'EEN JAAR
G1EED VOORBIJ
«KONING»
JOHNY DE NUL
K.A.V. DENDERMONDE
VALLEN EN OPSTAAN
>AUL VAN HIMST
IN DE CARRIERE TE AALST
JONG LEDE
KAMPIOEN
L
RUDI GAUWE
GEMISTE
OLYMPIADE
Willy Abbeloos
stopte ermee
Herman Vrijders
Eddy Peelman
Wilfried Wesemael:
pech
Frank Arijs
en De Beule
Etienne Van der Helst
Aimé Van Avermaet:
afgelopen
MJKq
17
Twaalf maanden schoten als een schicht voorbij.
In de sport gaat alles nog snellereen prestatie doet
let entoesiasme hoog oplaaien maar de „daverende
laden" van de helden zijn spoedig weer vergeten,
de namen uitgeveegde, de exploten door nieuwe
gebeurtenissen overschaduwd. Bladeren in circa
vijftig Voorpostnummers riep herinneringen op aan
mensen en dingen. Eigenlijk hadden we een honderd-
eb-)tal korte stukjes kunnen schrijven over namen en
iesfeiten uit 1976. Maar dat bleek een onmogelijke
te-opdracht. Precies daarom beperkten we ons tot het
;einemoreren van enkele pieken en dieptepunten. Voor
sommigen bracht het voorbije jaar „wat soets" voor
anderen „wat suers", of een cocktail van beide. Dit
aaroverzicht is dus geen „kleine encyclopedie". Wel
»en verzameling van enkele flash-backs.
Zielig was het, die aftocht van de teneergeslagen KAVD-sup-
porters. In Waver verloren ze hun allerlaatste illusies Bas-
Oha bonjoerde «hun» ploeg onverbiddelijk uit «Derde Na
tionale». Na 270 minuten «testen». Want drie matchen bleken
nodig om uit te maken wie van beide klubs zou degraderen.
In de «Walenpays» had paarsblauw twee weken tevoren «de
pil van het jaar» eeslikt zoals onze reporter seinde slechts
Rudy Van Belle had gespeeld voor wat hij waard was. Maar
de anderen Die liepen er bij voor spek en bonen. De score
8-2 asjeblief.
Omdat geen rekening werd
gehouden met de goal-avera
ge en de «return» te Grem-
bergen plaats vond, was r'Og
niets verloren. KAVD haalie
het met 2-0. Op neutraal
terrein, te Waver knalde Eas-
Oha de moreel ontredderde
paarsblauwen op een hoopje
(3-0). De 700 teleurgestelde
KAVD-fans konden er niet
mee lachen.
Op die laatste mei-zondag '76
viel het doek over een tries
tige story, een sombere epi
sode in het bestaan van KAV
Dendermonde. Het begon m^t
het verdwijnen van Eddy Bor-
tels, de Antwerpenaar die de
Ros Beiaardploeg van Eerste
Provinciale naar Derde Na
tionale had geloodst. Nieuw
komer Pierre Teugels kreeg
het niet onder de markt
de man kende zijn «job».
Maar ais een trainer niet ie
dereen achter zich heeft
staan, lijdt hij schipbreuk
op het terrein moeten de
spelers het doen. Of willen
doen. De malaise was duide
lijk op de akteurs overgesla
gen. En dat leidde recht
streeks naar de débacle.
Jaak Van den Berghe «erf
de» de scherven. Maar hij
lijmde alles netjes aan me
kaar. Weken heeft het ge
duurd vooraleer het gloed
nieuwe KAVD het gedroomde
ritme te pakken had. Het
nieuwe seizoendebuut was
pianissimo. Doch het verging
KAVD zoals in het liedje van
Wim De Craene «vallen en
opstaan». Bijna als een fe
niks is paarsblauw verrezen
en is op de valreep herfsl-
kampioen geworden. Het is
vanzelfsprekend nog veel te
vroeg om over promoverings-
kansen en het heroveren van
de verloren plaats in «Der
de» te praten de koplopers
«hangen» zo dicht bij mekaar
dat de tweede helft van de
kompetitie voorlopig een tom
bola lijkt. Doch één feit staat
vast KAVD is aan een in
drukwekkende remonte toe.
rol Van Himst ondertekent het kontrakt dat hem aan Eendracht Aalst bindt.
COI
t dtol Van Himst. eens het
\onderkiml van ons nationaal
oetbal, heeft zijn beste tijd
;ekend. Zelfs voor een super
star geldt de wet van komen
gaan. Zijn transfer van
•iVnderlecht naar «rivaal»
de WDM luidde dit begin van
liet einde in. Eigenlijk is ie
(ijiet «versleten». Doch de me-
alc jfe vu dige «veldslagen» waar-
e n Van Himst veel meer ldap-
10l pen en stoten inkasseerde dan
djhij er 'uitdeelde, lieten sporen
t<jim. Toen het nieuwe seizoen
begon, likte Van Himst nog
aoj steeds zijn wonden. Een en
inj ander heeft zijn «overstap
je» naar Eendracht Aalst niet
in de weg gestaan. De reva
lidatie vorderde slechts zeld
zaam en «Pol» heeft nog
geen gensters geslagen voor
zijn nieuwe klub. Maar dat
komt wel.
