AALSTERSE BRAVEN MOORDENAAR
«GEVAT-GEBRACHT» DOOR NIEUW LEVEN
«HET IS NIET MOEILIJK OM ZOT TE ZIJN,
ALS GE MAAR UW GEZOND
VERSTAND GEBRUIKT»
VEILINGEN BIJ ONS HALLO? WIE MEER?
28 - 31.12.76 - De Voorpost
Voor de tweede maal in zijn toneelloopbaan bracht Nieuw Leven «De Klucht van den braven
Moordenaar» geschreven door Jos Janssen.
Jos Janssen raakte bekend door zijn «wonderdoktoor». De volkse spot van de dertiger jaren
op de gerechterlijke onvolkomenheden, op een fijne manier naar de Aalsterse kontreien
verlegd, loont de moeite van de verplaatsing.
DEN BRAVEN...
ledereen die ooit een paar ke
ren naar de schouwburg is ge
weest kent «De braven Moor
denaar». Een jongeman wordt
ten onrechte beschuldigd van
moord en daarom ook gevan
gen gehouden. Een hele ge
meenschap; van hoog tot laag,
heeft er baat bij. De gevange
nis heeft een gevangene nodig
(men maakt het hem er wel
naar zijn zin), doet niet zoveel
ter zake. Financiële profijtjes,
amoureuze venwikkelingen,
struggle for life voor iedereen,
een flinke satire en volkse
voorvalletjes uit het leven ge
grepen maken van dit toneel
stuk in vier bedrijven een
smeltkroes van de gulle lach,
ook al is het stilaan op weg
naar zijn gouden toneeljubi
leum.
PARELS
Myriam De Vleeschauwer (An
neke), haar toneelvader cipier
Edmond Wellekens en Bril,
koetsier De Cock hadden ons
hart gestolen. Een subtiel, be
scheiden, verliefd Anneke, een
grandioze tussen alle kampen
heen en weer laverende cipier
en een koetsier om van te dro
men, waren de parels aan de
kroon van Nieuw Leven.
Graag even nog een pluim voor
de fijne regievondsten: «echte»
regen op de jassen, schermut-
selsituaties met kettingen en
gevangenen, het spel door de
celdeur enz...
'T WAS GOED,
MAAR SOMS
EEN MAAR...
Ulrich D'Haese (A.B.N. spre
kend) was een flink akterende
«Brave Moordenaar» met af en
toe een slipper naar het dialekt
toe. De meeste rollen werden
immers in het Aalsters Dialekt
gebracht, met de nodige zin
spelingen erbij. Een visie waar
we konden in komen. Daarom
voelden zich ook heel wat spe
lers beter thuis op de planken.
Voortreffelijke vertolkingen
(typeringen) van Jan De Cre-
mer (Dokter Faes moet toch
nog leren een «Hoofd» onder
zoeken, hij miste hier een be
langrijke toneelgag) Meester
de Saint-Hubert (Erik Van den
Bremt) sprak goed «de Vloms-
ke», Paul Coppens gaf als
Floor, den beenhouwer, een
fijne typering weg, maar was
als Meester Lootens minder
geslaagd wat mime en voor-'
komen betrof, hij was meer
bandiet dan advokaat. Hieraan
moeten Paul (akteren) en Car
los De Tremmerie (grime) iets
kunnen veranderen. En terwijl
we het over de grime hebben:
verder niets dan log, een pres
tatie.
Eddy «wachtmeester» Poep
was een gendarm zoals we er
meer willen ontmoeten, maar
té veel plezier in de zaak heb
ben is van het goede te veel
(lachen doseren). Lut Voet
speelde een «Juffrouw Van Ar-
kelen» in levende lijve (doch
iets luider spreken). Gilbert Ja
cob (Baert-fotograaf - repor
ter), Schallier (Jozef De Cock),
groentevrouw Doka (Danielle
Jacob) en Louis Kelders (ko
lenhandelaar) brachten een
volkse figuur die er best mocht
zijn. Bakker Verlent (Eddy
Veeckman) akteerde achter-
bakserig-zenuwachtig goed.
