korrupte spelingen van het
lot.
Iedereen trekt ten strijde, pro
beert het laken naar zich toe te
trekken, ontvangt stampen on
der de gordel, of bloempotten op
het hoofd. Er wordt achter en
voor het dekor gezoend, gekust
en geknuffeld. Wanneer Adhe-
maar Kreukel Prins Ali blijkt te
zijn kan men Wilma nog net
redden van een amoureuze
appelflauwte.
Conditio sine qua non voor dit
soort toneelstukken is het snelle
speelritme. Voor een groot
gedeelte slaagden de Riemers in
dit opzet, en we voelden heel
goed de ijzeren hand van
regisseur Willy De Swaef...
MAAR... juist op voorname
momenten bleken sommige ak
teurs en aktrices hun rolkennis
onvoldoende met «Amor et spe»
verzorgd te hebben. Het spelpeil
en spelritme daalde hierdoor
van een 8 plus naar een min 5
Jammer. Riemers. echt jammer.
Het dekor bestond naar onze
mening uit een te grote ver
scheidenheid aan pseudo an
tieke voorwerpen, een salon in
Engelse stijl en een eetkamer,
kruising van Vlaamse primitieve
stijl en eikenhouten onkunde.
De schilderijen aan de muren
waren samen geen vijf frank
rie: zijn olieverftechniek is mooi
en verfijnd.
Van der Eist heeft lang ge
wacht om uit de onbekendheid
te treden. Nu is hij er, en on
getwijfeld zal over hem en zijn
werk nog gesproken worden,
want hij lijkt ons een man te zijn
die in de eerste plaats eerlijk is
tegenover zijn publiek. Nog
veel sukses, Herman.
De heer De Winter hield een openingstoespraak bij de eerste
tentoonstelling van Herman Van der Eist. (j.m.)
Max Andrea schreef zijn per
sonages en situaties vlot en
gezellig, meesterlijk op bepaalde
ogenblikken, naar een al te
stereotiep happy-end.
Wilma Van Der Wal korres-
pondeert reeds drie jaar met een
Oosterse prins. Letterkundige
liefde ontbloeit en daar Wilma
niet over een geschikte foto
beschikt, leent ze een «knappe-
snoetjes-foto» van haar beste
vriendin Hetty Veldberg. De
foto. het temperament van Prins
Ali Ahmed en het brandend
zand. zorgen ervoor dat de
steenrijke olie prins Ali (korres-
pondentienaam: Sphinx) zijn
bruid (korrespondentienaam:
Dutchy) volgens de foto Hetty
Veldberg. volgens de brief
wisseling Wilma Van Der Wal
zelf komt afhalen. De poppen
gaan pas aan het dansen
wanneer de plaatselijke kranten
de foto van Hetty publiceren.
Tante Cora komt onverwacht op
bezoek. De reporter Ademar
Kreukel dringt binnen. Eric
Pinto, inspekteur van de veilig
heidsdienst komt de «operatie-
diplomatieke incidenten ver
mijden» regelen en de oudheid
kundige. Laura Staarling,