Waarom een «naam» als Van
Himst uitgerekend voor Aalst
opteerde Hijzelf meent nog
goed te zijn voor een auten-
tiek «profstatuut». Maar daar
wil hij niet meer van weten.
Hij voetbalt liever in een
prettiger sfeer. Trainen moet
hij in de Keizerlijke Stede
ook, zowel als elders. Maar
het verschil tussen het kei
harde en nietsontziende be
roepsvoetbal en «SPELEN»
om te winnen in een klub
waar de mens nog primeert
op het «zakencijfer», op de
broodnodige overwinningen
die het «bedrijf», de spekta-
kelfabriek aan standing en
een «mozet» moeten helpen,
is te groot voor een man die
jaren alles heeft geëist van
zichzelf. Een fin de carrière.
Misschien wel. Maar voor
aleer Pol de boeken voor
goed dichtklapt, kan het best
nog enkele jaartjes duren.
Intussen kunnen de «voetbal
snoepers» genieten van wat
hij, eenmaal opnieuw honderd
procent fit, demonstreert.
Jong Lede voetbalt sinds begin september 1976 in
Derde Nationale. Het vergaat de groenwitten niet al te
best. Pech. Zowel met spelers als op het groene gras.
De discipelen van Frans Tuyaerts zakten, na een be
moedigende start, naar de laagste regionen. Maar er is
nog geen enkele reden om de noodklok te laten luiden.
Doodjammer voor Lede is de slepende kwetsuur waar
mee duiveltje Louis Christiaens opgeschept zit de
pittige Zeienaar was vorig seizoen de hoofdpion en lag
aan de basis van verscheidene doelpunten. Hoe ook
momenteel dient geroeid met de beschikbare riemen,
maar het komt wel voor mekaar als het vertrouwen
en het moreel niet wegebben.
De titel kreeg Jong Lede niet op een schoteltje. Me
morabele matchen waren bievoorbeeld de derby te Ni-
nove waar Louis Nevens viermaal de bal voorbij de
Leedse keeper deed keilen maar waar toch nog een
drawn op het bord kwam, en de stopgezette wedstrijd
te Denderleeuw. Daar gingen de thuisspelers van het
terrein nadat ze fel protesteerden tegen het enige
doelpunt dat op het bord kwam. Dat goaltje resulteerde
uit een inworp die door F.C. moest worden genomen.
Christiaens had echter het balletje meegegraaid en ref
Gebruers vond dat het mocht
Rudi Gauwe gemiste kans op Olympiade.
no
Rudi Gauwe, een discipel van de Zeelse professor Jef Van
Ltf Driessche, beeft alles om een internationale boksvedette te
iai|worden. Hij Is atletisch gebouwd, is een geboren vuistscher
mer, kan met één rake slag een os vellen en heeft een
Ideale raadsman achter zich. Na zijn kwalijk avontuur
do jongste Olympische Spelen te Montreal waar hij door
halve gast» werd geëlimineerd, kan men zich afvragen
jof Rudi wel de «goeie mentaliteit» heeft om het ver te bren
gen. Gauwe was gewond, Gauwe trainde niet, Gauwe had
heimwee. Er liepen allerlei geruchten. Feit is dat Rudi
Ier Canada zich/elf niet
Intussen bouwt hij, in zijn eigen vertrouwde omgeving, waar
hij weer 100 proccn' zichzelf kan zijn. aan een toch wel
veelbelovende profcarrière
.H
Een zege in Brussel-Opwijk, helemaal in de spits na afloop
van Gent-Gent. Maar daarna Johny De Nul verdw een van
het voorplan. Ziek Ja en neen. «Ik had geen greintje
macht. Inplaats van graag te koersen trok ik met loden
l>enen naar de start».
Eerst zat er voor de Schoon.
aardse amateur een selektio
voor de Olympische Spelen
in. Maar precies op het mo
ment dat hij weer soepel
draaide en naar de topvorm
klom, moest hij de symbo
lische blauwe trui in een
boek gooien.
Johny De Nul heeft om die
miskenning eigenlijk nooit
gerouwd hij kon op eigen
vlerken wieken en fietste
naar een rekordaantal over
winningen. Toen de boeken
werden dichtgeklap had hij
31 maal het zegegebaar ge
maakt. Geen enkele Belgische
liefhebber deed in 1976 beter.
Een en ander is do kleine,
donkerharige belofte niet
naar het hoofd gestegen De
Nul weet dat hij pas op de
drempel van een «carrière»
staat. In de «transfertperiode.
werd verteld dat Johny een
profkontrakt ondertekend
had hij zou sandwichman
spelen voor een klein extra-
sportief ploegje. Maar het
ballonnetje steeg niet op
Johny De Nul blijft ook in
1977 amateur. Hij heeft nog
tijd genoeg om het er als
«broodrenner» op te wagen.