Guido Dumont als gevange-
nisdirekteurviel werkelijk uit de
toon( debutantenzenuwen en
patronagemanieren. Spijtig.
Zoals Fonske (Dirk Temmer
man) zich op het toneel thuis-
voelde; hebben we er nog
maar weinig zien doen. Hij
«speelde» niet, maar was mi
misch gewoon zichzelf, ge
woon «nieuw» leven.
TOCH DE PUNTJES
OP DE I ZETTEN
Het dekor (zowel ontwerp als
uitvoering evenals zin voor de
rekwisieten) kon ons in hoge
mate bekoren. Alleen (weeral)
moet dat «kleine» gevange
nismuurtje ook «stil ende vast»
te zetten zijn. Dat gevangenis
reglement (eerste bedrijf) was
te 1976 - december - achtig,
eivers. Vooral in 't eerste bedijf
zagen we nog te veel schadu
wen op de witte muren, het
lichtdimmen aan 't slot van 't
eerste bedrijf mocht best veel
trager gebeuren, voor de rest
was licht- en klankregie voor
treffelijk. We zijn zelf verstokte
rokers maar tijdens een opvoe
ring moet men het gewoon
verbieden, hoe graag we die
60-plussers ook hun zelfge-
rolde sigaret gunnen. Kon de
telefoon op de scène niet met
batterijen werken? Het ge-
luidsdekor in het derde bedrijf
was prima. Net luid genoeg.
Een knap staaltje.
TOCH NOG...
even feliciteren voor de
hoestbuiscène en het mimeta-
lent van cipier Edmond, de be
deesde verliefdheidsscène
van Anneke, de belangrijke
«explicatie-scène» van Bril in
het derde bedrijf, en de over
het algemeen levendige mi
miek van de figuratie. Ze hiel
pen het geheel uitgroeien (de
puntjes op de i daargelaten) tot
een aangename toneelavond.
P.S. Niet «iedere» keer in 't
Aalsters spelen.
De lach en het applaus van het
publiek bieden we U graag als
Nieuwjaarsgeschenk
K. DE NAEYER Paniek onder de leveranciers van het gevang (jm)
De cipier, een solied man, beveelt de koetsier in samenzijn van zijn dochter Anneke (jm)
«Breuk met het onverantwoord, gespleten, hersenloos, geautomatiseerd onmenselijk, ver
vuilend, afstompend, syntetisch denken en voelen en willen. Bewustwording van eigen
individualiteit, uniek en persoonlijk streven naar mijn persoonlijkheid, streven naar mijn
oorspronkelijk spontaan zelf denken en besluiten, (niet te koop)».
Tot daar twee van de vele ge- H
dachten die Wilfried De Witte j W
ons door het hoofd jaagde; nPH L é/M r
even resoluut als de spreek
woordelijke kogel die de kerk fcffjttfl
doorvliegt. Nog maar een ci- l| 'I?"
taat: werk nummer veertien is W I
getiteld: «Geïnterneerd,
«Vlucht over het koekoeks-
Ondertussen, beste lezer, zal
het u wel duidelijk zijn gewor- f I
den dat het hier gaat om een 3 'C* rJV;
tentoonstelling. Inderdaad, tot f> t"'\ xCx
9 januari 1977 is in «Mikisklub», f ft
Nieuwbeekstraat te Aalst werk
te zien van Wilfried De Witte;
een man die het aangedurfd
heeft zich aan de schilderkunst
te wijden en die voortgaande
op de resultaten die hij tot nog
toe boekte veel beloften in
houd. Citaat nummer twee is
de titel van zijn «eerste wek»;
zijn begin. Het spreekt duide
lijke taal. Daarom vermeldden
we het, en niet om met Wil-
frieds woorden de helft van ons
artikel te vullen!
Even duidelijk als zijn woorden
zijn Wilfried De Wittes werken.