Intussen toert hij af en toe
eens op het ovaal van de
velodroom te Gent. De ken
ners weten al wat Johny
kan hij word; een crack.
Geroutineerde en oudere te
genstanders moeten zelfs c
geoorloofde middeltjes
truukjes uit hun arsenaal 1
len om De Nul «in de
lies» te zetten. Later zet 1
het die kereltjes betaald.
Vijf seizoenen prof, vijf seizoenen waterdrager van^ vedetten.
Dat was het lot van Willy Abbeloos, een mannetje dat te
weinig spurt bczai om zélf tot «crack» gepromoveerd te wor
den. Abbeloos kon wat. Als amateur werd hij voor een
wereldkampioenschap gcselektecrd. En hij was zelfs Oost
vlaams kampioen. Op een lastig parkoers kwamen zijn kwa
liteiten het best tot hun recht.
Hij werd prof, sandwichman. Zette de «heren» uit de wind,
was de «werkman» die drinkbusjes moest aanreiken, door
pech teruggeslagen teamgenoten weer naar de kop van het
peloton sleuren en nooit de krantekoppen haalde. Slechts af
en toe, en dan nog in doordeweekse wedstrijden, mocht hij
zijn eigen gangetje gaan. Dat hij af en toe zélf eens won.
was in de gegeven omstandigheden zeer verdienstelijk.
Voor zijn goede diensten werd hij weliswaar betaald. Doch
daarmee is alles gezegd. Voor bescheiden arbeid betaalt de
baas slechts een bescheiden loon. Liever dan te blijven slaven
voor een prikje en te moeien leven als een Spartaan, hing
Willy Abbeloos in mei 1976 de racefiets voorgoed aan de
spijker. En opteerde voor een vaste job.
Herman Vrijders weet wat hij kan meer dan' de doorsnee-
koereur, malar dan ook niet genoeg om naar de elite door te
stoten. De prof uit Buggenhout heeft een lonend seizoen
achter de rug. Hij» won zelf.- het natour-kriterium te Den
dermonde. Weet je nog wie hij toen in een spurt met twee
klopte Inderdaad Tourlaureaat Lucien Van Impe.
Nee, een fantastisch jaar is 1976 voor Eddy Peelman niet
geweest pech en geen Vuelta d'Espagna. Vooral dat laatste
trok een dikke streep door zijn rekening. Intussen werd de
Baasrodenaar gekontrakteerd voor een aantal Zesdaagsen.
Dat maakte dan toch iets goed. Voorlopig staat hij echter in
de kou Eddy heeft voor 1977 nog geen kontrakt. Beloften,
dat wel. Maar iets op papier Dat is een ander paar mouwen.
Johny De Nul koning der amateurs 1976.
Wilfried Wesemael de pechvogel t an het jaar, <C)
Wilfried Wesemael heeft een rotseizoen gehad. Eerst die
verzwering in de dij de etter verwijderen, medikamenten
slikken en hopeloos achterop geraken tegenover de kollega's
die dag na dag kunnen koersen. Daarna een sleutelbeenbreuk.
Het Ikon niets anders dan een flojf worden. Geen Tour de
France. Geen Bordeaux-Parijs. Intussen kon de Gijzegem-
naar evenmin wat bewijzen graag wilde hij eer> kontrakt
met een «groot merk». Maar hoe !kun je resultaten tonen als
je niet eens op de fiets mag
Het was nochtans uitstekend begonnen een ereplaats in Mi-
laan-San Remo en een knalprestatie in Parijs-Nice. Morgen
gaat het beter. Of is Wilfried gedoemd ven «eeuwige pech
vogel» te blijven
Twee jongeren waagden kun kans als prof Frank Arijs,
die al onmiddellijk doorduwde en zijn debuut met vier over
winningen afrondde en Etienne De Beule, die Molteniman
werd en ook reeds bloemen plukte. Eigenlijk nog twee
stageaires", maar die wat bewezen hebben.
In 1975 stapte Etienne Van der Helst met vlag en wimpe
naar de profs over. Peter Post wilde van deze jonge belofti
evenwel veel te veel je mag. zelfs auientiek talent, ni<~
forceren. De Hollandse sportbestuurder liet Etienne met tv.'
tijd figuurlijk «vallen». Hij bood hem zelfs geen nieuv
kontrakt aan. Een en ander stimuleerde de uitgestotene niet
Van der Helst bezit talent genoeg om bij een andere «baas-
te bewijzen wat hij waard is.
Aimé Van Aevermaet wras een autentieke belofte. De Zeienaar
fietste als junior en amateur een behoorlijk aantal overwin
ningen bijeen. En toch stopte hij ermee. Lichamelijk kon hij
het niet meer harden, en liever dan in de bagage te verzeilen
of zijn gezondheid te schaden, opteerde hij voor de meest
logische oplossingde racefiets aan de wilgen hangen. De
naam Van Aevermaet verdwijnt evenwel niet Ronald, zoon
van ex-prof Aimé, bewees sinds zijn debuut heel wat in zUn
mars te hebben en neemt de fakkel over.
bOnhaldif
superia