Ze zijn niet enkel knap geschil
derd, maar dragen in zich een
uiterst persoonlijke kijk op de
wereld rondom hemzelf (en
ons ook). Wat De Witte (niet
De Witte en Emile Anna stellen tentoon in de Mikisklub (jm)
verwarren met die van De
Voorpost) schildert is een
rauwe werkelijkheid, die mees
tal niet gezien wordt of niet wil
gezien worde,n. Was dit mis
schien de reden waarom op de
receptie bij de opening van
deze tentoonstelling «geen
kat» aanwezig was? Het is de
werkelijkheid zoals die voort
komt uit het persoonlijke leven
en de persoonlijke kijk van De
Witte, maar wel zodanig dat el
keen die het aandurft de ogen
te openen zichzelf kan herken
nen, zijn eigen gezond ver
stand gevisualiseerd ziet.
Ook toevallig. Enige dagen voor Graham Bell's uitvinding, de telefoon, haar honderdjarig
verschijnen in de kommunikatiemedia mocht vieren, werden er bij Galerij Van de Steen een
tiental merkwaardige en zeldzame telefoontoestellen «onder de hamer» gebracht, om meteen
het blad te noemen waarmee deze galerij de kopers optrommeld. Niet minder dan 900 loten
waren gesprzid over twee veilingdagen wat rond de Kerst- en Nieuwjaarsperiode een natio
naal en internationaal verschijnsel op de veilingmarkten betekent. Volop gelegenheid was er
ook om de wijnkelder te vullen en; om vrouwlief in Brugse kant te tooien. Ideale eindejaarska-
deautjes waren er ook te over in het ruim vertegenwoordigde bric a brac.
FLIRT MET FILIPPE
Op deze veiling waren vele ko
pers, unieke meubels en schil
derijen. Ik noteerde bijv. een
schitterend werk van de Itali
aanse grootmeester Filippe In-
doni, 19de eeuw, «De flirt»,
waarvoor de toezeggingsprijs
165.000 F werd. Het grote doek
staat dan ook vermeld in de
boekdelen van Benezit, uitge
geven bij Gründ, voor de geïn
teresseerden. Nog meer be
taald, en ook te verwachten,
werd een zeventiende eeuws e
kussenkast, nl. 210.000 F maar
dan ook een waardevol stuk.
Etsen en litho's vallen steeds
meer in de smaak van de
doorsnee-koper, zij vergen
immers nooit een uitgave van
boven de 10.000 F Een litho
van Louis Robbe, het gelief
koosd tema schapen-en-
koeien, kreeg 6.000 F toebe
deeld. Twee etsen waaronder
een kleine Jan De Cooman
kregen toch ook hetzelfde be
drag Malfliet levert steeds ar
tistiek aardig werk op, twee et
sen Antwerpen en de St.-
Pauluskerk gingen van de
hand voor resp. 1.700 F en
1.300 F. Een litho van Baert-
soen 1918 kreeg 2.300 FBij de
verkoop van schilderijen waren
er op deze twee namiddagen
bloemetjes te plukken. Een
boszicht van Alfons Van Beur
den haalde 25.000 F. Een keu
keninterieur op eik van Mole-
naer was goed voor 17.000 F.
Frans Coppens met een inti
mistisch doek, een watermo
len, kreeg een verdiende
28.000 F. Rustende paarden
van Karei De Bauw rustte bij
18.000 F. Drie Aalstenaars nu:
een stilleven van Modest Van
Mulders 11.000 F, de Begijn
hofkerk van Theo Praet werd
10.000 F waard geacht, een
fleurig doek van Jan Van Cam-
penhout kreeg 8.500 F. Een
klein tableau, school van de
Spaanse Murillo, op metaal
«De druivenplukkers» werd
9.500 F betaald. George Van
Zevenbergen was aanwezig
met een groot doek «Meisje
aan de vaat» ooit bekroond met
een Zilveren Medaille en kreeg
36.000 F. Een zeer mooie ma
rine van H.R. Robertson, 47
KEER TENTOONGESTELD
IN DE Royal Academy werd
65.000 F betaald, beslist niet
onverdiend. «Bomen vellen»
van Piet Gillis was goed voor
32.000 F Een doek voorstel
lende Louis XIV in de katedraal
van Reims, 8 juni 1654, uit een
nalatenschap van Lodewijk II
van Beieren had een toezeg
gingsprijs van 36.000 F bereikt.
Twee schilderijen «Schapen»
van Van Dieghem kregen elk
30.000 F.
AALSTERSE PARELS
Wie onlangs de tentoonstelling
«Aalst in prent, kaart en beeld»
in het Oud-Hospitaal bezocht
heeft kon vele plannen en oude
originele prenten bewonderen
die het Land van Aalst illustre
ren. Op de veiling waren er een
zestal grondplannen en kaar
ten voor goed geld binnen te
halen. Een plan van Aalst door
L. Guicciardini anno 1581
sleepte 4.500 F naar zich toe;
een oude prent voorstellende
een belegering der Keizerlijke
Stede 3 april 1582 kreeg 5.500
F; een ander origineel zeven
tiende eeuws grondplan was
goed voor 4.200 F. Drie deko-
ratieve stadszichten van Hool-
andts, o.a. Ie «Marché aux
houblons» te Alost en «Grand
Place» werden 4.000 F be
taald.
HALLO?
GRAHAM BELL I
PRESUME?
We hadden het al over die zon
derlinge rare kollektie telefoon
toestellen, de meeste nog van
een fonkelende kwaliteit. Een
oude telefoon merk Jaquesson
uit Parijs 1922 kreeg 2.200 F;
een Miller 5.500 F en een mo
del uit 1933 Parijs eveneens
2.200 F.
Bij de meubelen kreeg een
buikcommode epoque Louis
XV in beuk. marqueterie en
brons ruime aandacht. Dit
meubel werd dan ook 80.000 F
betaald. Een betaal- of wissel
tafel in massieve eik uit de 17de
eeuw kreeg 42.000 F. Een pa
rel was ook de armzetel met
rood fluweel stijl Louis Philippe,
16.000 F was het bod. Een
prachtig koloriet zat in het tapijt
Meslavan dat toch meer mocht
krijgen dan 7.500 F. De bron
zen Mazarinlusters zijn ook
steeds gegeerd; een massief
bronzen eksemplaar met 6 ar
men werd 28.000 F betaald,
een andere met 8 armen in
verguld brons 30.000 F. Een
zeldzaam brons van Jef Lam-
beaux mét klok was 62.000 F
waard. Een gietijzeren kapstok
6.500 F. Voor de feestdagen
was er alleszins dit: 20 kristal
len champagneglazen voor
1.600F. De bronzen van Emile
Picault werden elk 20.000 F be
taald «De Vaandrig» en «De
boogschutter». Een 19de
eeuwse staanklok met koperen
wijzerplaat Pohn Fisher Bres-
ton: 50.000 F. Een officiersklok
oftewel Cartage clock uit de
19de eeuw: 11.000 F.
BONTE KANT
Een stola in Brussels naald
werk 2,60 x 0,50 m stokte op
24 000 F. Een 18de eeuws
kleed in Brugse kant kreeg
11 000 F. Een Rosaline Periee
70 x38 cm: 8.000 F. 42.000 F
werd de toewijzingsprijs van
een 4-stuks koffie- en theestel
in zilver 835, wegende 2,070
kg. Twee Chesterfield canapés
driezits in leder kregen resp. 30
en 26 000 F. Twee Oosten
rijkse grote Terre Cuite beel
den 19de eeuw werden na een
tweestrijd toegewezen voor
37.000 F.
WINE IS MONEY
Wijnkenners en adepten van
het edele vocht konden er zich
tijdens de tentoonstellingsda-
gen van vergewissen dat er
eersterangs wijnen gingen ge
veild worden, gemiddeld toch
tien jaar oud. De oudste fles
ging terug tot 1947 dat voor een
zeer goed jaar geld, en dat was
een gerenomeerd Chateau
Margaux waar momenteel wat
rond gebeurd. Komt dit domein
in Amerikaanse of zelfs in Ja
panse handen? Binnenkort
geven we daar antwoord op.
Enkele resultaten: Chateau
L'Arosée 1966 500 F; een
halve liter Chateau Eglise Cli-
vet eveneens 500 F; Chateau
Cabanieux 1964: 200 F.
BOETE VOOR WIJN
Ik wil ook het volgende kwijt:
het ministerie van ekonomi-
sche zaken bedreigt verkoop
zalen welke wijnen zouden vei
len met een boete van 200.000
F. Het gaat hier echter om wij
nen voortkomende van hande
laars. In Frankrijk bijv. worden
hele oogsten verkocht (Hos
pice de Beaune). De wijn, leef
tijd speelt hier geen rol, wordt in
België beschouwd als een ge
fabriceerd produkt wat niet in
een vrijwillige openbare verko
ping mag worden geveild. Zo
een handelaar b.v. een te grote
voorraad heeft of dringend be
hoefte heeft aan cash geld
wordt een openbare verkoping
hem verboden. Er zijn echter
oplossingen: hem failliet laten
verklaren of de verkoop in han
den geven van een buiten
landse firma
Daarom als titel van dit ge
schrijf, een van Wilfrieds uitla
tingen!
Uit elk schilderij van deze man
spreekt de afschuw van alles
wat de mens beperkt een vol
ledige vrijheid te bezitten. Erg
idealistisch natuurlijk, maar
toch voor een groot gedeelte te
verwezenlijken. Met zijn schil
derwerk wil De Witte zich los
maken van alles wat hem zin
loos lijkt en hem lange tijd in
zijn leven getergd heeft, ge
tergd tot in het onmenselijke
toe Hij spaart niets of niemand
in zijn kunst. Wetenschap, dok
ters, maatschappij, liefde en
zelfs het kind moeten het ont
gelden want... «ze zijn zo grijs
gestudeerd dat ze geen wit
meer zien».
Dit is dan meteen het uit
gangspunt van De Wittes
scheppingen. Nu laat hij dit uit
gangspunt nog overduidelijk in
zijn werken naar voor komen
zodat de kristische kijker de in
druk heeft een teatraal aspext
te mogen onderkennen. Eens
echter, wanneer De Witte zich
zelf volkomen zal kunnen uiten
in de vrije expressie wordt hij
ones inziens een groot man.
Dat hij het kan bewees hij in
enkele zeer goede werken. De
Wittes schilderijen worden
dragen door een zeer pessi
mistische ondertoon, wat
daarom niet wil zeggen dat hij
zelf een pessimist is. Integen
deel; hij staat volledig achter
zijn zaak en wil kost wat kost
zijn mening uiten. Zijn werken
zijn een bevrijding voor hem
(en voor wie het begrijpen wil).
Samen met hem exposeert ook
nog Emile Anna. Deze man,
die er in feite dezelfde ideeën
op na houdt als zijn kollega is
wel toegeeflijker voor het pu
bliek. Technisch staat hij niet
zo sterk in de schoenen als De
Witte, maar hieraan is wel te
verhelpen. Tenslotte blijft de
idee van eerlijkheid tegenover
de kunst van primordiaal be
lang. Langdurige oefening kan
de kunstenaar in een stadium
brengen waarin hij zijn fantasie
vrije loop kan laten zonder nog
te stuiten op moeilijkheden van
technische aard. Wanneer
men dan niet in het virtuozen-
straatje verzeild geraakt, is al
les o.k
Wat Wilfried De Witte betreft,
we geloven niet dat deze man
ooit zichzelf zal verraden in zijn
kunst. Daarvoor lijken zijn wer
ken ons té overtuigd.
We kunnen onze lezers enkel
aanraden eens een kijkje te
gaan nemen. De omstandig
heden waarin de werken geëx
poseerd worden zijn verre van
ideaal, maar kunnen toch geen
belemmering zijn om er begrip
voor op te brengen.
A.D.G
P. BALMAN Een hyperrealistisch werk van De WlUe In Mikisklub (jm)
